Zaterdag 22-11-2014
Stefan is gisteravond  weg geweest en heeft zich een avondje kunnen ontspannen. Het maakt niet uit waar hij zit, hij kent op ieder plekje waar hij komt wel iemand of via via wel iemand. Ik ben blij dat hij zich even kan ontspannen want ook voor hem is het een indrukwekkende week geweest. Toen hij thuis kwam waren wij al in diepe slaap. Nu is het ochtend en Stefan vertelt  dat we zijn uitgenodigd voor kerst en oud en nieuw bij vrienden van hem. Wij vragen hem om door te geven dat we het erg op prijs stellen maar dat ik waarschijnlijk ziek zal zijn en dan geen zin heb om gezellig ergens bij vreemde mensen aan te schuiven.

Ook vertelt hij dat hij gisteravond nog gebeld is door mijn dokter. Gisterochtend heb ik de pet-scan gehad en de dokter heeft hem blijkbaar meteen bekeken. Zo snel kan het dus. Het komt niet helemaal als een verrassing maar ik had gehoopt dat het anders was. Ik heb alweer een weekje last met slikken, maar nu aan de linkerkant in plaats van rechts en dat is nieuw.

De dokter bevestigt mijn vermoeden. Hij heeft de pet scan al bekeken en er is inderdaad activiteit te zien aan de linkerkant van de tong. Hij wil graag weten of er ook biopten links en op de punt van de tong genomen zijn. Op de punt niet  maar halverwege wel geloof ik. Ik krijg het vage gevoel dat hij dit opnieuw wil doen omdat hij die activiteit heeft gezien.

Er volgt weer een mailwisseling met Stefan. De dokter van hier zal met mijn dokter uit het AVL contact op gaan nemen want hij wil exact weten waar de laatste biopten genomen zijn en hoe het met de linkerkant gesteld is. Toch ben ik heel blij dat hij op de scan kan zien dat er links achter activiteit is. Ik begon alweer te twijfelen aan mijn gevoel maar de scan heeft bevestigd dat ik toch weer gelijk heb. Ik weet nu dat het klopt en dat de pijn bij het eten en praten steeds sterker wordt net als de steken in mijn linker oor. Ik heb me dus niet vergist. Toch zie ik nog niets als ik in de spiegel kijk. Wederom is het weer spannend wat de heren medici gaan besluiten.

Dan is het zover en brengen we Stefan naar het vliegveld. Kijk, daar moeten jullie in als je de auto terug gaat brengen. Tot het laatste moment zet hij zich in om ons te helpen, zelf nu op het vliegveld nog. De beschadigde koffer moeten we gaan laten zien bij de airline. De koffer wordt ingenomen en we mogen een nieuwe koffer gaan aanschaffen. We drinken nog wat in het Hilton en dan gaat Stefan door de douane.

Stefan zei het al eerder tegen een medewerkster van Provision: “Je moet ze een keer loslaten hè. Nu moeten ze hun eigen fouten maken”. Nou Steef het zal je nog meevallen hoe goed die oudjes uit Heerhugowaard het hier gaan doen. Maar alle gekheid op een stokje, Stefan is onbetaalbaar geweest de laatste weken. Hij is degene die alle contacten heeft onderhouden met de artsen, alles heeft uitgezocht, alles gemanaged heeft en ervoor heeft gezorgd dat ik de beste behandeling krijg die voorhanden is. En dat is protonentherapie. We houden zoveel van hem dat is met geen pen te beschrijven.

Nadat we Stefan uitgezwaaid hebben gaan we naar een immens groot winkelcentrum om een nieuwe koffer te kopen. Een goeie koffer kost aardig wat dollars merken wij bij het zoeken naar. Maar we hebben weer geluk. Ik had het al eerder gezien en t/m vandaag is er 50% korting op koffers. We halen een broodje tonijn bij de Subways en gaan daarna op zoek naar een winkel waar ze wijn verkopen. Dat is nog niet zo makkelijk hier maar na veel gezoek vinden we er toch één. We slaan genoeg in voor de komende weken. Ook al mag ik straks geen alcohol gebruiken wil ik toch dat er voor Leo iets lekkers klaar staat. Het wordt tenslotte ook nog eens kerst en oud en nieuw.

De maaltijd wordt sober vanavond. We hebben genoeg gehad de laatste dagen en het broodje van de Subway van vanmiddag vult nog steeds onze maag. Het is prachtig weer en in het zonnetje lijkt het wel voorjaar in plaats van winter. We zijn tegen vijven thuis en gaan er niet meer uit vandaag. Ik ga naar bed want mijn jetlag is nog steeds niet over denk ik. 2 Uur later maakt Leo me wakker. Oh, zo jammer dat ik er uit moet.