Vandaag weer naar de bedrijfsarts. Goedemorgen mevrouw Poelman zegt hij. Ik kijk hem aan vertel dat dit niet mijn naam is. Slechte zaak hoor zo’n binnenkomer, de toon is weer gezet. En dat terwijl mijn humeur vandaag toch al te wensen over laat.

Ik vertel dat we naar het Antonie van Leewenhoek ziekenhuis zijn geweest en dat ik daar behandeld gaat worden. Voor het eerst in al mijn bezoekjes aan de bedrijfsarts blijft de volgende zin uit: “wat zie jij er goed uit zeg, veel beter dan de vorige keer. Je voelt je zeker wel erg goed?”. Tijdens het gesprek komen we op het nieuwe verzuimprotocol. Hij is niet op de hoogte van het nieuw protocol. Nou dat wordt net tegen de goeie gezegd. Ik kan het niet nalaten om mijn ongenoegen te laten merken.

Ik moet me beter melden voor de uren waarin ik eigen werkzaamheden verricht, ook al doe ik over die werkzaamheden 4x zo lang dan normaal. Arbeidstherapeutisch werken bestaat niet meer volgens de arts. Mijn leidinggevende heeft mij dus hersteld gemeld voor de uren die ik aanwezig ben, ook al doe ik nog niet volledig mijn eigen werk.