Woensdag, 07-04-2010
Over het algemeen gaat het best wel goed met me maar zo af en toe heb ik er gewoon de balen van. Al die vage kwaaltjes en klachten, bah! Volgens mij is het gedeeltelijk te wijten aan zorgen en stress.

En dan krijg ik ineens een lieve mail van een collega. Ze stuurde een zelf geschreven gedichtje mee. Ik heb het een paar keer gelezen en dit kwam als eerste in mij op:

Het leven is één groot spel en ieder heeft de keus om dit spel op zijn eigen manier mee te spelen. Het eerste deel geeft wel een beetje mijn depressieve gedachten weer terwijl diezelfde gedachten verder in het gedicht omslaan in vreugde en geluk.

“Fazant”

daar komt
mijn graag geziene gast
in oranje, groen en rood

behoedzaam stapt hij
door het gras
de kust is veilig in duin’s schoot

dan plotseling
zijn luide kreet
prachtige waarschuwing

fladderende vleugels
en ik blijf
met de herinnering

atje

Donderdag, 15-04-2010
Stipt op tijd word ik gebeld door de dermatoloog uit het MCA. De plekjes op mijn been komen van een gewone exceem-achtige aandoening. Niets ernstigs gelukkig. Ik had niet anders verwacht maarja, ik begrijp ook wel dat de artsen geen risico met mij willen nemen. Er wordt een recept opgestuurd waarmee ik een zalf op kan halen. Nou, dat is dan ook weer opgelost.

De dag is niet alleen begonnen met goed nieuws, er schijnt ook nog eens een heerlijk zonnetje. Daar knapt een mens van op. De wereld ziet er ineens een stuk vriendelijker uit. Ik ga in het zonnetje in de tuin rommelen. Na 20 minuten zien mijn armen rood en ga ik snel naar binnen. Ik durf de rest van de dag niet meer naar buiten. Eerst maar afwachten of ik er last van krijg.