Zaterdag, 01-05-2010
Afgelopen week ben ik veel in de tuin bezig geweest. Ik heb wat staptegels in de tuintjes gelegd zodat ik overal wat makkelijker bij kan. Alle plantjes zijn weer ontdaan van de afgestorven takjes en kunnen weer opnieuw gaan uitgroeien. Ik had van een oud t-shirt van Leo 2 mouwen gemaakt en die met een veiligheidspeld aan een oud t-shirt vast gemaakt. Zo waren mijn armen wel bedekt maar het zag er niet uit. Jammer dan maar mijn armen waren niet verbrand. Toen ik klaar was bedacht ik me dat ik beter een goedkope blouse met lange mouwen bij Zeeman had kunnen halen. Makkelijker en minder irritant.

In de serre staan inmiddels de tomatenplanten te bloeien en schiet de peper en paprika ook al aardig de lucht in. Alleen de vrolijke bakken aan het schuurtje en de schutting missen nog. Als die hangen ben ik helemaal klaar voor de zomer.

Maandag, 04-05-2010
Het is heel goed en raadzaam om tijdens ziekte contact te houden met je collega’s, dat is algemeen bekend. Mijn stelling is altijd “werken doe je met collega’s en niet met je werkgever”. Daarom moet je er zelf voor zorgen dat de band met je collega’s goed is en blijft. Toch doe ik dit zelf meer via de mail of mijn website dan door werkelijk visueel contact.

Als ik op mijn werk ben is het fijn om iedereen weer te zien en collega’s vragen dan vaak hoe het met me gaat. Toch weet ik niet altijd wat ik moet antwoorden op die vraag. Ik vind het moeilijk om te onderscheiden of deze vraag belangstelling is of meer een beleefdheidsvorm. Ik weet dat iedereen het razend druk heeft en dan is er geen tijd voor een praatje. Als ik dan toch op de vraag hoe het met me gaat in ga breng ik de ander misschien in verlegenheid en dat wil ik niet. Vandaag ben ik weer in het huis waar ik werk en heb een afspraak met de persoon waar ik naartoe ga.

Ik heb een heel ontspannen en plezierig gesprek en ik ben blij dat ik geweest ben. Na zo’n 1,5 uur ga ik opgewekt naar huis. Er is een hele zorg van me afgevallen. Als we thuis zijn komt de spanning eruit en ben ik zo moe dat ik voor een paar uur naar bed ga. Dat is juist zo gek, ontspanning is voor mij ook inspanning en inspanning daarentegen is ook weer ontspanning.

Donderdag, 06-05-2010
Sinds een paar dagen wordt mijn achtertuin geterroriseerd door een eendenkoppel. Ik ben alleen thuis en zit in de serre te puzzelen.

In de serre is heel veel licht, voor mij de ideale plaats om de laatste restjes foscan kwijt te raken. Om mijn armen heb ik een sjaal die ik afwisselend om en af doe. De 1e PDT behandeling is zo’n 1,5 jaar terug en de 2e PDT behandeling is zo’n 10 maanden terug maar nog steeds zijn mijn beide armen heel gevoelig voor licht.

Dan hoor ik gerommel achter mij. Ik schrik en kijk achterom. Staan er toch 2 eenden achter mij de serre te onderzoeken. Ik maak een foto en stuur ze weg maar ze hebben het hier blijkbaar erg naar hun zin. Zodra ik me omgedraaid heb komen ze weer vrolijk terug en gaan heerlijk in mijn tuintje aan de plantjes vreten. Dat is het toppunt en weer stuur ik ze weg.

De rest van de week zie ik ze nog regelmatig. Als de serre dicht is wachten ze gewoon tot ik de deur open doe. Als het ze te lang duurt tikken ze met hun snavel tegen het raam. In de tussentijd poepen ze mijn tuin en terras onder. Ik geef ze geen brood en hoewel ik het erg aandoenlijk vind blijf ik ze vastberaden wegsturen.

Woensdag, 12-05-2010
Vanaf april tennis en loop ik weer. Het gaat erg goed en mijn conditie gaat met sprongen vooruit. Vandaag ben ik gevraagd om in te vallen bij de onderlinge tenniswedstrijden. Leuk, ik heb er zin in. Helaas, als ik wakker word zie ik het al. Het regent pijpenstelen en op buienradar zie ik dat het voorlopig blijft regenen. Jammer maar dat wordt niets meer vandaag.

Ik voel me niet lekker en lig de hele ochtend op de bank. Net als 3,5 jaar terug voel ik mijn tong weer tijdens het praten en doet het zeer en bij het slikken. Het lijkt wel weer steeds erger te worden. Ik ga op onderzoek voor de spiegel en de plek lijkt zich uit te breiden naar het midden en de zijkant van de tong. Als ik de plek aanraak bloedt het. Bah, ik ben er misselijk en zenuwachtig van.

Nog een kleine week en dan heb ik weer een afspraak in het AVL ziekenhuis. Het zal wel weer net zo gaan als bij iedere controle. De week ervoor ben ik wat prikkelbaar, voel mijn tong constant en zijn mijn hersens fulltime aan het malen. Als ik dan vervolgens door mijn arts weer gerust gesteld ben kan ik de periode tot de volgende controle weer wat makkelijker doorkomen. Wat zal het een zegen zijn als ik het wat meer van me af kan.