Woensdag, 19-10-2011
Vannacht heb ik een aardig tijdje beneden gezeten. Ik heb toch wel behoorlijke pijn in mijn keel bij het slikken. Het is half 8 als ik de paracetamol neem en naar bed verdwijn. Als ik eenmaal lig bedenk ik me dat ik de spray ook wel had mogen nemen. Het maximum is 10 x per dag. Ik lig te denken of ik weer naar beneden zal gaan maar val in slaap. Gelukkig maar want ik wil Leo niet wakker maken.

Mijn keel en tong is opgezet en mijn gezicht trouwens ook. Het voelt stijf aan. Mijn stem is bijna helemaal weg. Het is 10 uur, koffietijd. Ik ga in plaats van koffie een schaaltje yoghurt proberen. Het is heerlijk fris in mijn mond en het prikt niet eens zo heel erg.

Dan nog snel wat tekst overtikken. Ja, ik weet het wel, doe maar rustig aan maar de belangstellenden willen toch op de hoogte gehouden worden. Dat is ook de opzet van mijn website en daar hoort dit ook bij. Ik heb al veel overgetypt maar nog steeds is de eerste dag niet af. Leo moet maar even helpen. Dat doet hij met frisse tegenzin. Ik chanteer hem gewoon. Als je het niet doet ga ik niet naar bed PUNT. Dat helpt en zo lig ik er toch weer snel in.

Ik hou het wat eten betreft nog op vloeibaar. Dat bevalt goed en is heerlijk fris in mijn mond. Het advies is ook dik vloeibaar. Het slikken is nog wel lastig, net als het praten. Als ik iets probeer te zeggen komen mijn tanden aan de linkerkant steeds tegen de tong aan en dat is niet fijn. Goed getimed in combinatie met mijn schorre stem. Praten kan nu toch niet.

“Het heeft heel hard gehageld vanmiddag, heb je dat niet gehoord?” vraagt Leo als ik beneden kom. “De overburen liggen lekker in Turkije in de zon en hier hagelt het. Het was toch een lawaai op het serre dak, daar moet je van wakker geworden zijn”. Nou, ik niet hoor.

Ik probeer een bakje chocoladevla. Auw, het doet onwijs zeer dus dat gaat door de gootsteen. Ook de smaak in mijn mond wordt steeds slechter. Verrot vlees is er niks bij. Leo zit aan de overkant van de tafel en volgens hem liegt de geur die ik verspreid er ook niet om.

Donderdag, 20-10-2011
Ik slaap van pil tot pil en dat gaat niet altijd even zachtjes. Vannacht was het wel heel vervelend. Als ik adem komen de meest vreemde geluiden uit mijn mond. Leo kon er niet van slapen en toen ik wakker werd zat hij beneden in de kamer. Ik naar beneden maar hij wilde persé dat ik ging slapen. We hebben toen afgesproken dat hij om 8.00 uur naar bed zou komen en ik er dan uit zal gaan.

Ik neem de paracetamol en de morfine neusspray en dan kan ik er weer een paar uurtjes tegen. Ook wel een interessante combinatie moet ik zeggen. Toen ik wakker werd was het al 10.00 uur maar gelukkig lag Leo weer naast me te slapen.

Mijn gezicht is nog steeds dik en stijf en de smaak in mijn mond wordt steeds viezer. Poetsen en spoelen doe ik regelmatig ook met de NaCI 0,9% (zoutoplossing) die ik in het ziekenhuis gebruikte. Raar hè, dat gebruik ik al vanaf de 1e dag en het prikt bijna niet.

Het eten van mijn yoghurt is een pijnlijke zaak. Ik gebruik de morfinespray al extra maar het lijkt weinig te helpen. Het slikken doet zo’n pijn. Ik blus ieder lepeltje yoghurt met water af maar het kost me moeite om het hele bakje leeg te eten.

Ik word misselijk, duizelig en voel me slap en ziek. Volgens mij komt het van de zwelling in mijn keel. Telkens als ik mijn hoofd draai voel ik iets zitten dat er niet hoort en krijg er steeds weer opnieuw braakneigingen van. Leo is net weg om boodschappen te doen, dat zal je altijd zien. Ik wacht niet op hem en ga naar bed.

Uiteindelijk kom ik er pas na vieren uit om te douchen. Daarna moet de morfinepleister vervangen worden. Het tanden poetsen is heerlijk maar helpt niet voldoende tegen de geur die ik uit mijn mond verspreid. Van de vorige behandeling heb ik nog Flagyl in de koelkast staan. Dit is een drankje tegen ontstekingen enzo en heeft als bijwerking de bestrijding van een slechte adem. Omdat mijn lichaam ook dit drankje niet accepteert mag ik er ook mee spoelen. Het is wel antibiotica dus kuur afmaken.

Terwijl ik me bezig hou met mijn bakje yoghurt komen uit de keuken de lekkerste luchten voorbij. Leo kookt gewoon iedere dag voor zichzelf, dat vind ik zo knap. Vanavond staan er aardappels, Mexicaanse mix en een groot stuk zalm op het menu.

Vrijdag, 21-10-2011
De vijfde dag. Het is niet te geloven, zo erg als nu heb ik het nog nooit eerder gehad. Ik word wakker van de vieze smaak in mijn mond. Het is echt niet te harden, het lijkt nog wel erger dan gisteren. Ik ga snel mijn bed uit om mijn mond te spoelen. Eerst met het water uit het ziekenhuis maar daar wordt het niet beter van. Meteen maar door met de flagyl, misschien helpt dat. Het wordt een heel klein beetje beter.

De pijnmedicatie heb ik juist nu weer hard nodig. Wat gek toch dat je na verloop van tijd vergeet hoe deze behandeling voelt. Het is echt vreselijk maar zo was het de voorgaande keren ook. Een hapje vla of yoghurt durf ik niet eens te proberen. Van het in de neus spuiten van de morfinespray zelf merk ik niets maar enkele minuten later ben ik wel een beetje dizzy hoor.

Mijn hoofd probeer ik zo min mogelijk te bewegen maar het lukt me niet om de misselijkheid te onderdrukken. Ik ben nog maar een uur beneden maar ik taai graag weer af naar boven waar ik gelukkig snel in slaap val.

Nou, dit valt geen topdag te noemen zeg. Als ik voor de 2e keer wakker word vandaag is het al half 4. Wat een vreselijke smaak en lucht om mij heen. Ik ga beneden mijn mond spoelen en er komt gewoon groenige dikke drab uit. Zo vies als het klinkt smaakt het ook. Het is walgelijk en ik ga op inspectie met het lampje.

Op de plek achter in de keel heeft de zwarte brandplek plaatsgemaakt voor een hele grote dikke lap wit vel. Het ziet er zo vies uit. Ik heb niet de behoefte om er foto’s van te maken. Het doet zeer en ik kan er bijna niet bij. Leo loopt om mij heen te drammen met pillen. Kom op, anders kloppen de tijden niet meer. Nou vraag ik je, hij lijkt m’n moeder wel!

Ik bel mijn moeder iedere dag. Afhankelijk hoe het gaat maken we een kort praatje. Ook al gaat het niet altijd even goed, ik heb het er graag voor over. Mijn ouders zijn zo blij als ze me weer gesproken hebben. En mijn vader heeft weer wat te vertellen in het huis. We hebben afgesproken dat ze de eerste dagen niet langs komen. Leo haalt ze pas op als het met mij wat beter gaat.

Zaterdag, 22-10-2011
Ik heb een goede nacht gemaakt. Leo helaas niet. Hij heeft last van buikgriep en dat komt nu dubbel slecht uit. Hij heeft beloofd om Stefan vandaag een dagje te helpen in Voorschoten. Hij vindt het moeilijk om me alleen te laten maar op aandringen van mij is hij toch gegaan. Stefan moet volgende week zijn huis leeg opleveren dus daar is genoeg te doen.

Als ik de yoghurt pak zie ik dat er alleen nog een bijna leeg pak staat. Leo is het gisteren waarschijnlijk gewoon vergeten. Ik denk er kort over na. Zal ik Stefan vragen of hij even naar de winkel gaat? Hij doet het heus wel maar zal er niet blij mee zijn. Ik bel een vriendin. Ze had al met Leo geregeld dat ik haar kon contacten als er iets was dus vooruit maar. Bellen is wat lastig dus ik stuur haar een email.

Ik zit nog maar kort achter de laptop als ik misselijk en duizelig in mijn hoofd word. Aan mijn hartslag te merken draait mijn hart ook overuren. Ik ga naar boven en voel me steeds zieker worden. En ja hoor, daar zit ik dan weer te spugen in een emmertje. Eenmaal boven had ik niet meer de energie om naar beneden te gaan om de pil tegen de misselijkheid te pakken. Mijn vriendin e-mailen of ze wil komen heeft geen enkele zin want ze heeft geen sleutel. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Als ik weer beneden kom zie ik aan de deurknop een tas hangen. Ik haal de tas binnen en zie dat de yoghurt erin zit. Wat lief dat ze het langs gebracht heeft. Jammer dat ik op bed lag. Als ik slaap word ik echt niet wakker van de voordeurbel. Het is kwart voor 5. Ik wil douchen maar stel je voor als ik weer misselijk word, dat wil ik niet. Hoppa, ik doe er eerst een Primperan in. Nog steeds heb ik aan de rechterkant van mijn gezicht het gevoel alsof ik een slachtoffer ben van zinloos geweld.

Leo is weer thuis maar ik zit maar kort beneden. Weer word ik misselijk en moet ik spugen. Ik duik mijn bed weer in. Zo gaan de dagen slapend voorbij. Leo roept me om 22.00 uur maar het feest van beneden zitten duurt maar kort. Vanavond heb ik weer precies dezelfde ervaring als bij alle voorgaande behandelingen dus daarom heb ik onderstaand stukje tekst maar gekopieerd:

Pijn, pijn, nee hè. Ik slaap nog half en word wakker van die enorme pijn die ik al vaker heb gehad. Het voelt alsof de hele borstkas in een kramp zit. Het is vreselijk en ik durf me niet te bewegen van de pijn. Je zal denken dat het met de operatie te maken heeft of met de medicijnen op een lege maag. Volgens mij heb ik er iedere keer na een opname nog last van gehad maar ook in mijn “gezonde” periode heb ik het wel eens gehad.

Ik blijf doodstil liggen en langzaam trekt de pijn weg. Ook nu denk ik weer dat het een combinatie moet zijn van een lege maag en medicijnen. Ik heb vandaag maar 2 schaaltjes yoghurt gegeten en niet meer.

Zondag, 23-10-2011
Vannacht heb ik niet zo best geslapen. Ik lag maar te piekeren over van alles en nog wat. Mijn ziekte, mijn ouders, Leo en vooral over Stefan. Kom op zeg, waar bemoei ik me mee. Het is een volwassen kerel. Maar ja, je blijft toch moeder hè! Nu ik beneden zit voel ik me nog steeds niet erg happy en moet ik weer om niks huilen. Leo snapt er niets van. Wat is er dan aan de hand, komt het door mij? Natuurlijk niet, er is niks, laat me nou maar.

Het is moeilijk om de boel op een rijtje te houden maar ik ben er wel weer. Leo neemt nog een bakje koffie en ik nog een glas ijswater. Dat is toch echt een wondermiddel hoor. Het smaakt lekker, is verfrissend en ik blus de yoghurt ermee af. Wat wil een mens nog meer hè? Als ik praat komt nog steeds de linkerkant van mijn tong tegen mijn tanden aan en dat is erg gevoelig. Maar goed, ook dan pak ik mijn glas ijswater weer.

Via mijn gastenboek krijg ik de volgende vraag. Hoe krijg je het toch steeds weer voor elkaar om tijdens deze heftige dagen je website zo punctueel bij te houden? Nou, dat zal ik je vertellen. Ik heb constant mijn schrijfblok in de buurt zodat ik mijn gedachten meteen op kan schrijven. Op een later tijdstip hoef ik het dan alleen maar over te typen en de foto’s erbij te zoeken. Het klinkt wel makkelijk maar zo is het niet. Ik leg mezelf constant de druk op om zodra het maar even kan iets over te tikken. Zodra ik mijn ogen open heb kruip ik achter de laptop maar een klein stukje tekst kost me al gauw uren en dan helpt Leo me ook nog met corrigeren. Zo heb ik vandaag de hele dag op bed gelegen en heb nu mijn handen vol aan dit stukje tekst. Bij achteraf schrijven is het namelijk veel moeilijker om je gevoelens op papier te zetten en over te brengen.

Als ik mijn neus snuit merk ik dat het nog steeds niet helemaal schoon is. Echt bloeden doet het niet meer maar helemaal zuiver is het ook nog niet. Ze zijn goed bezig geweest want zolang heb ik nog niet eerder last van mijn neus gehad.

Door al het slapen is mijn dag en nacht ritme helemaal van de rel. Ook daar maak ik nu geen punt meer van. Het is een voordeel dat ik al veel behandelingen achter de rug heb, het gaat zoals het gaat. Volgens mij is het vergelijkbaar met het krijgen van een eerste kindje. Dan moet alles nog volgens het boekje. Bij de tweede of derde zie je dat het allemaal wat soepeler verloopt.