Vrijdag de 13e

Vrijdag de dertiende, exact dertien maand en dertien dagen na mijn diagnose. Beetje te veel dertientjes me dunkt. En deze maal is het wel een dag die indruk maakt.

Even bijpraten sinds ik terug het werk hervat heb… Wat is dat toch een serieus verschil zeg! Het valt me toch veel zwaarder dan oorspronkelijk gedacht. Ik begin nu stilaan mijn draai in het nieuwe ritme te vinden, maar tot hier toe rust ik nog vaak als ik thuis kom. Qua energie sta ik vergelijkbaar met een paar maand geleden, gewoon omdat er zoveel ‘nieuwe’ indrukken en zo op je afkomen, en het actief bezig zijn toch zwaarder is dan je inschat…

Daarbij hebben we het nog in ons hoofd gehaald binnenkort te verhuizen. We wilden zo graag een huis met tuin, veel plaats voor ons, de hondjes, de kids van David… En rust! Iets wat we hier in het appartement weinig hebben: is een oude blok en hebben veel geluid van de buren, en de huisbaas bekommert zich hier niet echt om onze opmerkingen. Kan ik begrijpen voor kleine dingen, maar als je al paar keer laat weten dat het binnen regent in de keuken en gang bij harde buien, mag er toch iets aan gedaan worden, vind ik. Nu ja, ga ik me niet meer druk in maken, we hebben na stevig zoeken ons perfecte stekje gevonden, en datum van verhuis staat vastgeprikt op 11 september (I know, ik weet mijn data wel te kiezen )

Paar weken geleden werd de druk allemaal wat te veel en ben ik evn door een dal gegaan, maar we zijn er terug uitgekrabbeld en gaan gewoon door… Is een zure appel, hoor, zo terug in de maatschappij komen, en beginnen meedraaien. En ik merk dat ik hypergevoelig geworden ben voor stress en drukte, voor onaangename gevoelens en omgevingen, en het allemaal toch een grote impact op je heeft. Alsof ik een beetje een ‘legal alien’ ben, zoals Sting het zei…

Qua stomatologie had ik vorige week terug contact genomen met de chirurg die me destijds geopereerd had (was al in 1996, tijd gaat toch snel!). Wou eigenlijk van begin af aan bij hem in behandeling terug gaan, maar er waren twee factoren die me tegen hielden: 1: ik wist niet of die mens effectief nog praktijk (toen ik destijds als prille twintiger patiënt was, leek die mens me al gezegend met een mooie leeftijd) en 2: zijn praktijk ligt erg ver van waar ik woon, 45 tot 60 min rijden, afhankelijk van waar hij afspraken doet.

Maar gezien ik me toch niet echt goed voelde bij de manier van aanpakken in St-Pierre, heb ik toch z’n naam eens gegoogled, en gebeld. Dat was vorige week maandag, en ik kon diezelfde avond al op consultatie. Wow!

Zelfs na al die jaren wist hij nog perfect wie ik was, en wat hij destijds bij me gedaan had. Ik vertelde hem kort mijn recente verhaal en mijn huidige problemen en de voorstellen van de andere artsen. En hij had een foto genomen en wou mijn scannerbeelden zien. Dus ik had de foto’s opgevraagd en ben maandag teruggegaan. En heb zelf mijn beelden bekeken: zelfs voor een leek is het vrij duidelijk dat er deftige schade is aan het rechtergewricht. Links zie je heel mooi het gewricht, en voor de rest nergens artrose te zien. Rechts is het één grote vage vlekkerij: allemaal artrose die in en rond het gewricht zit. Maar hij meldde me wel direct: ik zie dat niet goed zitten om dat gaan te opereren, want dat wordt miserie… Nu, hij is gediplomeerd met ‘k weet ni hoeveel extra studies , en masters diploma’s die hij in de Verenigde Staten gehaald heeft, en is daar ook prof aan de universiteit en zo. Dan denk ik wel dat hij er iets van kent, en geloof ik hem wel als hij er liever niet in prutst. Dus zijn voorstel is ook om protheses te plaatsen, en te zien of alles niet wat draaglijker wordt op die manier. Kwestie van snijden zo lang mogelijk uit te stellen…

En dan was er die gebroken tand, hé. Hij wou die er direct uithalen. Ik in verbazing: waarom? Bleek dus duidelijk te zien op de foto dat er een ontsteking onder de wortel zat. Als je dat laat woekeren, is om problemen vragen. Eruit halen ook, maar toch minder riskant.
Maar moest eerst al wat antibiotica nemen om de infectie tegen te gaan, en moest dus vandaag terug om die tand te trekken.

Ik kom eraan, en mocht direct plaatsnemen in de tandartsstoel. Hij komt binnen, zegt: Ilseke… en legt z’n hand op mijn schouder. Meer zei hij niet. Nam z’n spuit met verdoving, en begon te spuiten: vier, vijf, zes keer? Rond de tand, en meer naar de wang naartoe, en in de wang zelf. Dan zei hij: we gaan het even laten rusten é, en nam z’n assitente even apart. Ik had echt een raar gevoel, maar kon het niet direct thuisbrengen. Ik weet het aan ‘tandartsangst’ die ik over gehouden heb aan een leuke ervaring in St-Pierre, direct na m’n operatie.

Na een minuutje of twee komen ze terug binnen, zegt terug: Ilseke, en legt terug die hand op m’n schouder, we gaan er aan beginnen é. Mond open, ijzeren materiaal erin, trekken, wat ander gepruts, en dan zie ik een potje passeren waar hij wat weefsel in deed: wit met een rood puntje… Oh nee é? Wat is dat? weefsel? Of gaan ze die tand analyseren? Wat is er aan de hand? Maar met zo een ganse ijzerwinkel in je mond kan je je nogal moeilijk uitdrukken, dus bleef het bij vraagtekens op dat moment. Dan neemt hij naald en draad, en begint te naaien: één knoop, tweede knoop, derde knoop… Zie hem zo een stuk of zeven, acht knopen leggen, en ik voelde dat dat niet allemaal aan die tand was.

Wist direct dat het niet zo simpel was als een tandje trekken. Toen ik uit de stoel mocht stappen, vroeg ik direct: hoe lang moet ik wachten? Hij bekeek me en zei: het was een witte vlek, op je wang…Ik denk dat het niets erg is, maar in jouw geval neem ik geen risico’s. Vandaar ook dat ik de tand wou trekken, zei hij. Hij zei dat hij me niet wilde beangstigen en daarom eerst niets gezegd had, maar dat er nu onderzoek gaat gedaan worden, maar gezien het weekeinde moet ik toch enige dagen wachten. Was z’n agenda aan het uitpluizen om me zo snel mogelijk te zien na de uitslag, en moet donderdagochtend vroeg op appèl gaan net voor hij aan z’n operaties begint. Ik apprecieer het wel dat hij me niet wil laten wachten tot vrijdag tijdens z’n raadplegingen, maar verdekke, ik was toch even de kluts kwijt…

Het wondje van de biopsie is ong 1cm groot en moet ik verzorgen met extra mondspoeling en een speciale zalf die ook pijnstillend werkt, en zou vanzelf moeten genezen. Maar moet zeggen: eenmaal de verdoving uitgewerkt was, werd het toch een pijnlijke plaats. Dus een stevige pijnstiller er maar bij genomen, en dat helpt toch wat.

Toen ik onderweg was naar buiten, ben ik toch even gaan zitten, ik voelde me bibberen van boven tot beneden en onvast op mijn benen staan. Ik wou niet direct iemand bellen en alarmeren, wou eerst even tot mezelf komen. Dan ben ik naar huis gereden, en dan alles direct tegen David verteld. Die is ook geschrokken natuurlijk, het is allemaal zo flash-back en reeël terug in één klap. Ik voelde me ook op slag terug zo compleet van de wereld, op mijn eigen planeet. Mijn planeet-K, zoals David ze noemt… Ik hoop echt dat ik kan vertrouwen op de woorden: ik denk dat het niets erg is… Maar niemand die me wat kan gerust stellen tot donderdagochtend.

Vrijdag is de dag dat mijn tattoo-afspraak vaststaat, ik duim echt dat ik ze kan laten doorgaan. Ik vind niet dat ik mijn overwinningstattoo kan laten zetten in een onzekere situatie. Als je snapt wat ik bedoel…

We zijn nu zo hard aan het werken aan een nieuw leven: het werk dat wel in orde komt, ons nieuwe huisje om te gaan wonen, terug een beetje sociaal leven opbouwen, … We prezen ons gelukkig dat het nu allemaal zo goed was, dat na de regen effectief de zon schijnt.
Hopelijk is dit gewoon een donderbui die even voorbij trekt, want een nieuwe orkaan: geen zin in!