Woensdag, 10-06-2009
En zo is het leven. Aan de éne kant gaat er iemand dood en aan de andere kant wordt er iemand geboren of viert men een feestje. 2 Dagen na de uitvaart ben ik jarig en word ik 50. Ons humeur staat niet naar een feestje. Ik vier mijn 51ste verjaardag wel. Vanmiddag gaan we op bezoek bij Stefan en zijn vriendin en vanavond gaan we dan met z’n viertjes uit eten.
Onverwachts krijg ik toch nog even koffie visite en ontvang ik wat kaarten. Wat zijn sommige mensen toch attent. Ik zal zelf ook proberen om voortaan wat meer attent te zijn want het geeft een goed gevoel als mensen aan je denken. Dus bij deze……. allemaal hartelijk bedankt.
![a375[1]](http://www.komteenvrouwbijdetandarts.nl/wp-content/uploads/2009/01/a3751-300x111.jpg)
Nu maar weer de draad oppakken en volgende week “gewoon” weer aan het werk.
Donderdag 18-06-2009
De MRI scan. Ik ben de ontvangen brief met toelichting en de datum erop kwijt geraakt. Het zijn hectische weken geweest en de brief is waarschijnlijk in de papierversnipperaar beland. Gelukkig heb ik mijn website en kan ik teruglezen hoe het de vorige keer gegaan is. Nu ik het teruglees vind ik die informatie wat summier. Daarom nogmaals de informatie maar nu wat meer uitgebreid.
Er is gevraagd om een kwartier voor tijd aanwezig te zijn dus dat zijn we ook. Het maken van de MRI scan zelf duurt een half uur. Voor de uitleg, het omkleden en het inbrengen van de naald voor het infuusje rekenen ze een kwartier. Precies op tijd word ik geroepen. Ik kom in een klein hokje waar ik mijzelf kan omkleden. Er mag niets van metaal mee de scanner in. Horloge, sierraden en bril moeten af. Als je een broek met ritssluiting aan hebt moet deze uit en krijg je een soort trainingsbroek in de AVL kleuren aan. Ook de bh moet af omdat de haakjes van metaal zijn en omdat er een beugel in kan zitten.
![a376[1]](http://www.komteenvrouwbijdetandarts.nl/wp-content/uploads/2009/01/a3761.jpg)
Als het omkleden klaar is mag ik op de deur kloppen en komt de assistente mij ophalen. Net als bij het bloed prikken gaat het aanbrengen van de infuusnaald lastig. Dit komt omdat de aderen vrij diep liggen, wat niets bijzonders is hoor. Mijn arm wordt afgebonden en ik moet een vuist maken. Het lukt niet dus dan maar in de andere arm. Dat gaat beter en de naald zit erin. Je voelt even een klein prikje als de naald erin gaat en dat is alles.
We gaan weer een deur door en komen in de ruimte waar het apparaat staat. Omdat het apparaat veel lawaai maakt krijg ik oordopjes in en een koptelefoon op. Er wordt gevraagd wat voor muziek ik leuk vind. Je mag ook zelf een cd’tje meenemen als je dat prettiger vindt. Ik moet gaan liggen op een soort brancard met mijn hoofd in een steun. In de knieholte wordt een rol geplaatst zodat de benen lekker liggen. Het infuusje wordt aangesloten op een apparaat met 2 soorten vloeistof erin. Eén daarvan is contrastvloeistof. In mijn hand krijg ik een belletje. Als je hierop drukt wordt je direct uit de scanner geschoven. Als laatste krijg ik een soort kap over mijn hoofd.
Ik ben er klaar voor en ik word in de scanner geschoven. Heel even krijg ik een benauwd gevoel. Ik doe mijn ogen dicht en vraag of de ventilator kouder mag. Dat helpt en het vervelende gevoel verdwijnt direct. Er wordt een scan gemaakt met en zonder contrastvloeistof. Na ongeveer een kwartiertje voel ik mijn arm warm worden. Volgens mij wordt nu de contrastvloeistof ingespoten. Weer een kwartiertje later ben ik klaar.
Leo zit geduldig op mij te wachten. We duiken nog even het restaurant in en gaan daarna rustig aan naar huis.
Donderdag 25-06-2009
Na een onrustige nacht wordt ik met een torenhoge hartslag wakker. Ik voel me niet lekker en meld me ziek. Het lijkt wel alsof ik bevangen ben door de zenuwen. Morgen krijg ik te horen welke behandeling er volgt.
Hart en verstand zijn buren, maar vrienden worden ze nooit.
Vrijdag 26-06-2009
Als ik bij balie 2 sta om mijzelf te melden word ik op mijn schouder getikt. Dat is toevallig, een lotgenoot moet ook op controle. Zij is 5 minuten later dan ik aan de beurt. Zo gaat het wachten een stuk sneller en we kletsen elkaar weer even bij. Dat gebeurt nu eenmaal als je hier onder behandeling bent. Steeds vaker zie je bekende gezichten. Nog even en we gaan de controles nog als een uitje zien.
Er is goed nieuws en er is slecht nieuws!
Ik word geroepen door mijn favoriete specialist. Ik zit nog niet eens op mijn stoel of hij zegt al dat de uitslag van de MRI scan goed is. Pffffffff dat is een hele opluchting; mijn dag kan niet meer stuk. In gedachten heb ik al de meest vreselijke behandelingen langs zien komen. Geen uitzaaiingen of verdachte lymfe klieren. Om mijn enthousiasme wat te temperen zegt de arts meteen dat dit niet betekent dat er niets gedaan hoeft te worden.
Het carcinoom moet weggehaald worden. “Ga eerst maar eens even op de stoel zitten dan zal ik nogmaals kijken”.
Daar zit ik weer op de gevreesde stoel. De arts doet zijn handschoenen aan, lampje op het hoofd, microscoop erbij en speciale spatel in zijn hand. “Doe de mond maar open.” Kritisch wordt mijn tong bekeken. De plekken die eerder met PDT behandeld zijn zien er nog steeds verbazend mooi uit.
De plek achterop de tong is nog hetzelfde en het kleine plekje onder op de tong ziet er niet gevaarlijk uit. En natuurlijk gaat hij ook weer even lekker ver met zijn vingers in mijn keel met de bekende braakneigingen als gevolg.
De arts zegt: “Tsja, dan moeten we nu gaan besluiten welke behandeling we gaan toepassen want er zijn verschillende mogelijkheden”.
1. Laserbehandeling waarbij dan ook een deel van de tong weggesneden wordt. Punt is, tot hoever moet je gaan snijden?
2. Fotodynamische Therapie (PDT). Verreweg de pijnlijkste behandeling maar gezien de prachtige genezing van de vorige behandeling een goede optie.
3. Radio therapie, ofwel bestralen. Nadeel is echter dat je dit maar één keer kunt doen. Liever houdt hij dit achter de hand voor het geval dat de eerste 2 keuzes niet afdoende blijken te zijn.
Er moet even flink gediscussieerd worden waarbij Leo heel wat vragen stelt. Ik zie dat hij het moeilijk vindt en dat de tranen in zijn ogen staan. Uiteindelijk zijn we het er alle drie over eens dat we gaan voor keuze 2, de Fotodynamische Therapie.
De kogel is door de kerk.