Ik heb in juni 2007 een artikel geschreven over omgaan met chronische pijn en chronische vermoeidheid in bovengenoemd blad.

2 oktober 2007 is het 5 jaar geleden dat ik een commando-operatie en radicale halsklierdissectie onderging in het Vu Ziekenhuis in Amsterdam. Ik had keelkanker.

Hierna volgde een bestraling van 30 x.

27 maart 2004 zijn we na de verkoop van ons restaurant in Amsterdam verhuisd naar Groesbeek, gelegen 10 km. van Nijmegen aan de Duitse grens. Een prachtig dorp met heuvels, bos, natuurgebied en water. Daar ben ik geboren en wilde terug naar mijn roots. Een zwager was de aanstichter van dit goede plan.

Hessel die oorspronkelijk uit Friesland komt bevalt het hier ook prima en brengt hier in het kerkdorp van 900 mensen de post rond.

Ik ben 100% arbeidsgehandicapt en bleef uitgeput na de behandelingen. Na de verhuizing kwam er op een dag een snijdende pijn opzetten in mijn hals. Naar de KNO arts in het Radboudziekenhuis waar ik paracetamol en naproxen kreeg, maar dat hielp niet afdoende. Naar de huisarts die me amitryptiline voorschreef en voorzichtig opperde om eens naar het Taborhuis te gaan. Dat is een instelling die psychosociale begeleiding geeft. Daar wilde ik toen nog niets van weten want ik wilde gewoon van de pijn af. Ook kreeg ik 2x per week fysiotherapie. Massage op mijn schouderblad omdat aanraking in het opgezette halsgebied niet mogelijk was. De pijn ging ook gepaard met ziekteverschijnselen die leken op griep. Elke 2 weken lag ik 3 tot 5 dagen op bed en dan ging het weer. Dus met rust werd ik beter.

Op naar de pijnpoli en daar kreeg ik zenuwpijnstillers en nog meer paracetamol. Meer kon hij niet doen. De zenuwpijnstillers maakten de pijn draaglijk. Na een bezoek aan een homeophate/iriscopiste (waar ik al 25 jaar kom) werd me duidelijk dat alleen rust me redden kon. 3 dagen per week ‘s morgens 2 uurtjes rust en daarnaast nog elke middag 2 uurtjes.

Bij de cursus Herstel en Balans werd ik meteen naar huis gestuurd omdat het halsgebied eerst tot rust moest komen en ik dan individuele begeleiding zou krijgen. Dat was in het Sanadome in Nijmegen.

Dat was 3 jaar geleden.

De rustdagen waren en zijn nog steeds nodig. Ik heb therapie gehad om met de beperkingen om te gaan, krijg nog steeds lymfedrainage, maar nog maar 1x per 3 weken.

Ook heb ik meegedaan aan een boek dat gaat over mensen die kanker hebben in het hoofd/halsgebied. Dat boek moet nog uitkomen.

1 jaar geleden ging ik naar mijn huisarts om het over mijn slechte conditie te hebben. Ik wilde weten wat ik nu wel en niet kan. Eerst kreeg ik op mijn verzoek een conditietest in datzelfde Sanadome en de uitslag was erg slecht. De sportarts die alleen prestatiegericht was verwees me naar de vaatchirurg.

Ik heb ook nog stenoses in mijn bekkenslagaderen (etalagebenen) en in mijn halsslagader in het operatiegebied. Mijn huisarts zei dat we het in fases gingen aanpakken.

Eerst dus naar de vaatchirurg. Daar kreeg ik weer de nodige onderzoeken.
Ik raakte in een dip en dacht: voordat alle uitslagen binnen zijn is het een half jaar verder en zit ik de hele zomer af te wachten.

Dank zij mijn kleindochter waarmee we wel eens gingen zwemmen ontdekte ik dat ik in het water veel meer kon. Dus ben ik met Hessel eerst begonnen met 1x per week een half uurtje zwemmen. Dat ging goed. Eind augustus vorig jaar ben ik begonnen met de cursus “bewegen in water voor ouderen op muziek”. Dat ging ook goed en dat doe ik nog altijd.

Inmiddels kreeg ik van de vaatchirurg te horen dat ik 14 kilo moest afvallen en dat mijn bloeddruk, cholesterol en bloedsuiker te hoog waren. Dat was schrikken. Toch is het me gelukt om binnen 1 jaar 12 kg. af te vallen met meer bewegen en minder eten. Niet te vet en te zout, weinig suiker.

Alle controles bij de diabetus verpleegkundige zijn nu goed en ik hoef nog maar 1x per jaar terug te komen. Ook nog 1x op controle bij de KNO arts en dan niet meer!!! Op aanraden van een lotgenoot bij wie de kanker na 5 jaar is terug gekomen ga ik voorstellen om toch 1x per jaar op controle te blijven.

Met dit verhaal wil ik zeggen dat je op eigen kracht toch nog wat kunt bereiken. Maar met de beperkingen zal ik moeten leven.

Verder ben ik nog actief in de mailgroepen van het SKD en heb ik pas meegedaan aan een kunsttentoonstelling met foto’s.

Dit wilde ik even kwijt.

Marieke Kersten