Archieven

Verhaal van Ans over mondbodemkanker

ansMijn naam is Ans Elzinga, ben getrouwd met Richard en we hebben twee geweldig fijne zonen Koen en Tim. Met 2 leuke schoondochters erbij is het geluk compleet. De jongens wonen grotendeels nog thuis. Toen ik in 2014 “50” werd wilde ik absoluut die poespas niet in de voortuin met al die Sarah’s en “rijmpjes” van “joa t is woar, ans is 50 joar” Past gewoon niet bij mij… maar t is zo’n Twents gebruik… Had er ook geen moeite mee om 50 te worden (wees blij! zei ik altijd) maar daar kwam na een jaar ook verandering in.

We wonen in een klein dorpje Enter (de meest gebruikte rechter-pinkslag op het toetsenbord) nabij Almelo, een half uurtje rijden vanaf Enschede. Het mooie van Enter is dat ‘bijna’ iedereen elkander kent; mooi en minder mooi wat betreft sociale controle. Door op de fiets naar de huisarts te gaan wordt er ook al gauw over je gesproken… “hej zeen dat hij/zij ok bien’ dokter is ewes? Nee, wattah?…nou ik heurn dat en dat… en het is al gauw duidelijk wat de patiënt mankeert”… volgens de ooggetuige dan hé.

Mijn werk..heb ik helaas niet meer in verband met chronisch ‘hernia’ rugklachten… maar goed het is 23 april 2015 en ik ga met de auto naar de huisarts. 3 Kleine puntjes irriteren en maken dat ik pijn heb onder in m’n mond. Onder de tong maar niet aan de tong… op de mondbodem. Het lijken kleine puistjes en na 3 weken zeuren over pijn zegt mijn man: “of je gaat morgen naar de huisarts of je houdt erover op”… gelijk had ie… dus ik ging

Een korte samenvatting van een lange periode
Ik schrijf mijn verhaal op een simpele manier, niet in artsen taal nee, gewoon op mijn manier zoals ik het ‘t best kan verwoorden, als patiënt maar ook zeker als mens…die ineens kanker krijgt. Kanker op een meest ongunstige plek, je wil het nergens hebben bv borst, darm, maag, hersenen en noem maar op… maar in je mond!?
We kennen allemaal het woord “kanker”. Iemand die (gelukkig) nooit de mededeling heeft gekregen: ‘helaas heb ik niet zo’n goed bericht voor u, de patholoog-anatoom heeft geconstateerd n.a.v. de opgestuurde biopten, dat u kwaad-aardige kanker heeft’ zal niet begrijpen wat u op dat moment voelt. Het klinkt zo simpel en waarom zou hij of zij dat dan niet begrijpen..

..gewoon omdat de arts, die (als t goed is) gezond is het zelf niet eens begrijpt….
Hij begrijpt heel goed dat ie iets moet vertellen wat jou de grond onder de voeten vandaan haalt…maar zelf verder moet naar een bv een spoedbevalling..
Hij kan daar niet aankomen met jouw gevoelens, leven, redenen, situatie etc.etc.etc…. nee hij moet daar als arts z’n krachten bundelen om een nieuw “leventje” op de wereld helpen te zetten. Vervolgens krijgt hij een spoedoproep voor mevr. X.
Ze is 81 jr. zo benauwd en heeft de hulp van een arts nodig. Ze is al wel op leeftijd, maar verdorie..haar kinderen/kleinkinderen kunnen hun moeder/oma toch niet missen! Begrijpelijk, ze krijgen het er zelf benauwd van..
Ben je gezegend met een leeftijd van 90 of hoger en je hebt een goed leven gehad…moet je toch niet zeuren.
Hallo, begrijp ik het zelf wel? Helaas ja, ik kreeg die mededeling…

Scroll naar beneden om verder te lezen of klik op: mondbodemkanker

Vóór ik ziek werd

ans-met-echtgenoot

.
.

Ik begin mijn verhaal met een foto. Het is een foto van 4 jaar geleden (2011). Vóór ik ziek werd… Ja, er mochten best wat kilo’s af maar op deze manier was rigoureus en daarbij: Ik had geen keus.

23 April 2015

Ik kwam bij mijn huisarts voor een klacht aan m’n rechteroog (had ook iets onder m’n tong… vergat ‘t bijna). Oh dokter zou u ook nog even willen kijken naar die rare bultjes onder mijn tong op de mondbodem? Hij keek en hij keek me in m’n ogen… hier moet je mee naar de Kaakchirurg… ik zag ‘t verband niet en kreeg voor de volgende dag een afspraak in het Twenteborg ziekenhuis. Mijn man –altijd positief!- voelde dat er iets mis was. Zelf had ik echt niets door. Ach, een paar aften in m’n mond. Ala, eenmaal in Almelo op 24 april 2015 zei de arts het meteen: het is een tumor, en voor 90% zeker kwaadaardig. Nou..daar ging ik met m’n goeie gedrag. Me echt totaal nog niet bewust van de hele situatie en het vervolg dat dit ging krijgen. Hij verdoofde m’n mondbodem en weg was het gezwelletje… op naar het lab.

Over een week zou ik uitslag krijgen, volgens mij viel het wel mee. Onderweg naar huis giebelden we een beetje aangezien ik met een spraakgebrek praatte… heel anders als ze een kies verdoven. Meteen maar even langs m’n vader om het gebeurde te vertellen, die man zou zich rot schrikken als ik het met een “telefoontje” zou afdoen. Hij reageerde rustig en kalm maar ik ken m’n vader, het ging om zijn kind.

De volgende dag voelde het een beetje rauw aan, had niet echt pijn maar hoe kon het… ik had inderdaad de laatste tijd al pijn als ik hete koffie dronk en last van de kruimels onder m’n tong bij het eten van een beschuitje. Ach Ans, niet bij nadenken… het valt vast allemaal mee. Zo verdrong ik de boodschap en onbewust ook de angst. Ik “kanker”? Kom op zeg!

De 25e was mijn zus jarig (een lieverd) maar daar had ik toch totaal geen zin in om heen te gaan…het verhaal had z’n ronde al gedaan… hallo kom ik daar en iedereen vragen naar hoe, wat, waarom, en, dus, etc… nee ik ben een flinke meid maar daar had ik geen behoefte aan.

Ja, ik rookte… ja, ik dronk m’n glaasje. Ben nu compleet geheelonthouder haha,cleane vrouw. Ik leefde m’n leven op mijn manier, had ook zo z’n voorgeschiedenis… alles heeft zijn redenen… maar hier was ik niet op voorbereid. Verdorie mijn man maar vooral onze jongens… hoe zeg je zoiets? Het vreemde van alles is, dat ik zo positief was! Weg met het gezwel… weg ziekte. Ik noemde het toen geheel geen kanker. Vanaf 23 april t.m 5 juni heb ik nooit aan een ernstige ziekte of iets dergelijks gedacht… ondanks dat mijn arts zei: het is een kwaadaardige agressieve kanker met nu een omvang van 1,5 cm. Als je hier niets aan doet ga je hieraan dood binnen 5 jaar. Nou nee nu nog niet!

Mei 2015
Op 1 mei kreeg ik de uitslag, een agressieve kwaadaardige tumor in m’n mond. Er werden direct vele onderzoeken gepland: pet-scan, bloedonderzoek, longfoto, mri, ct-scan etc. De eerste gesprekken met de secretaresse van de oncoloog waren heel fijn en berustend. Ze was naast een secretaresse een fantastisch persoonlijkheid. Als ik kwam en ze zag me dan vroeg ze of ik behoefte had aan ‘n knuffel…. zeker! Wat een topvrouw.

kaakchirurgToen kwam halverwege mei het eerste gesprek met de behandelend kaakchirug die de operatie gaat doen. 5 Juni wordt je geopereerd, de agressieve kanker heeft inmiddels een omvang van 4,5 cm. Ook mijn ondergebit wordt geheel verwijderd aangezien de tumor ook in de kaak was genesteld.

Nog eerst naar Utrecht. Het hele protocol, ik was ervan op de hoogte. Een rit naar Utrecht voor twee minuten bij de arts zijn. Hij had een stagiair tegen wie hij heel duidelijk zei:”als de mondbodem er zo uitziet en aanvoelt, is het altijd mis!” Klopt, er moet een second opinion komen en ook een eventuele andere benadering… dit was voor mij duidelijk… Moest ik hiervoor naar Utrecht?

De oncoloog verpleegkundige heeft me voorbereid op de OK en ik weet nog dat de arts zei: een spreekverbod voor 5 dagen. Daar snapte ik niets van. Het zat toch niet in m’n keel of stembanden… daar werd ik nadien bang voor. Pff, wat een stugge man zeg! Hij had zo z’n goede en slechte momenten. Haha. Overigens vind ik hem een TOP Vakman!

De aanloop voor de OK… ben je niet zenuwachtig of iets dergelijks? Nee, totaal niet. Echt niet! Moest nog wel ff bij de tandtechnicus/implantoloog zijn om te happen voor een klikgebit, want er zouden implantaten in komen.
Was achteraf niet nodig aangezien er roet in het eten werd gegooid door uitzaaiing.

De operatie

4 juni 2015…
daags voor de opname. Alles thuis nog ff op orde maken ondanks dat ik kaduuk ben. Maar sowieso geen zorgen, ik heb een man die beter functioneerde op dat moment dan ik.

5 juni 2015
De nodige spullen mee en daar gaan we omstreeks half 9 op weg naar Enschede. Ik moet me melden om 10.00 uur dus tijd zat! Eenmaal op de afdeling, het is 09.30 uur hoor ik ineens: “mevr. Elzinga, u mag zich omkleden… u bent al aan de beurt voor OK”. Snel omkleden, m’n man zoon en schoondochter lopen ff stukje mee in de gang en wensen me succes, komt goed lach ik… doei! Dit was vreemd.

Voor ik het in de gaten heb zit er een infuus in m’n arm (niet vreemd, ben het gewend na zovele operaties) en word ik richting OK gereden. Daar staat het voltallige OK personeel inclusief de kaakchirurg me op te wachten. Vragen: geboorte datum, naam, etc., waarvoor ben ik hier, wat wordt er gedaan…? Ik beantwoord de vragen rustig en een beetje lacherig, ach de zenuwen waarschijnlijk. Yep daar komt de spuit met witte slaapvloeistof en probeer nog te tellen… maar ik haal niet meer dan 4. Time to start!!

ans-na-de-operatie uit-narcose
Eenmaal wakker -wat heet wakker- lig ik op een kamer alleen. Buis in m’n neus, sonde voeding in m’n neus, nog wat meer slangen in m’n neus. Voel niets dan alleen moe, moe zijn. Slaap ook heel gauw weer.
Diezelfde avond ben ik beter bij m’n positieven en wil het één en ander vragen..nee..via papier! Niet praten. Oké. M’n mond voelt loodzwaar en m’n tong een uitgewrongen spons..wat een vieze smaak. Jee, wat is er allemaal gebeurd?

Richard en de jongens zijn er en kijken me aan… ik wil bijna vragen waarom ze zó kijken, zó meelevend. Ik voel dat m’n handen zijn vastgebonden aan het bed, wat krijgen we nou! Blijkt pure bescherming voor mezelf zodat ik niet de kans krijg om iets bij m’n mond/neus los te trekken. Oh oké.

Er loopt heel af en toe een verpleegster m’n kamer binnen voor het toedienen van pijnstillers en dan gaat ze weer. Steeds die blauwe jas aan, kapje voor handschoenen aan… wat heb ik toch?

hals-1 hals-2
6 Juni 2015
De 2e dag wordt ik verhuisd naar een 2 persoons kamer waar je je kont nauwelijks kan draaien, ala… weer steeds die blauwe jassen en handschoenen… wat is dat toch allemaal?

Ik laat me s avonds bijpraten door mijn man. Er is een bacterie op de afdeling geconstateerd. Nou ik blij net na m’n OK. Wat was die grote snee in m’n hals dan??? Mijn pijn toen: ontiegelijke pijn in m’n nek waardoor ik absoluut niet kon slapen, elk kwartier moest ik naar de wc om te plassen (zal wel van de sondevoeding zijn). Ik wilde zoveel vragen maar kon niet. Mocht niet praten en er was geen tijd voor de verpleging om ff te “luisteren” naar mijn schrijven. Ik kreeg nergens antwoord op.

7 juni 2015
De volgende dag kwamen beide kaakchirurgen en de oncoloog verpleegkundige. De gehele tumor was ruim weggesneden, geen reden tot bezorgdheid en het zou allemaal goed komen. Wat was er dan in vredesnaam in 6 uur opereren gebeurd?? Kon het allemaal niet vatten. Daar kwam bij dat ik nu toch BLIJ moest zijn… voelde me geheel niet zo! Ik gaf het op de verhuizing van de kamer. Er lag een mevrouw naast me met kanker, nou ik blij dat ik haar niet was! Goh, er waren 8 lymfeklieren verwijderd (hoor ik pas veel later) waarvan er 7 kankercellen bevatten. Oh… goh… er werd me toen niets verteld.

De dagen daarna
De eerste financiële onkosten beginnen een rol te spelen in ons dagelijks leven, elke dag die parkeerautomaat bijvullen of het niks is. Ik snak naar wat gewoon eten, heb het gevoel dat het nog heel lang duurt eer ik weer een stukje vlees naar binnen werk. Ala, ik ben beter… niet zeuren… hoppa.

Door de goede boodschap die ik kreeg maken we vaak grapjes over mijn ontstane gezichtsvorm. (Onder) tandeloos bekkie, met dubbele tong praten en zo meer. Mijn vriendin komt mee op bezoek en vraagt me of ik “glibberig” wil zeggen…m’n tong beweegt wat op en neer en thats it. Lachen lachen, koomp wa weer good. M’n zoon zegt: mam je hebt het warm eten al op haha, we zaten buiten in de zon met m’n sonde aan de stang. Ach van alles moet je een grap kunnen maken.

De mondhygiëniste komt om de dag heel voorzichtig m’n boventanden poetsen en er komt een psycholoog bij me. Ik verblijf 7 dagen in het ziekenhuis.

Dan wordt het tijd om naar huis te gaan! De neus-sonde blijft erin aangezien gewoon eten absoluut niet mogelijk is. De pijn in m’n keel met slikken wordt geregeld ondraaglijk. Er wordt dan een paar weken later ook voor gekozen om een maag-sonde te plaatsen. Nu alleen nog maar vloeibaar eten… het was zo gemakkelijk, gewoon wat grote spuiten legen in het slangetje wat via m’n neus naar de maag liep.

Ik ben superblij dat ik de operatie goed heb doorstaan, nu nog helemaal aansterken. Ik voel me echt een slap wrak… heel moe moe moe… Ik snap nog steeds niet hoe ze 4,5 cm kunnen wegsnijden op zulk een rotplek.

Chemo en Bestraling

ans-gezichtJuni 2015
Binnenkort (de 23e juni ben ik jarig, dan word ik 51 en wil dan beslagen ten ijs komen). Maar bij een eerste controle zakt me de grond onder m’n voeten vandaan…het is niet goed. De dokter windt er geen doekjes om. Tijdens de operatie hebben ze 7 lymfeklieren weggehaald waarvan er 4 kankercellen bevatten. Daarom 6 weken na de operatie 8 keer chemo (cetuximab) en 33 keer bestralen. Pff, tranen… m’n lichaam heeft me echt in de steek gelaten, waar kan ik nog op vertrouwen?

Afspraken volgen: internist, radio-therapeut, afdeling waar bestraald wordt, masker maken, bloed prikken, röntgenfoto’s, naar Ariensplein voor afspraak chemo. Sjonge, behalve voorgaande beginnen we ook de financiële lasten te merken. We hebben geen auto dus moet ik die van onze zoon of mijn vader steeds lenen. Dan ging mijn jongste zus mee dan weer de oudste, het waren nogal wat ritjes. Richard ging mee –waar ie kon- maar kon logisch niet steeds/dagelijks snipperen terwijl z’n baas heel meegaand was gelukkig. Had ik me ooit wel eens beter gevoeld? De automatische piloot stond aan.. En dan wordt er bij controle gevraagd: “hoe gaat het met u”? Nou, ik heb erg veel last van mijn tong en mijn onderkaak is heel pijnlijk. Deze klacht is tot op heden nog relevant!

Juli 2015
Maar goed het is begin juli en ik begin aan m’n eerste chemo. Krijg voordien een middel (weet niet waarvoor) maar wordt er wel slaperig op. Ach geen vervelende bijwerking. Ik ben toch alleen. Ik ga geregeld alleen in verband met taxi-vervoer, en om niet zoveel te hoeven praten. Daar zit ik dan tussen allerlei mensen met andere vormen van kanker. Blijven lachen Ans, je gaat voor een goed doel. Ja, ik ben me nog steeds niet bewust van de ernst en gevolgen van alles alsof het maar niet wílde doordringen. Ik werd heel goed begeleid bij de meeste acties door secretaresse van de oncoloog.
brandblaren-4
De bestralingen gaan ook beginnen.. ik heb een soort van strippenkaart met barcode gekregen. Deze moet ik dagelijks voor een blieb-apparaatje houden… dan weten ze dat ik er ben haha. Gedurende het dagelijkse bestralen 3 x per wk door naar de mondhygiënist om te sprayen en wekelijks gesprek met de radio-therapeut. Een geweldige vrouw, niets is haar teveel en ze vind ook dat ik het zelf heel goed doe. Niet lang duurt het of de bestralingen/chemo beginnen zichtbaar te worden. Dit is geen foto van mijzelf, echter de verbranding is wel reëel.

Ik heb een verbrande nek/keel, haaruitval (wordt niet kaal), jeuk over het hele lichaam, ontsteking aan teen en vinger, dikke blaren onder m’n tong, wang en tandvlees. Een erg droge mond, slikken lukt haast niet meer (vloeibaar eten). Half juli wordt er operatief een maagsonde rechtstreeks op mijn maag geplaatst. Moet onder narcose aangezien ik mijn tong niet kan uitsteken. Bah hè wat naar dat strakke masker om m’n hoofd, vooral omdat ik nog heel opgezwollen ben.

Augustus 2015
Je moet goed op gewicht blijven, want…dat…en dat…en dat. Ik ben heel goed geïnformeerd. Er mochten wel wat kilo’s af, maar 20 kg in zulk een korte tijd was wel heel veel. Af en toe kwam ik in onze buurt supermarkt maar mensen herkenden me absoluut niet tot ik ze zelf aansprak. Een vrouw waar ik jaren naast had gestaan bij het koor herkende me niet eens!

Mijn kastjes zijn gevuld met pijn medicatie. Zalfjes voor dit en dat, spoelmiddel, verschillende soorten tandenborstels, steriele gaasjes om de peg-sonde te verzorgen… het is elke dag een heel ritueel.

Eenmaal weer thuis opnieuw aan de flesjes Nutri-drink… jakkes ik kreeg steeds minder smaak. Of ik nou koffie of water dronk..het smaakte allemaal naar metaal. Dikke blaren vormden zich onder m’n tong en wang om maar te zwijgen van het praten. Thuis goot ik de nodige ora-morf naar binnen en vele tandenborstels en spoelmiddelen verder was ik weer klaar met de hele voorstelling. Ach een paar uurtjes, dan weer opnieuw. Toet-toet, oh de taxi stond er: Op de foto de briefjes die ik aanmaakte voor de taxi voor de volgende week.

Ik vertelde mezelf stiekem: als ik nu begin bij wk 33 en dan aftel… valt het nog mee hoe vaak ik nog moet bestralen. Elke keer moest ik opnieuw iets vinden om mezelf weer op te peppen en redelijk goed voor de dag te komen. Thuis had ik steun aan mijn man… een supervent!  Hij deed de was, huishouding, kookte geregeld en haalde boodschappen. Hij hielp me met de verzorging van de maag sonde, verbond m’n vingers en teen die regelmatig ontstoken waren. (Die teen is overigens geheel vergroeid). Nog steeds heb ik op de meest vreemde plekken uitslag/ontsteking.

Bij de radio therapie leek het wel lopende band werk… Je gaat zitten, wordt op tijd naar binnen geroepen, uitkleden en op weg naar het apparaat.  Het masker wordt aan de tafel vastgeklemd en ik kan geen kant meer op. Zelfs niet meer knipperen met m’n ogen. Verstand op nul en aan iets leuks denken (lukte ook geregeld nog!). Overigens -moet gezegd worden- het team bij de bestralingen hield me goed in de gaten wat betreft lichamelijk en geestelijk welzijn. Geweldig lieve mensen écht.

Maar na ongeveer 28 bestralingen werd het me teveel… m’n lichaam protesteerde. Overgeven, misselijk, spierpijn, zwak, vermoeid en die verdulde pijn in m’n mond. Soms zo zin in een broodje gezond of iets dergelijks, nee het was ff op. De nodige medicatie was soms meer dan het eten wat k binnen kreeg quetiapine, zopiclon, ora morf etc. Ala daar kom k ook wel weer vanaf.

Ineens was ik een gouden ring kwijt, shit! M’n vingers waren ook zo dun geworden. Van maat 48 naar maat 42 gegaan (er mochten echt wel nodige kilo’s af… niet op deze manier 20 kg in ruim 2 maanden tijd). Ik klapte in, werd via de eerste hulp opgenomen. Daar werkte een allervriendelijkste arts… vroeg me van alles en keek indringend naar m’n litteken bij de keel en zei: “zo zeg, indrukwekkend zo’n snee van oor tot oor… Alsof U DE ZIN VAN HET LEVEN NIET MEER ZAG” haha.

Ik reageerde koeltjes maar het zat me toch dwars en ik vertelde het mijn man ‘s avonds tijdens bezoekuur wel. Helaas luisterde er een man van de verpleging mee en deze heeft er melding van gemaakt. (Ik kreeg een rood gezicht, voelde me opgelaten en wilde het helemaal niet zover laten komen… ik kon een aanklacht indienen… nee zo zit ik niet in elkaar.) Er is dan verder op mijn verzoek ook niets mee gedaan. Ja… het voelde wel kut! Nou de volgende dag naar huis en de dagelijkse draad v h ziekenhuis/huislijk leven maar weer oppakken. Het ziekenhuis was voor mij een veilige omgeving geworden, ondanks de (toen nog niet voelbare) angst. Angst om dood te gaan… heel veel niet meer mee te kunnen maken.

M’n jongste zus was mee naar een van de laatste chemo en bestraling, kom we gaan ff gezellig de stad in, dat was toen de neussonde verruild was voor een maagsonde (PEG-sonde noemen ze dat) zo grappig eigenlijk als je het “zegt”. Ze zei: je eet wat je KAN en niets MOET! Lekker een glaasje prik (proefde er niks van) en warempel 5 kleine frietjes… ik liet haar schrikken. Zei dat er een frietje vast was gaan zitten in m’n peg-sonde hahaha. Nee het was geen pretje, alles kauwen met m’n onderkaak/vlees brr wat pijnlijk.

Met m’n oudste zus eens gezellig nadien naar de Intratuin de bloemetje buiten gezet. Op zoek naar een fleurig boeketje en ff koffie drinken.

Een kwestie van herstellen???

ans-thuisDe behandelingen zaten erop, nu nog wekelijks naar: Mondhygiënist, internist, radio-therapeut, controle bij de behandelend kaakchirurg en tussendoor ook nog een 3e narcose om de maagsonde te verwijderen. En het werd rustiger… ook in m’n hoofd. Té rustig… ik werd bang. Lag in verband met vermoeidheid veel op bed en ging onbewust aan het piekeren. Mijn vriendin greep in en binnen no-time stond de huisarts aan m’n bed. “ Dit is een heel logische reactie, dat zien we vaker” . Na 6,5 wk routine werd ik op mezelf teruggeworpen. Waar waren de vertrouwde gezichten van het ziekenhuis personeel… Als ik in het MST was kon me niets overkomen -hield ik mezelf voor- thuis kon dat wel als ik alleen was.

Ik sliep ‘s nachts niet en de schaarse momenten droomde ik en zag ik mezelf in de lijkkist liggen… etc etc……… Angst kreeg de overhand. Er werd vervolgens (op eigen verzoek) juist ingegrepen door de psycholoog en later psychiater. Ooit een psychose gehad en was hier als de dood voor. Ik kreeg slaapmedicatie en angst-remmers, na een paar weken merkte ik resultaat.

November 2015
In november 2015 mocht ik dan ook opnieuw een pet-scan laten maken… hier was niets meer van kankercellen te zien… wat was ik -soms teruggehouden- blij. Ik was idd bang voor terugkeer…van kanker!

blaren-in-mondNu wachten tot die mond met blaren schoon genoeg was om met de klikprothese aan de gang te gaan. Niet wetende wat ik nu wel weet én VOEL (febr. 2016) Ondraaglijke pijnen heb ik gehad… en voorzag dat het blootleggen van de implantaten ook niet zonder slag of stoot zou gaan. Misschien onzin, maar mijn pijngrens is echt hoog echter als m’n lichaam iets aangeeft… zij het ook helaas zo. Laat ik het maar houden op die voelsprieten die het vaak bij het goeie eind hebben.

Met Kerst gezellig gourmetten met m’n vader, de jongens en schoondochters…nou wat een feest. Het eerste stukje vlees (prakte meestal vlees/groente en aardappels door elkaar) kwam als een glasscherf op m’n kaak. Niets laten merken Ans, gewoon zachtjes doorkauwen. Ja, wie is Koen, als die niets merkt… en jahoor, verdorie daar gingen m’n tranen bah. Wanneer o wanneer zou ik weer gewoon kunnen eten, hopelijk volgende zomer.

Januari 2016
Dinsdag 19 januari jl om 11.00 naar het nieuwe MST ! Nou ik blij… de auto van m’n vader mee, tanken, afrekenen in de parkeergarage!! Het is best irritant bij de betaalautomaten van het nieuwe MST. Er staan lange rijen mensen die soms vloeken en tieren bij het zien van het bedrag en de onduidelijkheid van de automaten voor de ouderen. Whow en de 21e weer en de 26e weer… nou we hebben aan benzine en parkeren vanaf eind april 2015 t/m nu flinke onkosten gemaakt. En dan reken ik de eigen bijdrage voor de taxi nog niet eens mee.

Het jaar 2015 hebben we gelukkig achter de rug. Nu komt het op herstellen aan en zal ik meer vertellen over de implantaten met alle gevolgen van dien…

Klik hieronder om naar de volgende pagina te gaan