Maandag 03-04-2008
Om 7.45 uur maakt Leo me wakker met een heerlijk kadetje warme grilworst en een bakkie koffie. De tv gaat aan en tijdens het nieuws geniet ik van mijn ontbijtje. Eenmaal beneden ga ik nog even achter de laptop om dit stukje alvast in Word te zetten, de berichtjes in mijn gastenboek te lezen, even te hyven, nog even snel een mailtje versturen en een spelletje toe. Nu is het echt tijd om te douchen en dan gaan we op pad. Precies om 10 uur vertrekken we. Er staat geen file dit keer en om kwart voor 11 melden we ons in de hal van het AVL.
Engelsman? zegt de dame achter de balie. Er is net een meneer naar boven om een kaart voor u af te geven. Dat kan maar één persoon zijn. Ik weet dat een lotgenoot vandaag naar de ACTA moet. Wat jammer nu. En hij is net weg? Leo gaat snel in het restaurant kijken en ik vertel aan de dame van de receptie dat het volgens mij een lange, kale man moet zijn en dat ik hem via internet heb ontmoet en hem dus nog nooit heb gezien.
Ze belt meteen naar de 5e verdieping en krijgt te horen dat de kaart is afgegeven en de meneer net een paar minuten weg is. Ik kijk nog één keer in het restaurant en Leo bij de lift maar we hebben hem echt gemist. We vinden het allebei heel erg jammer en gaan naar boven. Als ik me ga melden zie ik de bewuste envelop liggen en krijg hem meteen mee.
We worden verzocht om in het patiëntenrestaurant te wachten tot we worden opgehaald. We gaan helemaal achterin zitten waar een enorme flat screen tv staat en een computer. Ik maak eerst maar snel de post open. Wat een lieve kaart. Een lotgenoot hoef je niks uit te leggen, die weet zonder woorden precies hoe het is om hier te zijn. Het geeft steun als je weet dat een lotgenoot aan je denkt en letterlijk meevoelt. Voordat ik word opgehaald kan ik nog net even achter de pc om een stukje in zijn gastenboek te schrijven.
Ik word geroepen en we gaan naar mijn kamer. Het is de laatste kamer in de gang op afdeling 5C. Als eerste krijg ik het armbandje met de bekende streepjescode om. De geboortedatum en het nummer op het armbandje worden vergeleken met het patiëntendossier. Tijdens het intake gesprek worden vragen gesteld over mijn huidige medicatie.
De temperatuur, hartslag en bloeddruk worden gemeten en het operatiejasje en operatiemutsje ligt klaar.
Ik krijg een oxazepam (vroeger heette dit seresta) om rustig te worden voor de operatie. Ik ben de rust zelf maar het is een standaard procedure. Ik hoef me nog niet om te kleden want ik word pas vanaf twee uur verwacht voor de operatie.
Ik lig op een tweepersoons kamer. De andere mevrouw is net die morgen geopereerd. Ik ga even kennismaken. Het is een krasse dame uit Utrecht van 88 jaar. Ze is net geopereerd maar is zo helder en kwiek als een 70 jarige. Fietsen, volksdansen en lidmaatschap bij diverse clubs houden haar jong. Volgens mij is kletsen haar grootste hobby.
Na de kennismaking gaan we een rondje lopen en belanden op het dakterras. Een gedeelte is overdekt en in de rondte staan allemaal fleurige bloembakken. Verder genoeg tafeltjes en stoeltjes om te zitten. Er zitten een paar patiënten te roken.