Donderdag 01-05-2008
Buiten het vele slapen gaat het zowel lichamelijk als geestelijk een stuk beter. De sociale contacten met de collega’s op het werk geven mij positieve energie. Ook interesseer ik me weer meer voor andere zaken dan het ziek zijn alleen.
De afgelopen 1,5 jaar zijn we niet op vakantie geweest, zelfs geen weekeindje weg of dagje uit. We konden allebei niet de energie opbrengen om dat in te plannen. Kijk, en dat is nou het leuke van werken. Je bent verplicht om over vakantie na te denken om er zeker van te zijn dat je ook vrij kunt krijgen. Als alles goed blijft gaan heb ik de eerste 3 weken van september vrij. We gaan samen met vrienden van ons naar het prachtige Tirol in Oostenrijk. We hebben er alle 4 enorm veel zin in.
Het fijnste van alles is natuurlijk dat ik geen pijn in mijn mond meer heb. Ik kan weer eten en drinken wat ik maar wil. Natuurlijk heb ik wel wat ongemakken overgehouden aan de PDT behandeling en de chirurchische ingreep maar dat vind ik “peanuts” en het opnoemen niet waard. Het is wel heel vervelend dat ik zo af en toe ergens in de mond een klein plekje heb. Zodra ik wat voel kan ik me enorme zorgen maken terwijl het vaak na enkele dagen weer over is. Het maalt dan door mijn hoofd vanaf dat ik wakker wordt totdat ik naar bed ga. Bovendien word ik er heel onzeker van. Ik zal het meer van me af moeten zetten maar dat is niet altijd gemakkelijk.
2 Weken na het starten van het werk heb ik ook het tennissen weer voorzichtig opgepakt. Het is fijn om mijn tennismaatjes weer te zien en het is nog veel fijner als ik ze versla en zo een game of set win. Ik merk wel dat ik wat adem tekort kom maar ook dat zal wel weer opgebouwd worden.
Vanaf 1 april tot nu toe is het op een paar dagen na prachtig zomerweer geweest. Na de PDT waren dit de eerste zonnestralen op mijn huid en dat heb ik geweten. De foscan was nog niet helemaal uit mijn lichaam verdwenen en werd dus actief. Hierdoor waren mijn nek en handen binnen de kortste tijd verbrand. Ik kon wel naar buiten maar moest goed onder de parasol blijven. Enkele weken later ben ik het weer voorzichtig gaan proberen door 5 minuutjes met mijn armen in de zon te gaan, iedere dag even wat langer en heel langzaam opbouwen.
Op dit moment kan ik mijn korte broek en hemdje aan en zo een uurtje wandelen of tennissen zonder te verbranden. De arm van inspuiting is nog wel heel gevoelig. Onderhuids zitten allemaal hele kleine bultjes en een gedeelte van de arm gaat enorm jeuken van de zon. De bultjes en de jeuk schijnen normaal te zijn dus daarmee probeer ik wat uit de zon te blijven.
Als ik het heb over de zon moet ik het natuurlijk zeker over de tuin hebben. Alles groeit en bloeit en ik raak er niet op uitgekeken. Van ieder bloemetje of vlindertje kan ik eindeloos genieten. Er is geen onkruidje veilig en dagelijks verwijder ik alle dode bloemetjes voor een betere bloei. Als ’s avonds de tuinverlichting aan gaat is alles nog mooier.
Afgelopen zaterdag heb ik mijn verjaardag alvast gevierd. We zaten met een klein groepje heerlijk in de serre. Het was weer ouderwets gezellig en ik heb ervan genoten.
En dan nu op veler verzoek een foto van een deel van mijn tuintjes.