Archieven

Re integreren en WIA: Een nieuwe fase

okt1

P1010138
HOOFDSTUK 8
2014 – 2016

Ik krijg weer een tegenvaller te verwerken. Na de operatie in september 2014 krijg ik te horen dat de snijranden weer niet schoon zijn. Daarom zal een heel groot gebied bestraald moeten worden. De gehele tong, tongbasis, achterwand, het zachte gedeelte van het verhemelte en de lymfen. Dat betekent dat ik niet zoals verwacht weer snel volledig aan het werk kan.

Hoe nu verder????

We gaan een nieuwe fase in. Radiotherapie ofwel bestralen. Op dit moment zijn we aan het uitzoeken of ik ga voor de traditionele bestraling met fotonen of dat ik in aanmerking kan komen voor de nieuwe methode met protonen waarvoor ik wel naar het buitenland zal moeten.

Na veel wikken en wegen hebben we besloten om naar Amerika te gaan voor protonentherapie. In dit hoofdstuk beschrijf ik het contact met mijn werkgever na een verblijf van 3 maanden in Amerika en een zware herstelperiode. Nog steeds geef ik niet op en volg voor de zoveelste keer een re-integratie traject of wordt het een afkeuring in kom ik in de WIA?

Behandelingen in deze periode:
nov. dec. jan. 2014/2015    Protonentherapie (34 keer een speciale vorm van bestraling)  in Knoxville Amerika
jan. 2015  Algehele malaise opname NKI AVL Amsterdam

Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!
Marga den Engelsman

Het onbekende

okt1

Woensdag 15-10-2014
Ik stuur mijn leidinggevende een e-mail. Een klein citaat: Gisteren ben ik naar het AVL geweest voor controle. Alles geneest goed. Er is wel een advies uitgekomen en dat is bestralen. Mijn arts heeft me aangemeld bij de bestralingsarts om zijn oordeel te horen. Ik kon daar meteen terecht. Deze arts heeft mij onderzocht en uitgelegd wat bestralen inhoudt. Omdat het op zo’n rotplaats zit is de behandeling vreselijk pijnlijk. Ik zal snel aan gepureerd en vloeibaar eten moeten en waarschijnlijk (tijdelijk) gevolgd door sondevoeding.

Omdat ik niet weet of ze ook mijn website leest geef ik ook nog even het adres van mijn website door. Ik ben benieuwd naar haar reactie. Ik krijg een automatische e-mail terug dat ze afwezig is en vanaf donderdag haar e-mail weer leest. Nou, dan hoor ik morgen wel wat denk ik.

Donderdag 16-10-2014
Helaas, ik heb geen antwoord gehad vandaag. Leo spreekt er schande van maar ik verdedig haar door te zeggen dat het altijd heel hectisch is na een paar dagen vrij. Niets mee te maken zegt Leo. Als dit één van je medewerkers overkomt behoor je meteen te reageren. En laatst dan, je had toch een Excel bestandje gemaakt? Heb je daar al iets op gehoord, was het goed? Ik haal mijn schouders op. Geen idee, niets op gehoord dus het zal wel goed geweest zijn. Het is niet leuk maar dat is op dit moment wel het laatste waar ik me druk om maak.

Eigenlijk denk ik dat ik vrijdagmiddag iets van haar zal horen. Iedere vrijdagmorgen heeft ze namelijk overleg met de directeur kwaliteit en veiligheid. Misschien wil ze eerst met hem bespreken hoe ze zich moet opstellen tegenover mij. Dat vind ik wel vreemd want het is een aardige vrouw die echt wel meeleeft. Maar ja, ook zij moet zich verantwoorden denk ik dan maar.

Zondag 17-10-2014
Vanmiddag krijg ik bezoek van 2 collega’s uit Alkmaar. Zo lief dat ze op hun vrije zondagmiddag naar mij toe komen. Ik wil natuurlijk weten hoe het ervoor staat met de procedures en zo. Ik had al van mijn leidinggevende gehoord dat dat stil ligt op dit moment maar dat kan toch niet? Er zijn 3 medewerkers die iets kunnen doen op dat gebied en daar ben ik er één van. Nu hoor ik dat we alle 3 langdurig ziek zijn. Kijk dat verklaart een hoop. Mijn leidinggevende kwam al om in het werk en als je dan ineens 3 medewerkers moet missen is dat niet leuk.

Ze zijn lang gebleven en het was een hele gezellige middag. Natuurlijk heb ik weer veel te veel gepraat en ben ik bekaf als ze weg zijn. Maar gezellig was het wel en dat is minstens zo belangrijk.Het is al bijna vrijdagavond 18.00 uur als ik een e-mail terug krijg van mijn leidinggevende. Zo, die is nog laat aan het werk voor de vrijdag. Of mijn bestandje van 8 oktober goed was weet ik nog niet.

Dinsdag 21-10-2014
Het wordt een spannende dag want ik verwacht nu toch wel een reactie uit een protonenkliniek. Mijn leidinggevende op mijn werk is inmiddels ook van alle plannen op de hoogte. Straks moet ik naar de bedrijfsarts en dan zal ik het er ook met haar over hebben. De bedrijfsarts is heel geïnteresseerd en wil van alles weten over de bestraling. Ze ziet gelukkig in dat werken niet aan de orde is op dit moment. Dit zal ze ook in het evaluatierapport zetten. Ze gaat ervan uit dat ik het 1e halfjaar niet kan werken. Ik kan dat niet bevestigen want ik heb geen idee.

Ook heeft ze genoteerd dat ik zo af en toe thuis wat kan doen voor mijn werk. “Toevallig kreeg ik net vanmorgen weer een klein opdrachtje in mijn mailbox. Het bestand wat ik gemaakt had wordt gebruikt en moet nog een klein beetje worden aangepast”. We spreken met elkaar af dat ik haar op de hoogte houd van de ontwikkelingen. Ze wil graag weten of ik naar het buitenland ga of dat ik in Nederland blijf zodat ze dat in mijn dossier kan opnemen.

Mijn leidinggevende is inmiddels ook op de hoogte en leeft met ons mee.

Vrijdag 14-11-2014
Mijn leidinggevende stuurt me weer een email om te informeren hoe het gaat en of ik al iets meer weet. Helaas niet. Dan krijgen we in de loop van de ochtend bericht dat de protonenbestraling in Amerika doorgaat. Ik breng mijn leidinggevende en de bedrijfsarts direct op de hoogte. Vervolgens krijg ik een paar hele lieve e-mails terug.

Van mijn leidinggevende: Heel heel veel sterkte! Ik denk aan jullie. Van de directeur Kwaliteit en Veiligheid: Fijn dat het nu rond is met de toestemming voor protonenbestraling. Ik wens jullie goede reis en heel veel succes met de behandeling! En tot slot van de bedrijfsarts: Heel veel sterkte!

Ook in de week die volgt ontvang ik weer een email van de directeur. Heel hartelijk en gemeend. Ik moet toegeven dat het me veel goed doet.

Opkrabbelen

dec1

En zo zijn we in het grote onbekende avontuur belandt. We verblijven in Knoxville, Tennessee, Amerika waar ik bij Provision center for Proton Therapy, diverse onderzoeken gevolgd door 34 bestralingen zal ondergaan.
De behandeling is heel zwaar. Als we eind januari thuiskomen beland ik direct voor een week in het ziekenhuis. Ik word steeds zieker en leef 8 weken op sondevoeding. Daarna sta ik op dik vloeibaar en uiteindelijk kan ik weer een beetje eten aangevuld met drinkvoeding. De medicatie wordt heel langzaam afgebouwd.

Al die tijd is het contact met de directeur, leidinggevende en collega’s heel goed te noemen. Het ontbreekt me niet aan belangstelling. Met regelmaat ontvang ik email, kaarten, bloemen en bezoekjes. Uiteindelijk kan ik eind april 2015 weer heel voorzichtig gaan beginnen met re-integreren.

Zondag 26-04-2015
Met Leo heb ik besproken dat ik weer voor een paar uurtjes naar mijn werk kan gaan. Van de bedrijfsarts heb ik nog geen oproep ontvangen maar dan bespreek ik het wel met mijn leidinggevende. Als de uitslag van de scan van 7 mei en de laatste controle goed is wil ik daarmee starten.

Ik begin weer wat interesse te krijgen voor de rest van de wereld en zie dat ik nog het een en ander van de administratie moet scannen en opruimen. Zo kom ik ook een email met mijn loonstrookje tegen. Ik ruim het netjes op in het daarvoor bestemde postvak. Ineens schiet me wat te binnen. Het cao. Waren er geen wijzigingen met betrekking tot het salaris? Ik weet het niet zeker dus ga opzoek via internet.

Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan dus tik ik het meteen in Google: Wijzigingen cao VVT 2014-2016. In het eerste artikel staat dat er in januari 2015 een eenmalige uitkering plaatsvindt van 0,25% van 12 maal het maandsalaris van januari en een loonsverhoging per 1 maart. Ik zoek meteen de loonstrookjes erbij. Mooi, de eenmalige uitkering is ontvangen en de loonsverhoging in maart is correct toegepast, net als mijn salarisgarantie. Dat valt mee.

Nu ik toch met mijn werk bezig ben kijk ik ook maar gelijk even in het programma waarin je kunt zien wanneer je moet werken, wat de jaarplanning is en hoeveel vakantie-uren je hebt en wanneer je iets hebt opgenomen. Ik controleer de berekening van de vakantie-uren 2015 en dat klopt.

Ik kijk ook in 2014 om te zien of het restant vakantie-uren klopt. Het zijn er 17 minder dan in mijn eigen berekening. Als ik het nakijk zie ik het meteen. In december zijn 4 vakantiedagen afgeschreven. Die van 25 en 26 december kan ik me voorstellen omdat iedereen die normaal  op die dagen werkt en nu niet daar uren voor moet inleveren. Bij de toekenning van vakantie-uren is hier ook rekening mee gehouden.

Anders is het voor de afschrijving van 17 uur op 23 en 24 december. Ik lag toen doodziek op bed en dat leek in de verste verte niet op vakantie. Wat moet ik daar nu weer mee aan? Ik besluit om me er niet druk om te maken en het maar te laat zitten.

Maandag 27-04-2015
Het is halverwege de nacht als ik mijn bed uit moet voor een toiletbezoek en om mijn droge mond te spoelen. Normaal gesproken val ik daarna direct weer in slaap maar nu wil het me niet lukken. De vakantie-uren. Het gaat me niet om de vakantie-uren zelf want die heb ik genoeg, maar meer over het feit dat mijn werkgever zomaar vakantie-uren inhoudt terwijl ik ziek op bed lag. Dit hebben ze bij een voorgaande ziekmelding al eerder gedaan.

De motivatie was toen: “als je niet ziek was geweest had je ook vakantie opgenomen”. Dit slaat natuurlijk nergens op en na een verhitte discussie met het hoofd van de afdeling HRM heeft zij uiteindelijk toegegeven dat dit niet is toegestaan en heeft opdracht gegeven om de onterecht ingehouden vakantie-uren terug te boeken.

Ze hebben er dus niets van geleerd en blijven de zieke medewerker willens en wetens benadelen. Ik kan nu helemaal niet meer slapen en alle streken die ze in voorgaande jaren toegepast hebben komen weer voorbij. Wat staat me deze keer weer allemaal te wachten? Ik dacht juist dat ik mezelf inmiddels wel bewezen had. Ja, voor mijn collega’s en leidinggevende misschien maar voor de baas zelf blijf je een onzekere factor die geld kost. Dat moet ik niet vergeten.

Zondag 03-05-2015
Ik stuur mijn leidinggevende een email met een update en vraag meteen 1 week vakantie aan omdat we een paar dagen naar Stefan in Tsjechië willen gaan. Ik zet er meteen in dat ik het niet met de afschrijving van de 17 vakantie-uren eens ben. In december lag ik ziek op bed. Ik ben vanaf september ziek en de bovenwettelijke vakantiedagen zijn al opgenomen. Ik heb op dit moment geen energie om hier verder tegenin te gaan.

Donderdag 07-05-2015
Ik krijg een email van mijn leidinggevende terug met daarin de toestemming op vakantiedagen op te nemen. Ik moet zelf ook nog toestemming aan de bedrijfsarts vragen. Dat zal ik doen! In de email staat ook dat ze uit gaat zoeken of ze de vakantie-uren in december terecht afgeschreven heeft.

Vrijdag 08-05-2015
Ik stuur een email naar de bedrijfsarts om toestemming voor mijn bezoek aan Stefan te vragen. Ik verwacht niet dat ze hier problemen mee heeft. Ik hoop dat ze nog weet wie ik ben want mijn laatste afspraak die ik met haar had is van eind oktober 2014. Toen heeft zij in verband met de bestraling al doorgegeven dat ik het 1e halfjaar arbeidsongeschikt ben. Verder vertel ik haar dat ik weer wil beginnen met re- integreren. Ik denk zelf aan 2x 2 uur per week.

Dinsdag 02-06-2015
Ik heb een gesprek met de bedrijfsarts aangevraagd en vandaag is de afspraak. Het lijkt me verstandig om weer voor een paar uurtjes naar mijn werk te gaan. Of me dit gaat lukken weet ik niet. Het gesprek verloopt heel positief en ik ga op arbeid therapeutische basis weer voorzichtig voor een paar uurtjes aan het werk. Na het bezoek aan de bedrijfsarts heb ik een plezierig gesprek met mijn leidinggevende.

Als we in de auto zitten merk ik wat een impact deze gesprekken hebben gehad. Ik voel me raar en uitgeput. Als we thuis zijn gaan we lunchen en daarna ga ik naar bed. Om 17.30 uur maakt Leo me wakker. Ik ben er weer!

Woensdag 09-06-2015
Vandaag ga ik een paar uurtjes werken. Woensdag is altijd een heel stille dag en mijn collega heeft vakantie. Ons kantoor is boven en ik verwacht geen collega’s te zien vandaag. Eerlijk gezegd vind ik dit wel zo lekker want nu kan ik rustig beginnen om mijn email te lezen. Ik heb nog wel wat in te halen want ik heb voor het laatst in augustus 2014 mijn email gelezen.

Op kantoor is nog niets veranderd. Ik zet de computer aan maar wat ik ook probeer, het lukt me niet om in te loggen. Ik bel de afdeling ICT om te vragen of zij me kunnen helpen. Ja, ik kan zien dat je niet meer kunt inloggen maar er staat niet bij waarom niet. Kun je dit dan even in orde maken? Jawel zegt de aardige meneer maar dat mag ik niet. Dat moet je leidinggevende dan eerst aanvragen. Dat kan wel zo zijn maar mijn leidinggevende is altijd vrij op woensdag. Dan moet degene die boven haar staat het doen. Ja hoor, dat is de directeur kwaliteit en veiligheid. Die kan ik hier toch niet voor storen? Tja, dan moet je wachten tot morgen. Ik ben er klaar mee en ga maar weer naar huis.

Maandag 27-07-2015
De directeur kwaliteit en veiligheid belt mij op. Hij informeert vriendelijk hoe het er mee gaat en hij lijkt oprecht geïnteresseerd. Iets wat ik wel waarderen kan natuurlijk. Tot nu toe heb ik ook geen klagen over belangstelling en begrip van collega’s en leidinggevenden. Wel heb ik vaak het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Vooral op het werk zegt men vaak dat ik er zo goed uit zie. Hartstikke lief bedoeld hoor maar dat is wel de buitenkant. Ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan.

Ik heb bericht gekregen van HRM dat je 2e ziektejaar eraan komt. Dit betekent dat je vanaf dat moment 70% salaris ontvangt. Nu weet je dat wel natuurlijk maar ik wilde het toch persoonlijk vertellen voordat je ineens een brief op de deurmat vindt. Ja, ik weet het. 30% Minder salaris is veel geld maar zo werkt het nu eenmaal. Ik doe op dit moment lichte werkzaamheden voor andere afdelingen zoals kopiëren en wat Excel opdrachtjes. Ik werk nog 1 week en dan heb ik 2 weken vakantie.

Daarna wil ik aan mijn leidinggevende vragen om mij weer werk te geven voor de afdeling kwaliteit. Alleen door het te doen kom ik erachter of het wel of niet gaat. Als ik mij hersteld meldt dan wil ik ook volledig inzetbaar zijn voor de uren die ik werk. Als dat niet zo is dan doe ik dat niet, daar kun je vanuit gaan. Dat weten we en zo kennen we je ook en dat waarderen we zeker. Het is goed om daar over na te denken en over te praten. Als het voor jou beter is dat je thuis werkt behoort dat ook tot de mogelijkheden. Misschien dat je op die manier wat meer inzetbaar bent en kunnen we je inkomstenderving beperken.

Als je naar de bedrijfsarts gaat wil je dit dan met haar bespreken? Natuurlijk, ik heb morgen een afspraak en dan praat ik erover. Zullen we dan na de vakantie afspreken  dat we samen met je leidinggevende om de tafel gaan zitten om te kijken hoe we dit vorm kunnen geven? Ja heel graag. En zo eindigen we na een heel ontspannen gesprek.

Dinsdag 28-07-2015
Tjonge jonge, het is eindelijk gelukt. Ik ben door mijn email en nieuwsbrieven vanaf september 2014 tot nu heen. De mail was niet zo spannend maar de nieuwsbrieven wel. Er gebeurt veel in de organisatie en hoewel ik niet alles in mij opneem hoop ik toch dat de belangrijkste dingen blijven hangen.

Het is half 11, tijd voor de bedrijfsarts. Het is wederom een goed gesprek. Op dit moment werk ik 2 x 2 uur per week. Dat gaat goed maar ik vind de tijd net te kort om in mijn werk te komen. Ook denk ik dat ik voor genoemde uren mijn eigen werk weer kan oppakken.
Ik heb vanaf volgende week 2 weken vakantie. Daarna ga ik mijn uren uitbreiden naar 3 dagen van 3 uur in eigen werk. De volgende afspraak is 22 september a.s.

Donderdag 20-08-2015
De vakantie is voorbij en zoals afgesproken heeft mijn leidinggevende voor vandaag een gesprek gepland met haarzelf, de directeur Kwaliteit en Veiligheid en mijn persoontje. Er is een uur voor dit gesprek uitgetrokken en we gaan mijn werkzaamheden en re-integratie bespreken. Leo brengt me naar Purmerend want met het openbaar vervoer die kant op is wat te veel. Hij zit relaxed in het restaurant aan de koffie waar collega’s van mij een praatje met hem maken.

Het is een plezierig gesprek waar voldoende tijd voor uitgetrokken is. We bespreken met welke werkzaamheden ik ga beginnen. Ik zal alle nodige informatie toegestuurd krijgen. Ook wordt mij de mogelijkheid geboden om eventueel thuis te werken. Zo kan ik productief zijn op de momenten dat ik me goed voel zonder tijd aan reizen kwijt te zijn. Het lijkt mij een goed idee. Ik heb de mogelijkheid thuis dus waarom niet.

Wat me wel bezig houdt is wat ik kan verwachten tijdens mijn re-integratie. Ik gooi het maar gewoon in de groep. Ik heb in mijn voorgaande ziekteperiode nogal wat problemen ondervonden bij het hersteld melden. Wat kan ik nu verwachten? Als het me lukt wil ik toch gaan voor 100% herstel. De directeur geeft antwoord.

Kijk, het lijkt me sowieso verstandig dat we iedere 6 weken even met elkaar om de tafel gaan zitten om te bespreken hoe het werken gegaan is. Je geeft zelf al aan dat je op dit moment niet in kunt schatten of 100% herstel wel of niet gaat lukken. We kunnen dan zien hoe de voorgaande periode gegaan is en wat dan het vervolg is. Voor nu vind ik het goed dat je je voor 6 uur per week hersteld gemeld hebt en als je je over enkele weken voor 9 uur hersteld meld is dat ook geen probleem. Maar daarna moeten we eerst evalueren.

Ik kan niet anders dan hiermee instemmen en ik vind het ook redelijk. Toch heb ik het gevoel dat ze een herstel voor 100% straks niet gaan accepteren. Ik moet maar niet teveel op de zaken vooruitlopen denk ik.

 

Het 2e ziektejaar

sep1

Dinsdag 22-09-2015
De laatste maand heeft het herstel een beetje stil gestaan lijkt het wel. Het ophogen van de uren van 2 keer 2 uur per week naar 2 keer 3 uur per week viel tegen. Ik begrijp het zelf ook niet maar de vermoeidheid kwam als een bom weer terug. Daarom heb ik pas sinds vorige week het werk uitgebreid met 1 dag van 3 uur. In overleg heb ik me nog niet hersteld gemeld voor deze 3 uur zodat ik naar huis kan indien nodig. Het ging gelukkig goed maar de vrijdag heb ik nodig om bij te komen.

Vandaag ga ik het verloop bespreken met de bedrijfsarts. Net als de vorige keer is ze nu ook weer vol begrip en dat praat toch wel een stuk makkelijker. We bespreken hoe we de toekomst zien voor wat betreft het herstel. Ik vertel dat ik heel graag weer 100% wil werken als dat gaat maar dat ik tijd nodig heb om zover te komen.

Het probleem is dat ik inmiddels een jaar ziek ben en dat een tweede spoor traject normaal gesproken ingezet gaat worden. Dat betekent dat een arbeidsdeskundige gaat kijken hoeveel ik nog kan werken en wat voor werk ik nog kan doen. Gezien mijn enthousiasme, het starten van eigen werk en de stabiele medische situatie wil ze dit nog even uitstellen en over 2 maanden evalueren hoe het gaat. Daar ben ik heel erg blij om.

Ook spreken we af dat ik nog 3 tot 4 weken 3 keer 3 uur per week ga werken en daarna probeer om dit weer op te hogen met 3 uur. Deze 3 uur kan ik dan thuis invullen. Uiteraard alles in eigen werk. Ik ben hier heel erg blij mee en ga opgelucht weer aan het werk. In het verslag dat ik later krijg heeft ze zelfs geschreven dat volledig herstel voor eigen werk in het komende halfjaar te verwachten is.

Dinsdag 29-09-2015
Ik word verwacht voor een gesprekje in Purmerend. Leo brengt me met de auto want om 1,5 uur heen en 1,5 uur terug te reizen is wat overdreven voor een gesprekje van 3 kwartier. Hij moppert er wel een beetje over. Als ze met je mee zouden denken hadden ze naar Alkmaar moeten komen. Maar ja, zo werkt het nu eenmaal niet. Het is een gesprek met de directeur en mijn leidinggevende.

Het gesprek loopt precies zoals ik heb verwacht. Als eerste worden de beleefdheden weer uitgewisseld. Verder gaan we de planning zoals met besproken met de bedrijfsarts aanhouden. De werkafspraken die we de vorige keer hebben gemaakt heb ik niet kunnen nagekomen. Simpelweg omdat de autorisaties voor de diverse programma’s nog niet geregeld waren. Nu is dat in orde op 1 autorisatie na. Dat loopt. Op 21 oktober krijg ik uitleg over dat programma en kan ik eindelijk “eigen werk” gaan doen. Het uitbreiden van taken gebeurt d.m.v. het overnemen van de ritten controle voor de bedrijfsauto’s.

Gelukkig verveel ik me nooit en heb ik via mijn interne contacten een leuke klus gekregen waar de regio directeur uit Alkmaar volledig achter staat. Sterker nog, het was zelfs haar idee. Ik ben een digitaal archief aan het opzetten voor de medische- en zorgdossiers. De archiefdozen kunnen nu naar een externe opslag en de gegevens zijn duidelijk terug te vinden.

Eind oktober krijg ik een MRI scan en een echo van de hals. Begin november volgt de uitslag tijdens de periodieke controle. De planning is om daarna uit te breiden naar 4 x 3 uur beter melden. Van de bedrijfsarts mag dit ook eerder maar de directeur dringt er toch op aan nog even op deze voet door te gaan. Nu werk ik dus 3 x 3 uur op locatie Alkmaar. De uitbreiding van 3 uur ga ik thuis werken. Begin december volgt dan in ieder geval een vervolgafspraak.

Ik mag gerust meer uren thuis gaan werken als ik dat wil en hoef echt niet alle keren naar locatie Alkmaar op en neer. De maand november mag ik in tegenstelling tot mijn afspraak met de bedrijfsarts niet meer uren gaan werken dan de huidige 12 per week. Na het volgende gesprek bespreken we dan weer het hoe nu verder. Er staat geen enkele druk achter en ik wordt eerder gestimuleerd om het rustig aan te doen als andersom. Ik weet het niet maar het is mij allemaal een beetje te vrijblijvend en ik heb er geen goed gevoel bij.

Het 2e ziektejaar is begonnen en tussen de regels door is het voor mij is het duidelijk dat ik wat mijn werkgever betreft zolang mogelijk gedeeltelijk ziek moet blijven. Ze zullen dit zeker proberen tot het einde van dit jaar want een gedeelte in de WIA heeft voor de werkgever alleen maar voordelen. Voor mij heeft een percentage WIA van 0 tot 35% alleen maar nadelen maar dat vertelt niemand mij.

Natuurlijk moet ik ervan uitgaan dat ze het goede met mij voor hebben maar dat kan ik van een werkgever zoals de mijne niet geloven. Ik geloof wel dat mijn leidinggevende vol goede bedoelingen is maar voor de rest heb ik geen reden om het beleid te vertrouwen. Zakelijk gezien ben ik toch een kostenpost met een hoge risicofactor op dit moment.

Dinsdag 03-11-2015
De dag van de waarheid is aangebroken. Vorige week heb ik een scan en echo gehad en vandaag krijg ik daar tijdens de controle de uitslag van. Het is geweldig! Er is helemaal niets meer te zien, geen kankercel meer te bekennen in mijn mond. Wat een opluchting. Wat een euforie. Blij stel ik iedereen op de hoogte, ook mijn leidinggevende. Ze reageert direct door te mailen dat dit goed nieuws is.

Woensdag 04-11-2015
Ik ben zo blij dat het goed gaat. Met deze uitslag staat niets mij meer in de weg om me weer voor 3 uur extra beter te melden. Totaal zit ik dan op 12 uur werken per week en dat kan ik aan. Ik verdeel deze uren over 4 dagen zodat er tijd genoeg overblijft om voldoende rust te nemen. Dus meld ik me meteen als ik binnenkom bij de receptie voor 12 uur per week hersteld.

Donderdag 05-11-2015
Ik heb lekker gewerkt en ben druk met de nieuwe opdracht die ik gekregen heb. Ik moet de kilometerregistratie van de bedrijfsauto’s gaan controleren. De belastingdienst stelt hier strenge eisen aan. Het gaat om veel auto’s. We zijn een grote organisatie met een heel groot rayon ook aan thuiszorg en het is de bedoeling dat alle medewerkers die in een bedrijfsauto rijden 1x per 2 maanden in een willekeurige week worden gecontroleerd.

Hier heb ik 3 verschillende programma’s voor nodig en de medewerking van de betreffende personen en leidinggevenden. Een hele uitdaging want dit is nieuw voor mij. Ingewerkt word ik niet. Gelukkig heeft mijn voorgangster dit traject sinds kort opgestart en alle stappen keurig beschreven. Ook mag ik haar mailen als ik vragen heb en dat is een hele geruststelling. Ik ga er vol tegenaan.

Vlak voordat ik naar huis ga komt er een korte email van mijn leidinggevende binnen en krijg ik een keiharde klap in mijn gezicht. Citaat: Mooi dat je je zoveel beter voelt dat je meer uur kunt werken. Ik had alleen gedacht dat we het nog daarover zouden hebben. Gaat het inderdaad goed en wat ga jij dan doen in de extra uren. Ik denk dat het goed is om dat laatste dan in ieder te bespreken. Bijvoorbeeld aansluitend aan het afdelingsoverleg 17-11. Onderweg naar huis blijven de woorden maar door mijn hoofd spoken. Wat is dit? Ik weet niet beter dan dat ik met de directeur heb afgesproken dat ik bij een goede uitslag mijn uren verder kon uitbreiden en dat ik dit thuis mocht gaan doen.

Leo vindt dat ik me er niet druk om moet maken. Zij beslist niet of je je wel of niet hersteld mag melden. Dat doe jij zelf en de bedrijfsarts is het ermee eens dus er is niets aan de hand. Dat zou je zeggen maar zo werkt dat bij mij op het werk niet hoor, dat weet je toch. Als ik niet doe wat ze zeggen word ik weer tegengewerkt en dat wil ik niet nog eens meemaken. Ik sta met mijn rug tegen de muur en dat weten zij ook. Ze heeft wel mijn vertrouwen maar in hoeverre kan ik haar echt vertrouwen? Ze moet wel 2 bazen dienen wil ze haar baan behouden.

Ik ben zo uitgeput dat ik maar naar bed ga. Eenmaal in bed kan ik de slaap niet vatten. De adrenaline golft door mijn lijf. Alles wat ze in het verleden gedaan hebben om mij maar te ontmoedigen in mijn herstel komt voorbij. Zie je wel, mijn gevoel heeft weer gelijk maar wat zijn ze van plan? Ze gaan er in ieder geval alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik me niet volledig hersteld ga melden dit jaar. Maar hoe gaan ze dit aanpakken?

Het is allemaal maar speculeren wat ik doe maar ik weet bijna zeker dat ik er niet ver naast zit. Ik zal een tegen plan moeten bedenken. Ik verwacht dat ze gaan zeggen dat ik mijn werk niet goed doe. De directeur heeft al eerder aangegeven dat ik maar moet afwachten of ik mijn werk nog wel kan doen. Het is immers bekend dat er concentratieproblemen kunnen optreden. De nieuwe klus is best pittig maar ik zal het redden. Die triomf gun ik ze niet.

Ik heb gezegd dat ik me alleen hersteld meld als ik ervan overtuigd ben dat dit ook zo is en dat ik mijn werk goed kan doen. Daar moeten ze op vertrouwen. Of ik 100% werken weer ga halen dat weet ik niet maar ik ga het wel proberen. Ik zit nu op 12 uur per week maar volledig herstel is voor mij 34 uur per week. Ik heb er meer aan als ik gestimuleerd word in plaats van tegengewerkt.

En dan die zin waarin mijn leidinggevende mij vraagt wat ik dan ga doen in de extra uren. Waar slaat dat op? Mijn collega’s komen om in het werk. Er is werk zat! Bovendien is er in de afgelopen maand iemand aangenomen voor 4 uur om de MIC meldingen te beoordelen terwijl ze wisten dat ik mijn uren weer wilde ophogen. Bovendien kan ik dat werk ook. Sterker nog, dat werk heb ik gedaan en ik heb zelfs nog een officieel schrijven dat ik ben toegevoegd aan de MIC commissie maar wat helpt mij dit? Degene die is aangenomen is de dochter van de directeur. Daar kan ik toch nooit tegenop? Ik ga mijn bed maar weer uit.

Maandag 09-11-2015
Het is zo gemeen. Eindelijk had ik een reden om weer onbezorgd te gaan slapen en binnen 2 dagen wordt dat teniet gedaan met zorgen over mijn werk. Ik ben zo boos en in plaats van in slaap te vallen krijg ik een knallende hoofdpijn. Ik wil geen zorgen meer, maar het zijn juist de mensen die zeggen de zorg hoog in het vaandel te hebben die mij dit aan doen. Eigenlijk wil ik hier geen energie in steken maar ik zal wel moeten.

Ik zal het dus op eigen kracht moeten doen. Oké, dan heb ik dus 17 november een afspraak over mijn werkzaamheden en verder herstel. Hoe zal dat aflopen? De zorgen laten me maar niet los en ik loop al dagen met hoofdpijn in de rondte. Ik ben blij dat ik morgen een afspraak met de bedrijfsarts heb.

Dinsdag 10-11-2015
De bedrijfsarts vraagt hoe het met me gaat en ik kan niet anders dan te zeggen dat het wat de gezondheid betreft fantastisch gaat. Ik vertel over de uitslag van de scan en de onderzoeken. Je ziet er ook weer veel beter uit! Ook bespreken we de bijwerkingen die ik nog heb, de droge mond die ik levenslang zal houden, mijn beperkingen met het eten, de vermoeidheid en concentratie. Net als ik ziet ze nog steeds mogelijkheden om op te bouwen naar 100% herstel.

Ik vertel dat ik me niet zoals afgesproken in oktober weer voor 3 uur extra hersteld heb gemeld omdat de directeur het er niet mee eens was. En dat ik dit dus pas afgelopen woensdag heb gedaan. De email van mijn leidinggevende heb ik uitgeprint en geef hem aan de bedrijfsarts. Dit is de reactie van mijn leidinggevende op mijn hersteld melding.

Ik begrijp niet waarom ze steeds zo moeilijk doen. Wat wel zo is, is dat ik je werk niet kan beoordelen. Dat kan je leidinggevende en zij kan daar een loonwaarde aan hangen. Als deze loonwaarde lager is dan je salaris dan kan dat betekenen dat ze je voor een deel nog arbeidsongeschikt acht maar dat is op dit moment niet aan de orde. We praten hier uitgebreid over. We maken een opbouwschema van 4 maanden. Mochten er in de komende maanden problemen voordoen dan kan ze niet anders dan de spoor 2 re-integratie op te starten. Doet ze dit niet dan worden er sancties opgelegd. Dat begrijp ik.

Ik krijg ook het advies om geen medische gegevens meer met haar of de directeur te bespreken. Ze zullen daar conclusies uittrekken die niet juist medisch onderbouwd zijn. Daar hebben ze de opleiding niet voor. Normaal ben ik een open boek dus dat gaat nog moeilijk worden.

Ook als ik mijn uren ga uitbreiden en ze zijn het er niet mee eens moet ik mij daar niet meer zo druk om maken. Mocht je het ooit nodig hebben, alles staat genoteerd in je dossier, alle gewerkte uren krijg je voor 100% uitbetaald en dat is het. Hoe zij het administratief afhandelen zoeken ze maar lekker uit. Al met al was het een heel positief en lang consult. Ik ben helemaal opgelucht en ga weer positief aan de slag.

Dinsdag 17-11-2015
Vandaag is het afdelingsoverleg en daarna heb ik mijn afspraak met mijn leidinggevende. Ik ga kijken hoe dit uitpakt. Ik ben best wel zenuwachtig. Wat moet ik verwachten? Het voelt goed om weer bij mijn collega’s in Purmerend te zijn. Iedereen is zo aardig en het is leuk om te horen hoe het met iedereen gaat. Na de nodige kletspraatjes zoek ik mijn vertrouwenspersoon op. Ik leg haar de situatie uit en vraag of ik een beroep op haar mag doen als dat nodig is. Dat mag altijd gelukkig maar ze kan zich bijna niet voorstellen dat mijn leidinggevende niet oprecht goede bedoelingen heeft met mij.

Dan is het overleg afgelopen en heb ik het gesprek. De directeur is er niet bij dit keer. Nou, ik heb me weer eens druk gemaakt om niets. Ik zei haar dat we echt hadden afgesproken dat ik me bij een goede uitslag hersteld mocht melden (voor zover zij daar inspraak in hebben). Ze gaf meteen aan dat ze dat niet meer precies wist maar dat de directeur dat bevestigt heeft.

Het gesprek was heel informeel en ze zei dat ze gewoon wilde weten hoe het met me gaat. Ze was heel geïnteresseerd en positief en ik had er ook wel een goed gevoel bij gelukkig. Komt vast omdat de directeur er niet bij was. Vorige week ben ik bij de bedrijfsarts geweest en ze vond het opbouwschema (binnen 4 maanden 100% hersteld) wel wat voorbarig en snel. Ik heb haar uitgelegd dat de bedrijfsarts dit moet doen omdat ze eigenlijk het spoor 2 traject moet opstarten omdat ik het 1e ziektejaar overschreden heb. We vinden dit allebei zinloos maar om sancties te voorkomen moet ze dan wel vastgelegd hebben dat ze gelooft in 100% herstel.

Ik was in de veronderstelling dat iedere langdurige zieke 1x per maand besproken wordt met de leidinggevende en de afdeling HRM of bedrijfsarts. Mijn leidinggevende ook maar die heeft nog nooit enig contact gehad met hen over mij. Ook niet over andere langdurig zieke collega’s en dat verbaasde haar. Wat ze weet heeft ze dus van mij of uit het periodieke verslag van de bedrijfsarts.

We hebben het ook nog kort over mijn werk gehad en ze vindt het prima zoals ik het aanpak geloof ik. Duzzzzzzzzzzzz, zoals het er nu voor staat hoef ik me helemaal geen zorgen te maken lijkt het. Ik zal zelf moeten veranderen ben ik bang en meer moeten vertrouwen op de goede bedoelingen van mijn leidinggevende.

Dinsdag 01-12-2015
Vanaf 4 november werk ik 12 uur per week verdeeld over 4 dagen en heb mijn uren nog niet verder uitgebreid. Van 9 uur werken per week naar 12 uur is een te grote stap geweest. Ik ging van 3 dagen naar 4 dagen werken terwijl ik de 4e dag eigenlijk nog steeds nodig heb om bij te tanken. Ik vind dit moeilijk te accepteren. Wat stelt het nu eigenlijk voor? 3 Uurtjes werken op een dag is niets en toch put het me uit. Het voelt als een enorme druk die ik mezelf opgelegd heb en ik kan niet anders dan toegeven dat het teveel is.

Hoe moet dat nu verder? Ik voel me schuldig en een beetje een aansteller. Mijn werkgever geeft me alle ruimte en legt me geen druk op. Ik doe het mezelf aan. Ik krijg steeds meer klachten van medische aard. Het lijkt wel alsof ik nu pas begin te verwerken wat ik de laatste 9 jaar heb meegemaakt.

Dinsdag 15-12-2015
Ik moet me gaan verantwoorden bij de bedrijfsarts vandaag, tenminste zo voelt het. Ik slaap al een paar nachten slecht en zie tegen de afspraak op. Hoe moet het nou verder? Mijn ego zegt gewoon doorgaan en verder opbouwen terwijl mijn geest en lichaam zegt “pas op de plaats”.

Blijkbaar kent de bedrijfsarts me inmiddels een beetje en ze overtuigt me ervan dat het niet erg is. Ze is echter ook aan de wet Poortwachter gebonden en die zegt dat er nu een 2e spoor ingezet moet worden. Dat betekent dat ze moet bewijzen dat we er alles aan gedaan hebben om zoveel mogelijk uren te blijven werken. Er zal een arbeidsdeskundige ingeschakeld worden die gaat bepalen of ik met eventueel aangepast werk of werk bij een andere werkgever meer belastbaar ben.

We vinden het beiden in mijn geval onzinnig omdat ik mijn eigen werk doe en mijn beperkingen van die aard zijn dat duidelijk is dat ander werk in mijn geval geen oplossing is. Maar het moet nu eenmaal. Ze zal een beperkingenlijst opstellen voor de arbeidsdeskundige. Voorlopig blijf ik 12 uur per week werken en in februari volgt een nieuwe afspraak.

Vrijdag 22-01-2016
Met de bedrijfsarts is afgesproken dat we het “eerste spoor” vervolgen. Dit betekent het opbouwen van uren in eigen werk, indien mogelijk. Verder heeft ze ook “spoor 2” in werking gezet en hiervoor een beperkingenlijst opgesteld. Het is de bedoeling dat het re-integratiebureau kijkt of er mogelijkheden zijn om meer uren te werken in een passende functie bij het eigen of een extern bedrijf.

Vandaag is dan de afspraak. Als eerste is heeft mijn leidinggevende een gesprek van een half uur. Dan ben ik aan de beurt waarvoor een uur is gereserveerd. Daarna is er een nabespreking van een half uur.
Ik ben op tijd aanwezig en zoals verwacht word ik wat eerder geroepen voor mijn aandeel. De arbeidsdeskundige stelt wat algemene vragen, luistert naar mijn verhaal en noteert mijn beperkingen. Ze is heel geïnteresseerd in mijn protonenbehandeling maar het is mij al snel duidelijk dat ze geen medische achtergrond heeft en geen idee heeft waar ze over praat. Ook wij praten het uur niet vol en mijn leidinggevende komt erbij voor het afrondend gesprek.

Het is duidelijk dat de werkgever aan al zijn verplichtingen heeft voldaan. Ik mag thuis werken waarvoor een VPN verbinding is gemaakt. Ook hoef ik niet meer onnodig naar Purmerend te reizen. Het werk zelf voldoet aan de eis dat het fysiek licht werk is en de functiebelasting sluit aan bij mijn functionele mogelijkheden zoals de bedrijfsarts heeft aangegeven. We zijn het er alle 3 over eens dat zij verder niets voor mij kan betekenen en voor mij eindigt hier het 2e spoor.

Dinsdag 02-03-2016
Ik mag weer verschijnen op het spreekuur van de bedrijfsarts. Bij binnenkomst bespreken we eerst het verslag van de arbeidsdeskundige. Ze sluit zich er volledig bij aan en zet in haar advies naar de werkgever dat het 2e spoor traject niet zinvol is. Ik werk nog steeds 12 uur per week.

Hoe gaat het verder? Best wel goed eigenlijk vertel ik blij. Het eten gaat wat beter omdat ik steeds creatiever word en ik ben zelfs een klein beetje aangekomen. Heel stom van mij! Je moet het nooit zeggen als je het gevoel hebt weer wat op te krabbelen want dan word je direct afgestraft. Moe ben ik nog steeds maar dat komt toch omdat ik nog steeds meerdere keren per nacht eruit moet om iets te drinken en de gel tegen de droge mond te gebruiken. Ik val dan niet direct weer in slaap want het maalt dan in mijn hoofd. Ik denk dat ik nu pas aan het verwerken ben wat er in de afgelopen jaren is gebeurd.

En wat doe je daartegen? Ik heb inmiddels medicijnen tegen hartkloppingen en depressiviteit maar de angst om te stikken door de droge mond blijft. Als je daar zo’n last van hebt kun je beter een gesprek aanvragen met een psycholoog. Die kan je daarin wel helpen. Dat heb ik al eerder gehad en dat zie ik niet zitten.
En die vermoeidheid, wat doe je daar dan aan? Eh, niks eigenlijk. Ik slaap ‘s middags om de verloren uren in te halen. En ik heb me opgegeven voor het zomer tennis waar ik erg veel zin in heb. Dat zal me ook weer positieve energie geven. Nou, als je kunt tennissen kun je wel werken ook! Baf, die komt aan zeg. Ik wil wel maar het gaat gewoon niet. Die vermoeidheid is een bekend probleem en het lijkt mij een logisch gevolg van alles.

Nou, dat gaat het UWV niet pikken hoor. Je zult toch meer moeten werken. We doen het heel langzaam aan maar we moeten wel laten zien dat we ons best doen. Ik zal een opbouwschema voor je maken. Ik ben helemaal uit het veld geslagen en niet ad rem genoeg om ertegen in te gaan. Ik doe zo mijn best.
Vanaf nu moet ik gedurende 3 weken iedere week 1 uur opbouwen. Dan 3 weken zo houden en dan verder opbouwen tot ik op 21 uur werken per week zit. Nu zit ik op 12 uur. Ik kan gaan en loop meteen langs de receptie om me voor 13 uur werken hersteld te melden.

Van mijn leidinggevende ontvang ik een email dat ze het niet eens is met de opbouw en dat ze de bedrijfsarts hierover gaat bellen. Ik vind het prima en reageer er niet op. Ik heb geen zin meer om telkens te moeten uitleggen hoe ik me voel. Misschien dom, want nu moet ik meer werken terwijl het eigenlijk niet gaat. De bedrijfsarts moet toch beter weten?

We zijn 2 weken verder maar het gaat niet beter maar eerder slechter met me. Ik heb veel hoofdpijn en ben voor mijn gevoel constant met het werk bezig. Van 12 uur ben ik naar 14 uur opgeklommen. Deze uren verdeel ik tussen locatie Alkmaar en thuis werken maar ik kan me er moeilijk toe zetten. Soms werk ik ‘s avonds en soms op zaterdag of zondag om aan mijn uren te komen. De druk is te groot en dat heeft ook gevolgen voor mijn relatie en mijn nachtrust.

 

De bedrijfsarts

mrt29

Dinsdag, 29-03-2016
Zo, dat was een pittig gesprekje vandaag. Bij binnenkomst krijg ik meteen de complimenten dat ik er zo goed uit zie. Veel beter dan de vorige keer. Waar heb ik dat eerder gehoord??? Ze kijkt in de computer naar haar aantekeningen van de vorige keer. Hoe gaat het met eten val je nog steeds af? Gelukkig niet, het kost me wel moeite maar ik blijf op gewicht. Ik ben een heel klein beetje aangekomen maar als ik een dag slecht eet is het er weer af. Tja, daar zal je mee moeten leren leven dat is het ergste niet.

En je speeksel en je gebit? Ik vertel dat mijn gebit door de mondhygiëniste in de gaten gehouden wordt en dat het speeksel iets teruggekomen is maar waarschijnlijk op dit niveau zal blijven. Fluorbehandelingen doe ik nog steeds dagelijks en ‘s nachts word ik nog steeds meerdere keren wakker van de droge mond.

Ben je nog op controle geweest? Nee, ik moet 10 mei pas weer, de controles zijn om de 3 maanden. Oh, eerst was het om de 2 maanden, dan gaat het dus goed? Voor zover ik weet wel maar de eerste 3 jaar blijven de controles wel iedere 3 maanden. En je tennist ook weer, gaat dat goed? Volgende week ga ik het voor het eerst weer proberen want dan start het zomerseizoen, ik ben benieuwd hoe dat gaat.

Hoe is het werken gegaan? Ik ben blijven steken op 14 uur. Ik heb gemerkt dat 4 x 3 uur achter elkaar werken genoeg is. Daarna ben ik moe en kan me niet meer goed concentreren. Toen heb ik besloten om de resterende uren thuis te werken maar dat lukt niet. De psychische druk dat ik nog moet werken op de dag dat ik al gewerkt hebt is te groot. Ik krijg hoofdpijn en word er chagrijnig van. Toen ben ik op zaterdag of zondag thuis gaan werken maar dat vind mijn man niet goed. Ik heb nu bedacht om wat eerder te beginnen in plaats van langer door te gaan, om te kijken of ik dan wel 3,5 uur kan werken.

Ik zou je aanraden om de uren in ieder geval hier te werken in plaats van thuis en dit dan toch langzaam op te bouwen. Je zult je toch aan het opbouwschema moeten houden en dat heb je niet gedaan terwijl het best haalbaar is om weer volledig aan de slag te gaan. Het werken gaat goed, er zijn geen problemen op het werk of met collega’s, je kunt het huishouden doen, wandelen tennissen en boodschappen doen. Als je dat allemaal kunt kun je wel werken ook. Er is geen enkele reden waarom je niet meer dan 3 uur achter elkaar zou kunnen werken. Medisch gezien kan ik dat niet onderbouwen. Je zal gewoon weer aan het werk moeten. Ik blijf bij mijn advies dat je best kunt opbouwen tot volledig werken.

Ik raak lichtelijk geïrriteerd. Natuurlijk kan ik deze dingen doen maar wel gedoseerd. Mijn man doet de boodschappen en helpt in het huishouden. Als ik ’s morgens wat in huis gedaan heb ga ik niet ’s middags ook nog dingen ondernemen. Het is of het één of het ander. Bovendien is 3 uur werken achter elkaar voor mij al heel veel, ik kan me dan ook niet meer goed concentreren. Ik kan er niets aan doen en doe mijn uiterste best maar op is op. Ik slaap ook nog steeds iedere middag een paar uur. Ook daar heeft ze een antwoord op: ”Ik ben ook moe als ik 3 uur gewerkt heb. Een normaal mens kan ook niet 3 uur achter elkaar achter de computer zitten. Ja, maar als ik werk dan wil ik die uren ook productief zijn en dat lukt niet langer. Dan ga je maar wat vaker een kopje koffie drinken of een rondje lopen. Het gaat erom dat je er bent en niet om wat je doet”.

Maar als ik aan het werk ben wil ik niet alleen maar aanwezig zijn maar wil ik ook mijn werk goed doen! Ondertussen raak ik behoorlijk geïrriteerd en zeg dat ook. Ik ben het zo zat om dit iedere keer weer opnieuw te moeten uitleggen. Het is zoals het is, ik doe mijn uiterste best maar ik ben niet van plan om net zoals in het verleden alles op alles te zetten om alleen maar te kunnen werken. Ik heb ook nog een leven naast het werk en dat is net zo belangrijk.

“Oké, maar daar speelt natuurlijk ook je ervaring met de werkgever een rol in en die problemen zijn er nu niet, dat zeg je zelf. Concentratie en werk moet je opbouwen en als we dat langzaam doen zie ik daar echt geen problemen in. Nogmaals, 1 uur per 2 weken opbouwen is niet te veel stelt echt niets voor. Als je het daar niet mee eens bent dan moet je maar een deskundigenoordeel bij het UWV aanvragen. Als zij het wel met jou eens zijn dan is dat zo maar mijn advies is gewoon weer aan het werk. Wie is je leidinggevende ook al weer, dan zal ik haar eens bellen. Heb je haar telefoonnummer? Nou, dat weet ik echt niet uit mijn hoofd natuurlijk maar ze werkt op locatie Purmerend. Goed, dan zal ik haar bellen en mijn advies op papier zetten. Ik kan gaan!

Nu heb ik alleen dit verslagje maar getypt (ja ja, tijdens werktijd) en heb het alweer helemaal gehad. Ik zit met hoofdpijn achter mijn bureau. Maar ja, ook dat is logisch hè naar zo’n gesprek. Daar moet je maar mee leren omgaan zou de bedrijfsarts zeggen.

Ik ben net klaar met het typen van dit verslag als de telefoon gaat. Mijn leidinggevende belt me net om te vertellen dat ze net gebeld is door de bedrijfsarts. Het was een heel onplezierig gesprek en de bedrijfsarts is kwaad dat we haar advies niet opgevolgd hebben. De bedrijfsarts vertelde dat haar adviezen medisch onderbouwd zijn en dat de komende weken een opbouw naar 20 uur werken voor mij zeker haalbaar is.

Mijn leidinggevende zegt dat ze de opbouw van 1 uur erbij per week geen goede opbouw vind omdat dat volgens haar te snel gaat voor mij. Zeker nu gebleken is dat ik op 14 uur ben blijven steken. Hier werd de bedrijfsarts boos om en vindt dat mijn leidinggevende niet op de stoel van de arts kan gaan zitten. Ja maar het is toch een advies wat u geeft, dat is toch niet bindend zegt ze nog. Dat ik bij 14 uur gestopt ben met het verder opbouwen is onzin volgens de bedrijfsarts.

Als we haar advies niet opvolgen dan heeft mijn werkgever te weinig moeite gedaan om mij weer aan het werk te krijgen en zal door het UWV een boete krijgen opgelegd in de vorm van nog een jaar het loon doorbetalen.
Het enige wat we kunnen doen als we haar advies niet op willen volgen is een deskundigenoordeel aanvragen. Dit hadden we volgens de bedrijfsarts meteen al moeten doen op het moment dat we besloten om haar advies niet op te volgen. Daar zijn we nu wat laat mee en dat is onze schuld!!!

Mijn leidinggevende zegt dat ze diverse keren naar het ziekteverzuim bureau heeft gebeld om contact met haar op te nemen en dat er een terugbel notitie is gemaakt. Daar wist de bedrijfsarts niets van. Ik moet het eerst proberen en niet bij de eerste tegenslag stoppen met opbouwen. Mijn leidinggevende heeft maar niets meer gezegd want ze kreeg er geen speld tussen. Ze zal dit gesprek melden en bespreken met haar leidinggevende; de directeur.

Woensdag 30-03-2016
Ik lig de hele dag te malen, te woelen en te draaien. Ik kan er maar niet over uit dat na alles wat ik heb meegemaakt en waar ik iedere dag nog steeds grote gevolgen van ondervind zo behandeld word. Als de wekker gaat heb ik het gevoel niet geslapen te hebben en ben geestelijk niet in staat om naar mijn werk te gaan. Ik heb het helemaal gehad.

Leo begrijpt me en ik meld me ziek. Ik bel ook de huisarts om een afspraak te maken voor een gesprek. Ik doe van alles om te herstellen maar blijkbaar is het niet genoeg. Ik wil van hem weten of ik me echt zo aanstel. Zelf denk ik van niet. Heb ik misschien inderdaad (meer) psychische hulp nodig? Moet de antidepressiva weer worden opgehoogd? De medicijnen voor de hartkloppingen zijn vorige maand nog opgehoogd, moet dit nog hoger? Kan ik nog meer doen om de verslechtering van mijn gebit tegen te gaan?  Kan ik nog meer doen om mijn energie verder op te bouwen? Kan ik nog meer doen om mijn speekselklieren weer te laten werken? Kan ik nog meer doen om die irritante vermoeidheid tegen te gaan? Kan ik nog meer doen zodat ik weer normaal kan eten en slikken? Kan ik nog meer doen zodat ik weer volledig kan werken?

Kortom, ik dacht dat ik goed bezig was maar twijfel nu aan alles. Als ik in de spiegel kijk zie ik een oude vrouw die hondsmoe is en 35 kilo aan gewicht verloren heeft. In één jaar tijd ben ik zo grijs als een duif geworden en de glans is uit mijn ogen verdwenen.

Donderdag 31-03-2016
Ook nu heb ik weer een slechte nacht. Het inslapen lukt niet. Het gesprek met de bedrijfsarts blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik doe zo mijn best maar het is blijkbaar niet genoeg. Toch moet ik me morgen beter melden voor 15 uur per week want de ondertoon van het gesprek was dreigend genoeg.

Ik moet een deskundigenoordeel bij het UWV vragen als ik me niet aan haar advies hou om mijn werkbare uren uit te breiden. In verband met de naderende WIA keuring is dit niet verstandig want ik kan haar beter niet tegen me krijgen. Op een juridische site hierover heb ik gelezen dat deze keuring meestal niet in het voordeel werkt. Het advies van de bedrijfsarts weegt zwaar en wordt vaak overgenomen. Hoewel het deskundigenoordeel niet bindend is zal een rechter dit oordeel ook vaak wel volgen. Zelfs als de huisarts of specialist van mening is dat ik niet zoveel kan werken heeft de bedrijfsarts het laatste woord.

Ik krijg er hartkloppingen van. In het verleden heb ik telkens weer en ook wel eens ten koste van mijn gezondheid, alles op alles gezet om weer voor 100% hersteld gemeld te worden. Ik heb daar veel tegenwerking bij ondervonden. Ook nu heb ik het idee dat mijn werkgever mij graag in de WIA ziet belanden. Ik heb de energie niet om daar weer tegenin te gaan. Ik kan het niet meer opbrengen en heb genoeg aan mijzelf. Dat gaat nu voor en bovendien is Leo er ook nog. Die verdient ook iemand die nog energie heeft om er ook voor hem te zijn.

Marga, maak je niet zo druk. Dat is niet goed voor je, zeg ik tegen mezelf maar ik kan er niets aan doen. De bedrijfsarts wil ook graag haar baantje houden, ze is er voor opgeleid om mij te overbluffen en te doen voorkomen alsof mijn ziekte en beperkingen niets voorstellen. Het is nu eenmaal haar job om mij voor zoveel mogelijk uren aan het werk te sturen. Ik weet het allemaal best maar ik ben niet assertief genoeg om mij tijdens het gesprek genoeg te verdedigen.

Om 3 uur ga ik er maar uit. Het heeft geen enkele zin om nog langer in bed te blijven. Leo slaapt als een os en heeft gelukkig niets in de gaten. Het is niet de manier maar ik schenk mezelf een groot glas wijn in. Misschien kan ik dan wel slapen straks. Ondertussen ga ik alvast een email typen voor mijn leidinggevende waarin ik vertel dat ik mezelf voor 15 uur per week hersteld ga melden. Die kan ik dan morgenvroeg meteen versturen. Ik doe nog een spelletje en ga pas na vieren naar bed. Gelukkig val ik nu snel in slaap.

De WIA komt eraan

mei23

Donderdag 12-05-2016
Het onvermijdelijke is daar. Ik ontvang een brief van het UWV dat ik bijna (in september) 2 jaar ziek ben. Daarom moet ik nu alvast een WIA uitkering aanvragen. Natuurlijk heb ik hier al over nagedacht want ik wist dat het eraan zat te komen. Toch voelt het raar. Op dit moment kan ik niet meer dan 18 uur werken per week terwijl mijn contract 34 uur is.

Ik heb er 9 jaar voor gevochten om na iedere ziekteperiode weer voor 100% herstel te gaan. Deze keer voelt het anders. De bestralingen en het verleden hebben een grote impact op mij gehad en heeft zijn sporen nagelaten. Ik heb een aantal beperkingen en voor het eerst ben ik me pijnlijk bewust geworden van het feit dat werk maar bijzaak is in het leven.  Ik moet leven in het nu en mijzelf en mijn gezin op de 1e plaats zetten. Dat kan alleen maar door niet al mijn energie op te gebruiken voor het werk. Daarom denk ik dat ik er klaar voor ben.

Dinsdag 17-05-2016
De WIA aanvraag moet bij het UWV binnen zijn voor 14 juni. Ik heb vakantie vanaf 3 juni dus ik heb nog een kleine 3 weken de tijd om alle gevraagde stukken bij elkaar te vergaren en de aanvraag in te dienen. Vandaag is de bedrijfsarts aanwezig en van haar heb ik het “actueel oordeel bedrijfsarts” nodig. Ik bel haar met de vraag of ik even langs mag komen.  Jammer, ik heb geen tijd vandaag. Nou, die is zeker nog steeds boos omdat mijn leidinggevende het niet eens was met haar opbouwschema. Nu ben ik de dupe.
Ik leg haar uit dat ik het document nodig heb en dat ik in verband met mijn vakantie niet kan wachten tot de volgende afspraak. Nou, dan zal ik het in orde maken en het document naar HRM sturen. Nu maar hopen dat ze dit ook daadwerkelijk meteen doet.

Ik mail mijn leidinggevende ook en vraag of ze het proces bij HRM in gang wil zetten voor mij. Bijna direct krijg ik antwoord terug. De dame die dit proces begeleid is op vakantie tot dinsdag 24 mei. Zodra ze terug is zal ze contact met mij opnemen. Zo wordt het wel heel kort dag allemaal en mijn geduld wordt weer eens op de proef gesteld.

Dinsdag 31-05-2015
Ik kom net bij de bedrijfsarts vandaan. Het was een moeizaam bezoekje. Hoewel het gesprek van beide kanten vriendelijk verlopen is was de ondertoon van de bedrijfsarts duidelijk. Het gesprekje met mijn leidinggevende (die haar vertelde het niet eens te zijn met de urenopbouw omdat dit teveel is voor mij) zit haar volgens mij nog steeds behoorlijk hoog. Ze blijft bij haar advies van de vorige keer dat ik makkelijk 20 uur per week kan werken. Ik moet me niet aanstellen want 2 uurtjes erbij is echt niet zo veel vindt ze. Ik geef aan dat 4,5 uur werken op 1 dag teveel is omdat ik dan fouten ga maken en ik dat in mijn hoofd niet aan kan. Op dit moment werk ik de tekort gewerkte uren van doordeweeks zelfs in het weekend.

Dan moet ik maar vaker en langer pauze nemen zodat ik het wel aan kan op doordeweekse dagen en niet meer in het weekend werken. Ik zeg nog dat het toch niet de bedoeling kan zijn dat ik voor 4 uur werken 6 uur aanwezig moet zijn, altijd gehaald en gebracht moet worden en vervolgens uitgeput thuis kom en tot etenstijd naar bed ga. Dat is een kwestie van goed opbouwen is het commentaar.

Ik moet naar de sportschool om mijn energie meer op te bouwen en te zorgen dat ik weer kan tennissen. Het is gezien de blessures die ik gehad heb en de zweepslag die ik de laatste keer met tennissen opgelopen heb duidelijk dat ik op een andere manier moet opbouwen.  Dat je restschade hebt is duidelijk en we hebben je uren al teruggeschroefd naar 20 uur per week. Je moet wel je uiterste best doen om dat te halen want dat lukt best. Wanneer ik dan naar de sportschool moet vertelt ze niet. Ik ga er maar niet verder meer op in want dat is blijkbaar zinloos.

Ik vraag of ze de formulieren voor het UWV in orde wil maken. Ze zal dat voor 14 juni doen. En stuur je dit dan naar HRM toe? Nee, er staat medische informatie in en die stuur ik alleen naar jou. Ik zorg dat je het voor de 14e hebt. Maar dat kan niet want ik ga vrijdag op vakantie. Kan ik een machtiging tekenen dat je het naar HRM kunt sturen zodat zij dat voor mij in orde kunnen maken of het via de mail aan hen versturen zodra het klaar is? Nee, dat doe ik niet. Ik heb mijn beroepsgeheim en daar hou ik me aan, de informatie ontvang je alleen per post. Ik heb donderdag een afspraak met een medewerker van HRM en zij vertelde mij dat als ik vandaag naar de bedrijfsarts moet dat alle papieren op tijd binnen zijn. Zij kan niet over mijn agenda beschikken en ik heb ook mijn deadlines en prioriteiten. Voor de 14e is het klaar. Ik kan echt geen rekening houden met alle vakantieafspraken van de medewerkers.

Ja, maar daarom heb ik 14 dagen terug direct gebeld toen ik de brief van het UWV ontving, om te melden dat ik met vakantie ging en u heeft toen gezegd dat u het in orde zou maken. Ja, dat klopt, het staat ook iedere week in mijn agenda maar ik heb er nog geen tijd voor gehad. Ik weet niet of het vandaag nog lukt maar ik ga mijn best doen, ik stuur het je zodra het klaar is. Ik probeer het nog één keer. Maar ik ben echt weg en heb een probleem als ik het UWV de spullen niet op tijd terug stuur. Als je het adres van het UWV geeft dan stuur ik het daar wel naar toe. Hoewel ik weet dat ze dat adres als bedrijfsarts dondergoed weet heb ik het bij me dus schrijft ze het op. Nu maar hopen dat ze haar woord houdt.

Zij vat ons gesprek nog even samen. Na je vakantie ga je gewoon je uren opbouwen tot 20 uur per week. Als dit niet lukt moet je meer flexibel zijn en de uren over 5 dagen in plaats van over 4 dagen verdelen. Niet meer in het weekend werken maar die uren op maandag gaan werken. Dat je andere afspraken heb op maandag maakt niet uit. Er mag van jouw best wel wat meer flexibiliteit verwacht worden want daar krijg je ook voor betaald zegt ze.

Ik schrijf een kort verslagje voor mijn leidinggevende en krijg al snel antwoord. Ze vindt het erg vervelend dat er zo’n nare ondertoon bij de bedrijfsarts zit. Ze stelt voor om het maar even te laten sudderen. In de tussentijd zal ze kijken of een manier kan bedenken om de bedrijfsarts te overtuigen. Voor mezelf ben ik er inmiddels wel uit zeg ik tegen Leo. Die bedrijfsarts bekijkt het maar. Het gaat nu eenmaal niet en ik doe het ook niet. Binnenkort verwacht ik de uitnodiging voor de medische keuring bij de WIA arts. Ik wacht zijn oordeel wel af en tot die tijd ga ik niet meer werken.

Woensdag 01-06-2016
Dan gaat één van de grote directeuren eindelijk met pensioen en er komt een 2 koppige Raad van Bestuur. Zo begint er weer een nieuwe schoonmaakronde en de geschiedenis herhaalt zich. In 2017 moet ook de directeur van de afdeling Kwaliteit & Veiligheid eraan geloven. Ik krijg dan een nieuwe leidinggevende en de directeur wordt mijn collega. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt dat het mij allang niet meer verbaast. Ik ben verbitterd en ik heb geen vertrouwen meer in het beleid wat gevoerd wordt. Het is nog steeds slikken of stikken, want wie het niet met het beleid eens is wordt vriendelijk doch dringend verzocht vrijwillig verplicht te vertrekken.

Donderdag 02-06-2016 
Vanmiddag heb ik een afspraak in Purmerend om de WIA papieren in orde te maken voor verzending naar het UWV. Ondanks dat ik van de bedrijfsarts nog niets ontvangen heb ik ga ik er evengoed naartoe. Dan stuur ik alvast naar het UWV op wat we hebben. Dan hoor ik dat er iets in de brievenbus wordt gestopt. Het zal toch niet? Ja hoor. Het zijn de benodigde gegevens van het ziekteverzuim bureau die ik mee moet sturen naar het UWV. Wat een geluk dat de post vroeg is vandaag en dat ik nog niet weg ben.

Ik wordt vriendelijk ontvangen door de mevrouw van HRM. Ze heeft alles wat meegestuurd moet worden al klaar liggen en samen vullen we het bijgesloten aanvraagformulier verder in. Voor wie het interessant vindt…….. Het volgende moet worden meegestuurd: De probleemanalyse en advies, het plan van aanpak en alle bijstellingen daarop, de gespreksverslagen, alle periodiek evaluaties, Het actueel oordeel met de functionele mogelijkhedenlijst en medische informatie, het oordeel van de werkgever over het verloop van de re-integratie, de evaluatie van mijzelf en mijn toelichting erop. Als extra stuur ik een 6 pagina’s tellend overzicht van het AVL mee waarop al mijn 150 afspraken met de diverse artsen staan en een lijst van alle opnames en operaties. Als we klaar zijn is het een dik pakket. Ze kopieert de hele stapel voor mij en de originelen sturen we direct op naar het UWV.

Maandag 18-07-2016
Het is zover. Vanmiddag heb ik een afspraak staan bij de verzekeringsarts van het UWV. Op internet heb ik veel gelezen over hoe zo’n keuring in zijn werk gaat. Eerlijk gezegd ben ik er door al dat lezen niet vrolijker op geworden. Er staan veel tips op over wat je moet zeggen en hoe je je moet gedragen op zo’n keuring. “Ik weet het niet hoor, ik blijf liever bij mezelf. Ik vertel gewoon eerlijk hoe het gaat en ik zie wel hoe het afloopt” zeg ik tegen Leo. Als ik wel weer voor meer dan 18 uur aan het werk moet dan accepteer ik dat en meld ik me gewoon wat vaker ziek als het niet gaat. Ik ga me niet over de kop werken, daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Leo vind dat ik gerust mag zeggen dat 18 uur werken echt het maximale is.

 

Stipt op tijd worden we opgehaald door een vriendelijke man. We moeten 1 verdieping hoger zijn, lukt dat of zullen we met de lift gaan? Ik geef aan dat ik met de trap kan. Onderweg stoppen we even bij de koffiemachine en we krijgen drinken aangeboden. Meteen als we zitten neemt hij het woord. Op een vriendelijke toon begint hij het gesprek. Als eerste wil ik je zeggen dat ik je geen moeilijke vragen zal stellen. Ik heb je ziektegeschiedenis uitvoerig bestudeerd en ik vind het onvoorstelbaar knap dat je jezelf iedere keer weer tot 100% herstel opgewerkt hebt. Dat je nu weer voor 18 uur per week werkt getuigt van een enorm doorzettingsvermogen en ik respecteer dat enorm. Het is goed zo. Eh, dank u wel. Ik weet even niet hoe ik hierop moet reageren. Uiteraard moet ik wel een aantal vragen doorlopen om mijn rapport te schrijven maar als jij zelf ook vindt dat 18 uur werken voldoende is dan ben ik het daar helemaal mee eens.

Voor mij werkte deze aanpak blijkbaar goed want gedurende het gesprek ging ik steeds meer vertellen en kwamen al mijn beperkingen als vanzelf ter sprake. De arts geeft zelf aan dat luisteren beter werkt dan vragen en bij mij is dit zeker het geval. Ook Leo is uitgebreid aan het woord geweest en ook dat was iets wat we beiden niet hadden verwacht. Tijdens het gesprek maakte hij telkens aantekeningen in de computer en tot slot ging hij mijn ziektebeeld samenvatten. Dit was een groot schrikmoment voor mij. Nu hij zo opnoemde wat ik allemaal heb gehad en wat punt voor punt mijn beperkingen zijn kreeg ik het wel even moeilijk. Ook dit begreep hij en hij legde uit dat dit moment voor de meeste mensen erg confronterend is.

Verder vertelde hij dat dit ook voor hem een leermoment is. Eigenlijk maak ik nooit een terugkoppeling naar de bedrijfsarts maar deze week zal ik haar een email schrijven. Haar houding ten opzichte van jou was niet terecht en met alle respect is dit toch te wijten aan een stukje onervarenheid. Als medisch specialist heb ik een jarenlange ervaring achter de rug, ook in diverse academische ziekenhuizen. In jouw geval kun je niets doen aan de beperkingen die je nu nog hebt. Je moet daarmee leren leven en ik verwacht eerlijk gezegd niet dat hier in de toekomst nog meer verbetering in zal zitten.

Als je je hierin kunt vinden zal ik adviseren dat je nog voor 18 uur per week kunt werken en voor de overige 16 uur arbeidsongeschikt wordt verklaard. Daar kan ik me zeker in vinden. Het is een standaard procedure dat er nog een gesprek komt en wel bij de arbeidsdeskundige. Ook zij moet zich kunnen vinden in mijn advies. Vertel haar duidelijk dat je heel graag gedeeltelijk wilt blijven werken want het zou zo maar kunnen dat je anders voor een hoger percentage afgekeurd gaat worden.

Het gesprek zou ongeveer een uur duren maar we hebben zeker 1,5 uur bij deze man binnen gezeten. Wat een opluchting dat deze arts zoveel ervaring heeft en dat dit gesprek achter de rug is zeg. Ik heb er toch wel erg tegenop gezien om weer alles te moeten vertellen en uit te leggen. Nu de arbeidsdeskundige nog.

Na het bezoekje aan de keuringsarts van het UWV blijft het stil, terwijl de tijd begint te dringen. Het is al 8 augustus en voor 1 september moet er een uitspraak komen. Leo belt voor mij naar het UWV. Ze gaan uitzoeken waarom ik nog geen uitnodiging van de arbeidsdeskundige heb gehad. Nog diezelfde middag word ik teruggebeld. Foutje, duizend maal excuus. Aanstaande vrijdag 12 augustus staat er nu een afspraak gepland.

Vrijdag 12-08-2016
Om 15.00 uur word ik verwacht voor een arbeidsdeskundige onderzoek. De UWV arts had al uitgelegd wat ik hiervan verwachten kan en ik heb erover gelezen op internet. Echt zenuwachtig ben ik niet maar Leo vind dat ik me er beter op had moeten voorbereiden. Nou, ik vertel gewoon eerlijk hoe het gaat en verder geen nieuws.

Stipt op tijd zijn we aan de beurt. Net als de arts heeft zij ook mijn dossier goed doorgenomen. Ze was ook al tot de conclusie gekomen dat zowel de bedrijfsarts als ikzelf aan onze verplichtingen volgens de wet Poortwachter hebben voldaan. Van de keuringsarts heeft zij een rapport ontvangen met een bijbehorend advies. Als ik me er ook in kan vinden neemt ze dit advies over. Dat betekent dat ik 18 uur mag blijven werken en voor de overige 16 uur word afgekeurd.

Nou, daar kan ik me zeker in vinden. Op deze manier tel ik nog steeds mee en kan blijven werken op een manier waarbij mijn lichaam genoeg tijd krijgt om te herstellen na inspanning en er ook nog een stukje leven gewaarborgd is. Er was een uur ingepland voor dit gesprek maar eigenlijk waren we na 3 minuten al klaar. We praten nog wat ontspannen door over hoe het nu verder gaat. Nu iedereen het met elkaar eens is over 18 uur werken zal dit door het UWV ook als zodanig worden verwerkt. De officiële beslissing krijg zowel ikzelf als de werkgever thuisgestuurd. Toch wel enigszins opgelucht lopen we naar de auto terug.

Waar ik in het verleden moest vechten om mijn 100% herstel gerealiseerd te krijgen heb ik in de laatste ziekteperiode moeten vechten om genoeg uren ziek te mogen blijven. Een noodzakelijk kwaad helaas maar de bedrijfsarts vond dat ik meer mijn best moest doen en makkelijk 20 uur per week kon blijven werken. Het definitieve oordeel is nu aan het UWV en daar zal ik me aan moeten houden. Natuurlijk kun je altijd tegen een beslissing in verweer gaan maar de praktijk heeft uitgewezen dat dit meestal zinloos is.

Mijn werkgever als zodanig heeft mij deze keer bij mijn re-integratie geen haar in de weg gelegd. Ik ben mij er dondergoed van bewust dat dit komt doordat 100% werken niet meer haalbaar is voor mij en dat het financiële risico nu gedekt is en niet omdat ze mij hebben leren kennen als een serieuze medewerker. Voor veel werkgevers draait alles om de centen en telt jouw persoonlijke situatie niet mee. In mijn geval was dit tot nu toe niet anders. Het doel was om mij minimaal gedeeltelijk in de WAO te krijgen en dat doel is nu behaald. Deze ervaring heeft mij getekend voor het leven.

Dit in tegenstelling tot enkele vorige en huidige leidinggevende die mijn kwaliteiten wel waardeerden en alles hebben gedaan om mij te steunen bij mijn re-integratie. Ze hebben voor mij bemiddeld waar ze maar konden. Ik heb mijn baan kunnen behouden op een leuke afdeling. Ik hoef niet meer 2x per week naar Purmerend te reizen maar heb een vaste werkplek op locatie Alkmaar. Per week werk ik 2 dagen thuis en 2 dagen in Alkmaar. Als ik moe ben en eerder wil stoppen met werken mag dat en kan ik die uren op een ander tijdstip thuis werken. Op deze manier is reizen, rusten en werken gewaarborgd op een plezierige manier. Het enige wat daarvoor nodig is is vertrouwen en dat vertrouwen zal ik niet beschamen. Begin dit jaar is de wet veranderd en mag de werkgever thuis werken niet meer verbieden tenzij hij hier gegronde redenen voor heeft. Ik had dit dus ook kunnen afdwingen maar dankzij mijn leidinggevende is mij deze weg bespaard gebleven.

Dinsdag 16-08-2016 
Eindelijk valt het verlossende antwoord in de bus.
Beslissing: toekenning WIA-uitkering
Beslissing over uitkering: U krijgt vanaf 31 augustus 2016 een loongerelateerde WGA uitkering.
Ik ben dus vanaf die datum 51,28% arbeidsongeschikt wat er in de praktijk op neerkomt dat ik per week nog maar 18 uur hoef te werken.

Wat een opluchting zeg, eindelijk duidelijkheid. Met een dikke middelvinger naar de bedrijfsarts, ha ha. Tegelijk met deze beslissing wordt er van alles meegestuurd. Een toelichting op de beslissing met daarin allerlei berekeningen. Een verslag van het onderzoek van de arbeidsdeskundige. Een verzekeringsgeneeskundige rapportage inclusief functionele mogelijkheden lijst en een eindconclusie van de verzekeringsarts. Het gaat te ver om hier alle rapporten uitgebreid te bespreken.

Wel wil ik erover kwijt dat het verzekeringsgeneeskundige rapport met functionele mogelijkheden lijst erg confronterend was. Nu staat er ineens zwart op wit wat mijn mogelijkheden en beperkingen in allerlei opzichten zijn en op welke manier ik in staat ben om die 18 uur te werken.

Dinsdag 04-10-2016 
We zijn nu 1,5 maand verder en het gaat goed met Marga. Het feit dat ik nu niet meer het gevoel heb dat ik me constant moet verantwoorden heeft een positieve invloed. Het geeft een stukje rust waardoor ik alles wat beter kan accepteren. Na 10 jaar heb ik eindelijk het gevoel dat ik mijn leven weer kan oppakken en verder kan gaan. Hoewel dit met enkele beperkingen is ben ik een gelukkig mens. Ik weet de belangrijke en onbelangrijke dingen in het leven beter van elkaar te scheiden en stel mijn prioriteiten zowel privé als in het werk.

EINDE HOOFDSTUK 8

klik hier om door te gaan naar hoofdstuk 9: de draad weer oppakken