Zaterdag 30-11-2013
Het is me nog niet gelukt om iets op mijn website te zetten. Net als anders heb ik wel veel aantekeningen gemaakt dus dat komt wel goed. Waar ik ben is ook mijn schrijfblok.
Het is een verademing dat ik deze keer geen morfine gebruik. Ik ben niet misselijk en ziek van de medicijnen die ik nu gebruik. Nog veel fijner is dat ik nu waarschijnlijk ook geen hallucinaties en angsten krijg. De laatste keer duurde dit maanden en geregeld werd ik ‘s nachts gillend wakker.
Ik voel me ook wat helderder dan gisteren en de zwelling in mijn gezicht lijkt wat afgezakt. Slapen doe ik goed op de overige pillen en de pijn die overblijft is heel goed te doen. Als ik nu in de spiegel kijk zie ik dat mijn tong aan de linkerkant behoorlijk gehavend is door de klemmen. Helemaal achterin lijkt het alsof daar een biopt genomen is. Rechts achter op de tong kan ik een heel klein stukje zien van de laserresectie. Het ziet er zwart uit en er zitten wat rode plekjes op mijn wang en achterwand. Men snijdt altijd ruim weg vandaar dat ik een stukje kan zien. Het doet zeer als ik probeer zover te kijken. Een foto maken lukt nu niet.
Aan eten durf ik nog niet eens te denken. Ik heb vanmorgen een beetje vanille vla genomen en vanmiddag een beetje appelmoes. Kleine porties tegelijk want als ik halverwege het bakje ben, wordt het al gevoelig. Appelmoes is misschien niet helemaal ideaal maar het is wel lekker fris in mijn mond.
Zo zeker als na deze dag een volgende komt en zoals eb volgt op vloed, zo zal het leed voorbijgaan.
Zondag 01-12-2013
Ik heb goed geslapen en als ik wakker word denk ik dat het allemaal wel mee valt maar als ik slik voel ik mijn oor en mijn tong weer. Mijn gezicht is nog steeds erg opgezet en rood en het lijkt wel alsof mijn tong dikker en mijn keel zeerder gaat doen. Niet zo heel erg hoor want de pijnstillers helpen prima maar ik voel het wel. Met moeite eet ik mijn bakje appelmoes. Praten doe ik maar niet vandaag. Mijn hand is nog steeds dik en blauw van het infuus en er zitten wat bloeduitstortingen.
Zoals gezegd heb ik me voorgenomen om wat minder te schrijven dit keer. Ik wil niet net als de voorgaande keren gestrest zijn omdat ik nog schrijven moet of teksten over moet typen op mijn website. Oh ja, ik was nog vergeten te vertellen dat je naar het ziekenhuis zelf een headset mee moet nemen om met spraak te kunnen Skypen. Alleen een koptelefoontje kun je ter plekke kopen.
Tja, en dan moet ik een keus maken. Douchen of even aan mijn website. Eigenlijk wil ik per se beginnen met het overtypen van de teksten op mijn website. Ik ben voor de verandering verstandig en kies voor douchen, dan kan ik misschien later wat op mijn site doen. Na het douchen ben ik mijn bed weer ingerold en ik kom tegen vijven even beneden. Als ik mijn tong alleen al beweeg doet het reeds zeer. Morgen nieuwe kansen.
Wel heb ik naar mijn ouders gebeld en ze allebei kort gesproken. Wat waren ze blij dat ze mijn stem weer hoorden. Ik denk dat ze wel gerustgesteld zijn nu ze me zelf gesproken hebben. Leo gaat ze ophalen voor een bezoekje als ik wat meer praten kan en mijn gezicht weer normale vormen heeft. De 1e keer bij de PDT behandeling waren ze zo van mij geschrokken dat mijn vader er dagen niet van kon slapen.
Onthoud dat het leven niet terug in de tijd gaat, blijf dus niet te lang stilstaan bij gisteren.
Maandag 02-12-2013
Ik merk dat ik heel voorzichtig moet slikken. Ook het ijswater probeer ik zo zachtjes mogelijk door te slikken. Mijn gezicht is nog steeds opgezet en mijn kiezen passen nog lang niet op elkaar. Praten is lastig maar ik bel toch even naar mijn ouders.
Echt eten doe ik nog niet en Leo snapt niet hoe ik het vol houd. De vla en appelmoes lukt maar net en dan ook nog eens met kleine beetjes tegelijk. Als ik weer begin met eten neem ik als eerste meestal poffertjes maar ik durf het nog niet aan. Misschien morgen. De pijn in mijn gezicht lijkt wel erger te worden, de hele rechterkant is gevoelig en stijf. Ik heb wat minder energie en voel me wat misselijk.
Ik lig op bed als de telefoon gaat. Het is een medewerkster van ArboNed. De dame is heel aardig volgens Leo. Hij vertelt wat er aan de hand is en dat ik slaap. Hij hoeft me niet te roepen. Ze is heel vriendelijk en zegt dat ze volgende week nog een keer zal bellen. Ze wenst ons allebei sterkte toe.
Vriendelijkheid is belangrijker dan wijsheid en de erkenning hiervan is het begin van wijsheid.
Dinsdag 3-12-13
Ik voel me slap. De keel en tong blijven zeuren maar het is goed te doen zolang ik maar op tijd de pijnstillers neem. Ik ben al blij als ik het kleine bakje vla in één keer achter elkaar kan opeten. Een lepeltje vla spoel ik weg met water. Mijn gezicht ziet er niet meer zo opgezwollen uit en ik kan mijn kiezen bijna op elkaar doen. Praten is wat lastig.
Toch voel ik me goed genoeg om mijn ouders even te hebben. Leo belt ze en ze zeggen meteen ja. Mijn vader heeft zelfs met zijn scootmobiel nog snel een bosje anjers voor mij gehaald. Ze blijven niet zo lang. Na een klein uurtje brengt Leo ze weer thuis. Het was fijn om ze weer even te zien en gerust te stellen. Als ze weg zijn ga ik direct naar bed. Bezoek en praten is een aanslag op mijn gestel maar het was het dubbel en dwars waard.
De plek op mijn tong ziet nog steeds zwart en de geur uit mijn mond is vreselijk zegt Leo. Hij moet maar op een afstandje blijven want poetsen en spoelen helpt niet genoeg. De linkerkant van de tong, waar de klemmen hebben gezeten is goed aan het helen en is nog heel gevoelig. Ik heb wat meer last door het praten van vanmiddag. Leo loopt te mopperen. Heb je nu al weer eens je pillen ingenomen dan? Nee dus! Waarom niet, geen idee het is gewoon niet in me opgekomen.
Alleen een leven in het teken van anderen is een leven dat de moeite waard is.
Woensdag 4-12-2013
Ik begin de dag steevast met een lepeltje slagroomvla met een slokje water er achteraan. Het is makkelijk om dan ook meteen mijn medicijnen mee in te nemen. Zo te voelen is de zwelling in mijn gezicht nu wel zo’n beetje weg.
Leo probeert me nog een kopje bouillon aan te smeren maar dat is een zinloze actie. Ik heb nog niet de behoefte om iets warms te proberen. Ik maak me er ook niet druk om want ik weet dat dat vanzelf wel weer goed komt. Op dit moment zie ik er nog zo tegenop om iets te gaan eten. Gek hè, het ijswater kan ik ook niet meer zo goed verdragen. Gewoon kraanwater voelt prettiger.
Als ik vanavond mijn appelmoes neem lukt het me met veel moeite om het op te eten. De eerste hapjes is geen probleem maar daarna volgt na iedere hap flinke steken in mijn oor. Het voelt bijna hetzelfde als de pijn die ik voor de operatie had. Mijn arts had me al gewaarschuwd tijdens de ronde op de dag van de operatie. Ik vertelde hem toen hoe blij ik was dat ik het achter de rug had en dat ik geen pijn meer in mijn oor had. Hij waarschuwde toen al dat die pijn nog terug zou komen de komende tijd. En ja hoor, helaas heeft hij weer gelijk.
De smaak in mijn mond is vreselijk. Ik heb het nog nooit gehad maar volgens mij lijkt het op de smaak van een verrot vlees. Volgens Leo is de geur die ik met mijn mond verspreidt nog erger. Tijd om maar weer eens op excursie te gaan.
Als ik met het lampje achter in mijn keel schijn zie ik een grote dikke ronde rood-zwarte bult zitten. Wat is dat??? Het lijkt wel op een grote bloedblaar maar hoe kan dat nou, ik kan niet op de plek gebeten hebben ofzo want daar zit verder niets. Ik heb dit nog nooit eerder gezien en durf de plek ook niet aan te raken. Het verklaart natuurlijk wel de verhoogde pijn bij het slikken.
Hoe zwaar het leven ook mag lijken, het belangrijkste is om altijd hoop te bewaren.