Na een dag of tien spoelen voelde ik waar de oude kies getrokken was iets raars wat na enige dagen wrikken en wroeten met de tong eruit kwam. Samen met mijn vrouw Sandra onder fel licht gekeken wat het was. Samen kwamen tot de conclusie dat het oud stukje verkalkt wondgaas was van 2 jaar terug. Het witte stukje kalk had een raster (#) van ongeveer een halve cm doorsnede. Dit hebben wij later aan de tandarts als ook het behandelde ziekenhuis en chirurg doorgegeven. Volgens hen is het onmogelijk geweest dat een dergelijke substantie zolang opgesloten in mijn kaak heeft gezeten. Misschien denk je nu bij je eigen … Nou en!! Zelf zijn we later op het Internet op onderzoek uit gegaan en er achter gekomen dat vreemde, lees niet lichaam eigen, stoffen/substanties tumoren kunnen veroorzaken. Maar ja, misschien hebben wij het verkeerd….
Na zo’n 2 á 3 weken begon nog een kies pijn te doen (allebei de kiezen links en rechts van de oude al getrokken kies) dus de afspraak vervroegd en gevraagd of zij getrokken konden worden. Weer foto gemaakt, 1 van de 2 kiezen werd getrokken. Op de vraag waarom de andere niet? werd gezegd dat het een rommeltje zou worden en dat met de tweede kies maar een maand gewacht moest worden. Nou die maand heb ik niet volgehouden dus na twee weken ging de andere kies eruit.Omdat ik last bleef houden en de pijn zich begon uit te breiden richting verstandskies en mijn gehemelte, heb ik via mijn huisarts een verwijzing naar een kaakchirurg gevraagd. Deze weigerde en zei dat ik het moest regelen met mijn tandarts. Weer terug naar die man, zucht…. Zelf heb ik het idee dat spreiden van afspraken voor die man een beter kostenplaatje in zijn voordeel zou opleveren dan voor de gezondheid van mij.
We zijn inmiddels in december aangeland en op afspraak bij een kaakchirurg in Zwijndrecht. Deze goede man geeft aardig wat verdoving en is van plan de verstandskies en, ik geloof, nog een andere kies te extraheren. Vanaf het begin dat hij begint te snijden hoor ik de ene oeh en ahh… wat is dit, en ga zo maar door. Het kwam er in ieder geval op neer dat deze man sinds zijn afstuderen in 1974 nog nooit zoiets had gezien. Op de vraag van zijn assistente of dat hij nou wel niet erg dicht bij mijn oogkas zit te schrapen wordt geantwoord, “ik moet wel, dat gelei/suikerachtige bruine spul moet verwijderd worden”. Er werd ter plekke wat monsters genomen van mijn weefsel en een spoedtransport daarvan naar een patholoog geregeld. Tussendoor probeerde men, tevergeefs, met hulp van een andere assistente contact te leggen met specialisten van het Erasmus MC in Rotterdam….
Nadat ik later van mijn vrouw hoorde, ja zij mocht meekijken, is de man ongeveer een uur bezig geweest met snijden, harken en schrapen in mijn kaak. Al deze tijd had ik, hoe verstandig, mijn ogen dicht gehouden. Tussendoor werd ik flink misselijk, logisch zei mijn vrouw, er werd zoveel bloed afgezogen dat de toevoer daarvan weer op gang kwam nadat men mij op de tandartsstoel nog schuiner naar achteren had gekieperd. De avond, nacht en de daar op volgende dag niet kunnen slapen. Ik zal er eerlijk bij vertellen dat ondergetekende thuis de emoties en heftige pijn niet meer de baas kon zijn. Je wenst het dan ook niemand toe om een dergelijk uurtje onder volledig bewustzijn mee te maken.
Twee dagen later werd ik op een zaterdagmiddag gebeld door de kaakchirurg. Hij zei, “ga zitten ik heb slecht nieuws voor u….”. Het bericht kanker, hoe naïef kun je zijn, sloeg in als een bom….
De behandelend kaakchirurg, dhr. W.F.C. Hogewind, heeft in de navolgende tijd nog enkele keren contact met mij opgenomen om te vragen hoe het ging. Deze betrokkenheid stelde ik zeer op prijs.