Donderdag ………………….. DE OMMEKEER
Wat word ik weer raar wakker. Mijn ogen gaan open en ik pak direct pen en papier. Ik kan niet verklaren waarom. Het is 7.00 uur dus dat scheelt weer een uur met gisteren. Het lijkt wel of ik iets rustiger ontwaak dan op de andere dagen.
Ik moet gewoon op papier zetten dat ik een of andere puzzel uit een ver verleden heb opgelost waardoor ik nu rust vind. Ik weet niet hoe of wat maar het gevoel zegt dat het iets is uit een oude woonwijk waar 2 dingen, mensen of dieren elkaar terug moesten vinden en wat nu, na een week van ploeteren, pijn, en vol spanning wakker worden, opgelost is. De pen schrijft dit op. Het is nog steeds 7.00 uur en ik ben klaar met dit stukje onsamenhangende tekst.
Zou het door de escape morfine van vannacht komen? Geen idee maar ik ben eraf. Ik ga de 1e pillenronde doen en zie wel wat de dag brengt vandaag. Pffffffffff, wat een start zeg, ik ben er helemaal raar van. Misschien durf ik nu ook wel weer in mijn eigen bed te slapen vannacht. Na de operatie durf ik vanaf de 1e dag niet meer naar boven om in mijn eigen bed te liggen. Slapen wil ik alleen maar met het licht aan. Ik heb teveel angst. Wat zit een mens toch raar in elkaar. Tijdens deze laatste zin zegt de pen dat ik deze dag een naam moet geven. De ommekeer. Ik zet het er meteen boven want dit is MIJN VERSLAG en MIJN BELEVING.
Ik ga er eens lekker voor zitten en neem alle pillen, appelmoes en nutridrink. Ik voel me helemaal geweldig. Ik ben nieuwsgierig naar mijn geluksbriefje voor vandaag. Die pak ik ook meteen mee.
Je vindt op je pad datgene wat je in je eigen verbeelding verdient.
Donderdag
Voor de tweede keer word ik wakker vandaag. Gek hoor maar ik heb zo’n blij gevoel. Ik ben weer beter en heb veel minder pijn. Als Leo beneden komt kan ik niet wachten met mijn verhaal. Hij gaat het meteen lezen en snapt het ook niet. De blijdschap duurt maar kort. Het dagelijkse ritueel van opstaan en douchen valt lichamelijk behoorlijk zwaar. Het tandenpoetsen is heerlijk, heel voorzichtig kan ik al iets verder komen. Hierdoor vallen er ook weer wat vellen af wat oplucht. Ik moet even op bed gaan liggen want ik ben te moe en te slap.
Ik neem mij voor om extra mijn best te doen om te eten. Leo maakt wat puree en er gaan een paar theelepels naar binnen. Het smaakt lekker. Appelmoes toe en dat zit er maar mooi in. Leo gaat nu lekker op zijn gemakkie boodschappen doen en ik heb beloofd om geen gekke dingen uit te halen. Nu doe ik dat natuurlijk nooit maar soms gaat het wel eens per ongeluk. Zo is het bijvoorbeeld zonnig vandaag en er komt teveel daglicht in de keuken. Verboden terrein voor mij. Maar zeg nou zelf, een glaasje water is toch zo gepakt?
Ik ga alvast weer het nodige intikken voor op de website. Het is zo’n fijne afleiding. Aan het eind van de middag is het bewolkt en mag ik er weer 5 minuutjes de tuin in. Het is heerlijk, maar wel koud. “Binnen komen, je eten staat klaar” wordt er geroepen. Er staat weer wat puree op tafel met worteltjes erdoor. Het smaakt lekker. De kaken kunnen nog niet op elkaar, iets kauwen lukt nog niet maar alleen doorslikken gaat wel. Al zijn het muizenhapjes, er is toch weer even iets hartigs naar binnen.
De pijn in de tong is vandaag behoorlijk toegenomen en komt nu inderdaad meer van binnenuit en de lippen doen zeer. Het praten gaat ook wat moeizamer. Ik moet toch weer de escape medicijnen gaan gebruiken. Daarna val ik voor enkele uren in slaap. Zo heb ik dus op 1 dag, 2 dagen geleefd.
De kiem voor ongeluk ligt in het te snel willen van te veel dingen.