De wachtruimte….
Bij de deur van de wachtruimte van de ok wachten de zusters netjes totdat we naar binnen mogen. Het is rustig in de wachtruimte. Het zetten van het infuusje geeft meestal problemen bij mij. De vaatjes zijn zo dun dat het moeilijk prikken is. De zuster neemt er alle tijd voor. Het kloppen en wrijven helpt bijna niet maar uiteindelijk lukt het toch. Als ze het door wil spoelen met de zoutoplossing (voel je normaal niets van) gebeurt er iets geks. Er verschijnt een dikke witte streep op mijn hand. Wat raar! Ze roept haar collega erbij en spuit zachtjes verder. Ik zie de witte streep nu rood worden en het is wat pijnlijk. Ik vraag of het infuusje wel goed zit. Het infuusje zit goed maar het lijkt meer op een allergische reactie. Gelukkig komt de anesthesist net aanlopen en hij kijkt er even naar. Niets aan de hand hoor, dat zien we wel vaker!
Ik ben inmiddels overgestapt van mijn bed naar de brancard. Ik moet nog even wachten dus kletsen we wat. Zo hoor ik dat de chirurg tussen 2 operaties door altijd een half uur tot 3 kwartier pauze heeft. In deze tijd kan de ok opnieuw klaargemaakt worden voor de volgende patiënt.
Ik vraag meteen ook maar of het kan gebeuren dat ik lig te snurken als ik onder narcose ben. Nee hoor, dat gebeurt bij jou niet want de beademing gaat door de neus. Eenmaal terug op de uitslaapkamer snurkt bijna iedereen. Hoezo, schaam je je daarvoor? Ja, eigenlijk wel een beetje. Nou er gebeuren hier wel gekkere dingen hoor maar wees gerust, alles wat hier gebeurt blijft binnenkamers.
De operatiekamer….
Als ik de OK ingereden word staat het hele team al klaar. De beugels voor mijn armen worden weer aan de brancard gezet en de narcotiseur controleert het infuus nogmaals en zegt dat het goed zit en er niets aan de hand is. Jammer zeg ik, ik dacht nog wel dat ik speciaal was. Oh maar dat ben je wel hoor. Heel speciaal. Na iedere operatie herinner ik me steeds weer meer over wat er gebeurt op de operatiekamer en de uitslaapkamer. Ik probeer het ook heel bewust mee te maken. Zo vraag ik de anesthesist of ik de zuurstofslang die door mijn neus gaat even mag zien. Hij pakt een steriel pakketje met daarin een vrij dun slangetje. Jeetje, ik dacht altijd dat dit een hele dikke slang was maar dat valt reuze mee. Aan het eind zit een stukje dat opgeblazen wordt zodat het slangetje goed blijft zitten. Stelt eigenlijk niet zoveel voor.
Mijn arts/chirurg komt binnen en checkt als laatste nogmaals mijn persoonlijke gegevens. En wat gaan we doen vandaag? Ik ratel de vaste zin weer op. Onderzoek onder narcose, biopten nemen en laserresectie op de tongbasis. Goed, dan gaan we maar beginnen. We praten nog even kort en ondertussen houdt de anesthesist het zuurstofkapje op mijn neus.
Daarna krijg ik een flinke dosis vloeistof in mijn beide neusgaten gespoten wat direct mijn keel inloopt. Dit is extra verdoving en ik voel meteen dat het werkt in mijn keel. Het narcosemiddel kan worden ingespoten. Auw, auw, ik kijk naar mijn hand en zie hem heel snel van boven naar beneden rood worden. Auw, auw, mijn hele hand staat in de brand en ik gil het uit van de pijn en schrik. Er is meteen actie. Snel, snel, andere hand. Ik zie dat er met een rotgang een infuus in mijn andere hand gezet wordt en dan weet ik van niets meer.
De verkoeverkamer of uitslaapkamer….
Om 12.45 uur wordt Leo door mijn arts gebeld dat alles goed gegaan is. Er zijn inderdaad biopten genomen en er is laserresectie gedaan waarbij het carcinoom op de tongbasis is weggehaald. Hij heeft alles goed onderzocht en het ziet er niet kwaadaardig uit. Die arme Leo zit in de gang te wachten.
In de tussentijd word ik wakker. Ik lig dan al in mijn eigen bed en heb er weer niets van gemerkt. Men vraagt naar de pijn en geeft iets extra’s door het infuus. Ik weet niet wat. Als ik weer wakker word heb ik een droge mond en krijg ik een slokje water door een rietje. Eén klein slokje maar, maar ik krijg het niet weg. Het lijkt wel alsof het er niet door kan. Uiteindelijk slik ik het door maar voel me ook misselijk worden. De zuster ziet het en pakt vast een bakje. Ik denk dat ik moet spugen! De 2e zuster onderneemt actie. Ze is aan haar keel geopereerd dus daar gaan we niet op wachten. Er gaat iets tegen de misselijkheid in het infuus. Men vraagt of ik ergens allergisch voor ben en ik zeg dat ik niet tegen de oramorf morfine kan.
Ik weet niet waarom maar ik moet nog even blijven. Als ik weer wakker word zie ik eindelijk bewust hoe de verkoeverkamer eruit ziet. Er staan meerdere bedden en er lopen verschillende verpleegsters rond. Ook hier is iedereen weer even vriendelijk. We gaan bellen dat je opgehaald mag worden.
Terug op de kamer….
Om 16.15 uur ben ik weer terug op mijn kamer. Leo is al die tijd in het ziekenhuis gebleven en zit al te wachten. Het was een lange dag voor hem. Ik ben redelijk wakker en we praten wat over de operatie. Aan het infuus hangt een flesje met extra pijnstilling. Van de zuster krijg ik nog een Diclofenac en een Primperan tegen de (te verwachten) misselijkheid. Uiteindelijk val ik toch weer in slaap en Leo gaat een documentaire kijken. Handig want door die verstelbare arm kan hij het scherm naar zich toe trekken en op de juiste hoogte zetten om te kijken. Het verzacht het lange wachten wat.
Een paar uur later komt mijn arts en hij vertelt nogmaals dat het weggehaalde stuk op het eerste gezicht niet kwaadaardig lijkt. De cellen in het hele gebied zien er wel onrustig uit en dat is niet goed maar zolang we het goed in de gaten en onder controle kunnen houden moeten we ons niet al te veel zorgen maken. Verder was het infuus in mijn linkerhand ontploft. Ik neem het voor kennisgeving aan. MIC melding? Ik ben inmiddels een ervaringsdeskundige en ik weet wat ik verwachten kan en hoe het herstel verder zal gaan. Ik voel me redelijk goed en heb geen pijn. Als je wilt mag je vanavond naar huis.
Er zijn nog wel wat voorwaarden voordat ik mag gaan. Het zuurstofgehalte in mijn bloed is veel te laag dus dat wordt nog even hoger gezet. Verder moet ik iets hebben gegeten en geplast. Na een uurtje wordt het zuurstofgehalte weer gemeten en is nog vrij laag. Een paar keer diep inademen door de neus en uitademen via de mond doet wonderen met het metertje. Infuus eruit en wegwezen hier. We moeten alleen nog even op de gang lopen om te zien of ik niet duizelig ben en dan gaan we. Ik krijg voor de de nacht en ochtend Diclofenac en paracetamol zetpillen mee en Primperan om uit voorzorg in te nemen. We doen het zonder morfine deze keer.
En weer naar huis…
Leo gaat de auto halen en ik wacht netjes op hem in de hal van het ziekenhuis. Van de rit naar huis merk ik helemaal niets. Ik slaap en als we thuis zijn ga ik linea recta naar boven.
Als ik later wakker word ga ik voor de spiegel staan om een foto te maken. Potdomme, laat ik het toestel uit mijn handen vallen. De zoomlens is ingedeukt en kan geen kant meer op. En deze capriolen waren nog voor niets ook. Als ik met het lampje achter in mijn keel schijn kan ik zien dat daar gewerkt is maar dan ook niet meer dan dat. Mijn wang is wat beschadigd en ik kan een klein stukje zien van de behandelde plek maar het doet zeer en op een foto zal het niet goed te zien zijn. Het lijkt wel alsof mijn tong steeds dikker wordt. Achteraf hoor ik dat Leo 3 uur bezig geweest is om het fototoestel weer te repareren.