2013
Zondag 06-10-2013
Aankomende week moet ik weer op controle in het AVL. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zo nerveus ben geweest voor een controle. Ik ben er misselijk van en ben snel op mijn teentjes getrapt. Ik heb me de afgelopen weken meermalen afgevraagd hoe ik de tijd tot aan de controle in godsnaam door moet komen. Ik weet het, ik moet mezelf niet gaan lopen opfokken en ik weet dat ik tegen de tijd dat het naar een controle loopt altijd wat onzeker ben maar ik heb de laatste tijd zo veel nare verhalen gehoord dat ik hem begin te knijpen. Blijkbaar trek ik het me toch meer aan dan ik zou willen.
Als iemand mij in de wandelgangen vraagt hoe het gaat geef ik als antwoord dat het erg goed met me gaat. Op zich is dat ook zo want ik heb niets te klagen. Iedereen is erg belangstellend en lief maar niet iedereen zit altijd op een uitgebreid antwoord te wachten, en dat hoeft ook niet. De reactie op mijn antwoord is dan ook steevast ” ja, dat kun je wel zien, je ziet er goed uit”. Men heeft gelijk maar dat is wel de buitenkant hè en dat is nu juist het verraderlijke. Ik ben niet helemaal gerust over de plek die nog op de tongbasis zit. Zien kan ik het niet maar ik voel wel dat er iets zit dat er niet hoort. Met regelmaat heb ik weer pijn en steken in mijn oor en soms voelt het alsof mijn hele wang bont en blauw geslagen is. En ja, natuurlijk vertel ik dit gewoon als de situatie zich daarvoor leent, zo ben ik.
Woensdag 09-10-2013
Vandaag is het dan zover. Al met al heb ik erg naar deze controle uitgekeken. Leo haalt me van mijn werk op en daar gaan we weer. In de wachtkamer zitten we te rekenen en komen tot de conclusie dat we hier vanaf het begin tot nu zo’n beetje 50 bezoekjes aan de inmiddels vertrouwde balie 2 afgelegd moeten hebben. Een half uurtje na de geplande tijd worden we geroepen.
Nadat ik mijn verhaal heb gedaan mag ik weer op de gevreesde stoel. De arts kijkt goed en met behulp van het spiegeltje probeert hij in mijn keel te kijken. Voor zover hij het kan zien ziet mijn tong er goed uit.
Dan pakt hij het slangetje met het cameraatje en loopt ermee weg. “Wat gaat die nu doen?” vragen we ons af. Na enkele minuten komt hij weer terug en spuit iets op het slangetje. Geen idee of dit een glijmiddel of verdoving is. Het onderzoek is pijnloos hoor maar veroorzaakt wel altijd wat braakneigingen. Het gaat erg goed en ik voel het slangetje in mijn keel. Ik mag weer iiiiiiiiiiii gaan zeggen.
Mijn arts is niet ontevreden en hij ziet geen rare dingen. Feit blijft natuurlijk dat ik het wel voel. Als ik mijn vinger ver in mijn keel stop voel ik de plek precies zitten. Tja, wat zullen we doen? Ik zie dat hij twijfelt. Ik vraag of hij een biopt kan nemen maar dat kan hij alleen onder narcose doen omdat hij het zo niet kan zien.
We bespreken het medicijngebruik. Ik vertel dat ik denk dat de Celebrex niet meer goed werkt omdat ik meer last heb van de plek op de tongbasis. Ik mag stoppen met de celebrex. Soms kan het zijn dat het maagzuur ‘s nachts omhoog komt en dat daarom de boel irriteert. De maagbeschermers worden opgehoogd van 2x 20 naar 2x 40 mg. per dag. We spreken af dat ik even aanzie wat voor effect dit heeft. Hij stelt voor om de volgende controle over 3 weken te doen. Nou, dat vind ik wel heel erg snel en zeg dat ik graag iets meer tijd wil nemen. Dat is goed dus spreken we af over 6 weken. Denk erom, als de pijn erger wordt moet je eerder komen hoor. Dat beloof ik dus zo spreken we het af.
Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!