Archieven

Controle in oktober 2013

pasfoto 2013

2013

 

Zondag 06-10-2013
Aankomende week moet ik weer op controle in het AVL. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zo nerveus ben geweest voor een controle. Ik ben er misselijk van en ben snel op mijn teentjes getrapt. Ik heb me de afgelopen weken meermalen afgevraagd hoe ik de tijd tot aan de controle in godsnaam door moet komen. Ik weet het, ik moet mezelf niet gaan lopen opfokken en ik weet dat ik tegen de tijd dat het naar een controle loopt altijd wat onzeker ben maar ik heb de laatste tijd zo veel nare verhalen gehoord dat ik hem begin te knijpen. Blijkbaar trek ik het me toch meer aan dan ik zou willen.

Als iemand mij in de wandelgangen vraagt hoe het gaat geef ik als antwoord dat het erg goed met me gaat. Op zich is dat ook zo want ik heb niets te klagen. Iedereen is erg belangstellend en lief maar niet iedereen zit altijd op een uitgebreid antwoord te wachten, en dat hoeft ook niet. De reactie op mijn antwoord is dan ook steevast ” ja, dat kun je wel zien, je ziet er goed uit”. Men heeft gelijk maar dat is wel de buitenkant hè en dat is nu juist het verraderlijke. Ik ben niet helemaal gerust over de plek die nog op de tongbasis zit. Zien kan ik het niet maar ik voel wel dat er iets zit dat er niet hoort. Met regelmaat heb ik weer pijn en steken  in mijn oor en soms voelt het alsof mijn hele wang bont en blauw geslagen is. En ja, natuurlijk vertel ik dit gewoon als de situatie zich daarvoor leent,  zo ben ik.

Woensdag 09-10-2013
Vandaag is het dan zover. Al met al heb ik erg naar deze controle uitgekeken. Leo haalt me van mijn werk op en daar gaan we weer. In de wachtkamer zitten we te rekenen en komen tot de conclusie dat we hier vanaf het begin tot nu zo’n beetje 50 bezoekjes aan de inmiddels vertrouwde balie 2 afgelegd moeten hebben. Een half uurtje na de geplande tijd worden we geroepen.

Nadat ik mijn verhaal heb gedaan mag ik weer op de gevreesde stoel. De arts kijkt goed en met behulp van het spiegeltje probeert hij in mijn keel te kijken. Voor zover hij het kan zien ziet mijn tong er goed uit.

Dan pakt hij het slangetje met het cameraatje en loopt ermee weg. “Wat gaat die nu doen?” vragen we ons af. Na enkele minuten komt hij weer terug en spuit iets op het slangetje. Geen idee of dit een glijmiddel of verdoving is. Het onderzoek is pijnloos hoor maar veroorzaakt wel altijd wat braakneigingen. Het gaat erg goed en ik voel het slangetje in mijn keel. Ik mag weer iiiiiiiiiiii gaan zeggen.

Mijn arts is niet ontevreden en hij ziet geen rare dingen. Feit blijft natuurlijk dat ik het wel voel. Als ik mijn vinger ver in mijn keel stop voel ik de plek precies zitten. Tja, wat zullen we doen? Ik zie dat hij twijfelt. Ik vraag of hij een biopt kan nemen maar dat kan hij alleen onder narcose doen omdat hij het zo niet kan zien.

We bespreken het medicijngebruik. Ik vertel dat ik denk dat de Celebrex niet meer goed werkt omdat  ik meer last heb van de plek op de tongbasis. Ik mag stoppen met de celebrex. Soms kan het zijn dat het maagzuur ‘s nachts omhoog komt en dat daarom de boel irriteert. De maagbeschermers worden opgehoogd van 2x 20 naar 2x 40 mg. per dag. We spreken af dat ik even aanzie wat voor effect dit heeft. Hij stelt voor om de volgende controle over 3 weken te doen. Nou, dat vind ik wel heel erg snel en zeg dat ik graag iets meer tijd wil nemen. Dat is goed dus spreken we af over 6 weken. Denk erom, als de pijn erger wordt moet je eerder komen hoor. Dat beloof ik dus zo spreken we het af.

Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!

Toch maar terug naar het AVL

Zaterdag 19-10-2013
Het stoppen met de medicijnen valt behoorlijk tegen. Naast de goede werking op het slijmvlies is het ook een sterke pijnstiller. Met de dosering die ik gebruikte viel de pijn in mijn mond dus wel mee. Nu ik gestopt ben met dit medicijn merk ik pas wat het al die tijd gedaan heeft. Slikken zonder erbij na te denken is weer verleden tijd, mijn oor en de hele rechterkant van mijn gezicht doet zeer. Tijd voor een serieus gesprek dus.

Mijn arts heeft het me ook speciaal nog gezegd dat ik terug moet komen als de pijn erger wordt. Volgens mij heeft hij dit wel aan zien komen en daarom in 1e instantie gezegd dat ik over 3 weken terug moest komen. Ik moest me er met mijn eigenwijze hoofd natuurlijk weer tegenaan bemoeien door te zeggen dat ik 6 weken een beter plan vond. Hij zal wel gedacht hebben……ze merkt het wel, die zien we wel eerder terug. En jawel hoor, hij heeft helaas gelijk.

Leo had het ook al aan zien komen en vindt dat ik zo snel mogelijk terug moet gaan. Ik ben het er mee eens maar er kleven wel gevolgen aan waar ik niet zo’n zin in heb. Ik verwacht sowieso een onderzoek onder narcose waarbij biopten genomen worden. Misschien besluit men wel om daarbij direct het carcinoom weg te halen, misschien ook niet en kan ik met een gerust hart pijnstilling blijven gebruiken. Wie zal het zeggen. Het is nu eind oktober en begin januari wordt ons eerste kleinkind geboren. Daar wil ik heel graag bij zijn maar stel dat ik dan ziek ben dan zal dat misschien niet gaan. Ze wonen in Tsjechië dus dat is een aardig ritje. Mijn gezondheid gaat voor en ik kan niet anders dan terug gaan voor nader onderzoek. Ik laat Leo wel beloven dat hij alleen naar Tsjechië gaat als ik niet mee kan.

Maandag 21-10-2013
Leo kan alles wat beter verwoorden dan ikzelf en hij biedt aan om in mijn plaats naar het AVL te bellen.  Hij regelt een afspraak voor aanstaande vrijdag. Da’s mooi. We hebben het er verder niet meer over. Afgelopen zaterdag hebben we er al genoeg over gepraat en alles wat gezegd moest worden is gezegd. We wachten eerst vrijdag maar weer af.

Vrijdag 25-10-2013
Gisteren bedachten we dat de afspraak voor vandaag misschien wat overbodig is. Wat is wijs? We hebben de assistente gebeld en een belafspraak voor vandaag gemaakt. Als de arts het nodig vindt dat we moeten komen kan dat altijd nog. We hebben het mobiele nummer van Leo doorgegeven. Hij is wat beter in het voeren van een telefoongesprek dan ik en zo word ik niet gestoord op mijn werk.

De arts reageert precies zoals verwacht en hij besluit zo spoedig mogelijk een onderzoek onder narcose te doen. Als het mogelijk is haalt hij middels laserresectie meteen de plek op de tongbasis weg. Ja hoor, zegt Leo, als ze toch onder narcose is meteen snijden. Lekker hè, zo’n man. Ik heb dit al 3 keer eerder gehad en heb geen uitleg over de behandeling nodig.

Wel moet er nog wat voorwerk gebeuren zoals een bezoekje aan de narcotiseur en de verpleegkundige. Ook dit is gesneden koek voor ons. Hij zal proberen om alle afspraken op één dag te laten inplannen.

Woensdag 30-10-2013
Er is post van het AVL ziekenhuis. Jammer, nog geen opnamedatum maar er staan wel 2 afspraken gepland. Volgende week woensdag moet ik naar de narcotiseur en naar de verpleegkundige. Hopelijk ben ik snel aan de beurt want Leo haalt weer de lekkerste hapjes in huis. En weet je wat nog het ergste is???????????? Hoe ongezonder de traktatie hoe lekkerder ik het vind. Ik kan gewoon geen nee zeggen en geniet er zo van.

Vooronderzoek

Woensdag 06-11-2013
Het stoppen met de celebrex gaat niet helemaal zonder problemen. Te pas en te onpas heb ik nu pijn in mijn gewrichten. Mijn armen en schouders, mijn rechterknie waardoor ik niet kon lopen en vandaag met mijn linkervoet hetzelfde verhaal. Vannacht werd ik al wakker van de pijn. Zo snel mogelijk grijp ik dus weer naar de celebrex en hoop ik maar dat het voor twaalven weer over is. Dan gaan we namelijk naar het AVL. De verpleegkundige en daarna de anesthesist staan op het programma.

Verpleegkundige:
Een bezoekje aan de verpleegkundige lijkt me wat overbodig maar ik ga toch maar. De laatste opname is tenslotte alweer 2 jaar terug en je weet nooit of er in de tussentijd iets veranderd is. Als we geroepen worden herkennen we de verpleegkundige direct. Leo weet zelfs haar naam nog. Niet goed hoor als je elkaar gaat herkennen in een ziekenhuis. We lopen het vooraf ingevulde formulier door en bespreken mijn medicijngebruik. Dat ik nu geen pijnstilling gebruik vindt ze niet verstandig. Ik verweer me door te zeggen dat ik goed wil voelen wat de klachten zijn om voor mijzelf te bepalen hoe erg het is. Haar advies is toch om per dag 4x paracetamol te nemen eventueel aangevuld met diclofenac. Dat kan want ik heb nog genoeg in huis.

Midden in ons gesprek gaat het brandalarm af. Via het omroepsysteem worden we verzocht de afdeling te verlaten en naar buiten te gaan of in de wachtkamer van de radiotherapie te wachten. Ondanks dat het brandalarm hier nooit zomaar afgaat is niemand in paniek en begeven we ons rustig richting radiotherapie. Na korte tijd mogen we allemaal weer terug en vervolgen wij het consult bij de verpleegkundige.

We pakken het gesprek weer op waar we gebleven waren, de factoren die voor spanning en stress zorgen zowel vóór de ingreep als daarna. Ze kijkt nog even in de computer of de opnamedag al bekend is. Nee, dus. Ik sta wel op de wachtlijst en ben volgens haar voor het einde van de maand zeker nog aan de beurt. De behandeling zal volgens haar bestaan uit het onderzoek onder narcose, het nemen van biopten en laserresectie op de tongbasis. De uitleg over de behandeling slaat ze over en omdat wij ook geen vragen meer hebben ronden we het gesprek af. We gaan haar niet zien tijdens mijn opname want ze gaat volgende week met zwangerschapsverlof.

Anesthesist:
7 BDan mogen we nu 1,5 uur gaan zitten wachten op de afspraak bij de anesthesist. Ik meld me vast aan, misschien zijn we dan wat eerder aan de beurt. We nemen de pieper mee en gaan onszelf verwennen met koffie en een saucijzenbroodje. Jammer, we worden niet eerder teruggeroepen.

Deze anesthesist kennen we nog niet maar het is een hele vriendelijke en rustige man. Ook hier geen nieuws onder de zon. Het hartfilmpje voegt volgens hem niets toe en hoeft tegenwoordig niet meer tenzij hier een medische reden voor is. Hij vraagt ook of ik nog vochtklachten in het gezicht heb. Nee, allang niet meer, het was zomaar ineens over. Dat is mooi. Bloedprikken doe ik op de dag van opname. Omdat de laatste keren het zetten van het infuus wat moeilijk ging heeft de anesthesist dat gedaan. Hier is een aantekening van gemaakt. Net als de voorgaande keren zal hij iets tegen de misselijkheid in het infuus doen.

Klik om verder te lezen op: opname