Ik heb gelijk mijn man gebeld en samen zijn wij alle afspraken gaan maken, zoals CT-scan, biopsie etc. Toen ik weer thuis was besefte ik het eigenlijk pas goed. Mijn familie, vrienden en collega’s via sms ingelicht, en daarbij verteld dat ze me niet moesten bellen, ik moest hier eerst zelf mee omgaan.
Op internet gezocht maar het kon van alles zijn, dus biopsie afwachten. Na 3 dagen zou ik de uitslag krijgen, maar de patholoog wist niet wat het was. Raar he!!! De kaakchirurg vertelde wel dat ik doorgestuurd werd naar het UMC omdat het Antonius dit niet kon. Daar was ik niet zo blij mee. Het Antonius kende ik van haver tot gort, geboorte kinderen, overlijden ouders, operaties van mijn man. Ik mocht er bij het UMC tussen door en kwam daar op de bijzondere tandheelkunde en oncologie.
Dit liep allemaal wel heel vreemd!! Ik werd onderzocht door een coassistent. Ik had inmiddels een bobbel op mijn gehemelte links gekregen. Na een poosje kwam de oncoloog erbij en zij heeft mij alleen een hand gegeven en is daarna met de coassistent mijn scan gaan bekijken, wat niet goed lukte omdat hun systeem weer anders is als in het Antonius. De oncoloog heeft verder geen woord gezegd tegen mij, zij sprak alleen via de coassistent. Na 1 week moest ik terugkomen voor de uitslag van de biopsie. Mijn man en ik alle twee ’s nachts niet geslapen en de volgende dag weer naar dezelfde oncoloog. Zij keek ons niet aan maar vertelde dat de uitslag van de patholoog er nog niet was dus konden wij weer naar huis.
Er werd afgesproken dat ik twee dagen opgenomen zou worden om allerlei onderzoeken te ondergaan. Maar ondertussen werd ik steeds labieler.
Ik kwam op een tweepersoons kamer en mijn kamergenote was al acht x geopereerd aan een tumor in haar hoofd en zij was heel rustig voor de volgende operatie. Er werken in het UMC op die afdeling 4 verschillende oncologen en die wilden mij allemaal zien. Een van hen keek even in mijn mond en zei, oh ik weet het hoor, dit is de ziekte van Hodgkin. Ik schrok me dood, ik dacht ik heb toch geen kanker!!! Hoe onnozel kan iemand zijn. Ik had toen echt het gevoel van ik heb een tumor, maar ben geen kankerpatiënt.
De operatie werd gepland op 19 december 2011, voor die tijd wilde ik nog allemaal dingen doen die ik erna niet meer zou kunnen. Zoals met vriendinnen lekker uit eten en met mijn man naar Herman van Veen in Carré. Ondertussen had ik wel van de arts die mij zou gaan opereren gehoord hoe de operatie zou gaan. Mijn gezicht moest helemaal open, van het midden van mijn bovenlip, dan langs mijn neus en dan onder mijn oog door. En er zou een stuk huid van mijn bovenbeen nodig zijn om het gat te dichten. Daar kon ik nog wel grapjes over maken, van: gelukkig dat ik geen haar op mijn benen heb.
Er was nog steeds niet bekend wat het voor tumor was: Speekselkliertumor of hersenvliestumor. Maar de operatie zou toch doorgaan en zij hoopten dan dat zij met de hele tumor verder zouden komen. De operatie werd 1 week vervroegd naar maandag 12 december. Inmiddels was ik wel wat rustiger geworden.