9 juni 2016
Een tandarts heb ik nooit prettig gevonden, ik ging liever naar de huisarts met een ‘simpele’ klacht, zelfs al moest ik letterlijk met de billen bloot voor de arts. Maar die tandartsen… brr. Maar ik moet het ff kwijt… het is nooit leuk als de kaakchirurg eraan komt en zich loslaat op m’n blootliggend kaakbot… maar als team (Kaakchirurgen, Mondhygiënistes en bijzondere Tandheelkunde) zijn ze kundig.
Zonder trillende handen en zoekend naar het probleemgebied schraapt men weer wat minuscule stukjes bot weg die m’n kaak en tong aan die kant zo verduld pijnigen. Eindelijk had ik m’n zo gewilde tanden weer in… helaas, het mocht/kon niet meer.
De mondhygiënistes zijn vanaf het begin vorig jaar al betrokken bij m’n klachten en houden me goed in de gaten. We zijn zelfs in mei 2015 samen naar de medisch fotograaf geweest en ze gaven me allerlei aanwijzingen.
Ik weet nog goed dat ik tegen mijn man een grapje maakte over een mevrouw waar je goed aan kon zien dat ze haar ondergebit niet droeg, … “oh Rich, straks loop ik er ook zo bij met zo’n bekkie” waarop ik een stevig standje kreeg van Richard… daar mag je niet mee spotten. Dat was ook totaal niet mijn opzet maar meer bedoeld als “oh, dat zal mij toch niet overkomen?!”
Inmiddels sta ik in het MST volgens mij bekend als de bonte hond op de afdeling, ik laat m’n gezicht zien en er wordt al gezegd… ha mevrouw Elzinga, loopt u maar door ik heb u al aangemeld, geen goed teken.
Ik spreek mijn dank uit naar het team voor de spontane manier waarop zij het afgelopen jaar (en nog) met mij hebben doorgeworsteld. Ieder mens heeft wel eens wat te vitten, zo ook ik! Het was niet gemakkelijk en de verpleegkundige weet dat middels de brieven die ik haar soms stuurde. Het heeft mij in moeilijke tijden geholpen om één en ander van me af te schrijven en ja, ik had ook een psychiater nodig voor medicatie… tja het zit toch in het hoofd-halsgebied. Toch had ik soms ook, de behoefte,om m’n dagelijkse sleur, pijn, angst enzovoort met de behandelend arts/mondhygiëniste te bespreken maar dat is nu eenmaal onmogelijk. Meestal zit je daar met open mond, ja en dan kan je niet praten hè.
Kanker hebben is alsof je dubbel gestraft wordt… stom hé (je beschikt over de nodige humor maar bent ook als de dood voor onzekerheid) gaat toch eigenlijk niet samen? Je associeert het sowieso met het ziekenhuis, de artsen, onderzoeken, angst, pijn en ja de dood. Dan m’n portemonnee… pff die heeft een zwaar bestaan in m’n kleine handtasje… ja ik moet het team wel aan het werk houden hè. Ach laat ik het maar op een minder zware boeg brengen, lachen is een goede heelmeester… zegt men…
Zo ziet mijn week eruit:
Tanken, ja weer 3 keer naar het MST deze week dus hij moet wel vol! Snel nog ff de boodschappen halen voor het avond eten, huis aan kant en weer de snelweg op. Hoe laat is t? Ja ik haal het ruim op tijd (ben liever te vroeg dan te laat). Radio aan en proberen mee te zingen op het vrolijke nummer wat er draait, lukt niet door mijn droge tong die blijft plakken aan m’n gehemelte en ga dus maar neuriën… is ook beter. Even een slokje water uit m’n waterflesje wat trouw in m’n kleine autootje meerijdt.
Ja meneer, ik ga naar rechts… kunt u gas geven… ik laat me niet opjagen in het toch al drukke verkeer. Zo hej, het is druk op de weg… ah nee hè file! Nou, ‘t valt mee, na 3 minuten komt de vaart er weer in. De één na de ander raast langs me voorbij… allen naar een andere bestemming… Ben inmiddels bij afslag 25 Enschede Zuiderval, parkeer m’n auto bij P&R trek een kaartje en zie dat de bus net wegrijdt, te laat. Ala binnen 10 min. komt de volgende. Ja daar komt ie, laat m’n kaartje afstempelen en ga zitten… op naar het Casino, halte vanwaar ik naar de hoofdingang van MST loop. Mensen staan rokend net voorbij de rand van de pui… hmm ruikt nog steeds heerlijk… gelukkig ben ik er al meer dan een jaar af!
Al ben ik geen fan van lopen (gaat ook wat moeilijk in verband met m’n klapvoet), ik maak toch de nodige meters om aan calorie verbranding te komen. Yeah… heb er al heel wat gezet in het oude/nieuwe MST. Draaideur in, schuifdeur door, 2e schuifdeur door en met de lift naar 1. Met de lift?? Ja, met de lift. Trap af gaat prima maar óp niet, dus mét de lift. Zo, ook weer uitgelegd. Melden bij de balie, soms kijkt ze (secretaresse) me tussen alle mensen door aan en zegt: neem maar plaats, ik meldt u aan. Geen goed teken dat ze me zo goed kennen -denk ik soms- maar ook wel handig.
Ik zie meerdere mensen met een litteken in hun hals en een vervormde mond, deze zitten ook altijd achteraan in de wachtruimte. Ja eenmaal daar, ben je blij dat je een bekwaam arts en een goede mondhygiëniste hebt. Deze houdt alles goed in de gaten en roept de kaakchirurg er a-la-minuut bij in geval van problemen. Het is tijd, ik word binnengeroepen door de mondhygiëniste (afgelopen vrijdag keek de implantoloog ook nog ff mee, zeer optimistisch) ik voel -net als een klein kind- dat ik m’n beloning gauw krijg als ik maar goed genoeg m’n best blijf doen. Ik moet de prothese deze week meenemen… betekent dat weer een stapje verder? Durf het haast niet te hopen… oh m’n tandjes weer in.
Ik eet ‘s morgens brood, tussen de middag brood en ‘s avonds warm (niet door de blender) maar toch heel fijn geprakt. Heb ook in geval van een karbonaadje op tafel een flesje Nutridrink voor mij staan, dat kauwen wil echt niet op de blote kaak. M’n jongste zus heeft me beloofd dat we uit eten gaan zodra ik écht kan genieten van een “uit” etentje… jaa, wanneer? Oké ik wacht het af, moet ook wel. M’n hart mag wel voelen maar m’n verstand moet spreken in dit geval.