Archieven

Marga is back


HOOFDSTUK 10
– 2018 – 2021 –

En dan is het 2018. Mijn werkzame leven heeft een doorstart gemaakt. Ik mag mijzelf officieel beheerder noemen van het pakket waarmee alle procedures digitaal gepresenteerd worden. Verder is ons team aan het verjongen en krijgen we in de 2e helft van dit jaar weer een nieuwe leidinggevende. Dit is nummer 8, manager Kwaliteit & Veiligheid. De eerste indruk van deze dame is heel goed.

Hoewel dit alles positief is, is er ook een kleine tegenslag. Ik heb een versleten knie en krijg volgend jaar een volledige kunstknie. Mijn leidinggevende heb ik in december op de hoogte gesteld en ik verwacht dit keer geen vervelende acties. Hoewel, alles hangt natuurlijk samen met de snelheid van mijn herstel. Ook zijn er plannen om editors aan te stellen die een deel van mijn werk gaan overnemen. Wat de gevolgen daarvan voor mij zijn weet ik niet. De toekomst blijft onzeker in mijn geval en het gedrag van mijn werkgever is natuurlijk onvoorspelbaar.

Tot overmaat van ramp volgt in september 2021 weer een behandeling aan de tong.

Behandelingen in 2019:
mei 2019 volledige knieprothese

Behandelingen in 2021:
september 2021 laserchirurgie tong

Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!
Marga den Engelsman

Jubileum

Op 1 februari 1993 start mijn dienstverband bij het toenmalige verzorgingshuis. Destijds werd dit nog gewoon een bejaardentehuis genoemd en was je geen uitzondering als je op 65 jarige leeftijd een kamer wist te bemachtigen.

Ik ben aangenomen als boekhoudkundig medewerker en met mijn Praktijkdiploma Boekhouden kon ik mij goed redden. Steeds meer assisteerde ik ook de salarisadministratie, Daarom heb ik het Praktijkdiploma Salarisadministrateur gehaald. Enkele jaren later werd besloten een nieuw salarispakket aan te schaffen. Ik mocht ook mijn aandeel leveren en beet me er helemaal in vast. Voor ik het wist was ik boekhoudkundig medewerker af en werkte mijn volledige werkweek als salarisadministrateur. Er was veel contact met de personeelsadministratie zoals dat toen nog heette. Vanaf de datum in dienst tot en met de periode dat ik werkte als salarisadministrateur was de leukste tijd van mijn werkzame periode.

Stilstand is achteruitgang en in 2003 zijn we verhuisd naar een pand van een voormalig ziekenhuis. Dit monumentale pand is gedeeltelijk gerenoveerd en er zijn 2 prachtige woontorens nieuw gebouwd. Inmiddels zijn we behoorlijk uitgebreid qua bewoners en personeel.

Mijn 12,5 jarig dienstjubileum in 2005 hebben we uitgebreid gevierd. Samen met de collega’s en leidinggevende zijn we naar de Griek geweest waar Leo en ik verwend zijn met een heerlijk etentje en prachtige cadeaus. Tja, toen was geluk nog heel gewoon.

Vanaf 2007 is er een gigantische ommekeer voor iedereen. De huidige directie is er inmiddels niet meer en er wordt een fusie aangegaan met mijn huidige werkgever. De grote schoonmaak begint, mensen worden wegbezuinigd of iets wat daarop lijkt en de ene regiodirecteur volgt de andere in rap tempo op. De medewerkers verkeren in onzekerheid en zijn allemaal bang om hun baan te verliezen. Niemand durft zijn mond open te doen, bang voor de gevolgen. In deze periode word ik ziek en wat voor impact dat heeft staat beschreven in de voorafgaande hoofdstukken. Uiteindelijk bestaan er geen regiodirecteuren meer en doen de managers en weer later de regiomanagers hun intrede. Geloof me maar, ik heb er zoveel zien komen en gaan dat ze niet meer op 1 hand te tellen zijn.

3 Februari 2018
Ik heb mijn volgende jubileum gehaald en ben 25 jaar in dienst. Mijn leidinggevende informeert hoe ik dit wil gaan vieren. Ik antwoord haar direct dat ik dit stilletjes voorbij wil laten gaan. De reden vertel ik niet maar het moge duidelijk zijn dat ik geen behoefte heb aan een samenzijn waarbij je dan de hemel in geprezen wordt. Voor mij valt er bij dit bedrijf weinig meer te vieren. Als ik er later nog eens over nadenk vind ik het toch zonde om de €100,00 die besteed mag worden aan een diner niet te gebruiken. Laat ze maar betalen! Toevallig staat er binnenkort een overleg gepland met aansluitend een gezamenlijke lunch. Tijdens deze lunch maken we allemaal thuis een klein gerechtje. Ik mail mijn leidinggevende en stel voor om de keuken te vragen om voor dat geld iets lekkers als lunch op tafel te zetten. Verder geen poespas en al helemaal geen toespraak. Ze vindt het een goed idee.

Uiteindelijk kreeg ik zoals de procedure voorschrijft nog een cadeaubon, een pen en een bos bloemen. De toespraak heb ik gelukkig niet gekregen. Mijn leidinggevende had het perfect opgelost. Ze overhandigde me de bloemen en vertelde de groep dat ik er geen prijs op stel om er verdere ophef over te maken. Ze stelde voor mij een applaus te geven en verder nergens meer over te praten maar te genieten van de lunch.

Vertrouwen

Donderdag 06 december 2018
Na ruim 10 jaar aanmodderen en mezelf bezig zien te houden heb ik eindelijk weer iets zinniger werk te doen. Mijn werkzaamheden bestaan op dit moment hoofdzakelijk uit het beheer, onderhouden van- en presentatie op de digitale gids, van alle mogelijke documenten. Ik ben beheerder van het programma dat dit alles mogelijk maakt. Verder verzorg ik de wekelijkse rapportages van de rittenregistratie voor de thuiszorg en de periodieke controle op het gebruik van alle bedrijfsauto’s. Ook hou ik me bezig met de CQ index, een vastlegging van een soort enquête.

Mijn werkzaamheden verspreid ik over 4 halve dagen waarvan ik er 2 thuis werk. Op deze manier kan ik mijn rust nemen wanneer dat nodig is. Kortom, ik heb het weer naar mijn zin op het werk. Hoewel het nog steeds stil is op de gang zijn er zo door de jaren heen meerdere ruimtes ingericht als kantoor en zijn er wat flexplekken gecreëerd. Daardoor kom ik hier nu zelfs weer mensen tegen. Jammer dat ik mijn leidinggevende heb moeten inlichten over een naderende knieoperatie in 2019. Gelukkig reageert ze positief en ontvang ik met de feestdagen zelfs een kerstkaart waarin ze me sterkte wenst met de operatie en bedankt voor mijn inzet om het digitale handboek tot een succes te maken.

Dinsdag 22 januari 2019
Mijn nieuwe leidinggevende is oké, dat is waar. Ze is heel enthousiast, zegt wat ze doet en doet wat ze zegt. Ik denk ook dat ze achter haar personeel staat en dat is zeker in mijn geval belangrijk. Vandaag heb ik een overleg over mijn werkzaamheden. Dit is nieuw voor mij en mijn collega’s. Ze wil 2x per jaar met alle collega’s van de afdeling Kwaliteit & Veiligheid een kort persoonlijk informeel gesprekje.

Vandaag ga ik haar vertellen dat ik in mei een iets gecompliceerdere operatie krijg dan verwacht. In mijn onderbeen is een stuk bot weg en daarvoor in de plaats zit zacht kraakbeen. Ik krijg dus niet alleen een nieuwe knie maar tegelijkertijd zal er een pen in mijn onderbeen worden geplaatst om mijn been te verstevigen en draagvlak te creëren voor de nieuwe knie. Het gevolg is dat er een ziekteperiode aankomt waarvan ik vooraf niet kan inschatten hoe lang dit verzuim gaat duren. Gelukkig reageert ze heel positief en belangstellend. We bespreken de mogelijkheden om een tijdelijke vervanging te regelen zodat mijn werkzaamheden niet stil komen te liggen.

Ondanks de positieve reactie van mijn leidinggevende merk ik dat ik het moeilijk blijf vinden om mijn werkgever te vertrouwen. Leidinggevende of niet, het beleid bepaalt. Toch is het fijn als er iemand achter je staat. Vroeger toen ik nog jong en ongeschonden was dacht ik dat je daarop kon bouwen maar ik heb het maar al te vaak gezien, ook als leidinggevende moet je naar de pijpen van het bestuur dansen. We zullen zien wat de toekomst brengt.


Er zijn veel nieuwe ontwikkelingen op het werk. Er is een groot verloop van personeel vooral in het middenkader. Mensen worden naar believen weggepromoveerd. In onderling overleg, zo wordt gezegd gaan zij een andere functie vervullen. Hetzij binnen maar meestal buiten het bedrijf. Wel worden ze altijd netjes bedankt voor hun inzet. Ach ja…….

Als beheerder van de digitale gids sta ik voor zover ik weet nog steeds aan de veilige kant. Er komen wel veranderingen aan maar als ik daar in mee groei moet het lukken om mijn baan te behouden. Net als ik bereiken veel collega’s dit jaar de 60 jarige leeftijd. Velen nemen het aanbod om met vervroegd pensioen te gaan aan. Het idee is erg verleidelijk maar kost ook veel geld. Daarom heb ik ervoor gekozen om het zolang mogelijk vol te houden hier.

Op 7 mei ben ik geopereerd aan mijn knie. Omdat ik een stuk bot in mijn onderbeen mis (hier zit alleen kraakbeen) en mijn knie versleten is heb ik een pen in mijn onderbeen gekregen en een volledige knieprothese. Een pittige operatie. Thuis volgt een lange periode waarin pijn, fysiotherapie en heel veel oefenen elkaar afwisselen tot een geweldig resultaat.

Mijn werkgever heeft mij in de afgelopen maanden geen haarbreed in de weg gelegd. Ik heb alle tijd en medewerking gekregen om te revalideren. Dit was een vreemde gewaarwording. Contact met mijn directe collega’s is er niet maar mijn leidinggevende is zelfs een keer bij mij thuis op bezoek geweest. In oktober kan ik kan mijn knie weer volledig strekken en buigen tot 135 graden. Fietsen, wandelen en werken doe ik weer volop en alle pijn is verdwenen als sneeuw voor de zon.


Zoals gezegd loopt alles op rolletjes. Men is tevreden over mijn werk en het contact met mijn huidige leidinggevende (nr.8) is goed te noemen. Na een heerlijk weekje bij de kinderen en kleinkinderen in Tsjechië gaat het gewone leventje weer beginnen. Ik ben nog steeds moe en merk dat ik steeds meer tijd nodig heb om te herstellen van intensieve inspanningen.

Mijn mailbox zit aardig vol en vol goede moed begin ik met het doornemen hiervan. Ik strand bij een email van mijn leidinggevende: Op 1 december is een collega 40 jaar in dienst. Dus tijd voor taart! Op zijn verzoek geen groots festijn met speeches etc. Koffie en taart met collega’s, dat dan weer wel. Het lijkt haar leuk als er veel mensen komen.

Baff, die had ik niet zien aankomen. De bewuste collega is mijn voormalige Leidinggevende nr. 6. directeur AOK (Arbo-Opleidingen-Kwaliteit). Enige tijd terug heeft hij zijn functie neergelegd. Zoals men in de officiële mededelingen altijd zegt is dit in goed onderling overleg gegaan. Nu is hij dus Adviseur van de afdeling Kwaliteit & Veiligheid en een directe collega van ondergetekende. Op het werk gedragen we ons allebei professioneel en doen “normaal” tegen elkaar. In het verleden heeft deze man mij echter zo gekwetst en zoveel onrecht aangedaan dat ik helemaal van slag ben. Niet zomaar van slag, ik voel me boos en behoorlijk depressief. Alles uit deze periode komt weer boven drijven. Ik heb de dood in de ogen gekeken maar hij heeft zijn excuus nooit gemaakt. Dus nee, ik ga hem niet feliciteren en weiger de uitnodiging. Op het werk gedraag ik me normaal maar verder wil ik niets meer met deze man te maken hebben. Mocht mijn huidige leidinggevende willen weten waarom ik niet kom dan zal ik het haar eerlijk zeggen.

Ik dacht dat ik het verleden kon laten rusten en haatdragend ben ik zeker niet maar er hoeft maar iets te gebeuren en alles komt direct weer boven. Ik moet ermee leven. Eigenlijk ben ik helemaal klaar met het werk. Ik heb zo hard gestreden om te kunnen blijven werken maar nu heb ik er geen zin meer in en werk ik alleen nog voor het geld. Nog een kleine 7 jaar te gaan en dan mag ik met pensioen.

26-11-2019
Het is rond 22.00 uur als ik mijn telefoon zie oplichten en er een whatsapp binnenkomt. Een collega heeft een groep aangemaakt en alle collega’s K&V hierin toegevoegd. Of we mee willen doen aan een cadeau voor onze collega. Het enige wat ik nu wil is een wijntje. Wat nu? Blijf ik bij mijn standpunt of doneer ik de € 5,00 die gevraagd wordt. Ik hoef er niet over na te denken. Ik stuur de bedenker een privé berichtje waarin ik meedeel dat ik niet met een cadeau mee doe en de koffie met gebak ook aan mij voorbij zal laten gaan. Moet ik me nu schuldig voelen? NEE, zegt Leo resoluut. Je hebt groot gelijk. Ik zit nog wel in de whatsapp groep. Als ik mezelf hieruit verwijder zal iedereen dit zien en om vragen te voorkomen laat ik het maar zo. Nu word ik dus ongevraagd ook nog getrakteerd op allerlei berichtjes over de bijdrage, het cadeau en de slingers inclusief ballonnen.

2020 Een bizar jaar

2020 Het coronavirus ofwel covid-19
De hele wereld is vanaf februari 2020 in de ban van het coronavirus. In eerste instantie lijkt het een ver weg show en niemand maakt zich echt druk. Totdat duidelijk wordt dat het virus snel om zich heen grijpt en er een wereldwijde pandemie is. Strenge maatregelen moeten worden genomen. Ineens gaan mensen van alles hamsteren. In de winkels raken de schappen leeg en het wc papier is overal uitverkocht omdat dit het meest populaire hamster product is.

Niet alleen in de ziekenhuizen maar ook in de bejaardenzorg, verpleeghuizen en thuiszorg heeft dit verregaande gevolgen. De mensen in de zorg draaien overuren, er worden covid-19 units geopend, mensen moeten worden geschoold en het personeel werkt met beschermende kleding. De deuren gaan op slot en bezoek is niet meer mogelijk. Beeldbellen is het alternatief. Later worden er tenten voor het raam gezet zodat de bezoeker in de tent kan zitten en de bewoner binnen achter glas. Via een microfoon kun je dan met elkaar praten. Helaas snapte mijn demente moedertje er niets van en raakte helemaal in de war.

                     

Voor mij als lid van de ondersteunende dienst heeft dit ook gevolgen. Verplicht thuis werken. Alle Corona protocollen en procedures moeten worden uitgedacht en beschreven. Aan mij de taak om dit overzichtelijk en eenduidig leesbaar in het digitale handboek te plaatsen. Omdat ik de enige ben van onze afdeling die de kennis heeft om de documenten te plaatsen ben ik de eerste weken 24/7 beschikbaar. Een zware taak en ik draai op adrenaline. Documenten moeten dagelijks worden bijgesteld en het worden er steeds meer. Het is een aanslag op mijn gezondheid.

Mijn overige werkzaamheden worden per direct stopgezet. Ter bescherming van mij lopen uiteindelijk alle spoeddocumenten en wijzigingen die in het weekeind doorkomen via mijn leidinggevende. Zij bepaald wat wachten kan en wat niet. Dat geeft lucht. Zo wordt maar weer eens duidelijk hoe kwetsbaar je bent als bedrijf als je maar 1 persoon op een bepaalde functie hebt zitten. Ik weet zeker dat mijn werkgever geen uitzondering is en dat dit in allerlei functies voorkomt.

De directeur die het mij tijdens voorgaande ziekteperiodes behoorlijk moeilijk heeft gemaakt is geen directeur meer. Hij is nu een rechtstreekse collega van mij en voor wat betreft het documentenbeheer moet ik met hem samenwerken. Het is dan ook logisch dat hij voorlopig aangewezen wordt als back-up voor mij. Ik steek veel tijd in het maken van werkbeschrijvingen. Bij calamiteiten en vakantie kan hij het plaatsen van de documenten overnemen. Het overige beheer ligt nog steeds bij mij.

In juni is de ergste druk van de ketel en heb ik 3 weken vakantie. Mijn collega neemt waar en zal de documenten plaatsen en de email beantwoorden. Als ik na 3 weken mijn werk weer hervat wordt mijn angst bewaarheid. Mijn collega heeft helemaal niets gedaan. Er zijn geen documenten geplaatst of wijzigingen doorgevoerd. De algemene e-mailbox is niet eens geopend en alle email is nog ongelezen. Ik ben behoorlijk pissed of en stuur een email naar mijn leidinggevende. Ze reageert nogal laconiek en ik ben er helemaal klaar mee. Vanaf nu werk ik alleen nog mijn contracturen en ga mijn best doen om zoveel mogelijk van mijn compensatie uren op te nemen. Als het niemand iets uitmaakt, waarom zal ik dan nog extra mijn best doen! Mijn motivatie is alweer tot het nulpunt gedaald en ik plan direct in augustus nog 2 weken vakantie. Mijn collega heeft weer beloofd dat hij mij zal vervangen.


2021
Het coronavirus is nog lang niet onder controle. Inmiddels zitten we midden in de 2e golf. De Britse variant en vele andere mutaties hebben hun intrede gedaan. We zitten in een totale lock down. Thuis mogen we nog maar 1 persoon ontvangen, reizen naar het buitenland wordt dringend afgeraden en ik werk al meer dan een jaar thuis.
Er is een mondkapjesplicht, de restaurants en de winkels zijn gesloten en er is een avondklok ingesteld. Na 21.00 uur mag niemand zich meer op straat vertonen. Gelukkig gaan de verpleeghuizen niet op slot dit keer en wordt bezoek na de nodige voorzorgsmaatregelen toegestaan. De minister president spreekt de bevolking regelmatig toe.

Het laatste jaar heb ik gemerkt dat er intens samengewerkt is door alle collega’s. Dat geeft een goed gevoel. De voormalig directeur waar ik eerder niet zo vriendelijk over sprak heb ik nu leren kennen als een heel waardevol persoon van de organisatie. Mede door zijn input en ervaring is er veel werk verzet. Dag en nacht heeft hij gewerkt om voor de bewoners een zo veilig mogelijke woonomgeving te creëren. Ook is er een speciale Covid afdeling geopend en is er een samenwerking tot stand gekomen met het ziekenhuis.

De nieuwe directie heeft er alles aan gedaan om alles voor het personeel zo goed en veilig mogelijk te organiseren. Ook werden we regelmatig verrast voor onze inzet met een kaartje of kleine attentie. De beloofde zorgbonus die door het kabinet was beloofd voor de zorgmedewerkers pakte anders uit waardoor niet iedereen recht op deze bonus zou hebben. De werkgever moest bepalen wie de bonus zou ontvangen en wie niet. Zij hebben de bonus voor alle werknemers aangevraagd. Mijn werkgever heeft besloten dat alle werknemers de zorgbonus van € 1000,00 netto hebben ontvangen in december 2020. Ze hebben daarbij toegezegd dat iedereen deze bonus mag houden en niet terug hoeven te betalen als de overheid anders besluit.

Er is ook goed nieuws want er wordt gestart met vaccineren. Het personeel in de zorg wordt als eerste gevaccineerd. Eind januari zijn in al onze vestigingen (meer dan 30) ook alle bewoners ingeënt. Dit was een mega operatie maar is goed verlopen.

De hele corona periode heeft er bij mij persoonlijk toe geleid dat ik eindelijk mijn frustratie over mijn werkgever zie verminderen. Ik heb nu ook de andere kant gezien. Ook mijn negatieve kijk op de voormalig directeur is omgezet in positiviteit.  Nog maar 7 jaar en dan ga ik met pensioen. Hopelijk mag ik deze jaren nog met plezier doorbrengen.

EINDE HOOFDSTUK 10

klik hier om door te gaan naar hoofdstuk 11: dat was het dan