Maandag, 23-08-2010
Het is alweer een tijdje terug dat ik iets heb geschreven. Van verschillende kanten krijg ik de vraag wanneer ik weer eens iets op mijn site ga zetten maar mijn hoofd staat er niet zo naar en eigenlijk heb ik ook geen nieuws te melden.

Ik raak snel geïrriteerd en baal van al het gedoe en doktersbezoeken. Mijn humeur is niet optimaal. En als ik dan al iets leuks heb gedaan moet ik het de dag erop weer bezuren. Ik wil graag het gewone leventje weer oppakken maar dat lukt nog niet helemaal. Nog steeds sta ik op en val ik in slaap met de gedachte aan kanker. Het blijft mijn leven maar beheersen. Ik gooi mijn kop in de wind want ik kan en wil niet accepteren dat dit bij mij hoort. Vanmorgen zou ik voor het eerst mijn tennis weer op gaan pakken. Helaas, het mag niet zo zijn want het regent pijpenstelen.

Het plekje in mijn mond is aanzienlijk minder. Dat is waarschijnlijk toch het laatste geweest wat nog verder genezen moest. Het drinken van warme koffie is nog erg gevoelig en tijdens het eten heb ik zo af en toe nog problemen met slikken maar dat mag geen naam hebben.

Eind van deze maand heb ik een afspraak met de bedrijfsarts. Ik wil dan mijn re-integratie gaan bespreken zodat ik ook op mijn werk de draad weer kan oppakken.

Dinsdag, 14-09-2010
Ik heb alweer een paar ochtenden gewerkt en dat gaat erg goed. Ik ben van plan om dit zo snel mogelijk uit te breiden totdat ik 100% hersteld ben, voor minder doe ik het niet. De papieren versie van ons kwaliteitssysteem moet gedigitaliseerd worden. Dit is een hele klus en een grote uitdaging voor de medewerkers van de afdeling kwaliteit.

Het is heerlijk om al mijn collega’s weer te zien en te spreken. Het onder de mensen zijn doet mij nu al goed. Gewoon weer meedraaien met de dingen van alledag. Dit is voor mij een ideaalbeeld wat ik niet kan loslaten.

Met mijn tong gaat het erg goed. Ik heb geen extreme pijn meer dus dat moet een goed teken zijn. ’s Morgens heb ik nog wel last in mijn keel met het doorslikken van een broodje en het drinken van warme koffie. In de loop van de dag gaat dat steeds beter, alles moet eerst even in beweging komen. Het gebeurt regelmatig dat er ’s morgens een pilletje in mijn keel blijft steken omdat die dan niet langs het litteken komt. Dat smaakt best vies maar met een hapje brood toe lukt het wel om het pilletje door te slikken.

Ik ben heel benieuwd of mijn arts morgen ook tevreden is. Het blijft moeilijk om met de onzekerheid om te gaan. We hopen dat het beter gaat als ik meer aan het werk ben en zo mijn balans weer terug kan vinden.

Woensdag, 15-09-2010
Na een goede nachtrust ga ik vanmorgen weer naar mijn werk. Voor ik het weet is het half één en belt Leo waar ik blijf. Oh jee, helemaal de tijd vergeten. Ik ruim snel op en ga naar het personeelsrestaurant om samen met Leo een broodje te eten.

Dan snel tanden poetsen en in de auto naar Amsterdam voor het controlebezoek. Ik heb geen tijd gehad om me ongerust te maken. Ik heb een afspraak om 13.50 uur. Het is rustig in de wachtkamer en ik ben precies op tijd aan de beurt. Als de arts mijn naam roept en ik op sta betrekt zijn gezicht heel even. Wat een lol, hij zal wel iets gedacht hebben van “Oh nee hè, niet zij weer!” Maar hij kan gerust zijn want het gaat redelijk goed.

Ik vertel dat ik bij het ontbijt het meeste last heb maar dat dit niet overheersend is. Hierop vraagt hij welke medicijnen ik gebruik. De maagbeschermers neem ik ’s morgens en ’s avonds in. Vanaf vandaag moet ik de dosering ’s avonds in één keer innemen. Het maagzuur komt meestal ’s nachts naar boven en het zou zomaar kunnen dat ik ook daarom klachten in mijn mond houd. Verder moet ik matig zijn met het gebruik van koffie, vetten, koolzuur en kruiden.

Ik mag weer op de stoel en hij onderzoekt mijn mond en keel. Hij is zeer tevreden en bevestigt mijn vermoeden dat het plekje wat beter is geworden. Het ziet veel minder vurig dan bij de voorgaande controles en dat is een goed teken. Het is lang geleden maar sinds lange tijd gaan we weer oprecht opgelucht en met een blij gevoel naar huis. In de auto bel ik snel naar mijn ouders en naar Stefan om het goede nieuws te vertellen.

Donderdag, 20-10-2010
Het is een beetje eng; nouja een beetje veel dan. Ik durf het bijna niet uit te spreken maar het gaat beangstigend goed met me en ik hoop zo dat dat zo blijft. De plek helemaal achter op de tong voel ik nog steeds maar er zit dan ook wel een groot litteken. Ik ga ervan uit dat dat litteken dan ook de resterende klachten veroorzaakt. Vooral in de ochtend zijn er pijnklachten bij het slikken met uitstraling naar het oor. De droge mond is goed op te vangen met het spoelen met water. Mijn flesje en ik zijn daarom onafscheidelijk.

Woensdag, 27-10-2010
Geweldig nieuws vandaag. Mijn tong ziet er heel goed uit en ik hoef pas over 3 maanden terug te komen!

Ik werk alweer 4 ochtenden per week en het opbouwen gaat goed. Leo komt me ophalen en we eten samen een broodje voordat we weg gaan. Ik heb mijn tanden gepoetst en we willen net weggaan als ik mijn leidinggevende tegen kom. De KEMA is in huis om te controleren of we het HKZ certificaat nog steeds waard zijn en zij heeft de eer om gedurende deze 3 dagen de auditor van de KEMA te begeleiden. Ik maak kort kennis met de auditor. Hij is erg tevreden over wat hij gezien en gehoord heeft. Ze beginnen aan het 6e en tevens laatste dagdeel en wij gaan richting het AVL ziekenhuis.

Het is rustig onderweg maar als we het parkeerterrein oprijden is het niet te merken dat het herfstvakantie is. We melden ons bij de balie en gaan voor de zoveelste keer op onze beurt zitten wachten. Na zo’n half uurtje begin ik toch wel zenuwachtig te worden. Zal de arts net als ik goed te spreken zijn of ziet hij toch weer iets wat niet in de haak is? Gelukkig, we zijn aan de beurt.

Hoe is het? Ik durf het bijna niet te zeggen maar het gaat heel erg goed. Mijn antwoord wordt net als altijd meteen in mijn dossier opgeschreven. Dan zullen we maar eens kijken. Hij kijkt kritisch naar mijn tong en reageert verbaasd. Wat ziet dat er mooi uit! Zouden we het dan eindelijk onder controle hebben, zeg ik. Ssssssssssst, doet de arts.

Het spiegeltje wordt warm gemaakt zodat hij ook achterin op de tongbasis kan kijken. Niet te geloven, de plek ziet niet meer rauw en er is netjes vel overheen gegroeid. Wat heb je anders gedaan de laatste tijd? Op uw advies neem ik de maagtabletten nu ’s avonds en in één keer in.

Voorzichtig zeg ik dat er nog iets is maar dat ik niet weet hoe hij ertegenover staat. Ik vertel van de Carcinae gemmoglukany en dat ik daar sinds 2 maanden weer mee begonnen ben. Het inmiddels bekende flesje uit Tsjechië. De arts is één en al oor en hij wil er meer van weten. Ik vertel van de planten extracten en wat de werking van het spul is. Mijn tong ziet er goed uit, zeg het maar waar het van komt. Er is natuurlijk niet aantoonbaar dat dit door dat spul komt, daar geloof ik ook niet in. Maar ik denk wel dat het drankje heeft meegeholpen aan een betere algehele gezondheid.

Tot mijn verbazing antwoord hij als volgt: Ik sta er juist heel positief tegenover en ik geloof er zelfs in dat bepaalde kruiden helpen de gezondheid te verbeteren. We hebben je helemaal gesloopt en niets was afdoende. Ik wil heel graag dat je het flesje meeneemt naar de volgende controle. Dat zullen we zeker doen.

Wat zullen we afspreken, volgende controle over 3 maanden? Wauw, 3 maanden is lang maar zoals ik me nu voel durf ik het aan. Deal!!! Er zijn weer verschillende kaarsjes aangestoken vandaag. Allemaal bedankt voor alle positieve gedachten.

Hoewel ik even geslapen heb barst ik weer van de pijn in mijn hoofd. Dat heb ik vaak de laatste tijd, het zal de spanning zijn die eruit komt. De laatste 5 jaar is het volgens mij niet eerder voorgekomen dat ik 3 maanden weg mocht blijven tot de volgende controle-afspraak. En als het al mocht dan had ik binnen die tijd allang weer nieuwe plekken. Dit keer heb ik er echter een heel goed gevoel over.

Woensdag, 01-12-2010
Inmiddels werk ik alweer 24 uur per week en dat gaat goed. Ik zit er weer helemaal in en geniet ervan. De eerste weken van mijn re-integratie had ik vooral erg veel last van hoofdpijn. Nu heb ik daar geen last meer van, het werken doet me goed. Als ik thuiskom ga ik meestal even slapen en dan ben ik er weer. Ondanks deze rust ga ik ’s avonds toch ook weer op tijd naar bed. Ik heb bijna nog geen slapeloze nacht gehad, de knop gaat om als ik mijn bed zie. Leo snapt er niets van want hij heeft al heel wat nachten beneden doorgebracht.

Ook vandaag lig ik weer een paar uurtjes plat voordat ik aan de avond begin. Als ik wakker word voel ik een lichte pijn in mijn linker oor. Wat gek, voordat ik naar bed ging voelde ik nog niets. Het lijkt ook wel alsof er een brok in mijn keel zit wat ik niet weg kan slikken. Dat gevoel heb ik wel vaker. Het is al meermalen gebeurd dat mijn pillen in mijn keel blijven steken. Ik denk dat het door het litteken komt.

Volgens mij heb ik al weken mijn mond niet meer geïnspecteerd maar grijp nu weer naar het lampje. Gek, want ik heb nog niet eerder last aan de linkerkant van mijn tong gehad. Met veel moeite duw ik mijn tong opzij en kijk zover mogelijk achter in de mond. Helemaal achterin zie ik dat de tong verbonden is met de wang. Op de aanhechting zie ik een bultje zitten. Daarnaast op de tong zie ik nog een bultje, pijn doet het niet.

Baf, in één keer gaan alle alarmbellen weer rinkelen en is de onzekerheid weer terug. Wat moet ik doen? Hoe lang nog tot de volgende controle? Meteen actie ondernemen of kan ik nog een weekje wachten? Leo wil liever niet kijken, hij wil alles voor mij doen maar kan dit niet aanzien. Ik besluit om na het weekend te beslissen of ik wel of niet naar het AVL

Dinsdag, 07-12-2010
Ik blijf maar onrustig en twijfel nog steeds wat ik moet doen. Ik heb geen pijn maar de bultjes zitten er nog steeds. Wel gek dat het nu aan de linkerkant zit. Ook ziet het er anders uit dan de plekken die ik aan de rechterkant had. Nog 1,5 maand te gaan voordat ik weer naar het AVL moet, best wel lang.

Ik bel toch de tandarts maar met de vraag of hij even wil kijken. Ik kan meteen terecht. Heel precies kijkt hij de tong na en stelt mij gerust. Of het de smaakpapillen zijn kan hij niet met zekerheid zeggen maar de bultjes zien er heel onschuldig uit. Nu ik er toch ben kijkt hij ook meteen de rechterkant na. Ook dat ziet er goed uit. Gerustgesteld ga ik naar huis en kan met een goed gevoel het jaar afsluiten.

Donderdag, 14-12-2010
En zo komt het einde van het jaar alweer in zicht en zit ik het jaar te overdenken. Wat is er veel gebeurd de laatste paar jaar. In drie jaar hebben wij afscheid moeten nemen van verschillende van onze dierbaren. Mijn schoonmoeder, Leo zijn zus, en de vrouw van mijn broer. Alledrie hadden ze een andere vorm van kanker.

Laatst kreeg ik een boek kado met de titel “Lekker Dood” (ja, ik krijg leuke kadootjes:-). Mark Osinga heeft dit boek geschreven in dagboekvorm. Hij vertelt over het ziekteverloop vanaf het moment dat zijn vrouw te horen kreeg dat ze darmkanker had met een prognose dat ze nog maar 6 weken te leven had.

Dit boek geeft de ervaringen en gevoelens weer van de kant van de partner. Daar heb ik nog niet zoveel over gelezen dus ik begin er maar aan. Het is zware kost en ik kom er maar moeilijk doorheen. Toch wil ik persé het hele verloop weten en lees ik het boek uit. Respect, ik heb heel veel respect voor de schrijver en zijn gezin.

Dinsdag 21-12-2010
Ik ga ervan uit dat het voor mij nog lang geen tijd is om deze planeet te verlaten en probeer er zoveel mogelijk van te maken. Niet altijd even makkelijk maar wat mag ik mijzelf gelukkig prijzen. Mijn streven om op 1 januari weer volledig te werken heb ik nu al gehaald. Vanmorgen heb ik mijzelf voor 100% hersteld gemeld.

Eerst komen de kerstdagen nog voorbij. Wij wensen iedereen hele gezellige dagen toe. Maak er iets moois van. Speciaal voor alle lotgenoten spreek ik de wens uit dat ze samen met hun dierbaren zoveel mogelijk proberen te genieten van alles wat ze nog kunnen en dat ze ondanks tegenslagen of leed kracht kunnen putten uit de positieve dingen van het leven.

Maandag, 26-12-2010
En dan is het 2e kerstdag. Het is nog vroeg als de telefoon gaat. Diep van binnen weten we al dat dit geen goed nieuws kan zijn. De kanker heeft weer een slachtoffer gemaakt. Onze vorige buurvrouw en vriendin is vannacht overleden. Wat een klote bericht zeg, zo oneerlijk.

Als er iemand een lintje zou verdienen dan is het deze vrouw wel. Altijd heeft zij samen met haar man voor iedereen klaargestaan. Als je hulp of een luisterend oor nodig had dan was zij er. Man, vrouw, dier of kind, ze was er altijd voor iedereen. Thea, niet zomaar een naam maar een begrip in de schrijverswijk in Heerhugowaard. We zullen haar heel erg missen.