VRIJDAG 18 FEBRUARI 2011
Kanker heeft onmiskenbaar diepe fysieke en emotionele littekens nagelaten, maar er is gelukkig ook weer ruimte en energie voor andere zaken. En er is Zoé. Gegroeid in een ziek lichaam, is zij meer nog dan andere kindjes, een wonder.
ZATERDAG
Extra vroeg haal ik Zoë (8 maanden) uit haar bedje voor de eerste les watergewenning. Na een licht ontbijt spoeden we ons naar het zwembad. Samen met een tiental andere baby’s wordt er gespetterd en getrappeld, onze kleine meid is absoluut niet bang van een spatje water. Terwijl wij ons amuseren met de waterspelletjes, trekt de papa baantjes in het grote bad. Na de actieve zwemsessie ga ik op bezoek bij Evelyn en met een frisse milkshake als aperitief babbelen we gezellig bij. Ik leerde haar vorig jaar kennen als een van mijn thuisverpleegsters,vele maanden kwam ze dagelijks langs voor medische verzorging tengevolge van mijn zware kankerbehandeling. Vandaag precies één jaar geleden liep de radio- en chemotherapie ten einde en daarmee eindigde ook de lange hospitalisatie in Gasthuisberg. De ziekte heeft zijn sporen nagelaten en bepaalt nog steeds mijn doen en laten, maar er is terug ruimte en energie voor andere zaken. Zoë is pompaf na de drukke voormiddag en ook mijn lichaam vraagt om rust. Ik ben snel vermoeid sinds de therapie. Doseren en tijdig rusten is de kunst. In de late namiddag doe ik een uitgesteld telefoontje naar een vriendin, het doet deugd om eens te kunnen ventileren. Niet dat ik altijd en overal of alleen maar over mijn ziekte wil praten, ik heb enkele vertrouwensfiguren bij wie ik af en toe mijn hart kan luchten en die mij positief motiveren.
ZONDAG
Familiebrunch bij mijn ouders, eindelijk nog eens met elf rond de tafel. ’Moekie’ en ’vakkie’ houden zich met plezier met de kleinkindjes bezig, terwijl wij met de zussen en schoonbroers erop los praten. Er heerst een gezellige drukte. Mijn turbulente ziekteperiode werd door heel de familie intens meebeleefd, de komst van Zoë en Oskar (zoontje van mijn zus), was een positief keerpunt. De kleintjes, die maar vier maanden in leeftijd schelen, worden vertroeteld tot en met en genieten van de aandacht. Na het ontbijt maken we een wandeling en dan bekijken we videobeelden van vorig jaar. Confronterend, maar het doet me terug beseffen vanwaar ik kom en welke vooruitgang ik al geboekt heb. Even achterom kijken is goed, als ik maar niet te lang blijf stilstaan. De strijd tegen de tongkanker was lichamelijk een uitputtingsslag (zeker in combinatie met de zwangerschap!), de emotionele verwerking valt mij mogelijks nog zwaarder. Het aanvaardingsproces is nog volop bezig, de herinneringen zijn nog vers en hebben, net als de littekens, veel tijd en geduld nodig om te helen. Terug thuis maak ik een update van de website over de ontwikkeling van ons meisje. De omgeving is blij om haar evolutie te kunnen volgen in woord en beeld en voor Zoë is het een mooi souvenir aan haar eerste levensjaren.
MAANDAG
Uitzonderlijk sta ik als eerste op, Dieter is op maandag thuis dankzij ouderschapsverlof. Ik laat mijn huisgenoten mooi verder slapen en vertrek naar de kinesiste. De kiné is nodig om de spanning in mijn nek- en halsspieren te verminderen, een blijvend ongemak na de drastische chirurgische ingreep in de mond en halszone. Bij thuiskomst tref ik een vrolijk duo in pyjama, Zoë wordt door de lucht gezwierd en kraait van plezier. We genieten intens van die leuke momenten samen. Mijn vast sportuurtje met Rekanto (sportactiviteiten voor kankerpatiënten) moet deze week wijken voor een wellnessnamiddag met mijn liefste. Qualitytime, twee uur zweten en ontspannen in de saunaruimte en als afsluiter een heerlijke massage, wat een verwensessie! Even alle zorgen vergeten en puur genieten. Met de belofte om dit vaker te doen, keren we herboren huiswaarts. Mijn zus was babysit van dienst, neef en nicht zitten flink te spelen na een lange middagdut.
DINSDAG
De werkweek van Dieter gaat van start en ik heb om half negen een afspraak met logopedist Dirk bij ons thuis. Logopedie is een belangrijk onderdeel in mijn revalidatie, twee keer per week is er een sessie en dagelijks moet ik oefeningen doen. Revalideren is een traag proces, maar de vele inspanningen beginnen te lonen. Vandaag staat een eetoefening op het programma, ik eet een boterham terwijl de logopedist mij observeert. Eten is niet meer vanzelfsprekend, elke hap vergt concentratie. Zoë kijkt toe van op haar speeltapijt en demonstreert ondertussen wat ze allemaal kan: zwaaien, klappen in de handjes, geluidjes maken, ze zorgt voor animo. We evalueren mijn eettechniek en de vorderingen na bijna een jaar logopedie. Ik heb meer controle over het voedsel in mijn mond waardoor het verslikken verminderde, maar eten blijft lastig. Het vraagt veel aanpassing maar ik raak eraan gewend. Naast de slik- en spraakrevalidatie, is Dirk ook mijn ’mental coach’, hij stimuleert mij om te blijven oefenen en experimenteren. Het is vallen en opstaan en weer doorgaan, ik doe hard mijn best om zo goed mogelijk te herstellen maar ik moet ook leren leven met de beperkingen, het zal nooit meer zijn als voorheen. Ik ben tevreden met elk stapje in de goede richting. Mijn moeder komt op Zoë passen zodat ik kan gaan zwemmen. Bewegen is essentieel om mijn conditie te verbeteren. Na een half uurtje in het water heb ik mijn grens bereikt, ik ben moe maar voldaan. Dieter neemt zoals gewoonlijk het avondritueel voor zijn rekening en ik nestel me in de zetel met een goed boek, mijn favoriete ontspanning.
WOENSDAG
Na een slechte nachtrust kom ik met veel moeite uit bed. Heel binnenkort word ik dertig, maar nu voel ik me wel driedubbel zo oud. Ik mis mijn energiek en gezond lichaam van vroeger! Mijn lieve meid schenkt me een stralende glimlach als ik ze uit haar bedje haal. Haar vrolijkheid is aanstekelijk. Ik moet me haasten om op tijd te zijn voor de kinesitherapie. De kinesisten masseert de pijnlijke zone, terwijl Zoë rustig zit te spelen naast de massagetafel. Achteraf voelt alles comfortabeler aan. Ik doe op een rustig tempo enkele huishoudelijke taken en maak dan een groentepapje klaar. De Koppen-reportage van gisteren over de laatste levensdagen van een jonge kankerpatiënt blijft nazinderen, ik wil vooral de positieve boodschap onthouden: ”Wees gelukkig met wat je hebt”. Ja, ik ondervind nog steeds de gevolgen van de intensieve behandelingen en ik heb een spraakgebrek en kan niet alles meer eten MAAR ik leef, heb een pracht van een dochter en een superman, lieve ouders en familie, vrienden en collega’s die me onvoorwaardelijk steunen. De prognose is gunstig, er zijn geen verdachte cellen meer te bespeuren op de laatste scans. Heel veel positieve dingen om kracht uit te putten. Een uurtje slapen doet wonderen, ik voel me terug in staat om iets te doen. De namiddag passeert rustig. Zoë zit fijn in haar park te spelen, ik doe wat administratie en verstuur een paar mailtjes. Mijn to dolijstje kort in, maar raakt nooit leeg. Ik geniet heel erg van het voltijds moederschap. De kankerbehandeling tijdens mijn zwangerschap was slopend, maar meer dan de moeite waard. Ons dochter is een springlevend bewijs dat chemotherapie tijdens de zwangerschap mogelijk is, ongelooflijk maar echt waar. We kregen in UZ Leuven intensieve begeleiding door een gespecialiseerd onderzoeksteam, zowel op medisch als psychisch vlak. Zonder hun ondersteuning zouden we misschien een heel andere beslissing genomen hebben… Gelukkig kwamen we op het juiste moment bij de juiste mensen terecht! Dieter komt thuis na een lange werkdag en tijdens het avondmaal overlopen we de voorbije dag. Na een portie actualiteit en fictie gaan we slapen.
DONDERDAG
Goed en lang geslapen. Zoë laat van zich horen tegen halftien, ons bioritme is goed op elkaar afgestemd. We doorlopen rustig het ochtendritueel: opstaan, begroeten van de knuffels, de foto’s en de poezen, ontbijten, even spelen, wassen en aankleden. Mijn moeder belt naar dagelijkse gewoonte om te horen hoe het met mij en de kleine pruts is. Op de middag komt de poetsvrouw, de extra hulp in het huishouden is erg welkom! Als Zoë haar middagmaal verorberd heeft en in haar bedje ligt, eet ik zelf iets en daarna is het hoogtijd voor een siësta. Na het vieruurtje gaan we op stap, we doen te voet boodschappen en op de terugweg pauzeren we even in het park om naar de eendjes in de vijver te kijken. De zon en de frisse buitenlucht doen deugd. Ik leef nu trager en bewuster dan vroeger, met meer aandacht voor het hier en nu. Mindful zoals dat nu heet. Zoals altijd is Zoë heel enthousiast als haar papa thuiskomt, de werkstress is snel vergeten. Mijn ’chefkok’ maakt een lekkere pasta klaar, lichtjes aangepast voor mij en het smaakt me enorm. Ons meisje valt na haar avondflesje in slaap in papa’s armen. Zalig.
VRIJDAG
Mijn moeder blijft bij Zoë terwijl ik met haar auto naar de logopedist thuis rij. In de logopediesessie ligt de focus op articulatie, ik oefen op de ’fl-‘ en ’bl’. Woorden als ’flamenco’ en ’bliksem’ correct uitspreken, een uitdaging voor mij! De uitspraak is niet perfect, maar ik ben goed verstaanbaar. Daar valt mee te leven. Ik neem elke dag zoals die komt, en maak er het beste van. En wat er ook nog komt, ik sta er zeker niet alleen voor!