Vrijdag 04-04-2008
Ik slaap uit tot 7.30 uur en schrijf weer wat. Heb het op mijn manier zelfs erg druk. Schrijven, nieuws kijken en ik wil douchen voordat de artsen komen. Ik heb nog pijn in de keel en mijn oor en bij het slikken proef ik bloed. Ik ben duizelig en mag nog niet douchen. Eerst even op de dokter wachten. Ik probeer mijn tong te bekijken in de spiegel. Het ziet er raar uit, de tong is wat opgezet waardoor ik de hechtingen niet kan zien maar de grote rode plek is weg. Ik voel het ook niet meer, wat is dat raar. Het gezicht is ook iets opgezet. Het lijkt wel alsof ze de tong achterin plat geplet en uitgerekt hebben. Zo ziet het er ook uit. Het lijkt een beetje op een halve zoute lap die overdwars in mijn mond zit. De pijn in de tong zelf valt mee maar ik krijg dan ook genoeg pijnstillers.
De dokters zijn geweest. De wond ziet er mooi uit, nog enkele dagen op koud vloeibaar houden. Als pijnmedicatie krijg ik 4 x per dag 1000mg paracetamol en 3 x per dag diclofenac. Alles in zetpillen. De specialist is zo weer weg maar de zaalarts is er nog. Jeetje, enkele dagen vloeibaar? Zo lang hoef ik hier toch niet te blijven? Ik had eigenlijk verwacht dat ik vandaag naar huis mag zeg ik. We willen het toch nog even in de gaten houden, er is altijd een kans op een nabloeding. Als het goed gaat mag je zondag misschien naar huis. We hebben het er nog even over en nu mag ik als ik me goed voel misschien morgen wel naar huis. Daar kan ik mee leven.
Wat een verrassing, ik krijg alweer post. Snel openmaken want ik ben nogal nieuwsgierig. Wat een prachtige kaart. Ik ga douchen en ben bekaf als ik klaar ben. Blij dat ik even kan liggen. Inmiddels kletst mijn 88 jarige overbuurvrouw mij weer de oren van het hoofd. Na een tijdje vlucht ik maar naar het patiëntenrestaurant. Praten is pijnlijk en er komt een schor geluid uit.
Als ik ga praten proef ik aldoor bloed, bah. Het komt zelfs uit mijn neus. Dit blijkt nog door de beademingsbuis tijdens de operatie te komen. De zuster bestelt mijn eten. Voor de lunch krijg ik een nutridrink ijsshake en mijn diner vanavond bestaat uit roomijs. Tussendoor moet ik gaan proberen om met vruchtenmoes, vla of pap te beginnen. Dat gaat lukken.
Ik haal een waterijsje en zit in het patiëntenrestaurant lekker naar buiten te kijken. Gezellig uitzicht op het Slotervaart ziekenhuis en de kruising. Ik kan bijna naar de andere patiënten zwaaien. Ik ben wat duizelig, komt vast omdat ik niets kan eten.
Ik ga even achter de pc zitten. Leo heeft mijn site bijgewerkt en ik ben benieuwd wat hij heeft geschreven. Pfffffff, dat is afzien zeg. Er staat een hele oude monitor en een pc die niet vooruit te branden is. Ik wil ook nog even een berichtje in het gastenboek van Leo schrijven maar dat wil niet lukken op dit oude lor. Ik ben er alweer klaar mee.
Het is lunchtijd en ik haal de nutridrink ijsshake. Ik neem hem mee naar de kamer want ik wil naar bed. Als ik het restaurant uitloop kan een zuster mij nog net opvangen. Ik ben een beetje duizelig maar nu gaat het wel weer, zeg ik als ze me naar de kamer wil brengen. Maar het gaat hier net als in het verpleeghuis. Voor ik er erg in heb word ik armpje door naar mijn kamer gebracht.
Ik krijg wat extra pijnstilling en val dan met een hoogrode kleur in een diepe slaap. De zuster is verschillende keren wezen kijken en heeft me uiteindelijk om half 4 wakker gemaakt. Ik ben gelukkig weer opgeknapt en Leo is er ook al. Nog even bijkomen en dan gaan we even lopen en een glas ijswater en een bakkie koffie halen. Dan toch maar weer even liggen en Leo gaat een rondje om buiten.
Als hij terug is loopt het tegen zessen dus tijd voor het diner. We gaan weer naar het restaurant en ik begin aan het bakje roomijs. Met hele kleine hapjes tegelijk eet ik het bekertje leeg. Het is heerlijk koud in mijn keel en op mijn tong. Ik word een beetje overmoedig.
Ik begin wel wat trek te krijgen, een goed teken lijkt mij. Zou ik nu echt niets mogen? Volgens mij kan er wel weer wat naar binnen. Er staat niemand achter de pantry dus ik kan het niet vragen. Er ligt nog genoeg en ik weet een lekker tonijnslaatje te scoren. Word ik op de gang toch betrapt door de dame van de pantry. Zij legt me vriendelijk uit dat ik alleen maar koud vloeibaar mag en dat ze me dit zonder toestemming niet mee durft te geven. Hoe weet zij dit nou weer? Ze wil het wel even voor me aan de verpleging gaan vragen. Nou dat lijkt me wat overbodig want ik weet het antwoord wel. Het slaatje word omgeruild voor koude vruchtenmoes. Leo moet lachen en is helemaal gelukkig omdat hij gelijk gekregen heeft.
We gaan nog even aan de wandel want ik wil graag de glazen zaal zien. In deze zaal kun je terecht voor allerlei activiteiten. Als voorbeeld: tekenen, schilderen, boetseren, zijde schilderen, porselein beschilderen, kaarten maken, dvd’s bekijken of gewoon een kopje koffie drinken. Teveel om op te noemen. Er is een team van 6 vaste medewerkers die kunnen assisteren en/of begeleiden bij de activiteiten.
Het is na vijven dus de deur is dicht. We kunnen wel naar binnen gluren. We gaan even zitten en kijken vanaf het balkon de hal in. Weer valt het op hoeveel rust dit ziekenhuis uitstraalt.
Leo is moe en heeft last van zijn rug. Hij is mooi op tijd naar huis gegaan. Ik word weer verwend met een ijsshake en een grote kan ijswater. Zo kom ik de avond wel door. Ik loop nog eens naar de spiegel om mijn tong te bekijken. Ik kan nog niet goed beseffen dat alles nu echt weg is. Geen pijn en geen kanker meer. Ik ben er emotioneel van. Er is echt niets meer te zien dan alleen een gezond stuk vlees. Het vlees is bij elkaar getrokken, gehecht en loopt overdwars in een punt uit. Het is nog wat opgezet en pijnlijk maar ik ben zo blij. Ik raak bijna in een “hoera” stemming. Ik heb zoveel geluk gehad. Weer heb ik geen spraakgebrek. En dan te bedenken dat ze eerst een pdt wilden doen.
Deze operatie is een eitje vergeleken met wat ik gehad heb. Hoewel de vergelijking niet helemaal eerlijk is want dankzij de pdt behandeling is er nu maar een klein stukje tong weggesneden. Het had ook anders gekund.