Ja, dag 18 na de inspuiting en dag 14 na de belichting zitten erop. Als ik mijn schrijfblok niet constant naast mij had liggen had ik het niet zo uitgebreid en gedetailleerd kunnen navertellen.

Ik denk dat we het ergste achter de rug hebben. Als ik terug kijk naar de afgelopen 14 dagen moet ik zeggen dat ik alles in een roes heb meegemaakt. Hoewel, de eerste 2 dagen staan in mijn geheugen gegrift. Het is niet in woorden uit te drukken hoe dit geweest is. Het constante gevoel om te stikken is erger dan de pijn. In het ziekenhuis doen ze er alles aan om de pijn zoveel mogelijk te reduceren. Bij de eerstvolgende controle wil ik dan ook precies weten wat er in de operatiekamer of uitslaapkamer is gebeurd. Achteraf gezien heb ik het idee dat dit benauwde gevoel een bijwerking is geweest die niets met de behandeling te maken heeft gehad maar eerder met het hart of de luchtwegen. Er is mij op de afdeling achteraf wel gevraagd of ik hartproblemen heb of dat er hartproblemen in de familie voorkomen. Ik heb dit ontkend omdat ik het niet weet. De hartslag was ook daar verhoogd.

Ik heb het al eerder gezegd maar doe het gewoon nog een keer. Het gevoel dat familie, vrienden en bekenden aan je denken heeft mij ontzettend goed gedaan. Totdat je het zelf meemaakt heb je hier geen idee van. Ik heb ook veel kaarten gehad van mensen waar ik normaal geen of nauwelijks contact mee heb. Mensen, hartstikke bedankt.

Op dit moment kan ik niet zeggen of ik deze behandeling nog een keer zal willen ondergaan of dat ik zou kiezen voor een operatie. Zoals de vooruitzichten nu zijn hoef ik deze keus nooit meer te maken. De tijd zal het leren. Het is natuurlijk wel zo dat er bij mij nog een aantal factoren zijn die het herstel niet bevorderen maar volgens mij heeft iedere patiënt hier in meer of mindere mate wel last van. Ook al is de behandelde plek de mond, het hele lijf is ziek en moet weer weerstand op gaan bouwen.

Tijdens de voorbereidingen heb ik tegen iemand gezegd: De voortuin is klaar, buxusjes eruit en stenen erin. Dan heeft Leo er geen onderhoud meer aan voor als ik het niet meer kan. Verbazing alom. Zoiets denk je toch niet? Ik zou zeggen ik ga ervoor en word weer beter. Eerder zou mijn reactie misschien ook wel zo geweest zijn maar door dit alles word je wel weer even met beide beentjes op de grond gezet.
Je kunt je kop niet in het zand steken want het leven is maar betrekkelijk.

Ooit heb ik aan mijn vader gevraagd hoe hij over doodgaan dacht en of hij bang was. Zijn antwoord vergeet ik nooit meer. Het is niet erg om dood te gaan, ik heb mijn leven gehad. Ik ben ook niet bang om dood te gaan. Het enige waar ik wel tegenop zie is de manier waarop het zal gebeuren. Ik kan me goed vinden in deze uitspraak. Het hoe is enger dan het wanneer.

Vorig jaar heb ik het een en ander gelezen over euthanasie verklaringen. Ik kan me herinneren dat dit een ingewikkeld en langdurig project is. Als je wacht met het in gang zetten van zo’n procedure tot je ziek bent dan kun je het net zo goed laten. Dan ben je al begraven voordat het papierwerk in orde is. Ik baseer deze gedachte op oude informatie en heb er geen ervaring mee. Als ik wat beter ben is dit het eerstvolgende project waar ik me in ga storten. Misschien maak ik er nog een hoofdstuk over, ik weet het nog niet.

Klik om verder te lezen op: extra