Donderdag 10-04-2008
Vannacht ben ik één keer wakker geweest. Het spoelen met water is niet fijn en als ik in de wasbak kijk zie ik daar een blauwe hechting liggen. Dat is gek, het is een lus waar het knoopje nog in zit. Het draadje is heel stug en lijkt op gekleurd vissnoer.

Mijn huid jeukt van top tot teen. Het is niet pijnlijk maar wel heel vervelend. Ik denk dat het van de morfine komt en hoop maar dat het snel over gaat. Als ik wakker word lacht niet alleen de zon mij toe maar ook de weegschaal. De eerste 4 kilo’s zijn eraf. Niet leuk op deze manier maar wel mooi meegenomen.

Ik kan bijna niet slikken van de pijn in mijn keel en oren. Gisterochtend was dat ook al zo. Misschien had het beter geweest als ik halverwege de nacht nog een pijnstiller genomen had. Spoelen en drinken doe ik later wel. Ik begin de dag met een mix van paracetamol en morfine. Al snel voel ik me een beetje dizzy, slap en misselijk. Mijn hartslag is ook weer verdubbeld volgens mij. Ik voel nu constant iets in mijn keel hangen waardoor ik al braakneigingen krijg als ik mijn hoofd beweeg.

Als ik de koelkast open doe zie ik dat Leo niets aan het toeval overgelaten heeft. Ik kan kiezen uit verschillen smaken. Ik moet wat vla nemen maar ik walg alleen al van het idee. Na bijna 2 uur lukt het me pas om een bodempje weg te krijgen. De nodige orale medicijnen slik ik met de vla weg.

Het is rond het middaguur en de medicijnen beginnen eindelijk hun werk te doen. Het is prachtig weer buiten. De zon schijnt volop en in de serre is het warm. Ik moet nog een plant verpotten maar kan me er niet toe zetten. Leo gaat boodschappen doen en ik ga naar bed. Ik ben wat misselijk en de vieze smaak in mijn mond helpt daar aardig aan mee.

Als ik weer in het land der levenden ben stelt Leo voor om weer even een blokje om te gaan. Goed idee zeg en ik knap er nog van op ook. Leo is moe. Hij zegt het wel niet maar hij heeft het best moeilijk. Hij wil wel alles voor mij doen maar hoe hij ook zijn best doet, hij kan niet alles en met de lichamelijke perikelen moet ik toch echt zelf afrekenen.

Ik probeer een geprakt aardappeltje met jus naar binnen te werken maar het lukt niet. Het glijdt niet door de keel en ik spoel het weg met water. Uiteindelijk eet ik alleen de worteltjes op. Ik ga even op de bank liggen en blijf daar hangen tot een uur of tien.

Mijn zelfopgelegde plicht roept en ik zoek nog even een passend plaatje op internet voordat ik dit stukje on-line ga zetten. Ik moet eten want anders weet ik wel hoe het morgen afloopt. Een sonde krijgen ze er bij mij niet in. Ik ga voor de chocolade vla met geprakte banaan. Het gaat goed en ik heb het bakje snel leeg. Nu moet ik het alleen nog binnen zien te houden.

Wel bizar dat ik zo blij ben om morgen weer naar het AVL te gaan. Eén voordeel: de dokter kan wel mijn keel goed bekijken. Ik moet weten waar de pijn vandaan komt. Al met al denk ik dat hij een hoop aan mij uit te leggen heeft. Je maakt mij niet wijs dat al deze ellende alleen door de operatie aan de tong komt. Als de uitslag van het weggesneden weefsel dan ook nog goed is kan mijn dag morgen niet meer stuk en neem ik de blaren op de koop toe.