Er zijn alweer 2 weken voorbij. Ik begin me wat meer thuis te voelen op het planbureau. Bovendien ben ik heel blij dat ik vanaf de 1e dag nuttig werk te doen heb gekregen en me kan verdiepen in de cijfertjes. Hierdoor voeg ik daadwerkelijk iets toe op deze afdeling en ik heb er plezier in.
Het is heel gek maar ik zeg altijd dat bij bepaalde beroepen, bepaalde personen horen. Niet om mensen in een hokje te stoppen maar gewoon omdat ze bij het beeld in mijn hoofd passen. Zo is er ook een groot verschil tussen “HRM” mensen en salarisadministrateurs. Waar ik vraag naar een personeelsnummer zeggen mijn HRM collega’s: “Wij werken niet met nummers maar alleen maar met namen”. Waar ik val over de exact gewerkte- en dus ook uit te betalen uren zijn zij veel meer flexibel. Ook werken zij heel erg klantvriendelijk maar dat is typerend voor locatie Alkmaar. De telefoon staat regelmatig roodgloeiend maar voor iedereen wordt tijd vrij gemaakt voor een vriendelijk of opbeurend woordje terwijl het contact met de salarisadministrateur meestal vriendelijk maar toch meer zakelijk is. Grappig hè?
Hoewel het best goed gaat zie ik het nog niet zitten om de uren op dit moment verder uit te breiden. Het werken vergt veel energie en het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik met regelmaat uitgeput op bed lig. Bovendien heb ik in de komende weken een tweetal afspraken in het AVL staan wat ook weer veel energie kost.
Door de fusiepartner word ik doodgezwegen. Als ik vragen stel over wat er nu verder gaat gebeuren krijg ik geen antwoord. Het enige wat ik van de teamleider HRM te horen krijg is dat de re-integratie stap voor stap gaat en dat ik eerst maar eens beter moet worden. Een vaste werkplek heb ik op dit moment niet en daarom moet ik regelmatig van bureau wisselen. Het is wel gebeurd dat ik op 1 dag aan 5 verschillende bureaus heb gezeten omdat ik plaats moest maken voor andere werknemers. De fusiepartner laat mij zwemmen in onzekerheid en dat is heel frustrerend. Hoe lang ik op het planbureau kan blijven wordt niet verteld. Of ik nog in mijn eigen functie terug kom en wat de verdere plannen met mij zijn zegt niemand te weten. Kortom, ik word aan het lijntje gehouden en kan daar niets tegen doen. Blijkbaar is iedereen bang om zijn verantwoording te nemen.
In het roddelcircuit schijnt men meer te weten. Via via hoor ik dat mijn functie inmiddels is vergeven aan mijn collega salarisadministrateur en dat de contracten al zijn getekend. Dit terwijl ik volgens het sociaal plan die baan kan opeisen. Even komt het in me op om me weer ziek te melden maar omdat dat misschien ook wel de bedoeling is van mijn werkgever besluit ik toch maar om te doen alsof ik gek ben en gewoon aan het werk te blijven. Ik doe alles in overleg met de adviseur van de rechtsbijstand en vraag daar hoe ik me in deze zaak moet opstellen.
Woensdag 18 juni 2008
Met de bedrijfsarts bespreek ik de uitslag van de echo en de controle in het AVL. We zijn het er beiden over eens dat het naar omstandigheden erg goed me gaat. Nu is het nog een kwestie van verantwoord opbouwen tot volledig herstel. Helaas doet de fusiepartner door het stilzwijgen en creëren van onzekerheid geen goed aan de situatie.
Op dit moment werk ik 3x 3 uur per week. Gezien de huidige situatie lijkt het mij niet verstandig om de te werken uren uit te breiden. Er is nog steeds geen duidelijkheid over mijn plaats in de organisatie en ook niet over het te volgen re-integratieproject.
Dinsdag 24 juni 2008
Vandaag staat er op mijn verzoek eindelijk een gesprek op de agenda. Ik wil weten waar ik aan toe ben. De teamleider HRM heeft een andere baan gevonden en gaat ons binnenkort verlaten. De insteek van het gesprek van vandaag is: “hoe nu verder met Marga en wie is haar aanspreekpunt na het vertrek van de teamleider HRM”. De teamleider HRM uit Alkmaar en mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager FEZ uit Purmerend zullen hier beiden bij aanwezig zijn. Ik ben heel benieuwd of er voor mij al iets op papier is gezet.
Bij binnenkomst wordt door mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager gevraagd hoe het met me gaat. Mijn antwoord is dat het erg goed gaat en dat het mijn streven is om uiterlijk binnen een termijn van 1 á 1,5 maand volledig hersteld te zijn. Vrijwel direct wordt gezegd dat terugkeer naar de salarisadministratie niet meer mogelijk is voor mij. De enige functie (waarnemend hoofd Personeel en Salarisadministratie) die vrij is, is toegezegd aan mijn collega salarisadministratie.
De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager zegt dat de contracten al zijn getekend. Dit terwijl ik in het belangstellingen-registratiegesprek op 17 december 2007 heel duidelijk heb aangegeven dat ik voor deze functie wil gaan en deze ook volgens sociaal plan zal opeisen.
Ik ben toch wel zenuwachtig voor dit gesprek en mijn handen trillen. Ik wil een slokje koffie nemen maar tril te erg en zet het bekertje maar weer snel neer.
Gelukkig herpak ik me snel en wijs mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager op het feit dat mijn functie nog steeds salarisadministrateur is en dat ik formeel gezien dus nog steeds onder zijn visie val. Ik zeg hem dat ik wil dat hij als mijn leidinggevende zijn verantwoordelijkheid neemt. Het feit dat ik overal buiten gehouden word zit mij erg hoog. Ik dring aan op eerlijkheid en duidelijkheid en vertel hem dat ik niet tegen onrecht kan.
Ik zeg ook dat de manier waarop ik na 15 dienstjaren behandeld word mij veel pijn doet en dat het voelt alsof ik de vuilnisbak ben die vol afval aan de weg wordt gezet. Ik ben aan het re-integreren en deze situatie van onzekerheid heeft een grote negatieve invloed op mijn herstel. Daar houd ik hem verantwoordelijk voor.
Volgens mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager is alles wel eerlijk en open verlopen. Maar als alles dan zo open en eerlijk is gegaan waarom heeft dan niemand mij iets verteld over het kennismakingen etentje dat geweest is? Mochten mijn collega’s hier soms niets over zeggen? Volgens zeggen was de hele afdeling PSA uit Purmerend en de afdeling HRM en EAD uit Alkmaar uitgenodigd. Waarom heb ik geen uitnodiging ontvangen? Zelfs een zieke werknemer moet eten. Mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager geeft toe dat dit niet zo netjes was en dat het met de uitnodigingen niet helemaal goed gegaan is. Ik zeg dat ik het een slechte zaak vind dat voor zoiets belangrijks een zieke werknemer “vergeten” wordt. En dat dit achteraf wel een heel erg slap excuus is.
En dan wil ik het ook meteen over het naderende teambuildings uitje hebben, daar ben ik ook niet voor uitgenodigd. Is dit ook per ongeluk vergeten? En hoe kan het dat al mijn oude collega’s al nieuwe contracten hebben getekend terwijl ik niets heb ontvangen? Ben ik daarbij ook per ongeluk vergeten? De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager voelt zich hier zichtbaar wat ongemakkelijk onder. De rollen zijn nu omgekeerd en ik geniet rustig van mijn koffie.
De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager herhaalt nog maar eens dat hij geen formatie meer over heeft om mij op de afdeling PSA te plaatsen. “Dan moet er maar iemand anders plaats maken” zeg ik. Hebben alle medewerkers van de afdeling PSA een dienstverband van langer dan 15 jaar? Voor zover ik weet ben ik de enige uit Alkmaar maar ook uit Purmerend met zoveel functie- en dienstjaren. Waarom moet ik dan plaatsmaken en waarom hoeft niemand anders weg? Waarom wordt het sociaal plan niet gevolgd, dat is er toch niet voor niets?
Ik stel voor dat we gewoon het sociaal plan volgen en dat jullie maar iemand anders naar de crediteurenadministratie sturen. Hier wil de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager niets van horen. De keuze is gemaakt en de deur is dicht voor mij. Als ik het daar niet mee eens ben moet er maar een gerechtelijke procedure komen. Ik leg nogmaals rustig uit dat als ik naar Purmerend moet ik dat graag wil doen in een functie die mijn passie heeft en waar ik goed in ben.
Er is maar één optie mogelijk waarin ik afzie van mijn functie als salarisadministrateur en dat is alleen als ik geplaatst kan worden in een gelijkwaardige administratieve functie op de locatie in Alkmaar. Het werken in Alkmaar heeft zoveel voordelen voor mij dat ik daar wel wat voor wil opgeven. Dit echter alleen als er duidelijk op papier komt te staan dat deze functie blijft bestaan en dat ik al mijn verworven rechten en ook mijn salarisgarantie zal behouden.
En weer wordt door de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager benadrukt dat ik geen keus heb en dat de deur naar de afdeling PSA echt dicht is. Het sociaal plan wordt in mijn geval niet gevolgd. Mijn collega heeft de functie gekregen omdat hij inmiddels van alle “ins en outs” op de hoogte is en omdat hij op het cruciale moment van de overstap naar Purmerend aanwezig was en ik ziek thuis was. Ik zeg nog: Ik neem aan dat zijn contract toch minimaal de clausule ”tijdelijk voor de ziekte van …” bevat? Dit is niet het geval. Voor jou is er enkel een functie op de crediteurenadministratie, iets anders kunnen we je niet bieden. En alweer zeg ik hem dat ik daar niet mee instem.
Dan wordt mij een spoor 2 re-integratie geboden. In dat geval word ik aangemeld bij een re-integratie bureau die mij zal helpen om een baan elders te vinden. Mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager vertelt dat goede salarisadministrateurs veel gevraagd worden. Ik beaam dat ik inderdaad goed in mijn vak ben en zeg tegen de teamleider HRM dat hij dat ook weet. Bovendien heb ik al een baan. De teamleider HRM kan dit dan ook alleen maar beamen. Via een spoor 2 re-integratie is het de bedoeling dat ik ontslag neem bij mijn huidige werkgever en in dienst kom bij een nieuwe werkgever. Vaak wordt dan een jaarcontract geboden met bij gebleken geschiktheid de mogelijkheid tot een contract voor onbepaalde tijd. Nou, dat lijkt me nou niet zo’n goed idee, zeg ik. Ik ga niet mijn vaste contract opgeven.
De teamleider HRM zegt mij dat ik bij een nieuwe werkgever niet meer risico loop dan dat ik nu doe bij mijn huidige werkgever. Stel dat je wel weer opnieuw ziek wordt dan ontvang je gewoon een WIA uitkering. En als het contract niet verlengd wordt krijg je gewoon WW.
Wat een geluk dat ik me heb voorbereid zeg. Ik leg de heren uit wat de werkwijze is bij bovengenoemd voorbeeld. Stel dat ik wel weer opnieuw ziek word dan zal ik in dat geval ook weer genezen. Ik ontvang dan na herstel geen WIA uitkering maar “gewoon” een WW uitkering. De voorwaarden om deze uitkering te krijgen zijn behoorlijk aangescherpt. In mijn geval duurt een WW uitkering maximaal 1 jaar en 3 maanden. (bij 15 volledige dienstjaren in 2008) Daarna kun je terugvallen op een uitkering die aangevuld wordt tot bijstandsniveau. Er wordt dan gekeken naar het gezamenlijke inkomen. Het inkomen van Leo alleen komt al boven het bijstandsniveau uit wat betekent dat ik geen recht meer heb op een uitkering. Mijn volledige inkomen zal dan wegvallen wat inhoudt dat na 15 maanden mijn inkomen 0,00 euro zal zijn. Ik krijg geen reactie van de heren dus ga ik nog even door.
Net als de fusiepartner zal ook een nieuwe werkgever niet op mij zitten te wachten. Ik word straks 50 en ben ook nog eens een “ex kankerpatiënt” die regelmatig naar Amsterdam moet voor controle.
Nu wordt het pas echt leuk. De teamleider HRM zegt mij dat ik niet verplicht ben om mijn nieuwe werkgever over mijn ziekte te vertellen en adviseert mij dat ik daar maar het beste mijn mond over kan houden. Ook hier ben ik het niet mee eens want zo zit ik niet in elkaar.
Het ligt niet in mijn aard om bewust dingen te verzwijgen. Tevens leg ik de heren uit dat er in dit geval wel degelijk gedragsregels van toepassing zijn waar ik me aan wil houden. Het verzwijgen van een ernstige ziekte (en dus ook de daarbij behorende controles) kan ernstige gevolgen hebben. Er is zelfs een uitspraak van de Hoge Raad met daarin ontslag op staande voet en het niet betalen van loon. De heren zeggen deze gedragsregels en sancties niet te kennen. Een slechte zaak dat zowel de manager Financiële Economische Zaken als de teamleider HRM deze regels niet kennen. Doen ze alsof of zijn ze echt zo dom? Ze krijgen van mij het voordeel van de twijfel. Ik beloof ze lachend de link van de rechtspraak te sturen.
In het verdere gesprek wordt steeds weer gezegd dat ik niet op de afdeling PSA kan werken en opeens wordt erbij gezegd dat dit niets met mijn ziekte te maken heeft. Vreemd want tijdens ons gesprek van 17 december 2007 is mij duidelijk gezegd dat ik niet op de afdeling PSA mag werken omdat ik door mijn ziekte geen continuïteit kan waarborgen en dat dit ook de reden is om mij niet meer in mijn eigen functie te zetten. Sterker nog, jullie wilden me zelfs niet in een ondersteunende functie op de salarisadministratie. Zo’n opmerking vergeet je echt niet zomaar!!!
Ik vertel dat de kanker weg is en dat iedere andere collega net zoveel kans maakt om arbeidsongeschikt te worden. Ik ben nog steeds dezelfde persoon als die ik was voordat ik ziek werd. En alweer is de enige reactie die de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager kan geven: “Nogmaals, de deur is voor jou dicht”. Dus zeg ik: Nogmaals dan hebben jullie bij deze een probleem. Als dit probleem niet opgelost wordt en jullie stellen dat het tot een gerechtelijke procedure komt dan moet dat maar. Ik ben niet van plan mijn beroep als salarisadministrateur op te geven voor een functie op de crediteurenadministratie.
Over één ding zijn we het alle drie eens. We gaan vanmiddag niet tot een oplossing komen. De teamleider HRM stelt dat het belangrijkste is dat ik weer gezond moet worden en verder ga met re-integreren op locatie Alkmaar. Hij stelt voor om bijvoorbeeld over een half jaar te kijken hoe het met de re-integratie is gegaan en dan pas de volgende stap nemen. Ook hiermee ben ik het weer niet eens. We voeren vandaag bijna exact hetzelfde gesprek als in december 2007 en ik verwacht dat we, als we nu geen afspraken maken, we de volgende keer hetzelfde gesprek rustig nogmaals voeren en daar heb ik geen zin in. Ik stel voor dat mij binnen 14 dagen een schriftelijk voorstel wordt gedaan.
In verband met de naderende vakantieperiode en het vertrek van de teamleider HRM naar een nieuwe werkgever vindt de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager dit geen redelijk termijn en stelt voor om op 25 augustus 2008 de nieuwe afspraak te plannen. Dat is pas over 2 maanden. Ik wil het graag eerder maar de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager houdt voet bij stuk. Tijdens het hele gesprek wordt er telkens weer aangedrongen op een functie op de crediteurenadministratie. Heel storend en ik moet tot vervelends aan toe uitleggen dat ik hier echt geen interesse in heb. Mijn passie ligt op het gebied van loon- administratie, daar ben ik goed in. Ook wordt er meermalen gezegd dat er dan een gerechtelijke procedure volgt. Het geheel komt op mij behoorlijk intimiderend over.
De teamleider HRM zal een verslag schrijven van deze bijeenkomst en herhaalt nog even de keuzemogelijkheden die op papier moeten komen.
1. Plaatsing op de crediteurenadministratie
2. Een passende functie binnen de locatie Alkmaar. Er wordt nog even gepraat over een beroepskeuze test maar hier ga ik niet op in.
3. Detachering waarbij ik opmerk dat ik in dienst van de fusiepartner wil blijven met alle zekerheden die daarbij horen. De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager vraagt naar de contractueel te werken uren van mijn dienstverband en dat is 34 uur per week. Hoezo weet hij dit niet?
4. Spoor 2 re-integratie. Dit lijkt mij niet interessant. Ik geef aan dat ik mijn dienstverband bij de fusiepartner onder geen beding ga verbreken.
Als ik thuis ben maak ik ook zelf een verslag van deze bijeenkomst omdat alles nu nog vers in het geheugen zit.
Vrijdag 27-06-2008
De lang verwachte envelop van het UWV ligt in de bus. Ik ben in oktober pas 2 jaar (gedeeltelijk) ziek, dat duurt nog 4 maanden. Toch moet volgens de bedrijfsarts de aanvraag voor een WIA uitkering nu de deur uit ondanks dat ik zo snel mogelijk mijn werk weer wil oppakken.
De laatste 1,5 jaar ging ik naar bed en stond ik op met de gedachte aan “kanker” in mijn hoofd. Gelukkig gaat het nu een stuk beter en probeer ik me weer op de toekomst te richten. Helaas ga ik nu naar bed en sta ik op met de gedachte aan mijn werk en mijn toekomst hierin. Ik ben er kapot van. Toch neem ik me voor om me niet zomaar klein te laten krijgen. Ik ben half mei aan mijn re-integratie begonnen en heb mijzelf beloofd dat ik eind juli 100% hersteld zal zijn. Of de fusiepartner dit nu leuk vindt of niet. Het is heel jammer en pijnlijk dat de fusiepartner zo’n negatieve invloed op mijn genezing heeft. Dit neem ik ze erg kwalijk.
Zaterdag 28-06-2008
Het gesprek van de 24ste zit me behoorlijk hoog en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. Alle scenario’s zijn meerdere keren de revue gepasseerd. Ik moet iets doen om het vervelende gevoel kwijt te raken. Ik mail mijn advocaat om advies en vraag meteen maar of het verstandig is om op dit moment de OR en de Bond te informeren over de werkwijze van de fusiepartner.
Zondag 29-06-2008
In de zondagskrant ontdek ik een leuke vacature. Precies wat ik zoek en nog in de buurt ook. Als ik wil kan ik er op de fiets naartoe. Het is een combinatie van 2 parttime functies die ook in één dienstverband vervuld mogen worden. Als ik zelf solliciteer maak ik natuurlijk geen schijn van kans. Mijn werkgever wil mij kwijt en voorziet geen problemen dus laat zij het maar regelen dan. Zij zeggen tenslotte dat ik in mijn positie makkelijk ander werk kan vinden. Als ik hierom vraag zijn ze ineens niet thuis. Wat een verrassende reactie.