De 1e uurtjes werken na een half jaar. Na een slechte onrustige nacht ging ik toch vol goede moed richting Hengelo en parkeerde mijn auto weer bij die van mijn collega´s. Een raar, maar toch vertrouwd gevoel. Tijdens het over het terrein heen lopen werd ik al op een leuke manier ontvangen door diverse collega´s. In het kantoor waren slingers opgehangen en stond er een presentje op mijn bureau. Na eerst wat gekletst te hebben nam ik plaats. De lach op mijn gezicht werd minder naarmate de tijd verstreek. Mn concentratie verliet me eerder dan ik had verwacht. Hoofdpijn wat begon op te komen. In de tussentijd was er nog gebak gehaald en die heb ik maar eerst rustig opgegeten en weer een nieuwe poging gedaan. Tegen 12 uur ben ik weer weg gegaan richting het huis van Pa en Ma.
Vol enthousiasme werd me gevraagd hoe het ging. Mijn tranen kon ik niet bedwingen en ik zei dat het me tegen was gevallen. Teleurgesteld in mezelf, ik had dit totaal niet verwacht. Wat is nu 2 uurtjes, ik zit toch wel vaker achter de pc?! Ik baal hier gigantisch van omdat ik zo weer met mijn neus op de feiten word gedrukt. Dat er toch meer met me is gebeurt dan ik misschien wel wil toegeven en een spelletje op de pc is wel ff wat anders dan dat je iets “moet” op de pc. Ik heb weer ouderwets tot half 5 daar in bed gelegen. Dinsdag is er weer een nieuwe kans en ik hoop dat het beetje bij beetje weer een stijgende lijn word.

Vorige week heb ik mijn nieuwe klosprothese gekregen. Hij is al wel weer wat bijgeslepen, maar ziet er netjes uit. Ik heb mijn kiezen weer compleet en dat was wel ff wennen en een beetje spierpijn in mijn mond als gevolg. Ik kan fatsoenlijk gapen zonder dat hij naar beneden valt. Het in en uit doen is wel ietsies zwaarder en als ik voorover buk dan loopt het weer waar het eigenlijk niet heen moet gaan. Maandag moet ik weer naar het ziekenhuis om de oncoloog mee te laten kijken. We gaan er van uit dat het drukplekjes zijn van de nieuwe prothese, toch worden er geen risico’s genomen.

Nu ga ik ook wekelijks in Vriezenveen naar de fysiotherapie om mijn mond verder open te kunnen krijgen. Functioneel is 3 en ik zit nu op 2,5. Normaal gesproken kunnen de meeste mensen de mond open krijgen tot wel 5. Ik magdus nog wel ff, maar dat gaat wel goed komen.

In “op en rond de essen” stond een stukje dat mensen die kanker hebben of net hadden gehad zich konden laten verwennen. Van mijn Mams moest ik een mail sturen (mams en computers werkt niet) in naam van haar, maar voor mezelf. Volgende week krijg ik een behandelmiddag of morgen bij de Kroesweffer. Met een dubbel gevoel stuurde ik die mail. Ook weer ff het besef dat je tot de groep kankerpatiënten behoort! Dat wil niemand, maar je lekker laten verwennen kan ik ook geen nee tegen zeggen. Mams alvast bedankt!

Vanavond komen bij Kottink in Geesteren de Hegl (Oostenrijkse band die eerder bij ons zijn geweest) en daar zal ik een zangpoging doen samen met de Tiroler tukkers =mijn Pa en Ria, koor: Francis, Joyce, Dave en mijn lieve schoonzus Veronique (had me geen betere kunnen wensen). Ik hoop dat jullie allemaal kaartjes hebben, want het dak gaat eraf.