Daar issie weer… Genoeg weer gebeurt om weer een blog te gaan schrijven. Enkele weken geleden hebben ze namenlijkl weer een plekje gevonden die ze nu weer wekelijks controleren. Het word in ieder geval niet erger, dus ze hebben ook nog niets weg gehaald. De oncoloog gaat er nog steeds vanuit dat het een drukplek van de klos is en dat door de bestralingen het genezen wat langzamer duurt. Voordeel: ik voel er zelf niets van. Nadeel: Ik voel er zelf niets van! Als ik het wel had gevoeld dan was het behoorlijk pijnlijk geweest, maar aangezien ik daar nu niets voel door de operatie, voel ik dus ook niets wanneer er iets niet klopt. Nu kom ik vaak genoeg bij het ziekenhuis en checken ze het, maar stel je voor over een jaar? Wel heb ik nagevraagd van stel het is niet goed, wat dan? Het antwoord was in de eerste plaats positief, maar wat hij er na zei dat wilde ik liever niet horen. Laat ik jullie maar dit zeggen: Waar het nu zit is nog wel wat weg te halen.

Ook moet ik bij de KNO arts terug komen voor een gehoor test. Links is mijn gehoor namelijk minder. Ik hoor mezelf binnensmonds praten en als ik rustig ben dan hoor ik mijn hart kloppen in mijn oor. Blij dat ie klopt, maar dat ik het zelf telkens moet aanhoren…mwah. Er zit vocht achter mijn trommelvlies en daardoor werkt de buis van Eustachius niet voldoende. Door de operatie loopt het bij mij op plekken waar het niet hoort. Gehoortest ff afwachten en dan kijken wat ze er aan kunnen en gaan doen.

Vorige week zijn we begonnen met mijn gebit zodanig te vormen dat straks die nieuwe klos goed blijft zitten. De beste man vroeg aan mij of ik verdoving wilde. Nou …Als het zo te doen is dan heb ik het liever zonder. Mn eigen tandarts verdoofde me ook nooit bij het boren. Hij keek me aan en vroeg of hij me toch mocht verdoven aangezien hij dan prettiger kon werken. (waarom vraagt ie dan?!) Dat hield in dat ik eerst weer 2 heerlijke spuiten kreeg. Ik was toch heel blij dat hij dat gedaan had, want het was niet zo heel eenvoudig om 1 kies te hervormen. Ik heb een uur in de stoel gezeten en toen vond hij het wel welletjes en deed niets meer. Ik had zoiets van…ik lig wel en voel niets, ga maar door. Toch toen ik in de benen kwam zag hij en merkte ik zelf dat het een heel vermoeiend uur was geweest. Mn praten was sloom. En zo zul je zien…altijd is mijn Paps mee, maar nu dus niet.

Ik moest eerst rustig een kop koffie nemen en dan mocht ik richting huis. Daar gekomen kon ik het niet laten om toch een geintje te maken. Ik had mijn lip over mijn andere gedaan zodat het behoorlijk opgezwollen leek. Kom ik de keuken binnen zie ik daar Paps en Mams helemaal verschrikt kijken. Toch nog ff met zijn allen gelachen, maar de conclusie hieruit: Volgende keer gaat Paps toch weer gezellig mee. Hij kant ja wa wochen.

Het werken gaat me goed af en ik bouw al weer op. Je wilt snel weer te veel maar word weer door de mensen om je heen terug gefloten. Henig an…er is teveel gebeurt..dat moet henig. Wicht..doat henig an.

De kale plekken op mijn hoofd zijn al stukken minder en is bedekt met nieuw haar. Het voornaamste… ik voel me goed en besef me vaak genoeg dat het ook anders had kunnen zijn!