Maandag, 03-08-2009
Dag 5 na inspuiting, kunstlicht opbouwen tot maximaal 500 lux
Dag 1 van belichting

Het is ongeveer 19.30 uur als Leo naar huis gaat. Ik ben blij dat hij zo lang is gebleven. Alleen al de aanwezigheid van een geliefde doet mij zo goed. Voordat hij de kamer uit is slaap ik al.

De avond gaat allemaal wat langs mij heen. Als ik wakker word voel ik me niet zo lekker. Ik voel me misselijk en wil naar het toilet maar durf niet alleen te gaan. Op de gang hoor ik de zuster bezig met een andere patiënt. Ik blijf nog even liggen maar de misselijkheid wordt erger, het zakt niet af dus bel ik toch de zuster maar. Ze heeft het erg druk, haar collega is net ziek naar huis gegaan. Ze helpt mij op het toilet en ik beloof te bellen als ik hulp nodig heb.

Door deze activiteit moet ik meteen spugen. Gelukkig had ik voor de zekerheid al een bakje mee. Al het water dat ik gedronken heb vandaag is er weer uit en het bakje is vol. Ik bel de zuster weer om hulp en een schoon bakje. Dan begint het ritueel weer opnieuw totdat mijn blaas, maag en darmen leeg zijn. Ik word weer in bed geholpen en de zuster doet iets in het infuus tegen de misselijkheid.

Al snel voel ik me weer ziek worden en moet ik spugen. Het is vlak voor het wisselen van de dienst denk ik (ongeveer 23.00 uur) maar ik kan niet wachten. Ik bel de zuster en zij helpt mij direct overeind. Nu komt er wat geronnen bloed mee uit mijn neus en ook uit mijn mond. Tijdens het braken plas ik mijn bed onder. Weer zoiets wat niemand je vooraf zal vertellen. De leeftijd en de medicijnen maakt de boel wat slapper waardoor dit soort ongelukjes kunnen gebeuren. Ik schaam me dood en voel me zo vies. De zuster heeft het al zo druk en nu moet ze ook het bed nog verschonen.

Rustig maar lieverd, het geeft niet hoor, zegt ze; ik help je wel. Ik ben op dit moment volledig afhankelijk van de zuster. Ze zal er heus wel van balen maar ze behandelt me met respect. Daar ben ik haar zo dankbaar voor. Dit is nu typisch één van de dingen waar het AVL ook voor staat. Iemand die ziek is moet al zo veel opgeven. Ook een stukje eigenwaarde waar dan weer schaamte voor in de plaats komt. Dit schaamtegevoel moet je dan toch even overwinnen om de zorg de gelegenheid te geven om je te helpen.

Ik zit hondsberoerd op de stoel. Er gaat weer iets in het infuus en ik stap in een schoon bed. Ah, daar komt mijn geliefde mixie weer aan. Een paracetamol- en een morfinezetpil tegelijk.

Ja hoor, dit geloof je niet. Dat heb ik weer! Ze duwt de morfine zetpil in het verkeerde gat. Wat nu? De zetpil had anaal gegeven moeten worden en moet er dus weer uit. Hij werkt ook niet goed zo, zegt de zuster. Vooruit dan maar en uiteindelijk hebben we dat ding er weer uit geprutst.

Ik heb zo’n pijn en voel me zo ziek. Toch dwing ik mezelf om hier een aantekening van te maken anders weet ik het later echt niet meer. In mijn nieuwe functie als kwaliteitsmedewer- ker heb ik geleerd dat hier een MIC-formulier voor ingevuld moet worden. Het is verplicht om via het formulier Melding Incidenten Cliënten een officiële medicijnfout te melden.

Wat zal de kwaliteitsfunctionaris van het AVL een lol hebben als hij dit leest.

Ik wil naar Leo bellen maar ik ben bang dat dit niet lukt. Ik voel me zo ziek en misselijk. Steeds val ik in slaap en de tong gaat steeds meer pijn doen.

Ik hoor een geluid, er piept iets. Ik hoor het heel luid in mijn oor maar met mijn andere oor hoor ik niets meer. Wat is dit? Ik vind het gek en snap er niets van. Hoe kan ik nu met mijn ene oor wel en met het andere oor niets meer horen? Ben ik doof ofzo?

Na een hele tijd kom ik erachter dat niet de wekker maar dat het infuus staat te piepen. Er is weer een zak leeg. De zuster vervangt deze en helpt mij meteen door mij naar het toilet te brengen. Het lijkt alsof ik me goed voel maar dat is slechts schijn. Als ik op het toilet ben word ik direct behoorlijk misselijk en moet weer spugen. Alles komt tegelijk en ik bel weer naar de zuster. Ze is er gelukkig heel snel en zij helpt me terug op de rand van het bed.

Ze haalt een spuitje tegen de misselijkheid en spuit dit leeg in het infuus. Ik mag mijn mond spoelen met wat water maar ook dat loopt fout af. Nu ze hier toch is gaat ze meteen van alles meten want dan kan ze me straks laten liggen als ik weer in slaap val. Bloeddruk, zuurstof, hartslag en koorts worden gemeten. Alles is goed. Ik heb het zo warm van het harde werken zegt ze.

Ik heb de buurvrouw in de kamer naast me zeker ook wakker gemaakt. Zij moet ook spugen of was het andersom? Verderop op de gang hoor ik een meneer hoesten. De ochtendspits begint. Ik kan niet meer en moet liggen. Mijn linkerarm brandt van het infuus wat erin zit, mijn rechterarm brandt en doet zeer van de PDT.