Hoe zou het met Rosa zijn? In dit geval met Tessa. Precies 9 maanden geleden werd ik geopereerd aan een kwaadaardige tumor in het hoofd. 30x bestraling gehad, maar alles ziet er goed uit. Telkens zien ze wel plekjes die ze in de gaten houden, maar tot nu toe is het telkens een nawee van de bestraling. De klos veroorzaakt soms drukplekken en daardoor raakt het beschadigt. De bestraling die zorgt dat de wondjes langzaam genezen, echter het geneest en word minder. Het gehoor is rechts iets minder, eerlijk gezegd niet noemenswaardig en ik ben er eigenlijk al aangewend om mijn hart te horen kloppen in mijn oor. Af en toe vaker vragen wat er gezegd word en het is niet erger geworden.

Om de week ga ik nog naar het ziekenhuis waar we nu bezig zijn aan een nieuwe klos die een paar jaar mee behoort te gaan. Afgelopen vrijdag ben ik ook geweest en dat was behoorlijk pijnlijk. Ze drukken dan een soort klei in de holte wat ze hebben weg gehaald en drukken het goed aan om de juiste vorm te krijgen. Aangezien het allemaal wel behoorlijk gevoelig is in mijn mond, kan ik dat goed vernemen. Zit het er eindelijk in, dan moet het hard worden en er weer worden uit getrokken! Au..tranen over mijn wangen, maar je weet dat het moet gebeuren en knijp je je maar vast in de stoel. Halverwege werd er om een rustpauze gevraagd, maar dan ben ik weer zo iemand van…kom er toch niet onderuit, dus hoe sneller ik er vanaf ben, des te eerder kan ik weer naar huis! Geen pauze…doorgaan.

Dan spreken ze over een meid met karakter!! Nee hoor, een meid die de ellende zo snel mogelijk achter zich wil laten en met Paps weer naar huis wil. Ze bouwen de nieuwe klos in 3 delen op, dus met dat ene was het nog niet klaar. Eindelijk na veel geworstel kwam die los. Nou…nu moet ie er weer in. Ook dat ging moeilijk en pijnlijk. Van de Kuyl kreeg het gelukkig voor elkaar. Daarna de 2e laag…dat ging nog zowat. De 3e is met een ijzeren mondstuk ook vol met klei. Dat laten harden en toen moest dat er ook weer uitgehaald worden. Wederom niet zo makkelijk en ik had het gevoel dat er geen tand/kies meer bleef zitten en dat ie alles mee trok. Pfft…dat hebben we gehad. Van de Kuyl vroeg aan het einde wie het meeste nu was opgelucht?!…Ik begon te lachen en zei dat hij dat waarschijnlijk zou zijn.

Ik denk dat ik het wel heel erg heb getroffen met deze tandarts/prothetist. En ook met oncoloog Nijdam. Telkens als de mondhygiëniste of de tandarts iets “vreemds” ziet word hij er bij geroepen en dat is meestal binnen 5 minuten. Kijkt hij even..geeft me een knipoog en stelt iedereen weer gerust. Hopelijk krijg ik volgende maand de nieuwe klos, wat ook wel weer wennen word qua praten en in/uitdoen, maar ik ben een snelle leerling volgens de geleerden. Wel raar want dat hek nog nooit eerder gehoord haha. 2Weken geleden kreeg ik trouwens foto’s mee naar huis op een usb. Ik had er zelf om gevraagd, maar als je dan de tumor weer ziet dan krijg je wel weer ff de rillingen en ben ik echt heel blij dat het zo is afgelopen hoewel ik soms nog wel in mezelf kan janken.

Verders…
Met werken valt het me tegen. Ik ben nu 3 ochtenden aan het werk en dat kan ik merken. Helemaal zoals afgelopen week toen mijn moeder plotseling naar het ziekenhuis moest. Beide longen longembolies. Dat was schrikken en mijn lichaam reageerde ook meteen. Moe, moe, moe. Ik heb vaker een zeer hoofd en ik lig nu s’avonds meestal om half 10 in bed. Dan word er nog wel ff tv gekeken, maar niet lang. Mams is gelukkig weer thuis en maakt het goed.

Ik heb straks het 2e gesprek voor het genetisch onderzoek. Aangezien het toch wel heel uitzonderlijk is dat ik op vrij jonge leeftijd al 2 keer in aanraking ben gekomen met verschillende kankersoorten, willen ze misschien hier wel verder naar kijken. En zo niet, dan niet. Het word er niet echt anders door, maar het vertrouwen in mijn lichaam ben ik kwijt. Wat mankeert er aan mij dat ik dit moet mee maken?! Antwoord zal ik wel niet krijgen, maar ik kan het altijd proberen.