Dinsdag, 16-02-2010
Alweer is alles wit buiten, het houdt maar niet op. Ook vandaag staat er door een ongeval weer 10 kilometer file op de A9. Tegen de tijd dat wij er zijn is de file zich langzaamaan aan het oplossen dus het oponthoud valt mee.

Het eerste wat de arts zegt als we binnenkomen is dat de uitslagen van de pet-scan en ct-scan goed zijn. Bij het vorige consult was hij wat ongerust maar er zijn echt geen uitzaaiingen te zien op de scan. Het carcinoom is nog steeds oppervlakkig en daarom volgt er vooralsnog geen behandeling.

Ik vertel dat ik het idee heb dat de plek nog steeds groter wordt maar tegelijkertijd ook wat minder pijnlijk is. Mijn tong wordt weer uitgebreid geïnspecteerd. De arts zegt dat de plek er nu minder verontrustend uitziet. Hij probeert aan de hand van een voorbeeld mijn ongerustheid weg te nemen.

Stel je tong voor als een straat met stoeptegels. Normaal liggen deze tegels netjes gelijk. In jouw geval liggen deze stoeptegels schots en scheef en dat hoort niet. Zolang het daarbij blijft hoef je je geen zorgen te maken. Stel dat de stoeptegels nog verder verzakken en ertussen een gat ontstaat dan gaat het mis en groeit de tumor in.

We spreken af dat we de plek goed in de gaten houden door de periodieke controles. Tussen de controles in ben ik zelf goed in staat om de plek te beoordelen. We spreken af dat ik bij twijfel tussentijds of als de klachten toenemen direct zal bellen voor een extra controle.

Woensdag, 17-02-2010
Er is een hele last van me afgevallen maar toch voelt het een beetje dubbel. Aan de ene kant ben ik hartstikke blij maar tegelijkertijd realiseer ik me dat die plek op de tong er met alle klachten nog wel zit. Ik durf niet al te blij te zijn. Het is tenslotte niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Ik moet mezelf dwingen om wat positiever te zijn maar op dit moment voel ik dat nog niet zo. Ik ben al blij als het stabiel blijft maar ik ben zo bang dat het uitstel van executie is.

Het kan op dit moment dan wel niet verontrustend zijn, er komt toch een keer een omslagpunt. Welke kant het dan op gaat en wanneer dat is weet niemand. Dit dubbele gevoel zal niet iedereen kunnen begrijpen. Ik moet mijn lichaam weer gaan vertrouwen en dat heeft tijd nodig. Net als al het slechte kanker- nieuws moet ook dit goede nieuws verwerkt worden en een plaatsje krijgen.

Mijn arts hoopt dat de plek uitwaaiert en dan vanzelf uitdooft. Hij bedoelt hiermee dat de plek er soms vurig en dan weer rustig uit kan zien. Ook de pijnklachten kunnen soms hevig zijn en dan weer verdwijnen met uiteindelijk als resultaat dat het carcinoma in situ verdwijnt. Dit schijnt mogelijk te zijn maar ik moet dit eerst zien en dan pas geloven.

Ik ga mijn best doen om positiever te zijn en het leven weer van de zonnige kant te zien. Om dit voornemen kracht bij te zetten hebben we voor het voorjaar een vakantie geboekt. Samen met Stefan en zijn vriendin hebben we een vakantiewoning in Oostenrijk gehuurd. De 2e etage wordt ons domein. Deze prachtige woning staat in het dorpje Öetz in Tirol. De omgeving is ons bekend en vervelen zullen we ons niet.

Ik neem me voor om vanaf nu de draad van het gewone leven weer op te pakken. De winter loopt op zijn eind en de narcissen komen alweer op. We gaan het voorjaar tegemoet. En als ik me dan toch weer eens boos, onzeker of verdrietig voel ga ik gewoon naar Mr. Bean kijken. Deze humor kan ik wel waarderen en maakt mij telkens opnieuw aan het lachen.