Donderdag, 24-06-2010
Ik heb een goede nacht gehad, maar toch………. Afgelopen nacht rond twaalven komt de zuster op mijn kamer om te vragen of ik het erg vind als iemand uit een andere kamer hier komt slapen. Ik niet, maar waarom eigenlijk? De meneer waar hij nu bij op de kamer ligt snurkt zo vreselijk dat hij al 2 dagen niet goed heeft kunnen slapen. Nou, stamel ik, ik lig juist alleen omdat ik ook wel eens snurk. Ach, zo erg kan het niet zijn zegt ze. Ik heb je gewaarschuwd hoor! Ik ben verschillende keren wakker en doe mijn best om niet te snurken.

Als ik wakker word zie ik de pijnstilling van 6.00 uur naast mijn bed staan. Lief dat ze me hebben laten slapen. Ik probeer een pilletje met een slokje water. Dat lukt niet zo makkelijk want het pilletje blijft onder op de mondbodem liggen. Ik ga naar de pantry voor een bakje appelmoes en neem daar de rest mee in.

Mijn nieuwe overbuurman komt zich voorstellen en hij stelt me meteen gerust. Je hebt niet gesnurkt hoor en ik heb in dagen niet zo lekker geslapen. Mijn excuses voor het ongemak van vannacht. Ik zeg dat hij zich daar niet druk om hoeft te maken. Ik ben allang blij dat ikzelf geen lawaai heb gemaakt.

Een aardige dame komt vragen wat ik voor ontbijt wil hebben. Ik ga voor de yoghurt en de karnemelk. Ondertussen is ook de “Pers” bezorgd. Ik voel me een hele Piet en hoewel de dokter nog moet komen ga ik vast mijn spullen inpakken. Ik wil graag douchen dus ik loop de gang op en vraag aan de eerste zuster die ik tegenkom of ik het zuurstofslangetje er zo uit mag trekken. Nou, doe dat maar niet. Ik kom het straks wel doen.

Het is erg druk dus ze meet het zuurstofgehalte niet opnieuw en ik houd mijn mond. Het verbaast me dat het zuurstofgehalte in het bloed iets te laag is en ik vind het raar dat dit er bij geen enkel onderzoek eerder is uitgekomen. Zelfs al is het maar net aan goed dan had ik dit toch wel graag geweten. Zelfs de cardioloog van 2 maanden terug heeft er niets over gezegd. Terwijl dit misschien wel mijn vermoeidheid verklaart.

Het slangetje is eruit en ik heb heerlijk gedoucht. Ik ben wel wat draaierig maar loop toch nog even door de gang. Ik heb gezien dat er verderop in de gang boven een deur de lamp is afgedekt. Ja hoor, de PDT kamer is in gebruik. Nu sta ik eens aan de andere kant van de deur. Ik gluur door een kier en zie dat er een meneer ligt. Ik durf niet naar binnen te gaan en ga terug naar mijn kamer.

Ik ben wat duizelig en ga met kleren en al mijn bed weer in. Terwijl het buiten heet schijnt te zijn heb ik het koud en kruip lekker onder de dekens. Als het goed is ga ik straks naar huis.

De arts komt binnen, net als de vorige keer gevolgd door een man of acht. Hij bekijkt de voorkant van de tong en vindt het er goed uitzien. De plek achter op de tong is ook voor hem niet te zien. Zelfs niet met lampje. Hij benadrukt nogmaals dat de plek in de keel een grote operatie is geweest en dat ik me moet houden aan de pijnstilling. Over een dag of 10 verwacht ik je op het spreekuur voor de controle. Je hoort dan ook meteen of alles weggehaald is.

De echte pijn begint zo ongeveer over 2 dagen. Nou lekker is dat want dan ben ik net thuis als de ellende begint. Ik vind het raar dat de pijn pas begint als ik thuis ben. De arts legt geduldig uit dat ik vóór en tijdens de operatie al een flinke dosis pijnstilling heb gehad. Ook via het infuus is het nodige aan pijnstilling gegeven. We starten zo alvast met een drankje en een pleister.

Zo, die zijn weg. Snel Leo bellen dat hij me kan komen halen. De zuster komt met de pleister en het drankje aan. Het drankje schijnt sneller te werken dan een zetpil. Stefan belt nog om te horen hoe het gaat, wat zijn die mobieltjes toch handig. En ja, op een paar plekken na mag je die gebruiken in dit ziekenhuis.

Ik ga op bed liggen en voel al snel dat het drankje werkt. Het lijkt wel alsof ik het door mijn keel voel stromen en warm worden. Dit gevoel duurt maar kort. Nu voel ik me een beetje dizzy en ben ik blij dat ik lig. De verdoving van de tong zelf begint ook uit te werken.

Leo is er en wat mij betreft kunnen we gaan. Ik moet alleen nog de recepten en de afsprakenkaart krijgen. Dat duurt lang voor mijn gevoel. De artsenronde is bijna om en de zaalarts moet de medicijnlijst nog toelichten. Er staan voor ons wat onduidelijkheden op en dat zien we liever nu opgelost dan later via de telefoon. Thuis zal ik de handige medicijnlijst van de 1e PDT uitdraaien. Hier kan Leo precies op bijhouden welke medicijnen en wat voor soort eten ik op welke tijd heb gehad.

Voor “de kenners” hier de medicijnlijst waarmee je na deze behandeling naar huis wordt gestuurd.

Fentanyl 25 mcg/ur…………… 1 per 3 dagen……. (morfinepleisters)
Oramorph unit 10 mg/5ml….. 6x daags 1……….. (morfinedrankje)
Paracetamol 1000 mg………… 4x daags 1……….. (zetpil pijnstiller)
Magnesium 724 mg……………. 2x daags 2……….. (tegen verstopping)
Perio-aid……………………………. 2x daags 15 ml….. (tegen ontsteking)

WEER THUIS

Dat is mooi snel gegaan. Ik ben alweer thuis. Leo gaat direct naar de apotheek en ik kan even bijkomen. Ik heb het koud en ik heb koorts. (alweer bedankt voor die tip over de koorts thermometer). Ik heb een knalrode kleur en mijn nek begint een beetje op te zetten. Wat zal ik eens nemen?

Van de hitte buiten merk ik niets. Leo heeft de airco al aangezet en ik kruip lekker onder mijn dekbed. Leo is zelf ook bekaf en komt er gezellig bij liggen. De rest van de dag slaap ik. Een paar keer maakt Leo me wakker om even beneden te zitten. Mijn stem begint schor te worden en de mondbodem lijkt wel een voorraadkast, daar moet ik nog even mee leren omgaan. Snel tik ik nog even een update mailtje om te laten weten dat ik weer thuis ben.

Klik om verder te lezen op: herstel