Zondag, 27-06-2010
Ik zit om half 7 beneden. Het is me tot nu toe nog steeds niet gelukt om wat op mijn site te zetten. Wat denk je? Ik start de test website op en zie daar, in een kwartiertje is het gepiept. Ik had al veel overgetypt hoor maar kon de boel niet coördineren. Nu moet Leo nog even de spellingcontrole doen en dan is het eindelijk voor elkaar en kan dag 1 erop. Ik ga gelijk door met een paar foto’s maar merk dat ik moet opschieten. Iedere keer word ik misselijk als ik achter de laptop zit. Ik heb het dus niet gehaald, het spugen doet zeer.

Mijn buik rommelt, zouden nu eindelijk de magnesium tabletten gaan werken? Deze tabletten moet je stuk kauwen en doorslikken. De morfine pleisters zorgen ervoor dat je last krijgt van obstipatie en de tabletten zorgen ervoor dat je juist wel moet. Ik ben vanaf dinsdag niet meer naar de wc geweest. Pffff, hèhè, daar ben ik vanaf en ik voel me meteen een stuk beter. Sorry hoor mensen maar ook deze kleine ongemakken horen erbij.

Met moeite werk ik alle medicijnen weg met een half kopje slagroomvla. Even spoelen en dan lekker weer naar bed. Oh nee hè. Ik word weer duizelig en misselijk. Ik moet spugen en alles ziet geel. Ik voel me niet goed en roep Leo maar die ligt (gelukkig) heerlijk te slapen en hoort niets. Ik moet weer spugen en met golven tegelijk komt het eruit. Ik probeer rustig te blijven en als ik bijgekomen ben maak is alles schoon. Wat een geluk dat ik mijn laptop al dichtgeklapt had.

Ik ga maar op de bank liggen tot Leo komt. Als hij beneden is val ik meteen als een blok in slaap. Het is tijd voor het morfinedrankje en dat terwijl ik denk dat daar de misselijkheid van komt. Ik neem eerst een pilletje met wat moes en verslik me, mijn keel doet zo verschrikkelijk zeer bij het hoesten. Ik moet het drankje wel nemen. Ik zit te huilen als ik het door moet slikken, het doet zo’n pijn. Leo staat er wat ontredderd bij. Hij kan niets doen. Ga zo eerst maar lekker liggen dan zal ik de pleister vernieuwen. Oh ja, dat moet ook nog. Buiten is het nog steeds heel warm maar dat ontgaat mij. Ik heb het koud.

De voorgaande 3 dagen heb ik zelf naar mijn ouders gebeld. Mijn moeder zal wel tegen mijn vader gezegd hebben: Je kunt makkelijk zelf bellen hoor, ze kan gewoon praten. Nou dat liep ie mooi op. Zodra ik zijn stem hoor moet ik huilen, ik heb zo’n pijn. Maar de tijd van “kusje erop en over” is al lang voorbij. Van schrik geeft hij gauw de telefoon terug aan mijn moeder. Ik doe hetzelfde aan deze kant bij Leo.

Ik ben weer wat opgeknapt en bel zoals beloofd naar mijn ouders. Mijn moeder neemt zoals altijd dapper de telefoon op. Ik vertel dat de misselijkheid over is. Ik kan niet te lang praten maar dat begrijpt ze wel. Ze is blij dat het weer wat beter gaat en hopelijk is ze ook wat gerust gesteld.