Maandag, 19-07-2010
De smaak in mijn mond laat nog steeds te wensen over. Gek eigenlijk want de plek voor op mijn tong is nu bijna helemaal genezen. Hoe het in mijn keel zit weet ik niet. Als ik spoel met water ziet het spoelwater er nog steeds troebel en vies uit, ik snap het niet. Misschien komt het toch uit mijn keel.

Ik voel me nog steeds niet erg lekker. Ik ben al dagen wat depri, rillerig en moe. Ik geef het afbouwen van de morfine de schuld. Ik zit nog maar op een pleister van 12,5 mcg. Als er visite geweest is ben ik helemaal op. Dat is raar want ik vind het juist zo gezellig als er iemand is. Ik denk dat het de drukte om mij heen en het concentreren op gesprekken is wat mij moe maakt.

Leo loopt te mopperen. Het is je eigen schuld, je bent ook zo raar bezig met de medicijnen. Je weet dat je de paracetamol moet blijven innemen en daar pas mee mag minderen nadat de pleisters helemaal afgebouwd zijn. Je maakt er een zooitje van. Nou en? Waar het terecht komt is het ook een zooitje!

Heb de moed om te handelen naar je overtuigingen.

Dinsdag, 20-07-2010
Er zit een grote dikke envelop bij de post. Het paste volgens mij maar net aan door de brievenbus. Het is een welkomstpakket van de stichting Klankbord. Er zit een folder in over de stichting, het boekje “genenpaspoort” waarin onder andere de nieuwste ontwikkelingen rondom kanker, een heel interessant boekje over goede zorg voor mensen met kanker in het hoofd-halsgebied, een kookboekje voor als het eten even moeilijk is en het Klankbord magazine.

In het magazine lees ik het complete verhaal van een lotgenoot die ik ook wel spreek via de SDK mailgroep. Wat mijn grootste angst is, is voor hem werkelijkheid geworden. Hij schrijft over een commando- operatie, bestraling en het herstel. Ik ben danig onder de indruk en vraag hem of ik het stuk over mag nemen voor op de lotgenoten pagina op mijn site.

In een ander Klankbord magazine vertelt hij uitgebreid over zijn ervaringen met de hyperbare zuurstoftank. Hij moest gedurende 30 dagen dagelijks 1,5 uur in de tank om de doorbloeding van het weefsel dat bestraald is geweest te verbeteren. Lees meer in het hoofdstuk “lotgenoten”.

Vandaag moet voor de laatste keer de morfinepleister worden geplakt. Ik heb geen pijn meer dus het lijkt me onnodig om hier nog langer mee door te gaan. Hoe eerder ik van alle rommel af ben hoe beter. Ook van de paracetamol wil ik in rap tempo af zijn.

De beste trooster is degene die zelf troost nodig heeft.

Vrijdag, 23-07-2010
Ik sta laat op en voel me niet helemaal top. Gisteren zijn we bij kennissen op visite geweest en daar ook blijven eten. Het was erg gezellig maar zoals verwacht moet ik het vandaag bezuren. Ik voel me een beetje grieperig en onrustig. Zou het van gisteren komen of zijn het gewoon de afkickverschijnselen door het stoppen met de morfine? Ik ga maar terug naar bed en blijf de rest van de dag boven.

Leo heeft macaroni gemaakt en ik ga naar beneden om te eten. Wonder boven wonder smaakt het me lekker. Ik ga even buiten zitten maar voel me nog steeds niet lekker. De bank dan maar. Ik zit mezelf in de weg en voel me misselijk. Naar bed maar weer. Als ik boven kom spuug ik al het eten van vanavond eruit. Het lucht wel wat op maar ik blijf me ziek voelen. Ik baal er zo van. Telkens als ik denk dat het goed gaat gebeurt er wel weer iets waardoor ik teruggefloten word.