De afgelopen dagen zijn weer als een rollercoaster voorbij gegaan. In het AVL hebben ze een flink aantal onderzoekjes gedaan om het een en ander uit te sluiten.
Robert heeft al een tijdje last van zijn heup en daar maakten we ons erge zorgen over. De artsen hebben naar aanleiding van een foto geconstateerd dat daar niets “geks” zit. Ook hebben ze Robert’s bloed gecontroleerd en alles (kalium, natrium, eiwitten, etc.) was normaal. Robert heeft gisteravond een nieuw middel voorgeschreven gekregen voor de kaakpijn. De kaakpijn wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de zenuwen die doorgesneden/verwijderd zijn in zijn aangezicht. Deze kluwen samen en veroorzaken dan pijn.
Het ligt in de bedoeling dat Robert vrij spoedig weer naar huis komt. Hij is nog altijd aangesloten op een morfinepomp en deze zal hij ook mee naar huis moeten nemen. Hij zal dan een kastje op zijn buik gaan dragen. Dagelijks zal er een wijkverpleegkundige langs komen om de naald te controleren. Zij zal ook de naald om de drie dagen verwisselen. Van de pijnarts moeten we verder nog vernemen of, hoe en wanneer de morfine afgebouwd zal worden voordat hij naar huis mag. De bijwerkingen van de morfine zijn namelijk dat Robert heel erg duf en lusteloos is. Daarbij heeft hij erg veel last van obstipatie, wat misschien nog wel het grootste probleem is op dit moment.
Dit weekend Robert en ik dit weekend een weekendje samen gepland. De kinderen gaan morgen met mijn ouders mee naar het familieweekend van de Reedijkjes. Daar gaan ze het helemaal fantastisch hebben met Ome Arnout, Opa en Oma, Oma Arie, Ome Sjakie (zoals Isabelle zo mooi zegt!), en de vele andere lieve tantes, ooms en nichtjes Reedijk. De insteek was dat wij vrijdag zouden gaan vertrekken en dat mijn ouders zondagavond zouden aansluiten met de kids en dan een aantal dagen zouden blijven. Gezien de onzekerheid wanneer Robert thuiskomt wordt het zeker geen weekendje weg. We gaan daar wel weer een mouw aan passen.
Met de kids gaat het goed. Isabelle heeft er wel besef van dat haar vader er niet is, maar voor haar is het inmiddels vrij normaal. Ze merkt het af en toe op dat haar vader er niet is, maar gaat daarna gewoon weer verder met spelen. Zo zijn kinderen (gelukkig!). Arthur is nog te klein om er iets van te merken, al stond ie vanavond wel bij de voordeur naar papa te roepen toen we thuis kwamen van een rondje wandelen. Robert doet namelijk altijd de deur open als ik de kinderen van de creche heb gehaald of ergens anders met hen ben geweest.
Met mij gaat het, naar omstandigheden, goed. Ik heb een topwerkgever, die me alle vrijheid en ruimte geeft voor de kinderen en Robert te zorgen. Dat geeft me enorm veel rust. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het ook wel een hell of a job is om alle ballen in de lucht te houden, ook al zijn er veel mensen die me helpen, zoals bijvoorbeeld mijn lieve buren Erik en Miranda die boodschapjes voor ons doen en eten voor ons koken. Morgen krijg ik voor het eerst huishoudelijke hulp. Hoera! Ik verheug me er enorm op dat zij me kan ontlasten.
Tot zover weer even een update van ons nooit saaie leven!
Lieve groeten van Janine