De situatie van Robert verbetert niet, sterker verslechtert alleen maar de laatste dagen. De sondevoeding kan helaas niet voldoende opgehoogd worden, dan wordt Robert weer misselijk. Op het moment wil Robert alleen maar slapen. Hij is het zat te vechten tegen de ziekte. Gisteren is Robert nog naar beneden gekomen, maar dat kostte hem zo veel krachten. Halverwege de trap is hij zittend verder gegaan en beneden in de stoel naar bed gerold. De zuurstofpomp staat al heel hoog, maar toch moet Robert dan echt een paar minuten bijkomen van de fysieke inspanning. Gisteravond wilde hij niet meer naar boven toe omdat hij er erg tegen opzag de trappen te moeten beklimmen. Gelukkig heeft buurman Just Robert naar boven getild. Dat ging goed en was een grote opluchting voor Robert.

Het is heel verdrietig te zien dat Robert zo afbrokkelt. De realiteit is helaas dat mijn bikkel niet gaat aansterken en de strijd tegen de ziekte niet gaat winnen. Robert is erg verdrietig, maar kan niet echt huilen. Het is verschrikkelijk om te merken dat hij er hartzeer van heeft dat hij zijn kinderen niet gaat zien opgroeien. Op het moment ligt hij lekker te slapen. Robert ziet erg bleek en is erg, erg moe.
Het is hartverscheurend om te zien dat de man waar je zo van houdt zo aan het afbrokkelen is en de moed aan het verliezen is. We hadden het zo graag anders gezien.

Een groet met een traan, Janine