Zondag 23-11-2014
Net als de dagen hiervoor ben ik nu ook weer gelijk met de kippen wakker. Ik draai en doezel nog wat maar ga er tegen zessen toch maar uit. Het is nog steeds druk in mijn hoofd. Vorige week om deze tijd stonden we op het punt te vertrekken. Dat is gewoon al een week terug. Er is zoveel gebeurd de afgelopen week dat is bijna niet te bevatten. Een reis van 18 uur naar Amerika, gedonder met het appartement en de koffers, nieuwe dokter met zijn team ontmoet, verschillende onderzoeken/scans gehad, nieuwe patiënten leren kennen, Stefan terug naar het vliegveld gebracht en nog niet bekomen van een ware cultuurschok.

Bij Provision zijn de mensen erg bekwaam en toegewijd maar ook daarbuiten zijn de mensen erg vriendelijk en behulpzaam. De bevolking van Knoxville staat daar zelfs om bekend. We vallen van de ene in de andere verbazing. In de winkels vind je heel veel personeel. Boodschappen hoef je niet zelf in te pakken want dat doet de caissière of een daarvoor aangestelde medewerker. Als het moet zetten ze het zelfs voor je in de auto. De huizen hebben bijna allemaal een veranda, meestal inclusief schommelstoel of bank en naast de auto’s staat er bij velen ook nog een boot/jacht op de oprijlaan.

De vrachtauto’s zijn heel mooi en groot, ze komen zo uit de film “route 66” rijden. De personenauto’s zijn ook al zo groot en imposant. De benzine hier is spotgoedkoop. Gaaf om te zien is de auto van de sheriff die zijn eigen auto met de naam sheriff erop heeft. De gele schoolbussen die je op tv ziet rijden hier gewoon, echt rond.

Gelukkig is het niet zulk mooi weer als gisteren en we blijven lekker een dagje binnen. Leo heeft zijn eerste klusjes al gedaan. Tja, daar waren dus al die kabeltjes voor die in de koffer zaten. We halen de tv uit de slaapkamer weg en gaan die gebruiken als 2e monitor. Haha, net als thuis. Nu kan ik veel makkelijker en sneller aan mijn website werken. Als je eenmaal 2 monitoren gewend bent is ééntje maar behelpen hoor.

Zaterdag 29-11-2014
De afgelopen week zijn zijn er geen onderzoeken geweest en hadden we vrij. Toch hebben we het heel druk gehad met niets doen. We hebben deze week nodig gehad om bij te komen. Ik heb erg veel geslapen en voel me nu veel rustiger in mijn hoofd. Mijn website is helemaal bij en ik heb nu de rust om wat te lezen of een spelletje te doen. We zijn een keer naar het centrum van Knoxville geweest en hebben wat rondgereden in de nabije omgeving. Echte uitstapjes hebben we nog niet gemaakt. Misschien komt dat nog en anders maar niet. Het is tenslotte geen vakantiereisje.

Straks gaan we lekker uit eten bij een steakhouse nu het nog kan. We doen dit niet zomaar want “ons bin zuunig”. Het is vandaag onze trouwdag die alweer 36 jaar telt. Genoeg reden om het samen even lekker te vieren. Stefan is dan wel naar huis hij blijft evengoed bezig. Hij heeft de dokter inmiddels alle foto’s gestuurd van de verschillende behandelingen. Ook die van mijn dikke en opgezette gezicht.

De dokter wil er graag meer over weten en gaat ook hier navraag over doen. Hij schrijft dat de foto’s heel informatief en nuttig zijn en van belang voor zijn beeldvorming. Wel makkelijk hoor dat dit “buiten ons om” gaat, heb ik er geen zorgen ook van. Ook heeft Stefan contact gehouden met de andere protonencentra. Dat de keuze op Knoxville is gevallen hebben ze sportief opgevat.

Zondag 30-11-2014
Ik krijg een email van een bevriende diëtiste met wat tips waarin zij mij erop wijst om op tijd de beginnen met energierijke dranken en tussendoortjes. Het is ook je spiereiwit wat je in korte tijd kwijtraakt als je onvoldoende voedsel binnen krijgt. Je voelt je toch wat fitter als je wat meer binnenkrijgt en valt ook minder snel af.

Wat toevallig want we hadden zelf ook al bedacht dat ik genoeg vitamines moet binnenkrijgen dus hebben we bij de drogist vitaminepillen gekocht. Het is voor 50+ en alle vitamines zitten erin. Eergisteravond hebben we er allebei één genomen. Leo heeft nergens last van maar 1,5 uur later kreeg ik jeuk op mijn lijf. Niet veel aandacht aan geschonken maar de volgende ochtend jeukte heel mijn lijf en ziet het licht bont. Ik ben blij dat ik mijn allergie medicijnen mee heb genomen (met dank aan de huisarts die me zei ze altijd bij me te hebben) en dat het daardoor niet erger is geworden maar het is nog steeds heel vervelend. Vannacht heb ik een tijd opgezeten omdat ik niet kon slapen van de jeuk.

Misschien is het toeval en is het gewoon stress, maar dat denk ik zelf eerlijk gezegd niet. De allergie medicijnen heten Tavegil en ik mag ze indien nodig 2x per dag. Ik heb de flesjes met drinkvoeding hier wel gezien maar niet van hetzelfde merk als in Nederland. Maar misschien is dat wel te bestellen. Als het nodig is ga ik ernaar vragen want als het even kan wil ik geen ander merk proberen tenzij het hoogst noodzakelijk is. Gelukkig ben ik nog niet met de bestraling begonnen want ik zou nu niet zo lang stil kunnen liggen. De bestraling zelf duurt dacht ik 6 minuten maar het is heel precies werk om mij in de juiste positie te krijgen geloof ik en dat kost veel tijd.

Maandag 1 december
Er staan geen afspraken dus we besluiten om vanmiddag een stukje te gaan rijden. Niet ver hiervandaan ligt het stadje Gatlinburg. Het hele plaatsje is al helemaal in kerstsfeer. De huizen zijn bijna allemaal al versierd en verlicht en het is prachtig om te zien.

Dan krijgen we een berichtje van Stefan. Provision heeft hem een email gestuurd omdat wij de telefoon niet opnamen. De afspraak van morgenmiddag wordt verplaatst naar 9.00 uur morgenochtend. Alle andere afspraken blijven gewoon staan. Had ik een afspraak dan? Ik weet van niets, jij? Nee. Wat een geluk dan dat ze de afspraak van morgen willen verzetten want we hadden echt niet heengegaan morgen. Op mijn kaartje staat 3 december.

Nou, morgen maar eens vragen want ook van de andere afspraken weet ik niets. Ik ben benieuwd of morgen daadwerkelijk de bestralingen beginnen. Volgens mij hebben ze gezegd dat ik eerst een oefensessie krijg. Tja, ik weet al heel lang dat het er een keer van moet komen en nu het zover is gaan we ervoor. Op naar de 100% genezing waarvan mijn dokter hier is overtuigd. Zelf kan ik er alleen maar op hopen dat de beste man gelijk heeft want na 7 jaar en nu weer de plek die inmiddels aan de linkerkant zit is dat moeilijk te geloven.