Dinsdag 27-10-2015
Voor vandaag staan er 2 afspraken gepland. Ik krijg een MRI scan en een echo van de nek en hals. Beide onderzoeken heb ik al vaker gehad dus ik vind het niet zo spannend. Hopelijk zien ze op de echo niets verdachts want ik ben geen fan van het nemen van een punctie.

De MRI scan valt me toch wat tegen. Ik ging ervan uit dat mij niets meer kan gebeuren en dat na alles wat ik heb meegemaakt dit een fluitje van een cent is waar ik lachend in ga. Mijn hoofd komt weer in een bak te liggen en er gaat een kap over mijn hoofd. In mijn hand het bekende knopje wat ik in kan drukken als ik eruit wil. Ik moet zo stil mogelijk blijven liggen maar dat kan niet anders want ik kan geen kant op. Er is nauwelijks ruimte boven mijn gezicht of naast me. Gelukkig blaast er constant koele lucht in mijn gezicht.

Ik voel dat de contrastvloeistof ingespoten wordt. Al vrij snel krijg ik last van mijn droge mond en een licht gevoel van paniek komt over mij heen. Rustig blijven, het is zo voorbij. Maar wat duurt het lang en het slikken gaat steeds moeilijker. Ik wil niet op het knopje drukken want dan moet ik er daarna toch weer opnieuw in. Eindelijk word ik weer uit het apparaat geschoven en kan ik weg. Op de klok zie ik dat het alles bij elkaar zo ongeveer 30 á 40 minuten geduurd heeft.

De uitbreiding van het ziekenhuis hebben we vanaf het begin gevolgd. De binnenkant is prachtig geworden en de entree van het ziekenhuis maakt ook al flinke vorderingen.

Leo zit in het restaurant aan de koffie en ik meld me voor het volgende onderzoek. Er moet een echo van de hals gemaakt worden. Terwijl ik bij de MRI precies op tijd aan de beurt was loopt het hier uit met een extra wachttijd van 3 kwartier. Het is niet anders maar dan word ik geroepen.

De echografist/arts komt om de echo te maken. Ik hoor constant piepjes en dat betekent volgens mij dat ze foto’s maakt. Oh, ik bid dat ze geen punctie hoeft te nemen. Maar dan is ze al klaar en ze kan meteen al zeggen dat ze geen verdikkingen ziet. Pfffff, toch wel een opluchting want de nek is wel gevoelig. Ik vraag nog of de bestraalde lymfeklieren helemaal weg bestraald zijn maar dat is niet zo. Ze zijn wel heel dun geworden.