De behandelingen zaten erop, nu nog wekelijks naar: Mondhygiënist, internist, radio-therapeut, controle bij de behandelend kaakchirurg en tussendoor ook nog een 3e narcose om de maagsonde te verwijderen. En het werd rustiger… ook in m’n hoofd. Té rustig… ik werd bang. Lag in verband met vermoeidheid veel op bed en ging onbewust aan het piekeren. Mijn vriendin greep in en binnen no-time stond de huisarts aan m’n bed. “ Dit is een heel logische reactie, dat zien we vaker” . Na 6,5 wk routine werd ik op mezelf teruggeworpen. Waar waren de vertrouwde gezichten van het ziekenhuis personeel… Als ik in het MST was kon me niets overkomen -hield ik mezelf voor- thuis kon dat wel als ik alleen was.
Ik sliep ‘s nachts niet en de schaarse momenten droomde ik en zag ik mezelf in de lijkkist liggen… etc etc……… Angst kreeg de overhand. Er werd vervolgens (op eigen verzoek) juist ingegrepen door de psycholoog en later psychiater. Ooit een psychose gehad en was hier als de dood voor. Ik kreeg slaapmedicatie en angst-remmers, na een paar weken merkte ik resultaat.
November 2015
In november 2015 mocht ik dan ook opnieuw een pet-scan laten maken… hier was niets meer van kankercellen te zien… wat was ik -soms teruggehouden- blij. Ik was idd bang voor terugkeer…van kanker!
Nu wachten tot die mond met blaren schoon genoeg was om met de klikprothese aan de gang te gaan. Niet wetende wat ik nu wel weet én VOEL (febr. 2016) Ondraaglijke pijnen heb ik gehad… en voorzag dat het blootleggen van de implantaten ook niet zonder slag of stoot zou gaan. Misschien onzin, maar mijn pijngrens is echt hoog echter als m’n lichaam iets aangeeft… zij het ook helaas zo. Laat ik het maar houden op die voelsprieten die het vaak bij het goeie eind hebben.
Met Kerst gezellig gourmetten met m’n vader, de jongens en schoondochters…nou wat een feest. Het eerste stukje vlees (prakte meestal vlees/groente en aardappels door elkaar) kwam als een glasscherf op m’n kaak. Niets laten merken Ans, gewoon zachtjes doorkauwen. Ja, wie is Koen, als die niets merkt… en jahoor, verdorie daar gingen m’n tranen bah. Wanneer o wanneer zou ik weer gewoon kunnen eten, hopelijk volgende zomer.
Januari 2016
Dinsdag 19 januari jl om 11.00 naar het nieuwe MST ! Nou ik blij… de auto van m’n vader mee, tanken, afrekenen in de parkeergarage!! Het is best irritant bij de betaalautomaten van het nieuwe MST. Er staan lange rijen mensen die soms vloeken en tieren bij het zien van het bedrag en de onduidelijkheid van de automaten voor de ouderen. Whow en de 21e weer en de 26e weer… nou we hebben aan benzine en parkeren vanaf eind april 2015 t/m nu flinke onkosten gemaakt. En dan reken ik de eigen bijdrage voor de taxi nog niet eens mee.
Het jaar 2015 hebben we gelukkig achter de rug. Nu komt het op herstellen aan en zal ik meer vertellen over de implantaten met alle gevolgen van dien…
Jeetje Ans wat heb jij veel meegemaakt in zo’n korte tijd. We hebben elkaar al regelmatig gesproken maar je verhaal heeft me weer aangegrepen. Waarschijnlijk omdat er veel herkenbare stukken in zaten zoals in het begin dat het niet doordringt wat er met je aan de hand is en medelijden hebben met iemand die geopereerd is aan kanker. De pijn die je hebt maar vooral het stukje over je angst. Een angst die veel meer inhoudt dan je kunt uitleggen op papier. Als lotgenoot voelde ik die angst en dat was best confronterend.
Heel veel sterkte bij je verdere herstel en een heeeeeeeeeeeele dikke knuffel.
Dank je wel Marga,
Best confronterend, maar ik was blij via “lotgenoten” meer te horen/lezen over hoofd/halskanker. Dit heeft me uiteindelijk ook doen besluiten om m’n verhaal te doen. Je staat er niet alleen voor!
? Ans
Nou Ans ik heb je hele verhaal van begin tot eind goed gelezen en viel van de ene verbazing in de andere. Hoe jij dit allemaal zo goed hebt kunnen verwerken met al die tegenvallers, dat vind ik verschrikkelijk goed van je. Ook hoe jij je voor de omgeving groot hebt kunnen houden en zo goed je dat met je vader hebt kunnen oplossen.
Wat betreft de onkosten, ik heb altjd de reiskosten (km) bij de verzekering kunnen declareren hoor. Niet het parekeergeld.
Nou meissie, je hebt jammer genoeg nog wel een lange weg te gaan, maar ik verzeker je dat je er over een jaartje heel wat beter zult voelen.
Gewoon ff door blijven bijten, daar ben jij volgens mij best wel goed toe in staat.
Heel veel sterkte en houdt de moed er vooral in.
groetjes van Leo
Jeetje Ansepans, wat een verhaal. Ik wist het eigenlijk wel, maar het te lezen pfff toch wel heel confronterend. Je bent echt een stoer wijf zoals jij je verhaal onder woorden hebt gebracht. Je kan trots op je zelf zijn.
Ans, wat ben je moedig. Ik hoop echt dat je er doorheen komt. Blijf vechten hoe moeilijk het ook is. Ik ben nog altijd kankervrij. Maar mijn leven is kwalitatief echt beneden peil. Mijn tong is verwijderd, mijn onderkaak is een transplantaat uit mijn onderbeen. Ook mijn mondbodem is vervangen, mijn tanden in de onderkaak zijn allemaal verwijderd. Voorlopig geen implantaten, de kaak en het slijmvlies daaromheen is nog te fragiel.
Maar ik zeg altijd: Ik leef nog. Ik wens je heel veel sterkte en veel geluk en moed!!!!
Jeetje Elly, wat heftig als ik jouw reactie lees. Je leeft nog, dat dan weer wel maar de prijs is hoog. Knap dat je nog steeds zo’n positief mens bent. Daar nemen we allemaal een voorbeeld aan.
Elly,
Pff en dan klaag ik? Meid wat ben je een TOPPER!
Neem op een andere manier contact met je op ?
Liefs Ans