14-10-2013
Even knopje omgedraaid
We zijn nu enkele weken verder al terug, en moet zeggen dat de ‘rust’ op gebied van ziekenhuis-gehol me wel goed doet. Al was het toch wel eerst zorgelijk terug: mijn longen voelde ik meer en meer achteruit gaan, maar in ’t ziekenhuis had de dokteres er dus niet echt verder bij stil gestaan, behalve dat ze me een test ging laten doen om de longcapaciteit te meten. Maar daar moest ik aan vijftal dagen op wachten, en ik voelde elke dag die longen slechter worden: eerst enkel ’s avonds hoesten, dan begon het al van ’s ochtends, dan begon het pijnlijk te worden, en ik dan voelde ik die pijn steeds dieper gaan, enz enz. En dat allemaal op een dag of drie é. Tegen de zaterdagochtend hield ik het niet meer, en heb dan de dokter van wacht opgebeld. Die luisterde ook, zei ook dat hij geen aanwijzingen op infecties kon horen, maar gaf me toch antibiotica, voor alle zekerheid. Ook zei ik hem dat ik verrast was dat het zo snel merkbaar achteruit ging. Hij antwoordde dat dat voor longen niet zo uitzonderlijk was: die kunnen op enkele uren tijd heel erg veranderen. Oef, voelde me toch wat minder een aansteller dan! En gelukkig maar, dacht ik achteraf: tegen zondagavond was er al een pak verbetering te merken en had ik terug een beetje een ‘normaal’ gevoel in de borstkas.

Ik was echt ongerust omdat ik me tot doel gesteld had een weekendje naar zee te gaan, bij mijn beste vriendin en m’n petekindje. Had ze al zo lang niet gezien, het vorige bezoek was al half in duigen gevallen omwille van die chemo die toen uitgesteld werd, en ik wou écht de zee nog es zien. En ik weet ook dat ik dat niet in het midden van de winter moet gaan doen é. En dan zeg ik nog niet wat we allemaal wel denken é, over laatste wensen en zo…. Heb er niet veel, maar dat was er wel nog ééntje van J

Dus die longen ergerden me serieus, want ik wist als het niet verbeterde, dat mijn weekendje in ’t water ging vallen. Ik wachtte een beetje om alles beginnen te regelen, maar toch: ik keek er enorm naar uit. Wou eerst per trein gaan (in alle hoogmoed en euforie dacht ik dat wel aan te kunnen, hoe naïef), tot een vriendin me zei: Ilse, zou je dat wel doen? Ik wil je echt wel brengen en komen halen, hoor… Nu ja, mijn onafhankelijke aard had dus eerst aan openbaar vervoer gedacht, maar was toch blij dat ze dat zei: was alsof er ineens nog een andere optie mogelijk was: me laten brengen… Soms denk ik echt: Ilse, waarom denk je daar nu zelf niet aan? Overkomt me ook vaak met andere dingen hoor J

Dus ja: optie vervoer : ok. Maar ik wou niet dat ze tweemaal dezelfde lange route moest gaan doen, heen en terug dan nog. Dus had op facebook een oproepje gedaan of er nog andere kandidaten waren? Ik dacht: baat het niet, schaadt het niet! En wat ik merk op die manier: er reageren mensen waar je het anders misschien niet aan zou vragen, niet aan zou denken, of niet van zou weten dat ze dat voor je willen doen… En wat was ik blij dat alles geregeld was: ik heb een superweekend gehad!!

Heb nog een volledige massage als cadeautje er bovenop gekregen, dus was de energiemeter al wat hoger, en de lieve zorgen van mijn petekindje en mijn vriendin hebben ook deugd gedaan. Niet dat er thuis niet voor me gezorgd wordt hoor, het was gewoon effe ‘vakantie’ snap je? We hebben zowel zaterdag als zondag een wandelingetje gedaan op de dijk (al bleef wandelen bij mij redelijk beperkt, maar toch), ijsjes gegeten (ja mama, het was een ik-zondig-weekend, sorry J ), en ik heb rustig op het strand kunnen zitten, genieten van de geur en het geluid van de golven, de frisse lucht opgesnoven en ineens ten volle begrepen waarom men zegt dat zeelucht heel gezond is voor mensen met problemen aan de luchtwegen.  In vergelijking met thuis heb ik niet eens echt veel gehoest, had meer longinhoud precies, en meer energie. ’s Avonds was ik wel moe van al die gezonde lucht, maar een dutje lostte dat op zodat we het toch erna nog gezellig hadden. Het was eigenlijk een weekendje dat zo eenvoudig was, maar net daardoor zo enorm deugddoend! Het was ook het laaste weekeind met mooi nazomer-weer, je kon echt op het strand zitten in een trui, zonder een zuchtje wind. ZALIG!!

We hebben ook een deel foto’s genomen aan de golfbreker, was wel met een dubbel gevoel terug. Zeker voor mijn petekindje. Hij is nu 14; heeft twee jaar geleden z’n zus verloren en heeft daar nog veel moeite mee. En nu begint hij ook te beseffen dat z’n meter wel héél erg ziek is. Hij wil het eigenlijk niet bevestigd horen, maar hij is verstandig genoeg… En zo begint het ook te gaan bij de andere kids: de kinderen van David beginnen het ook te beseffen, en m’n neefje ook. En hoe hard het ook is voor de kinderen, ergens ben ik er wel blij om dat ze beginnen te weten dat ik niet ga genezen. Was altijd ongerust dat ik op een onbewaakt moment iets verkeerds ging zeggen, waardoor ze te hard zouden schrikken. Of dat ze later boos zouden zijn omdat we het verzwegen hadden. Nu gaat dat stilaan op z’n plooi komen denk ik, en dat voelt toch ‘rustiger’ als ik met ze omga.

Eenmaal thuis gekomen had ik er nog energie van: heb zelfs de strijk even willen afwerken. Toch al een ganse tijd geleden dat ik nog een strijkijzer vast gehad had, maar heb halfweg de strijd toch moeten staken J Maar het voelde als een overwinning: ik ben nog niet ten einde!

En wat de dagen erna nog betrof: ik heb de knop van de ziekte even kunnen omdraaien, had voor mezelf soms af en toe het gevoel dat ik misschien toch nog ging genezen? Het weekendje had me zo erg mentaal een boost gegeven, dat ik het een beetje té positief inzag. Maar het was wel eens een verademing, want de laatste drie weken of zo ervoor, waren te duister en te zwart in mijn hoofdje. Niet dat dat niet kan, het is ook wel nodig, die ruimte moet er zijn, maar zo eens een lichtere kijk was een welkome afwisseling. Nu beginnen we opnieuw een week van ziekenhuisbezoek: heb een PET-scan en een doktersafspraak lopen, en dus wordt het weer meer realiteit.

Weer tijd voor de K-planeet, maar ik kijk toch nog alle dagen achterom naar mijn zee-gevoel. Dat kunnen ze me niet meer afnemen é 😉

15-10-2013
Ocharme ‘t ventje…
En terwijl ik aan zee was, was het voor David een veel minder leuk weekendje. We hadden het er de week ervoor een paar keer over gehad: dat het misschien goed was voor hem om wat tijd alleen voor zichzelf te hebben. Ik merkte aan hem dat de stress weer steeg, maar hij kan niet wenen of niet tonen wat het met hem doet, als ik in huis ben. Iets houdt hem tegen om mij de diepte van z’n verdriet te laten zien, hij voelt de drang om sterk te zijn voor mij. Ik zeg hem vaak dat dit niet hoeft: we zijn toch samen in goede en slechte tijden zoals ze zeggen, en ik wil er ook voor hem kunnen zijn. Maar ik begrijp ook dat hij niet zomaar die knop kan omzetten, dat het wat makkelijker gaat als hij wat tijd voor zichzelf heeft.

Ik heb begrepen dat het een weekend geworden is van tranen en verdriet, van angst en frustratie…

Maar als ik zag hoe hij was als ik thuis kwam: stond me in de deur op te wachten, heb enorme dikke knuffels gekregen de dagen die volgden, hij was blij als een kind dat ik terug thuis was, de liefdesemmer liep effe over J

Dat doet me dan zoveel plezier, ik besef dan nog maar eens hoe veel ik van hem hou, en hoe toevallig het is dat ik hem in mijn leven gekregen heb. Maar eveneens hoe zwaar het voor hem is, en zal worden. En dat is potverdorie ook vree pijnlijk!

November 2013  
Deze maand heeft Ilse geen blog geschreven.