Er zijn alweer 4 weken voorbij dus op consult bij de bedrijfsarts maar weer. Net als alle voorgaande keren vertelt hij mij dat ik er zo goed uit zie, veel beter dan de vorige keer. Ik zie er zelfs zo goed uit dat ik vast wel weer 2 ochtenden in de week kan gaan werken.

Het lijkt hem niet verstandig om op de eigen werkplek te gaan zitten. Misschien heeft hij daar wel gelijk in. Het is moeilijk om na een paar uurtjes weer naar huis te gaan. De werkdruk op de afdeling is zeer hoog en als je weer achter je eigen buro zit dan ben je er weer hè!

Zo ga ik dus de dinsdag- en donderdagochtend de directie secretaresse ondersteunen. De nieuwe directrice vindt dat het opbouwen van de te werken uren veel te langzaam gaat. Zij zegt de bedrijfsarts gesproken te hebben en afgesproken heeft dat er iedere week 1 dagdeel meer gewerkt wordt. Heel vreemd! De bedrijfsarts weet hoe het met me gaat en met mij is iets heel anders afgesproken. Ik denk er het mijne van. Op het werk ziet men mij alleen als ik me er goed genoeg voor voel. Hoe ik de rest van de dag doorbreng is waarschijnlijk niet voor te stellen voor sommige mensen.

Hetzelfde geld natuurlijk ook voor mensen in mijn directe omgeving. We hadden vrienden (tenminste dat dachten wij) die vanaf het moment dat ik ziek werd niets meer van zich hebben laten horen. Dit soort dingen kan ik niet begrijpen. Als we weg moeten of visite krijgen zorg ik dat ik voor die tijd geslapen heb. Zo hou ik het beter vol en kan ik ook genieten van een gezellige avond.

Er wordt ook niet over enge ziektes gepraat. Natuurlijk kom je hier niet helemaal onderuit maar we proberen toch om het zo gezellig mogelijk te houden. Want zeg nou zelf, alles waar je van geniet kan niemand je meer afnemen.

Het leven is één groot spel. Dat hebben we Stefan ook proberen mee te geven in zijn opvoeding. Soms win je wat en soms verlies je wat. Ik ben van plan om dit spelletje te winnen maar dan wel op mijn manier.