Woensdag 07-11-2007
Vandaag brengen we een bezoekje aan het MCA. Er moet een echo gemaakt worden van mijn galblaas en pancreas. Ik meld me rond 10.00 uur, ruim op tijd dus voor de afspraak om 10.30 uur. Het meisje achter de balie kan mijn afspraak niet terug vinden in het computer-systeem. We moeten plaatsnemen in de wachtruimte dan kan ze het even rustig uitzoeken. Ze komt het zeggen als ze hem gevonden heeft.

Om 10.30 uur weet ze pas meer. Ik moet er maar even tussendoor, het kan nog wel een minuut of 20 duren voordat ik aan de beurt ben. Dat heb ik weer. Om 11.00 uur ben ik aan de beurt. Op de bh na moet alle bovenkleding uit. Er wordt gel op mijn buik gesmeerd, wat een vieze kleddertroep zeg. Ik ben er klaar voor. Het onderzoek duurt lang. De dokter kan iets niet vinden wat achter de pancreas ligt. Blijkbaar mis ik iets. Een 2e arts komt het proberen. Ze drukt me bijna door de behandeltafel heen en dan ziet ze het gemiste artikel. Ik ben dus toch compleet van binnen. Galstenen kunnen ze niet vinden. Volgens mij kunnen ze sowieso niets geks vinden. Over 5 dagen heeft de huisarts de uitslag.

Vanavond ben ik een avondje alleen. Leo is naar vrienden op bezoek. Kan ik mooi het verslag van vandaag vast doen.

Donderdag 08-11-2007
Ik lig in bed als de bel gaat. Het is rond 12.00 uur. Leo is beneden en ik hoor dat we visite hebben. Wat jammer dat ik dat niet wist van te voren. Dan had ik nu beneden gezeten in plaats van in mijn bed te liggen. Zo snel als ik kan zorg ik dat ik opgedoft en afgestoft ben en ga naar beneden. Wat leuk. We hebben gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat.

Leo is vanmiddag even een klusje doen bij zijn zus. Ik voel me best goed dus neem ik het ervan. Ik doe wat kleine klusjes, ga de kamer afstoffen en verzorg de bloemen. Ik ben er de hele middag mee bezig en heb het helemaal gehad. Ik stuur een sms’je naar Leo dat hij rustig aan kan doen. Het is 16.30 uur en ik ga weer naar bed.

Jawel hoor, Leo maakt me om 20.00 uur wakker. Alweer een dag die bijna om is. Wat baal ik daar toch van. Om 23.00 uur kan ik mijn ogen niet meer open houden. Welterusten maar weer.

Vrijdag 09-11-2007
Leo is een slechte slaper. Vaak gaat hij ’s nachts naar beneden of is er ’s morgens alweer vroeg uit. Zo ook vanmorgen. Om 6.30 uur word ik wakker omdat Leo met veel moeite het bed probeert uit te komen. Ik val direct weer in slaap en word wakker van de telefoon. Er wordt niet opgepakt. Leo is zeker in slaap gevallen op de bank. Snel neem ik op. Een vriend van Leo wil hem iets vragen. Ik stap mijn bed uit om naar beneden te gaan en schrik me rot. Mijn hart bonkt in mijn keel. Er ligt iemand in ons bed. Je raad het natuurlijk al. Leo was er inmiddels weer naast gekropen. Leuk verhaal hè?

Ik heb lichamelijk best een goede dag vandaag. Ik heb beneden alles gezogen en de toilet is weer schoon. Leo heeft de boodschappen al binnen. Mmmmmm lekker, hij heeft slagroomgebak mee. Dit kun je vast wel eten, dan heb jij ook eens wat lekkers. Wat lief.

Nu voel ik me weer depri. Het lijkt wel alsof de nortilen niks meer doet. Ik zie als een berg tegen het eten op. Spinazie, aardappelen en een eitje. Als ik dat goed fijnprak moet het toch te doen zijn. Het slikken en de pijn in het oor zijn het ergst. Als dat nou eerst maar eens over zou zijn dan voelde ik me vast beter.

Leo moet niet teveel tegen me zeggen want anders begin ik te huilen. Ik weet niet hoe dat komt want eigenlijk is er niks aan de hand. Hoe heet dat ook alweer? Oh ja, Jantje lacht en jantje huilt.

Achteraf viel het eten reuze mee. Ik ga nog even plat tot 20.00 uur. Als ik beneden kom branden de kaarsjes alweer. Wat hebben we toch een gezellige en warme kamer. Het is mijn tv avondje. Gtst, heel Nederland helpt, Andre Hazes en als laatste het nieuws op 4. Ik installeer me op de bank en ben er helemaal klaar voor. Heerlijk.

Zaterdag 10-11-2007
Ik heb vandaag geen zin om wat te schrijven dus hou ik het kort. Leo doet de boodschappen. Vanmiddag visite. Stefan belt vanaf Schiphol hoe laat hij op het station zal zijn. Leo haalt hem van de trein. Hij blijft vanavond hier en gaat morgenochtend naar huis.

Als vanouds gaan we ‘s avonds een potje klaverjassen. Lekker stokbroodje en wijntje erbij, nou ja, de mannen dan. Het was een speciale fles wijn van wel € 20,00. Zowel Leo als Stefan vindt hem niet lekker, wat zonde van zo’n dure fles. De vieze smaak in mijn mond lijkt wel weg te zijn.

Zondag 11 november
11 November, het is Sint Maarten vandaag. Alle kleine kinderen gaan dan zodra het donker is langs de deur om een snoepje op te halen. Voordat zij een snoepje krijgen is het de bedoeling dat ze eerst een 11 november liedje zingen. Vooral de kleinste kinderen zijn leuk. Ze doen echt hun best om een liedje te zingen en stralen als je ze vertelt wat een mooie lampion ze hebben. Op school wordt meestal een lampion gemaakt, daar zijn de kinderen dan al dagen mee bezig. De een is nog leuker dan de ander.

Zo, de was is gestreken en Stefan is weer naar huis. Het is een prachtige dag vandaag. Zon, maar wel koud. De zon heeft zich al lang niet laten zien. De foscan is nog niet uit mijn lichaam. Ik heb nu zon nodig om de foscan te activeren en zo kwijt te raken. Ik moet naar buiten. Nou tegen de tijd dat ik er klaar voor ben is de zon weer weg. Jammer.

Leo heeft ontdekt dat je ook spelletjes kunt doen op de pc en doet met meer dan grote regelmaat een spelletje sudoku. Ik zit boven achter de pc. Ik moet nog wat mailtjes beantwoorden. Onverwachts komen de buren op visite en zo draait de middag alweer.

Ik krijg ineens een onbedwingbare trek in lekker eten. Dat is een goed teken. De kasten gaan open. Ik wil patat met een kroket en een frikandel speciaal. Helaas, dat krijg ik vast nog niet weg. Ik vind een blikje zalm. Dat moet wel lukken. Ik prak het fijn met een flinke klodder mayo en tomatenketchup erdoor. Een sneetje brood zonder korstjes en eten maar. Voor het eerst na de belichting van 10 oktober krijg ik iets hartigs naar binnen. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk heb ik alles op. Heerlijk. Nu maar hopen dat ik er geen last van krijg.

Zo af en toe staan er kinderen voor de deur te zingen. Het is niet druk, ik snap er niets van. Er zijn al met al misschien 50 kinderen geweest. De eerste jaren dat we hier woonden was dat wel het dubbele. Als de kinderen thuis komen wordt de snoepvoorraad bekeken en gesorteerd. Voordat alles opgesnoept was duurde weken. En dan met buikpijn slapen, want onderweg was natuurlijk genoeg gegeten.

Maandag 12 november
Het eten van gisteren is er in gebleven dus dat is een goed teken. Ik voel me ook goed. Vandaag moet ik weer een nieuwe morfinepleister op. Ik besluit om er vanaf nu nog maar 1 x 50 mcg op te plakken in plaats van 2. Ik ben benieuwd hoe dat uitpakt. De laatste weken ben ik bijna niet buiten geweest. Dat moet veranderen. Ik ga vanmiddag even met Leo mee naar het verpleeghuis waar zijn moeder woont. Ik hoop dat ze mij nog herkend. Mijn naam weet ze niet meer. Opeens zegt ze: ”jij bent ziek geweest, ben je nu weer helemaal beter?” Ja hoor, ik ben weer beter en kan nu weer op visite komen.

Eigenlijk wilden we aansluitend nog even samen de Middenwaard in maar dat lukte niet. Leo heeft de boodschap maar alleen gedaan en ik ben in de auto blijven zitten.

Dinsdag 13 november
Vandaag krijgen we de uitslag van de echo van vorige week. De dokter belt ons tijdens het telefonisch spreekuur. Leo neemt op. Het blijkt dat ik een galsteen(tje) heb gehad. Enige tijd terug is die steen verdwenen maar hiervan waren de sporen nog wel te zien. Als het goed is heb ik nu geen pijn meer. Inderdaad, na de laatste keer heb ik geen last meer gehad. Toch vind ik het vreemd dat een galsteen klachten als pijn op de borst en benauwdheid kunnen veroorzaken. Ik ben blij dat ik geen dokter ben. Bij het laatste consult heb ik het adres van mijn site doorgegeven aan de arts. Hij vertelt nu dat hij de website voor een groot gedeelte gelezen geeft. Hij vindt het een interessant verhaal.

Zowel vanmorgen als vanmiddag hebben we visite. Het gaat goed en ik heb het aardig vol gehouden al zeg ik het zelf.

We eten makkelijk. Een heerlijk lekkerbekje en er is nog wat soep. Het eten gaat steeds beter. De tong is ook minder pijnlijk. De dokters hebben het wel goed in de gaten. In de info staat dat je na ongeveer 6 weken na de behandeling kunt gaan beginnen met afbouwen van de pijn medicatie. Morgen ga ik de 6e week in dus dat klopt wel zo’n beetje. Gisteren heb ik 25 mcg minder aan pleisters opgedaan en dat gaat goed. Per 6 dagen mogen de pleisters afgebouwd worden met 25 mcg per keer.

Na het eten ben ik een paar uur onder zeil geweest. Nu zit ik in Word de tekst te tikken voor op mijn site. Ik ben er best wel even mee zoet. Van zaterdag t/m dinsdag moet ik alles nog overtikken. Leo zit beneden en heeft een vriend op visite. Ik ga er ook nog even bijzitten.