Donderdag 31-01-2008
Ik sta net onder de douche als de telefoon gaat. Er wordt diverse keren gebeld. Het antwoordapparaat wordt ingesproken maar het lukt mij niet om het bericht te beluisteren. Als Leo thuis komt van de boodschappen luisteren we het af. We zijn met stomheid geslagen.

Een van de specialisten van het AVL heeft de beantwoorder ingesproken met het verzoek om morgenochtend om 9.00 uur op het spreekuur te komen. Wat is dit nu weer??? Leo belt terug. De arts wil voordat met de behandeling wordt begonnen toch nog 1 keer de tong bekijken en/of een biopt nemen. Daar zitten we dan. Alle spullen liggen klaar, de medicijnen zijn in huis en ik heb geaccepteerd dat deze behandeling noodzaak is. Nu zitten we weer in onzekerheid. Ik heb geen idee of ik nu blij moet zijn of juist niet en kan de tranen niet bedwingen. Dat er iets gebeuren moet is duidelijk alleen rijst nu de vraag wat. Ben ik toch weer een speciaal geval?

Vanmiddag gaat weer de telefoon. Mijn eigen arts uit het AVL belt om te vragen hoe het met me gaat. Onvoorstelbaar hoe de betrokkenheid is. Ze legt nogmaals uit dat morgen 3 andere specialisten de plek op de tong gaan beoordelen en dat daarna besloten wordt of de pdt behandeling zaterdag doorgaat of dat er voor een andere behandeling wordt gekozen. Natuurlijk ben ik blij dat de pdt alleen maar doorgaat als alle artsen het noodzakelijk achten maar wat als het niet door gaat? Morgen weet ik meer.

Ik had zoveel plannen voor vandaag maar daar komt niks meer van terecht. De spanning is weer helemaal terug. Uiteindelijk heb ik alleen de afwasmachine uitgeruimd. Ik neem vanavond maar een stevige borrel voordat ik ga slapen.

We hebben afgesproken om vanavond samen met mijn moeder uit eten te gaan. We leven gewoon weer verder en gaan toch maar. Wij gaan niet vaak uit eten maar als we gaan dan stellen we ook wel wat eisen. Het is heel gezellig en het eten is voortreffelijk.