De afgelopen weken zijn ontzettend snel voorbij gevlogen. Ik merkt dat mijn eigen beleving van tijd, sinds ik ziek werd, voortdurend aan verandering onderhevig is. De tijd stond even stil, maar het tempo gaat weer omhoog. Dat is zeker het geval, nu ik de draad weer probeer op te pakken en ook mijn dagelijkse patronen weer veranderen. Wat is er in die korte tijd toch weer een boel gebeurd. Er waren fijne dingen, maar ook hele treurige gebeurtenissen, zoals die vreselijke bomaanslagen in Brussel. Het is een bizarre werkelijkheid die rauw op ons dak valt en mij pijnlijk doet beseffen wat voor zooitje we met elkaar ervan maken. We vergiftigen onze planeet en we maken elkaar af. De werkelijke kern van de problemen worden niet of nauwelijks opgelost, maar we bestrijden de symptomen. Als er niets verandert stevenen we af op zelfdestructie. Misschien is het allemaal wel onvermijdelijk. Moet er eerst complete chaos ontstaan, waarbij alles wat gevestigd is, eerst wordt afgebroken? Is er dan pas ruimte voor echte verandering? Kan er dan pas een nieuwe, betere wereld uit het as herrijzen? Ik vrees dat dat zo maar eens zou kunnen.
Anderhalve week geleden vernam ik het slechte nieuws dat een collega uit mijn marketingteam – zij had in dezelfde periode als ik de diagnose kanker gekregen – het niet gaat redden. Dat bericht kwam keihard binnen. Ik was ook echt een paar dagen van slag.. zo oneerlijk. Ik had zo intens gehoopt dat we hier beiden goed uit zouden komen. Helaas pakt het anders uit … diverse operaties, chemo’s en bestraling konden niet verhinderen dat de kanker vanuit haar eierstokken naar andere plekken in haar lijf is gewoekerd. De zware behandelingen hebben haar helemaal gesloopt. De wilskracht om te knokken is weggevloeid en haar hoop is verdwenen. Ze berust in haar lot en laat ‘t verder allemaal over zich heen komen.
Er waren gelukkig ook fijne dingen! De lente is aangebroken … zo ontzettend heerlijk om de zonnestralen op mijn huid te voelen branden. Ik geniet met volle teugen. De zon heeft al veel kracht en laat zich regelmatig zien. Warmte en licht. De wereld ziet er meteen een stuk rooskleuriger uit. Afgelopen week (23 maart) hadden we ook een jarige in huis. Noa, onze jongste dochter en lentekind, is zeventien geworden. Kleine mesjes worden groot! Ze is in heel veel opzichten een echte Ram. Niet kunnen stilzitten, impulsief, onbesuisd, optimistisch, snel afgeleid, fysiek, chaotisch, maar super creatief. Van kleins af aan had ze moeite met vooruit plannen en structureren. Ze heeft zo veel talenten, maar leren uit schoolboeken valt daar niet onder. Noa heeft verder de unieke gave om volledig te leven in het moment: Hakuna Ma Tata. Het hier en nu is wat haar bezig houdt. Dat is haar kwaliteit … haar grote kracht. Als kleuter zei ze altijd: “Papa… je moet een beetje lol hebben in het leven”. Oh … ik kan nog zo veel van haar leren.
Met mijn herstel gaat het goed. Zowel fysiek als mentaal voel ik me langzaam maar gestaag sterker worden. Ik hoef alleen maar terug te denken aan de dieptepunten achter me en ik zie duidelijk de stappen die ik al heb gemaakt. Gaandeweg ben ik tot het besef gekomen dat er eigenlijk geen oude “ik” meer bestaat. Kanker doet een boel met ons. Het verandert ons als mens behoorlijk. Het biedt ons ook de kans om innerlijk te groeien … naar een hogere bewustzijnsniveau. Relativerender, ontvankelijker, liefdevoller, bewuster … meer levend in het hier en nu. Ik vind dat eigenlijk best een mooi geschenk. Natuurlijk heeft kanker een boel negatieve kanten, maar na verloop van tijd verdwijnen die naar de achtergrond. Het is dus niet een kwestie van weer “de oude” worden, maar groeien naar de nieuwe ik…. opnieuw op ontdekkingsreis. Zijn we niet allemaal reizigers?
Het blijft vooralsnog balanceren met mijn beperkte energie. Gelukkig krijg ik steeds meer ervan te besteden. Mijn belastbaarheid gaat in stapjes omhoog, maar tegelijkertijd merk ik ook dat de belasting op veel fronten groter wordt. Het wordt drukker in mijn hoofd. Logisch … mijn wereldje is weer groter aan het worden. Het draait niet meer alleen om mij en mijn ziekte. Mijn eigen aandacht moet ik nu verdelen over andere, alledaagse zaken en zorgen, die voorheen aan mij voorbij gingen. Ik ben hierdoor ook wat vaker moe en neem dan wat gas terug. Voor de buitenwereld lijkt het erop dat mijn herstel in een ononderbroken stijgende lijn omhoog gaat, maar zo verloopt dat natuurlijk niet. Het is een grillig proces. Steeds weer de grenzen opzoeken en verleggen. Eenmaal over de grens heen, reageert mijn lijf direct, meestal gevolgd met een kleine terugval. Gelukkig herstel ik weer snel, om vervolgens weer te stabiliseren op een hoger niveau. Ik werk inmiddels 3 dagen van 5 uur. Vanaf volgende week verander ik dat naar 4 dagen van 4 uur. De woensdag houd ik aan als vrije dag, om bij te komen. De volgende stap is om over enkele weken verder uit te breiden naar 4 maal 5 uur. Ik moet ervoor blijven waken dat ik niet te snel ga … dat blijft mijn grootste valkuil. De ARBO bedrijfsarts en ook mijn begeleiders benadrukken steeds opnieuw. Ik neem hun advies ter harte. Door mijn zichtbare aanwezigheid is het voor collega’s erg makkelijk om even praatje te maken. Men betrekt mij graag. Het is dan zo verleidelijk om overal mijn mening op te geven. Voor je het weet, wordt ik ergens in meegesleurd. Ik probeer me daarom zo veel mogelijk te concentreren op mijn eigen afgebakende werkzaamheden en “NEE” te zeggen tegen nieuwe dingen. Het afmaken van dingen en ze afstrepen van mijn “To Do” lijst – het maakt niet uit hoe klein – geeft me in ieder geval ontzettend veel voldoening.
De meivakantie komt eraan. We hebben besloten om dan twee weken naar Cyprus te gaan. Het is weliswaar niet zo exotisch als Jamaica of Bali, maar wel een stuk betaalbaarder en bovendien minder ver vliegen. Cyprus (het noordelijke Turkse deel) hebben we 3 jaar geleden al een keer aangedaan, maar omdat er op het eiland nog zo veel te zien valt, gaan we er nog een keer heen. Het plan is om dit keer een auto te huren en dagtripjes te maken. Verheug me op de zon en warmte, want dat zal absoluut weer een energie boost geven. Of het met eten ook genieten wordt, is afwachten. Mijn smaak is nog steeds heel instabiel. Het varieert bijna dagelijks. Bij alles wat ik in mijn mond stop, is het iedere keer weer een verrassing wat ik proef. Ik merk dat mijn passie voor koken een stuk minder is geworden. Tja… wat moet een kok zonder smaakpapillen. Ondanks de frustratie soms, blijf ik hopen op verbetering en probeer ik zo veel als het kan te genieten van vage smaaktonen die ik wel herken. Het is niet anders.
EEN JAAR VERDER…
Vorige week viel er een brief van het UWV op mijn deurmat. De inhoud was zakelijk en informatief. Er is precies uitgelegd wat de consequenties zijn van langdurige ziekte en ook wat mijn rechten en plichten zijn. Binnenkort wordt ik uitgenodigd door mijn werkgever voor een jaarevaluatie. De brief voelde toch beetje vreemd, aangezien ik vol in mijn re-integratieproces zit op basis van goede afspraken met de ARBO-arts en mijn werkgever. Onderling wordt er blijkbaar niet met elkaar gecommuniceerd. Het heeft natuurlijk ook alles te maken met de regeltjes binnen ons sociale zekerheidstelsel. Uiteindelijk draait het ook weer om geld. De partij die uiteindelijk betaalt, bepaalt.
Met de brief komt bij mij ook het besef … Dat we inmiddels 1 jaar verder zijn. Een behoorlijk turbulent jaar dat op een gegeven moment voorbij is gevlogen. In april 2015 ging ik, op aandringen van mijn partner, met een keelpijn naar de huisarts die mij tot twee keer toe een antibioticakuur voorschreef, die totaal niet aansloeg. Witte spikkels op mijn keelamandel heb ik vroeger zo vaak gehad en ik ging hiervoor normaliter nooit voor naar de dokter. Mijn lijf wist dit soort kwaaltjes altijd op eigen kracht te herstellen. Soms vraag ik me af hoe het allemaal zou zijn gelopen, als ik bij mezelf was gebleven en gewoon op mijn eigen lijf had vertrouwd. Dus zonder antibiotica die het immuunsysteem verzwakt. En vooral zonder alle geestelijke, emotionele en lichamelijke stress die als een lawine over je heen de denderen, vanaf het moment dat het woord Kanker valt. Tja … achteraf … kun je een koe in de kont kijken. Vorig jaar is passé … Ik kan de geschiedenis niet meer terugdraaien. Het heeft zo moeten zijn. Het enige wat echt er toe doet, is wat er nu is en ik richt mijn energie op die dingen waar ik wel invloed op: voeding, levensstijl en een betere beheersing van stressfactoren. Het blijft voorlopig zoeken naar de juiste balans met mijn beperkte energie, maar gelukkig verbetert dat stap voor stap. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar mijn lichaam en het te geven wat nodig is. Verder probeer ik meer met mijn hart keuzes te maken. Ik weet dat ik een sterk analytisch vermogen heb, maar vertrouw steeds vaker op mijn onderbuikgevoel en intuïtie.
Deze week staan twee spannende afspraken op de agenda. Morgen onderga ik een BETA-Vincent onderzoek bij mijn NTTT-arts. BETA staat voor Bio Electronische Terrein Analyse die een indruk geeft van mijn “bodemgesteldheid”, of te wel de gesteldheid van de aanwezige vloeistof (bloed, urine en speeksel) in mijn lichaam die bepalend is voor mijn biologische conditie. Er worden drie zaken gemeten: 1. de zuurtegraad (pH) aan de hand van de aanwezige waterstofionen, 2. het redoxpotentiaal (rH2) aan de hand van de aanwezige vrije elektronen en 3. de elektrische weerstand (R) aan de hand van de aanwezige elektrolyten. Dit allemaal geeft inzicht in de ziektes of aandoeningen waar ik gevoelig voor ben. Hiermee kan een nog specifieker individueel behandelplan worden opgesteld. De uitslag krijg ik overigens dezelfde dag te horen. Ik moest overigens een week geleden al stoppen met innemen van supplementen en andere medicijnen, om de testresultaten zo min mogelijk te beïnvloeden. Het voelt eerlijk gezegd wel kaal zonder al die supplementen. Blijkt maar weer hoe snel de mens went aan nieuwe gewoontes.De andere belangrijke afspraak deze week is op donderdagmiddag. Dan moet ik voor mijn vierde 2-maandelijkse controle naar het ziekenhuis. Ik heb zojuist samen met Elke uitgebreid mijn mond en keel geïnspecteerd. Niks vreemds te zien of te voelen. Mondslijmvliezen en tong zien er gezond mooi lichtroze uit met hier en daar restant littekenweefsel. Er wordt donderdag ook bloed afgenomen voor onderzoek van mijn schildklierfunctie. De vorige keer ging dat niet geheel vlekkeloos. De ARTI-assistente prikte tot vijf keer toe mis en verwees me uiteindelijk maar door. Dit keer meld ik me rechtstreeks bij de prikpost van het ziekenhuis. Bloedprikken is voor hun een fluitje van een cent met die dunne vlindernaaldjes. Ik ga al met al met een relatief gerust hart naar de komende controle. Het enige waar ik tegen opzie, is dat nare kijkslangetje door mijn neus. Maar dat overleef ik ook wel weer.
POSITIEF NIEUWS IN 1 WEEK…
Ik krijg veel vragen naar aanleiding van mijn vorige blog, vandaar even een snelle update over het BETA-Vincent onderzoek en mijn 2-maandelijkse controle in het ziekenhuis, beiden vorige week.
De BETA-Vincent analyse wordt gedaan op basis van bloed, urine en speeksel. Het verzamelen van het laatste was een behoorlijke uitdaging vanwege mijn beschadigde speekselklieren. Gelukkig kon ik die ochtend precies genoeg in het potje bij elkaar spugen dat nodig was voor de test. Ik had de tip gekregen om op een knoop te sabbelen en dat hielp best goed. Het aftappen van een buisje bloed ging in 1 keer goed … fijn om niet te worden mis geprikt.
Volgens de BETA-Vincent ziet mijn algemene biologisch conditie er positief uit. Ik ben 52 jaar. Mijn zogeheten immuun competentie ligt op 57 jaar, iets hoger dus. Dit betekent dat mijn immuunsysteem functioneert op het niveau van iemand die iets ouder is. Niks om over in paniek te raken, omdat dit beeld normaal is na een zware bestralingstherapie. Het oxidatieniveau en de zuurtegraad van mijn vloeistoffen liggen niet in de kritische zone van kanker of hart- en vaatziekten. Dit duidt op een lage vatbaarheid voor deze aandoeningen. Hoewel ik me ervan bewust ben dat ik hier geen garantie aan kan ontlenen, voelt het als een hele geruststelling. Echter, de oxidatiewaarden van zowel mijn bloed en speeksel zijn te hoog. Ook de pH waarde (zuurtegraad) van mijn bloed en speeksel zijn weliswaar niet kritisch, maar iets aan de hoge kant. Dit allemaal duidt op het volgende : – een hoge vatbaarheid voor schimmels (klopt helemaal) – een hoge graad van oxidatie van mijn systeem – een inefficiënte leverfunctie.
Mijn behandelplan is op basis van bovenstaande diagnose meteen aangepast.Mijn oxidatieniveau moet omlaag. Dit kan door het eten van voeding dat rijk is aan antioxidanten rijke voeding, zoals granaatappel, blauwe en rode bessen, pruimen, blauwe druiven en/of door middel van een antioxidant supplement, een aanvulling op de supplementen die ik al gebruik. Mijn leverfunctie moet ik verbeteren door deze bij tijd en wijle ontgiften. Dit ga ik de komende maanden doen met twee kuren: een 2-daagse “Purge” en een 6-daagse “Liverflush” met een tussenpoos van een maand. Het moment mag ik zelf bepalen. Over zes maanden krijg ik opnieuw een BETA-Vincent onderzoek en kunnen we de effecten van de behandeling in de tijd bekijken. Mijn controlebezoek in het ziekenhuis verliep ook positief. Ik moest weliswaar ruim drie kwartier op mijn beurt wachten, omdat de assistente niet had doorgegeven dat ik in de wachtkamer zat. Een plek die ik al vaker dan mij lief is heb gezien. Uiteindelijk was ik nog geen tien minuten binnen voor het gebruikelijke ritueel: het vragen hoe het gaat, het kijken en het voelen. Mijn kortste bezoek ooit. Wellicht ook omdat het voor ik er voor het eerst in mijn uppie was (Elke had een afspraak bij de tandarts voor een kroon). Alles zag er goed uit en ik kreeg het advies om vooral op de zelfde voet door te gaan. Over twee maanden zien ze me graag weer terug voor controle. Schiet me nu te binnen dat men niet heeft teruggebeld over mijn bloedwaarden met betrekking tot mijn schildklierfunctie. Morgen maar even er achteraan bellen.
Al met al positief nieuws in 1 week. Dat geeft hoop voor de toekomst. Het is voor mij ook de bevestiging dat ik op de goede weg ben. Mijn eigen weg die mij het gevoel geeft dat ik de verantwoordelijkheid neem over mijn eigen lijf en leven. Ik voel me er goed bij en ik ben ervan overtuigd dat die leidt tot het repareren van het zelf herstellend vermogen van mijn lichaam om zo te voorkomen dat kanker terugkomt.
VAKANTIE MET EEN ROUWRANDJE…
Gyrne, Cyprus, vrijdag 29 april 2016
Er zijn soms van die gebeurtenissen die er ongewild flink inhakken. Tijd en plaats doen er dan niet toe. Als een duivel uit een doosje komt het fenomeen kanker weer tevoorschijn en beheerst het mijn gedachten. Mijn collega Ledy wordt vandaag om 11 uur begraven. Afgelopen maandag kreeg ik het bericht van onze directeur dat ze haar laatste adem had uitgeblazen in bijzijn van haar 2 kinderen en familie. Haar kanker was onomkeerbaar. Mijn hart huilde, maar ik was ook een beetje opgelucht dat ze verlost is uit haar lijden. Ik heb een paar uur op het strand naar de azuurblauwe Middellandse zee zitten staren, luisterend naar de eeuwige cadans van de golven. Een geluid die al miljoenen jaren hetzelfde is. Het deed me opnieuw beseffen hoe kort en nietig een mensenleven eigenlijk is. “Wil je terug naar huis?” vroeg Elke. Ik moest die vraag even op me in laten werken. Uiteindelijk kwam ik op een NEE uit. Ik heb Ledy acht jaar geleden weliswaar aangenomen en onder mijn hoede gehad, maar de laatste vijf jaar heb ik de dagelijkse leiding over de telemarketeers overgedragen aan een ander teamlid. Laatstgenoemde heeft meteen de verantwoordelijk op zich heeft genomen om namens het bedrijf en collega’s te spreken op de begrafenis. Respect daarvoor. Ik hoefde geen seconde erover na te denken om hem te helpen met de voorbereiding van de tekst. Het leven gaat verder. De laatste weken was Ledy al vaak in mijn gedachten en dat is sinds maandag nog nadrukkelijker het geval. Als ik terug ben van vakantie, bezoek ik haar graf om afscheid te nemen.
HOE GAAT HET MET JE?…
“Hoe gaat het met je?”Dat is nog steeds de meest gestelde vraag die mij wordt gesteld, steeds vaker gevolgd door de opmerking “je ziet er goed uit”. Dat laatste is natuurlijk deels het effect van twee weken zonnig Cyprus. Een natuurlijk zongebruind hoofd komt gezond en vitaal over. Er zijn momenten dat ik het ook echt zo ervaar. Ik voel me steeds sterker worden, fysiek en mentaal. Ik ben nog steeds herstellende en dat verloopt eigenlijk voorspoedig. Herstellen is prioriteit nummer een. Ik ben een flink eind op weg, maar realiseer me dat ik nog een paar stappen voor de boeg heb. Dat is vooral voelbaar op die momenten dat ik over mijn grens ben gegaan. Meestal geeft mijn lijf dat precies aan, dus daar luister ik maar heel goed naar en neem ik bijtijds gas terug. Het gaat al met al goed en daar ben ik heel blij om!
Ik werk intussen 4×6 uur en zal dat de komende tijd stapje voor stapje verder uitbreiden naar 4×8 uur, met vooralsnog de woensdag om te herstellen. De moeilijkste fase van het reïntegreren ligt achter me en het laatste stukje zal makkelijker gaan. Ik heb nog steeds aangepaste en afgebakend werkzaamheden, al hoewel ik hier en daar alweer voorzichtig enkele “oude” taken naar me toe heb getrokken en opgepakt. Uiteraard steeds in goed overleg. Het is echt geweldig dat ik alle ruimte krijg om zelf het tempo te bepalen in mijn herstelproces.Er komt natuurlijk een moment daar dat ik weer volledig in mijn functie zit. Wanneer weet ik dat eigenlijk ik zover ben? Is het een kwestie van de knop gewoon omzetten en gaan? Kan ik dan nog steeds op mijn “oude” niveau functioneren? Kan ik het allemaal nog brengen? Volgens mijn psychologe van het Helen Dowling Instituut hebben bijna alle kankerpatiënten dezelfde vragen en twijfels tijdens hun reintegratie-proces. Kanker doet een boel met een mens, zowel lichamelijk als emotioneel. Het zet de wereld compleet op zijn kop. Ik realiseerde me onlangs dat de term “weer de oude worden” eigenlijk helemaal verkeerd gekozen is. Mijn persoonlijke kankerervaring betekende een hoop ellende, maar heeft mij ook als mens doen groeien en het pad geopend naar een “nieuwe ik”: sterker, gezonder en zelfbewuster dan voorheen en veel meer in verbinding en in balans met mijn innerlijk en dat geeft veel rust.
Maar … wanneer ben ik nou genezen of beter?What’s in a name? Vanuit welk perspectief?Of ben ik beter als IK mij BETER voel? Ik voelde me vorig jaar niet ziek, maar had kanker. Voor het ziekenhuis blijf ik vijf jaar lang kankerpatiënt. Nog vier te gaan. Ik wordt genezen verklaard als in deze periode de kanker wegblijft. Voor mijn werkgever is het een ander verhaal.Op 18 mei 2015 ben ik officieel ziek gemeld. Ik ben inmiddels mijn eerste ziektejaar gepasseerd. Er heeft ook al een evaluatie plaats gevonden waarin we ervan uitgaan dat ik in september weer volledig in mijn functie terugkeer op basis van een stappenplan. Dan ben ik dus beter.Voor de wet poortwachter moet na 1 jaar worden beoordeeld of en hoe iemand terugkeert:
In de oude functie, al dan niet aangepast
In een andere functie binnen het bedrijf, al dan niet aangepast
Keert helemaal niet terug
Het eetstejaarsmoment is verder ook belangrijk, omdat het inkomen terugvalt naar 70%. Het maakt daarbij niet of er een re-integratie traject loopt en deels wordt gewerkt. Ziek is ziek. Gelukkig wordt mijn loon, op basis van de CAO-afspraken Metalelektro waar wij onder vallen, het komende jaar aangevuld tot 90%. Dat scheelt!
Wat vliegt de tijd voorbij. We zijn alweer bijna een maand verder sinds mijn laatste blog. Zoals ik me had voorgenomen heb ik het graf van Ledy bezocht en heb op mijn manier afscheid kunnen nemen, Ledy ligt samen met haar man begraven in hetzelfde graf. Ze zijn weer samen. Er lag nog enorme berg bloemen, verwelkt na een week. Dat beeld maakte diepe indruk op mij… symbolisch voor de eindigheid van het leven. Al het stoffelijke vergaat en transformeert uiteindelijk weer terug naar de elementen. Zo blij dat ik langs ben gegaan.
Op medisch vlak valt er eigenlijk niet zoveel te melden. Ik voel of zie geen gekke dingen in mijn keel- of halsgebied. In juni heb ik weer controles in het ziekenhuis en bij mijn NTTT-arts. Onlangs heb ik mijn eerste reinigingskuur (Purge) gedaan om mijn lichaam in een alkalische rusttoestand te brengen en de gelegenheid te geven afvalstoffen kwijt te raken. Twee dagen leven op alleen citrussap (12 sinaasappels, 6 citroenen en 6 grapefruits) in combinatie met 3x daags een ACID calcium tablet. De dag werd gestart met drie keer een half glas mineraalwater met een eetlepel bitterzout (natrium bicarbonaat) met een tussenpoos van een halfuur. Deze kuur was heel goed te doen en ik voelde me na afloop fitter, energieker, maar ook hongeriger :-))) Volgende maand begin ik aan een intensievere 6-daagse leverspoeling (liver flush). Ben benieuwd of dat ook zo makkelijk gaat.
Hallo Jerrel.
Ik heb uw verhaal gelezen….jemig dat is niet niks!
Heel veel sterkte maar vooral heel veel beterschap toegewenst vanuit Den Helder.
Dank jullie wel voor jullie reactie. Mijn herstel verloopt voorspoedig en ik pak de draad stapje voor stapje weer op. Hartelijke groet, Jerrel