4 juni 2015…
daags voor de opname. Alles thuis nog ff op orde maken ondanks dat ik kaduuk ben. Maar sowieso geen zorgen, ik heb een man die beter functioneerde op dat moment dan ik.

5 juni 2015
De nodige spullen mee en daar gaan we omstreeks half 9 op weg naar Enschede. Ik moet me melden om 10.00 uur dus tijd zat! Eenmaal op de afdeling, het is 09.30 uur hoor ik ineens: “mevr. Elzinga, u mag zich omkleden… u bent al aan de beurt voor OK”. Snel omkleden, m’n man zoon en schoondochter lopen ff stukje mee in de gang en wensen me succes, komt goed lach ik… doei! Dit was vreemd.

Voor ik het in de gaten heb zit er een infuus in m’n arm (niet vreemd, ben het gewend na zovele operaties) en word ik richting OK gereden. Daar staat het voltallige OK personeel inclusief de kaakchirurg me op te wachten. Vragen: geboorte datum, naam, etc., waarvoor ben ik hier, wat wordt er gedaan…? Ik beantwoord de vragen rustig en een beetje lacherig, ach de zenuwen waarschijnlijk. Yep daar komt de spuit met witte slaapvloeistof en probeer nog te tellen… maar ik haal niet meer dan 4. Time to start!!

 
Eenmaal wakker -wat heet wakker- lig ik op een kamer alleen. Buis in m’n neus, sonde voeding in m’n neus, nog wat meer slangen in m’n neus. Voel niets dan alleen moe, moe zijn. Slaap ook heel gauw weer.
Diezelfde avond ben ik beter bij m’n positieven en wil het één en ander vragen..nee..via papier! Niet praten. Oké. M’n mond voelt loodzwaar en m’n tong een uitgewrongen spons..wat een vieze smaak. Jee, wat is er allemaal gebeurd?

Richard en de jongens zijn er en kijken me aan… ik wil bijna vragen waarom ze zó kijken, zó meelevend. Ik voel dat m’n handen zijn vastgebonden aan het bed, wat krijgen we nou! Blijkt pure bescherming voor mezelf zodat ik niet de kans krijg om iets bij m’n mond/neus los te trekken. Oh oké.

Er loopt heel af en toe een verpleegster m’n kamer binnen voor het toedienen van pijnstillers en dan gaat ze weer. Steeds die blauwe jas aan, kapje voor handschoenen aan… wat heb ik toch?

6 Juni 2015
De 2e dag wordt ik verhuisd naar een 2 persoons kamer waar je je kont nauwelijks kan draaien, ala… weer steeds die blauwe jassen en handschoenen… wat is dat toch allemaal?

Ik laat me s avonds bijpraten door mijn man. Er is een bacterie op de afdeling geconstateerd. Nou ik blij net na m’n OK. Wat was die grote snee in m’n hals dan??? Mijn pijn toen: ontiegelijke pijn in m’n nek waardoor ik absoluut niet kon slapen, elk kwartier moest ik naar de wc om te plassen (zal wel van de sondevoeding zijn). Ik wilde zoveel vragen maar kon niet. Mocht niet praten en er was geen tijd voor de verpleging om ff te “luisteren” naar mijn schrijven. Ik kreeg nergens antwoord op.

7 juni 2015
De volgende dag kwamen beide kaakchirurgen en de oncoloog verpleegkundige. De gehele tumor was ruim weggesneden, geen reden tot bezorgdheid en het zou allemaal goed komen. Wat was er dan in vredesnaam in 6 uur opereren gebeurd?? Kon het allemaal niet vatten. Daar kwam bij dat ik nu toch BLIJ moest zijn… voelde me geheel niet zo! Ik gaf het op de verhuizing van de kamer. Er lag een mevrouw naast me met kanker, nou ik blij dat ik haar niet was! Goh, er waren 8 lymfeklieren verwijderd (hoor ik pas veel later) waarvan er 7 kankercellen bevatten. Oh… goh… er werd me toen niets verteld.

De dagen daarna
De eerste financiële onkosten beginnen een rol te spelen in ons dagelijks leven, elke dag die parkeerautomaat bijvullen of het niks is. Ik snak naar wat gewoon eten, heb het gevoel dat het nog heel lang duurt eer ik weer een stukje vlees naar binnen werk. Ala, ik ben beter… niet zeuren… hoppa.

Door de goede boodschap die ik kreeg maken we vaak grapjes over mijn ontstane gezichtsvorm. (Onder) tandeloos bekkie, met dubbele tong praten en zo meer. Mijn vriendin komt mee op bezoek en vraagt me of ik “glibberig” wil zeggen…m’n tong beweegt wat op en neer en thats it. Lachen lachen, koomp wa weer good. M’n zoon zegt: mam je hebt het warm eten al op haha, we zaten buiten in de zon met m’n sonde aan de stang. Ach van alles moet je een grap kunnen maken.

De mondhygiëniste komt om de dag heel voorzichtig m’n boventanden poetsen en er komt een psycholoog bij me. Ik verblijf 7 dagen in het ziekenhuis.

Dan wordt het tijd om naar huis te gaan! De neus-sonde blijft erin aangezien gewoon eten absoluut niet mogelijk is. De pijn in m’n keel met slikken wordt geregeld ondraaglijk. Er wordt dan een paar weken later ook voor gekozen om een maag-sonde te plaatsen. Nu alleen nog maar vloeibaar eten… het was zo gemakkelijk, gewoon wat grote spuiten legen in het slangetje wat via m’n neus naar de maag liep.

Ik ben superblij dat ik de operatie goed heb doorstaan, nu nog helemaal aansterken. Ik voel me echt een slap wrak… heel moe moe moe… Ik snap nog steeds niet hoe ze 4,5 cm kunnen wegsnijden op zulk een rotplek.