Patiënteninformatie voor patienten van het NKI-AVL:

Een onderzoek onder narcose is een kijkonderzoek van de keel- en mondholte, hals en bovenste luchtwegen. Soms wordt ook de slokdarm bekeken. Het wordt op de operatie- kamer uitgevoerd, terwijl u onder algehele narcose bent.

Dit onderzoek wordt uitgevoerd om de tumor te beoordelen en de optimale behandeling te kunnen vaststellen. Soms worden er biopten (weefselmonsters) afgenomen, die naar het laboratorium gaan voor verder onderzoek. De uitslag van het weefselonderzoek is één week later bekend en zal door de hoofdhalschirurg op de polikliniek met u besproken worden.

Woensdag, 13-01-2010
Tussen 15.00 en 16.00 uur vanmiddag kan ik bellen om te horen hoe laat het onderzoek is en hoe laat ik word verwacht. Als ik bel en mijn naam noem weet de dame aan de andere kant precies wie ik ben. Zonder enige aarzeling vertelt ze dat de KNO arts mij als eerste ingepland heeft en dat ik om 8.00 uur word geholpen. Om 7.00 uur word ik op de 5e verdieping verwacht. Ik moet me wel eerst melden bij de receptie. De receptionist belt dan naar de afdeling.

Dat wordt vroeg opstaan om op tijd in Amsterdam te zijn. Ik bel meteen mijn ouders want die willen het ook graag weten. Mijn moeder vraagt of ik erg nerveus ben. Nee hoor. Het gaat juist heel goed. Ik zie niet tegen het onderzoek op. Ik ga onder narcose en merk er toch niets van.

Het is 5,5 maand terug dat de foscan ingespoten is. De vorige keer kreeg ik een operatie na 6 maanden en toen hadden de operatielampen brandwonden in mijn keel veroorzaakt. Als het even kan moet dat morgen wel voorkomen worden. De operatielampen moeten gedimd of weggedraaid worden. Ik hoop dat ze daar aan denken. Ik ben van plan om het zelf ook nog een keer te zeggen voordat ik onder narcose word gebracht.

Misschien krijg ik door al het gerommel na het onderzoek wel wat last van mijn tong. Ik zie het wel morgen. Wat pijnbestrijding betreft is het in het AVL goed geregeld. Iedere keer na een narcose vragen ze hoe het met de pijn is en geven ook medicatie daartegen. Maar morgen is alleen maar een onderzoek dus ik verwacht daar niet al teveel last van te hebben. Het wachten op de uitslag vind ik spannender dan het onderzoek.

Donderdag, 14-01-2010
Ik heb onrustig geslapen vannacht. Het duurde lang voordat ik in slaap viel en ik ben verschillende keren wakker geweest. Eindelijk is het 5 uur. Tijd om nog een kopje thee te drinken. Dit mag tot 6 uur. Ook mag ik (op de hydrochloorthiazide na) mijn medicijnen nog innemen. Ik voel me toch wel anders in vergelijking met een gewone controle afspraak.

Het heeft een klein beetje gesneeuwd vannacht en de auto ziet weer wit. Klokslag 6 uur rijden we de straat uit. Normaal gesproken ga ik niet de deur uit zonder mijn flesje water. En nu? Gewoon vergeten. Mijn mond voelt helemaal uitgedroogd aan. Ik neem maar een pepermuntje en hoop dat dit geen kwaad kan. De A9 is goed gestrooid, dat valt mee. We verbazen ons erover dat het al zo druk is om deze tijd. We hadden niet later weg moeten gaan.

Ruim op tijd melden we ons bij de receptie. U weet de weg? Ja hoor, afdeling 5B weten we wel te vinden. Een zuster staat ons al op te wachten. Ik kom op een tweepersoons kamer. De andere patiënt slaapt nog. Het gordijn wordt om het bed geschoven en we proberen zo zacht mogelijk te doen.

Mijn dossier wordt opengeslagen. Hé, Heerhugowaard? Bent u dan die mevrouw van die website? Ja hoor, dat ben ik. Wat een verrassing dat je dat weet. Het blijkt dat een patiënt haar enige tijd terug attent had gemaakt op mijn site en dat ze hem ook heeft gelezen. Leuk om te horen.

De voorgeschiedenis en persoonlijke gegevens worden kort doorgenomen. Leo vraagt nog hoe laat ik weer opgehaald mag worden. Dat is aan het einde van de middag. Ik heb geen vragen meer. De bloeddruk en temperatuur wordt opgenomen en de zuster brengt me een pilletje om rustig te worden. Dit wordt standaard aangeboden aan iedere patiënt die onder narcose gaat. Het is niet verplicht maar ik neem hem maar. Ik mag er een slokje water bij nemen, een ware traktatie want mijn mond is heel droog.

Kleed je maar vast om en ga daarna maar lekker in bed liggen. Alles ligt al voor me klaar. Operatie mutsje, jasje en een gazen weggooi onderbroek. Waarschijnlijk zijn die er in 2 maten, te groot of te klein. Bij mij te klein dus, de rand knelt mijn bovenbenen af. Dit is snel opgelost. Met een schaar een paar knipjes in de rand en het broekje zit heerlijk.

Om 7.45 uur zal ik opgehaald worden en dan brengen ze me naar de OK. Ik ben er klaar voor. Ik lig in bed en we zitten nog zachtjes te kletsen. Leo vraagt zich af hoe ik in hemelsnaam zo rustig kan blijven. Hij ziet er meer tegen-op dan ik. Leo loopt mee tot de afslag naar de operatie- kamer. We wensen elkaar sterkte en moeten het verder allebei alleen doen vandaag. Leo gaat terug naar huis want anders duurt het wachten veel te lang.

Ik word netjes geparkeerd in de wacht- uitslaapkamer. Een aardige zuster komt mijn naam en geboortedatum vragen en wil weten wat er vandaag gedaan moet worden. Deze vraag zal mij meerdere keren gesteld worden door verschillende mensen. Als ik het goed gezien heb kunnen er 6 bedden in deze ruimte. Er loopt al aardig wat personeel in de rondte. Ik mag vanuit mijn bed overstappen op de operatietafel en krijg een warme deken over mij heen. De tafel ziet eruit als een brancard en voordat ik weggereden word gaat er een band om mijn benen zodat ik er niet af kan rollen.

Het is weer even zoeken maar dan lukt het de anesthesie- assistent om het infuus in te brengen. De anesthesist komt zich voorstellen en vraagt ook naar mijn naam, geboortedatum en behandeling. Hij vertelt dat door het infuus de narcose, later pijnmedicatie en iets tegen de misselijkheid wordt gegeven. Hij laat een injectienaald zien waarmee de tong straks extra verdoofd wordt zodat ik na de behandeling minder pijn heb. Hij geeft deze prikken als ik onder narcose ben.

Stipt op tijd komt de KNO arts een handje geven en vraagt mijn naam en geboortedatum. Dan wil hij gaan uitleggen wat hij gaat doen en zegt dat hij begint met het plaatsen van de canule. Ik schrik me te pletter! Dat klopt niet hoor. Ik moet niet geopereerd worden. ik krijg alleen maar een onderzoek. U moet zich vergissen met een andere patiënt. De zuster bevestigt dit en de arts loopt weg om in het juiste dossier te kijken. Als hij weer terug komt wordt weer mijn naam en geboortedatum gevraagd. En wat gaan we vandaag doen? Onderzoek onder narcose. Ik vertel voor de zekerheid nog maar even dat de PDT behandeling nog maar zo kort terug is en dat ik bang ben voor brandwonden in mijn mond. Hij lijkt het niet helemaal te begrijpen en ik heb zelf ook geen zin om er uitgebreid op in te gaan.

Om mijn arm krijg ik een bloeddrukmeter. Dat hebben ze net nog gedaan hoor en het was goed. Hier wordt je bloeddruk iedere 5 minuten gemeten, dat hoort erbij legt de zuster vriendelijk uit. Ook worden er plakkertjes op verschillende plaatsen geplakt om de hartslag in de gaten te houden. Ik krijg een doorschijnend kapje tegen mijn mond waardoor ik goed diep moet inademen. Ik vraag wat erin zit en het schijnt zuurstof te zijn. De anesthesist rommelt wat aan het infuus en ik weet van niks meer.

Ik word wakker gemaakt en zie op de klok dat het 9.00 uur is. Er staat een aardige zuster naast mijn bed. Ik kan niet door mijn neus ademen en raak lichtelijk in paniek. Ze legt uit dat er tijdens het onderzoek aan de neus gerommeld is en dat ook de beademing door de neus is gedaan en dat het daardoor behoorlijk bloed. Ze loopt even weg en belooft mij in de gaten te houden. Nou dat doet ze ook hoor, het lijkt wel 1 op 1 verpleging hier. Met de mond open lig ik angstvallig te ademen en de tranen lopen over mijn gezicht. De neus bloedt nog steeds en er worden telkens nieuwe gaasjes ingedaan. Het onderzoek zelf op de OK heeft een half uur geduurd vertelt zij. De zuster trekt mij een schoon operatiehemd aan en wast mijn gezicht schoon. Hierna wordt de afdeling gebeld dat ik weer gehaald kan worden.

Ik slaap alweer en merk er niets van tot ik op mijn kamer wakker word. Mijn overbuurvrouw zit heerlijk te lunchen. De zuster komt aanlopen en ziet dat ik wakker ben. Je krijgt de groeten van je man. Oh ja, hij zou bellen. De neus bloedt nog steeds en ik krijg een stapeltje gaasjes. Ook vraagt ze of ik nog pijnstilling nodig heb maar dat lijkt me nog niet nodig. Ik ga me wat opfrissen en trek mijn eigen kleding vast aan. Ik klets wat met de buurvrouw en bel nog even kort naar mijn moeder maar het praten valt tegen.

Leo is er gelukkig alweer als de KNO arts met zijn team komt kijken. Het hele gebied is onderzocht en ziet er goed uit. Buiten de plek op de tong heeft hij geen verontrustende dingen gezien. Hij heeft goed gekeken en een paar biopten genomen. Hij verwacht met een chirurgische ingreep het carcinoom weg te kunnen halen mits de uitslag van het biopt carcinoma in suti is gebleven. Als dat zo is ben ik allang blij. Ik vraag of de uitslag van de MRI scan al bekend is maar daar wist hij niets van. De zaalarts vertelt waarom de MRI gedaan was en dat er geen bijzonderheden uit naar voren kwamen.

De verpleegkundige gaat voor mij een telefonische afspraak regelen. Na 10 dagen is de uitslag van het biopt binnen. De afspraak is op 26 januari. Ik krijg nog een receptje voor pijnstillers mee en dan gaan we. Hoe is het mogelijk, in het ziekenhuis viel de pijn in mijn mond wel mee maar nu ik in de auto zit wordt het steeds erger. Om 17.30 uur zijn we weer thuis. Ik ben koud tot op het bot. Met een mix van tramadol en paracetamol duik ik mijn bed in.

Om 22.30 uur ben ik wakker en ga naar beneden. De hele zijkant van mijn gezicht, lip en nek is opgezet en doet pijn alsof ze er flink op gestompt hebben. Met het lampje kijk ik voorzichtig in mijn mond. Het voorste deel van mijn tong lijkt blauw te zien en onder de tong zit een bloeduitstorting. Op het verhemelte zie ik een aantal kleine plekjes die rood zien. Het lukt me om mijn tong naar beneden te duwen. Ik zie dat de amandelen zowel links als rechts er vurig rood uitzien net als het zachte gedeelte wat daarachter zit. Het ziet eruit alsof het schaafwondjes zijn.

Het slikken doet pijn en ik heb het dan weer warm en dan weer koud. Het lijkt wel of ik koorts heb. Gelukkig heb ik van de Sint een goede oorthermometer gekregen zodat ik eindelijk inzicht krijg in mijn temperatuur. Geen koorts vandaag! De smaak in mijn mond is niet zo fris. Gelukkig heb ik nog een baby tandenborstel liggen en ga voorzichtig poetsen. Dat frist op maar door de inspanning begint mijn neus weer te bloeden.

Ik begin toch wel wat trek te krijgen maar zie het niet zitten om wat te eten. Leo maakt toch wat poffertjes voor mij klaar. Probeer het maar, het is lekker zacht en dan heb je toch iets warms binnen. Ik snij ze in vieren en dat gaat goed. Het slikken is niet fijn maar ik werk toch een klein portie naar binnen. Een schaaltje koude yoghurt of een bakje roomijs had ook gekund.