Stichting Klankbord is een belangenvereniging voor mensen die kanker hebben in het hoofd/halsgebied. Ik ben sinds 2003 lid van de stichting. De tandarts van de ACTA (bijzondere tandheelkunde) in Amsterdam wees mij op deze contactgroep en daar dank ik hem nog voor, want zo ben ik in contact gekomen met lotgenoten en de Stichting Diagnose Kanker waar ik in mailgroepen terecht ben gekomen en ook vanuit die groep een weblog heb gestart.

Het is de 3e keer dat Hessel en ik naar zo’n praatweekend zijn geweest. De 1e keer was in 2003. We woonden toen nog in Amsterdam en het was net een jaar na de behandelingen. Ik was toen nog een wrak, zo vreselijk moe en moest nog alles verwerken. We hadden toen ook nog het restaurant wat te koop was. Ik kon niet meer werken. Het ene uiterste met het andere, de 60 urige werkweek veranderde in een 60 urige bedrust. Ja onvoorstelbaar. Het weekend ervaarde ik als een wollen deken. Ik was erg emotioneel en kwam gesloopt thuis. Lichamelijk was het programma te zwaar en ben daarom 2 jaar niet meer gegaan. Tot vorig jaar in 2007 ik weer aanwezig was. Met een heel ander gevoel. Er was in die jaren ervoor veel gebeurd en kon met de nieuwe situatie beter omgaan. Ik stond sterker in het leven en voelde me meer verbonden met de andere mensen.

Ook dit jaar hebben we ons na enig beraad weer aangemeld. De twijfel was meer wat de meerwaarde was. Omdat ik vorig jaar na het weekend flauw gevallen ben en maagklachten had gekregen bracht toch wat ambivalentie. Hessel had er ook niet echt zin in, maar als ik ga, gaat Hessel ook.

Zaterdagochtend om 9 uur vertrokken we naar Driebergen naar het conferentiecentrum de Bergse Bossen, inderdaad in de bossen gelegen. Het was ook een hotel. Dit jaar voor het eerst een andere lokatie omdat de locatie in Baarn waar we voorheen altijd zaten te duur was geworden. De subsidiekraan dreigde dicht te gaan, maar gelukkig toch gehonoreerd. Rond half elf stroomden alle deelnemers binnen, waarvan de helft nieuwe mensen waren met allemaal hun eigen verhaal. De belangstelling was overweldigend. Er waren dit jaar maar liefst 55 mensen. We werden in 2 groepen gesplitst met begeleiding van Odyssee (getrainde mensen om de groep te leiden). Leuk om oude bekenden tegen te komen, maar ook mensen die ik via het forum van de Stichting kende waren gekomen. Ook iemand die met mij een jaar geleden had gemaild was erbij. Apart gevoel.

Om half twaalf begonnen we dan met de gebruikelijke voorstelronde. Iedereen vertelt dan wat voor soort kanker hij/zij heeft en waar je mee zit of niet. Ook de meeste partners zitten erbij. Iemand van vorig jaar was terminaal. Dat hakt er emotioneel wel in. Wat een verdriet, maar vooral wat een kracht deze mensen uitstralen. Bijzonder om mee te maken.

Na de lunch wordt er verder gepraat en krijgt de discussie allerlei wendingen. Van UWV klachten (zoals elk jaar),eenzaamheid, alleen voelen,de relatie patient en partner tot de uitspaak van Arie, die zei dat je op klompen de top van de Mount Everest niet bereikt. Na een pauze van 4 tot 6 kon ik een uurtje gaan rusten.

Het diner was weer een onderwerp van discussie. Het is ook bijna niet te doen voor een kok om de juiste structuur van het eten te bepalen, omdat het voor iedereen anders is. Persoonlijk vond ik de lunch wel goed, maar het diner was een duits buffet. Vooraf werd er eerst een pasteitje met ragout uitgeserveerd. Droog en weinig smaakvol. Er was Bratwurst, stoofvlees (uit een blik?) en een droge prevab kipschnitzel, zuurkool, schorseneren in een bloempapje, aardappelpuree, gebakken aardappelen, stoofpeer uit blik. Verder nog een vetrijke saladeafdeling. Het toetjesbuffet zag er aantrekkelijk uit en was lekker met vanille- en chocolademousse, ijs, soesjes, taart en slagroom.

De avond werd muzikaal afgesloten met operettemuziek door moeder en haar zoon op de piano en gitaar. Na de pauze kregen we ontspanningsoefeningen en mochten we ook meezingen op de tekst van Abba; thank you for the music. Na afloop werd er nog gedanst door Guus en Tiny en achter de piano heeft Hans (?) nog vieze liedjes gezongen van vroeger. Heerlijk.

In de lounge hebben we nog wat gedronken en gekletst en ik ben rond 11 uur onder de douche gegaan om daarna proberen te slapen. Dat ging beter dan vorig jaar.

Zondagochtend hadden we themaochtend. Je kon je inschrijven op verschillende onderwerpen, zoals vermoeidheid, voeding, partners, het “loslaten” en nog iets over partners in hoeverre je mee kunt gaan, dacht ik. Er was mij gevraagd om de voedinggroep te leiden en met een klein groepje hebben we ruim 2 uur gepraat en ook zijpaden bewandeld, die gingen over werk, rust, keuzes etc.

Maar over het eten waren we het allemaal eens. Iedereen heeft andere smaken en als je denkt dat aardappelpuree iedereen kan eten dan is dat toch niet zo. Zo wilde Hans de aardappelen in kleine blokjes, want puree plakt. Etc. Als er voor onze doelgroep een kookcursus gegeven moest worden dan zou die het beste uit een basisbereiding moeten bestaan en dat elke deelnemer zijn eigen recept erop maakt. Leuk idee. Om 12 uur werd het weekend plenair afgesloten met een kleine samenvatting uit elke groep. Na de lunch werd er als een familie warm afscheid genomen. Tot volgend jaar waren de laatste woorden.