Dinsdag 22-09-2015
De laatste maand heeft het herstel een beetje stil gestaan lijkt het wel. Het ophogen van de uren van 2 keer 2 uur per week naar 2 keer 3 uur per week viel tegen. Ik begrijp het zelf ook niet maar de vermoeidheid kwam als een bom weer terug. Daarom heb ik pas sinds vorige week het werk uitgebreid met 1 dag van 3 uur. In overleg heb ik me nog niet hersteld gemeld voor deze 3 uur zodat ik naar huis kan indien nodig. Het ging gelukkig goed maar de vrijdag heb ik nodig om bij te komen.
Vandaag ga ik het verloop bespreken met de bedrijfsarts. Net als de vorige keer is ze nu ook weer vol begrip en dat praat toch wel een stuk makkelijker. We bespreken hoe we de toekomst zien voor wat betreft het herstel. Ik vertel dat ik heel graag weer 100% wil werken als dat gaat maar dat ik tijd nodig heb om zover te komen.
Het probleem is dat ik inmiddels een jaar ziek ben en dat een tweede spoor traject normaal gesproken ingezet gaat worden. Dat betekent dat een arbeidsdeskundige gaat kijken hoeveel ik nog kan werken en wat voor werk ik nog kan doen. Gezien mijn enthousiasme, het starten van eigen werk en de stabiele medische situatie wil ze dit nog even uitstellen en over 2 maanden evalueren hoe het gaat. Daar ben ik heel erg blij om.
Ook spreken we af dat ik nog 3 tot 4 weken 3 keer 3 uur per week ga werken en daarna probeer om dit weer op te hogen met 3 uur. Deze 3 uur kan ik dan thuis invullen. Uiteraard alles in eigen werk. Ik ben hier heel erg blij mee en ga opgelucht weer aan het werk. In het verslag dat ik later krijg heeft ze zelfs geschreven dat volledig herstel voor eigen werk in het komende halfjaar te verwachten is.
Dinsdag 29-09-2015
Ik word verwacht voor een gesprekje in Purmerend. Leo brengt me met de auto want om 1,5 uur heen en 1,5 uur terug te reizen is wat overdreven voor een gesprekje van 3 kwartier. Hij moppert er wel een beetje over. Als ze met je mee zouden denken hadden ze naar Alkmaar moeten komen. Maar ja, zo werkt het nu eenmaal niet. Het is een gesprek met de directeur en mijn leidinggevende.
Het gesprek loopt precies zoals ik heb verwacht. Als eerste worden de beleefdheden weer uitgewisseld. Verder gaan we de planning zoals met besproken met de bedrijfsarts aanhouden. De werkafspraken die we de vorige keer hebben gemaakt heb ik niet kunnen nagekomen. Simpelweg omdat de autorisaties voor de diverse programma’s nog niet geregeld waren. Nu is dat in orde op 1 autorisatie na. Dat loopt. Op 21 oktober krijg ik uitleg over dat programma en kan ik eindelijk “eigen werk” gaan doen. Het uitbreiden van taken gebeurt d.m.v. het overnemen van de ritten controle voor de bedrijfsauto’s.
Gelukkig verveel ik me nooit en heb ik via mijn interne contacten een leuke klus gekregen waar de regio directeur uit Alkmaar volledig achter staat. Sterker nog, het was zelfs haar idee. Ik ben een digitaal archief aan het opzetten voor de medische- en zorgdossiers. De archiefdozen kunnen nu naar een externe opslag en de gegevens zijn duidelijk terug te vinden.
Eind oktober krijg ik een MRI scan en een echo van de hals. Begin november volgt de uitslag tijdens de periodieke controle. De planning is om daarna uit te breiden naar 4 x 3 uur beter melden. Van de bedrijfsarts mag dit ook eerder maar de directeur dringt er toch op aan nog even op deze voet door te gaan. Nu werk ik dus 3 x 3 uur op locatie Alkmaar. De uitbreiding van 3 uur ga ik thuis werken. Begin december volgt dan in ieder geval een vervolgafspraak.
Ik mag gerust meer uren thuis gaan werken als ik dat wil en hoef echt niet alle keren naar locatie Alkmaar op en neer. De maand november mag ik in tegenstelling tot mijn afspraak met de bedrijfsarts niet meer uren gaan werken dan de huidige 12 per week. Na het volgende gesprek bespreken we dan weer het hoe nu verder. Er staat geen enkele druk achter en ik wordt eerder gestimuleerd om het rustig aan te doen als andersom. Ik weet het niet maar het is mij allemaal een beetje te vrijblijvend en ik heb er geen goed gevoel bij.
Het 2e ziektejaar is begonnen en tussen de regels door is het voor mij is het duidelijk dat ik wat mijn werkgever betreft zolang mogelijk gedeeltelijk ziek moet blijven. Ze zullen dit zeker proberen tot het einde van dit jaar want een gedeelte in de WIA heeft voor de werkgever alleen maar voordelen. Voor mij heeft een percentage WIA van 0 tot 35% alleen maar nadelen maar dat vertelt niemand mij.
Natuurlijk moet ik ervan uitgaan dat ze het goede met mij voor hebben maar dat kan ik van een werkgever zoals de mijne niet geloven. Ik geloof wel dat mijn leidinggevende vol goede bedoelingen is maar voor de rest heb ik geen reden om het beleid te vertrouwen. Zakelijk gezien ben ik toch een kostenpost met een hoge risicofactor op dit moment.
Dinsdag 03-11-2015
De dag van de waarheid is aangebroken. Vorige week heb ik een scan en echo gehad en vandaag krijg ik daar tijdens de controle de uitslag van. Het is geweldig! Er is helemaal niets meer te zien, geen kankercel meer te bekennen in mijn mond. Wat een opluchting. Wat een euforie. Blij stel ik iedereen op de hoogte, ook mijn leidinggevende. Ze reageert direct door te mailen dat dit goed nieuws is.
Woensdag 04-11-2015
Ik ben zo blij dat het goed gaat. Met deze uitslag staat niets mij meer in de weg om me weer voor 3 uur extra beter te melden. Totaal zit ik dan op 12 uur werken per week en dat kan ik aan. Ik verdeel deze uren over 4 dagen zodat er tijd genoeg overblijft om voldoende rust te nemen. Dus meld ik me meteen als ik binnenkom bij de receptie voor 12 uur per week hersteld.
Donderdag 05-11-2015
Ik heb lekker gewerkt en ben druk met de nieuwe opdracht die ik gekregen heb. Ik moet de kilometerregistratie van de bedrijfsauto’s gaan controleren. De belastingdienst stelt hier strenge eisen aan. Het gaat om veel auto’s. We zijn een grote organisatie met een heel groot rayon ook aan thuiszorg en het is de bedoeling dat alle medewerkers die in een bedrijfsauto rijden 1x per 2 maanden in een willekeurige week worden gecontroleerd.
Hier heb ik 3 verschillende programma’s voor nodig en de medewerking van de betreffende personen en leidinggevenden. Een hele uitdaging want dit is nieuw voor mij. Ingewerkt word ik niet. Gelukkig heeft mijn voorgangster dit traject sinds kort opgestart en alle stappen keurig beschreven. Ook mag ik haar mailen als ik vragen heb en dat is een hele geruststelling. Ik ga er vol tegenaan.
Vlak voordat ik naar huis ga komt er een korte email van mijn leidinggevende binnen en krijg ik een keiharde klap in mijn gezicht. Citaat: Mooi dat je je zoveel beter voelt dat je meer uur kunt werken. Ik had alleen gedacht dat we het nog daarover zouden hebben. Gaat het inderdaad goed en wat ga jij dan doen in de extra uren. Ik denk dat het goed is om dat laatste dan in ieder te bespreken. Bijvoorbeeld aansluitend aan het afdelingsoverleg 17-11. Onderweg naar huis blijven de woorden maar door mijn hoofd spoken. Wat is dit? Ik weet niet beter dan dat ik met de directeur heb afgesproken dat ik bij een goede uitslag mijn uren verder kon uitbreiden en dat ik dit thuis mocht gaan doen.
Leo vindt dat ik me er niet druk om moet maken. Zij beslist niet of je je wel of niet hersteld mag melden. Dat doe jij zelf en de bedrijfsarts is het ermee eens dus er is niets aan de hand. Dat zou je zeggen maar zo werkt dat bij mij op het werk niet hoor, dat weet je toch. Als ik niet doe wat ze zeggen word ik weer tegengewerkt en dat wil ik niet nog eens meemaken. Ik sta met mijn rug tegen de muur en dat weten zij ook. Ze heeft wel mijn vertrouwen maar in hoeverre kan ik haar echt vertrouwen? Ze moet wel 2 bazen dienen wil ze haar baan behouden.
Ik ben zo uitgeput dat ik maar naar bed ga. Eenmaal in bed kan ik de slaap niet vatten. De adrenaline golft door mijn lijf. Alles wat ze in het verleden gedaan hebben om mij maar te ontmoedigen in mijn herstel komt voorbij. Zie je wel, mijn gevoel heeft weer gelijk maar wat zijn ze van plan? Ze gaan er in ieder geval alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik me niet volledig hersteld ga melden dit jaar. Maar hoe gaan ze dit aanpakken?
Het is allemaal maar speculeren wat ik doe maar ik weet bijna zeker dat ik er niet ver naast zit. Ik zal een tegen plan moeten bedenken. Ik verwacht dat ze gaan zeggen dat ik mijn werk niet goed doe. De directeur heeft al eerder aangegeven dat ik maar moet afwachten of ik mijn werk nog wel kan doen. Het is immers bekend dat er concentratieproblemen kunnen optreden. De nieuwe klus is best pittig maar ik zal het redden. Die triomf gun ik ze niet.
Ik heb gezegd dat ik me alleen hersteld meld als ik ervan overtuigd ben dat dit ook zo is en dat ik mijn werk goed kan doen. Daar moeten ze op vertrouwen. Of ik 100% werken weer ga halen dat weet ik niet maar ik ga het wel proberen. Ik zit nu op 12 uur per week maar volledig herstel is voor mij 34 uur per week. Ik heb er meer aan als ik gestimuleerd word in plaats van tegengewerkt.
En dan die zin waarin mijn leidinggevende mij vraagt wat ik dan ga doen in de extra uren. Waar slaat dat op? Mijn collega’s komen om in het werk. Er is werk zat! Bovendien is er in de afgelopen maand iemand aangenomen voor 4 uur om de MIC meldingen te beoordelen terwijl ze wisten dat ik mijn uren weer wilde ophogen. Bovendien kan ik dat werk ook. Sterker nog, dat werk heb ik gedaan en ik heb zelfs nog een officieel schrijven dat ik ben toegevoegd aan de MIC commissie maar wat helpt mij dit? Degene die is aangenomen is de dochter van de directeur. Daar kan ik toch nooit tegenop? Ik ga mijn bed maar weer uit.
Maandag 09-11-2015
Het is zo gemeen. Eindelijk had ik een reden om weer onbezorgd te gaan slapen en binnen 2 dagen wordt dat teniet gedaan met zorgen over mijn werk. Ik ben zo boos en in plaats van in slaap te vallen krijg ik een knallende hoofdpijn. Ik wil geen zorgen meer, maar het zijn juist de mensen die zeggen de zorg hoog in het vaandel te hebben die mij dit aan doen. Eigenlijk wil ik hier geen energie in steken maar ik zal wel moeten.
Ik zal het dus op eigen kracht moeten doen. Oké, dan heb ik dus 17 november een afspraak over mijn werkzaamheden en verder herstel. Hoe zal dat aflopen? De zorgen laten me maar niet los en ik loop al dagen met hoofdpijn in de rondte. Ik ben blij dat ik morgen een afspraak met de bedrijfsarts heb.
Dinsdag 10-11-2015
De bedrijfsarts vraagt hoe het met me gaat en ik kan niet anders dan te zeggen dat het wat de gezondheid betreft fantastisch gaat. Ik vertel over de uitslag van de scan en de onderzoeken. Je ziet er ook weer veel beter uit! Ook bespreken we de bijwerkingen die ik nog heb, de droge mond die ik levenslang zal houden, mijn beperkingen met het eten, de vermoeidheid en concentratie. Net als ik ziet ze nog steeds mogelijkheden om op te bouwen naar 100% herstel.
Ik vertel dat ik me niet zoals afgesproken in oktober weer voor 3 uur extra hersteld heb gemeld omdat de directeur het er niet mee eens was. En dat ik dit dus pas afgelopen woensdag heb gedaan. De email van mijn leidinggevende heb ik uitgeprint en geef hem aan de bedrijfsarts. Dit is de reactie van mijn leidinggevende op mijn hersteld melding.
Ik begrijp niet waarom ze steeds zo moeilijk doen. Wat wel zo is, is dat ik je werk niet kan beoordelen. Dat kan je leidinggevende en zij kan daar een loonwaarde aan hangen. Als deze loonwaarde lager is dan je salaris dan kan dat betekenen dat ze je voor een deel nog arbeidsongeschikt acht maar dat is op dit moment niet aan de orde. We praten hier uitgebreid over. We maken een opbouwschema van 4 maanden. Mochten er in de komende maanden problemen voordoen dan kan ze niet anders dan de spoor 2 re-integratie op te starten. Doet ze dit niet dan worden er sancties opgelegd. Dat begrijp ik.
Ik krijg ook het advies om geen medische gegevens meer met haar of de directeur te bespreken. Ze zullen daar conclusies uittrekken die niet juist medisch onderbouwd zijn. Daar hebben ze de opleiding niet voor. Normaal ben ik een open boek dus dat gaat nog moeilijk worden.
Ook als ik mijn uren ga uitbreiden en ze zijn het er niet mee eens moet ik mij daar niet meer zo druk om maken. Mocht je het ooit nodig hebben, alles staat genoteerd in je dossier, alle gewerkte uren krijg je voor 100% uitbetaald en dat is het. Hoe zij het administratief afhandelen zoeken ze maar lekker uit. Al met al was het een heel positief en lang consult. Ik ben helemaal opgelucht en ga weer positief aan de slag.
Dinsdag 17-11-2015
Vandaag is het afdelingsoverleg en daarna heb ik mijn afspraak met mijn leidinggevende. Ik ga kijken hoe dit uitpakt. Ik ben best wel zenuwachtig. Wat moet ik verwachten? Het voelt goed om weer bij mijn collega’s in Purmerend te zijn. Iedereen is zo aardig en het is leuk om te horen hoe het met iedereen gaat. Na de nodige kletspraatjes zoek ik mijn vertrouwenspersoon op. Ik leg haar de situatie uit en vraag of ik een beroep op haar mag doen als dat nodig is. Dat mag altijd gelukkig maar ze kan zich bijna niet voorstellen dat mijn leidinggevende niet oprecht goede bedoelingen heeft met mij.
Dan is het overleg afgelopen en heb ik het gesprek. De directeur is er niet bij dit keer. Nou, ik heb me weer eens druk gemaakt om niets. Ik zei haar dat we echt hadden afgesproken dat ik me bij een goede uitslag hersteld mocht melden (voor zover zij daar inspraak in hebben). Ze gaf meteen aan dat ze dat niet meer precies wist maar dat de directeur dat bevestigt heeft.
Het gesprek was heel informeel en ze zei dat ze gewoon wilde weten hoe het met me gaat. Ze was heel geïnteresseerd en positief en ik had er ook wel een goed gevoel bij gelukkig. Komt vast omdat de directeur er niet bij was. Vorige week ben ik bij de bedrijfsarts geweest en ze vond het opbouwschema (binnen 4 maanden 100% hersteld) wel wat voorbarig en snel. Ik heb haar uitgelegd dat de bedrijfsarts dit moet doen omdat ze eigenlijk het spoor 2 traject moet opstarten omdat ik het 1e ziektejaar overschreden heb. We vinden dit allebei zinloos maar om sancties te voorkomen moet ze dan wel vastgelegd hebben dat ze gelooft in 100% herstel.
Ik was in de veronderstelling dat iedere langdurige zieke 1x per maand besproken wordt met de leidinggevende en de afdeling HRM of bedrijfsarts. Mijn leidinggevende ook maar die heeft nog nooit enig contact gehad met hen over mij. Ook niet over andere langdurig zieke collega’s en dat verbaasde haar. Wat ze weet heeft ze dus van mij of uit het periodieke verslag van de bedrijfsarts.
We hebben het ook nog kort over mijn werk gehad en ze vindt het prima zoals ik het aanpak geloof ik. Duzzzzzzzzzzzz, zoals het er nu voor staat hoef ik me helemaal geen zorgen te maken lijkt het. Ik zal zelf moeten veranderen ben ik bang en meer moeten vertrouwen op de goede bedoelingen van mijn leidinggevende.
Dinsdag 01-12-2015
Vanaf 4 november werk ik 12 uur per week verdeeld over 4 dagen en heb mijn uren nog niet verder uitgebreid. Van 9 uur werken per week naar 12 uur is een te grote stap geweest. Ik ging van 3 dagen naar 4 dagen werken terwijl ik de 4e dag eigenlijk nog steeds nodig heb om bij te tanken. Ik vind dit moeilijk te accepteren. Wat stelt het nu eigenlijk voor? 3 Uurtjes werken op een dag is niets en toch put het me uit. Het voelt als een enorme druk die ik mezelf opgelegd heb en ik kan niet anders dan toegeven dat het teveel is.
Hoe moet dat nu verder? Ik voel me schuldig en een beetje een aansteller. Mijn werkgever geeft me alle ruimte en legt me geen druk op. Ik doe het mezelf aan. Ik krijg steeds meer klachten van medische aard. Het lijkt wel alsof ik nu pas begin te verwerken wat ik de laatste 9 jaar heb meegemaakt.
Dinsdag 15-12-2015
Ik moet me gaan verantwoorden bij de bedrijfsarts vandaag, tenminste zo voelt het. Ik slaap al een paar nachten slecht en zie tegen de afspraak op. Hoe moet het nou verder? Mijn ego zegt gewoon doorgaan en verder opbouwen terwijl mijn geest en lichaam zegt “pas op de plaats”.
Blijkbaar kent de bedrijfsarts me inmiddels een beetje en ze overtuigt me ervan dat het niet erg is. Ze is echter ook aan de wet Poortwachter gebonden en die zegt dat er nu een 2e spoor ingezet moet worden. Dat betekent dat ze moet bewijzen dat we er alles aan gedaan hebben om zoveel mogelijk uren te blijven werken. Er zal een arbeidsdeskundige ingeschakeld worden die gaat bepalen of ik met eventueel aangepast werk of werk bij een andere werkgever meer belastbaar ben.
We vinden het beiden in mijn geval onzinnig omdat ik mijn eigen werk doe en mijn beperkingen van die aard zijn dat duidelijk is dat ander werk in mijn geval geen oplossing is. Maar het moet nu eenmaal. Ze zal een beperkingenlijst opstellen voor de arbeidsdeskundige. Voorlopig blijf ik 12 uur per week werken en in februari volgt een nieuwe afspraak.
Vrijdag 22-01-2016
Met de bedrijfsarts is afgesproken dat we het “eerste spoor” vervolgen. Dit betekent het opbouwen van uren in eigen werk, indien mogelijk. Verder heeft ze ook “spoor 2” in werking gezet en hiervoor een beperkingenlijst opgesteld. Het is de bedoeling dat het re-integratiebureau kijkt of er mogelijkheden zijn om meer uren te werken in een passende functie bij het eigen of een extern bedrijf.
Vandaag is dan de afspraak. Als eerste is heeft mijn leidinggevende een gesprek van een half uur. Dan ben ik aan de beurt waarvoor een uur is gereserveerd. Daarna is er een nabespreking van een half uur.
Ik ben op tijd aanwezig en zoals verwacht word ik wat eerder geroepen voor mijn aandeel. De arbeidsdeskundige stelt wat algemene vragen, luistert naar mijn verhaal en noteert mijn beperkingen. Ze is heel geïnteresseerd in mijn protonenbehandeling maar het is mij al snel duidelijk dat ze geen medische achtergrond heeft en geen idee heeft waar ze over praat. Ook wij praten het uur niet vol en mijn leidinggevende komt erbij voor het afrondend gesprek.
Het is duidelijk dat de werkgever aan al zijn verplichtingen heeft voldaan. Ik mag thuis werken waarvoor een VPN verbinding is gemaakt. Ook hoef ik niet meer onnodig naar Purmerend te reizen. Het werk zelf voldoet aan de eis dat het fysiek licht werk is en de functiebelasting sluit aan bij mijn functionele mogelijkheden zoals de bedrijfsarts heeft aangegeven. We zijn het er alle 3 over eens dat zij verder niets voor mij kan betekenen en voor mij eindigt hier het 2e spoor.
Dinsdag 02-03-2016
Ik mag weer verschijnen op het spreekuur van de bedrijfsarts. Bij binnenkomst bespreken we eerst het verslag van de arbeidsdeskundige. Ze sluit zich er volledig bij aan en zet in haar advies naar de werkgever dat het 2e spoor traject niet zinvol is. Ik werk nog steeds 12 uur per week.
Hoe gaat het verder? Best wel goed eigenlijk vertel ik blij. Het eten gaat wat beter omdat ik steeds creatiever word en ik ben zelfs een klein beetje aangekomen. Heel stom van mij! Je moet het nooit zeggen als je het gevoel hebt weer wat op te krabbelen want dan word je direct afgestraft. Moe ben ik nog steeds maar dat komt toch omdat ik nog steeds meerdere keren per nacht eruit moet om iets te drinken en de gel tegen de droge mond te gebruiken. Ik val dan niet direct weer in slaap want het maalt dan in mijn hoofd. Ik denk dat ik nu pas aan het verwerken ben wat er in de afgelopen jaren is gebeurd.
En wat doe je daartegen? Ik heb inmiddels medicijnen tegen hartkloppingen en depressiviteit maar de angst om te stikken door de droge mond blijft. Als je daar zo’n last van hebt kun je beter een gesprek aanvragen met een psycholoog. Die kan je daarin wel helpen. Dat heb ik al eerder gehad en dat zie ik niet zitten.
En die vermoeidheid, wat doe je daar dan aan? Eh, niks eigenlijk. Ik slaap ‘s middags om de verloren uren in te halen. En ik heb me opgegeven voor het zomer tennis waar ik erg veel zin in heb. Dat zal me ook weer positieve energie geven. Nou, als je kunt tennissen kun je wel werken ook! Baf, die komt aan zeg. Ik wil wel maar het gaat gewoon niet. Die vermoeidheid is een bekend probleem en het lijkt mij een logisch gevolg van alles.
Nou, dat gaat het UWV niet pikken hoor. Je zult toch meer moeten werken. We doen het heel langzaam aan maar we moeten wel laten zien dat we ons best doen. Ik zal een opbouwschema voor je maken. Ik ben helemaal uit het veld geslagen en niet ad rem genoeg om ertegen in te gaan. Ik doe zo mijn best.
Vanaf nu moet ik gedurende 3 weken iedere week 1 uur opbouwen. Dan 3 weken zo houden en dan verder opbouwen tot ik op 21 uur werken per week zit. Nu zit ik op 12 uur. Ik kan gaan en loop meteen langs de receptie om me voor 13 uur werken hersteld te melden.
Van mijn leidinggevende ontvang ik een email dat ze het niet eens is met de opbouw en dat ze de bedrijfsarts hierover gaat bellen. Ik vind het prima en reageer er niet op. Ik heb geen zin meer om telkens te moeten uitleggen hoe ik me voel. Misschien dom, want nu moet ik meer werken terwijl het eigenlijk niet gaat. De bedrijfsarts moet toch beter weten?
We zijn 2 weken verder maar het gaat niet beter maar eerder slechter met me. Ik heb veel hoofdpijn en ben voor mijn gevoel constant met het werk bezig. Van 12 uur ben ik naar 14 uur opgeklommen. Deze uren verdeel ik tussen locatie Alkmaar en thuis werken maar ik kan me er moeilijk toe zetten. Soms werk ik ‘s avonds en soms op zaterdag of zondag om aan mijn uren te komen. De druk is te groot en dat heeft ook gevolgen voor mijn relatie en mijn nachtrust.