Woensdag 13-02-2008
Ik heb zo af en toe heus wel een traantje gelaten het afgelopen jaar maar dat is niet noemenswaardig geweest. Na het goede bericht van gisteren loop ik alleen maar te huilen. En waarom??? Geen idee, ik moet juist heel blij zijn met zo’n positief bericht. Ik denk dat alle spanning er nu eindelijk uit komt. Het is emotioneel gezien zo moeilijk om weer af te wachten hoe de cellen zich gaan ontwikkelen en ik weet niet hoe ik de komende maand in godsnaam door moet komen. Ik wil van de onzekerheid af maar dat kan nu eenmaal niet. Ik ben zo bang dat alles weer van vooraf aan begint. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik ongelooflijk veel geluk heb. Zeker als ik de verhalen hoor van andere patiënten.

Vanmiddag heb ik weer een telefonisch consult met de bedrijfsarts. Gisteravond had ik al een mail gestuurd met alle medische informatie erin. Zo hoef ik vandaag niet alles uit te leggen en kan ik ook niets vergeten op te noemen.

De bedrijfsarts neemt alle tijd om het een en ander door te praten. Ook bespreken we de mogelijkheden over de uitvoering van mijn reïntegratie. Dit wordt even terzijde geschoven en we plannen een nieuwe afspraak over 2 weken.

Donderdag 14-02-2008
Zo, na een goede nachtrust heb ik mezelf weer even tot de orde geroepen en het gaat weer wat beter. De positieve gevoelens verdrijven heel langzaam het deprimerende gevoel. Leo is naar Alkmaar en ik heb het rijk alleen. Ik ga er maar eens flink tegenaan en eindelijk de bovenverdieping weer eens doen.

Op het kleine kamertje liggen nog steeds de medicijnen en alle andere spullen klaar voor de pdt behandeling. Ineens irriteert me dat mateloos maar wat moet ik ermee? Ik maak wat ruimte in een kast om het daar voorlopig op te slaan. De medicijnen hebben een lange houdbaarheidsdatum dus dat kan wel. Teruggeven aan de apotheek heeft geen zin. Alle medicijnen zijn reeds vergoed door mijn zorgverzekering en een gedeelte heb ik zelf betaald. Ik bewaar het maar voor het geval dat………

Woensdag 27-02-2008
Vandaag ben ik weer bij de bedrijfsarts geweest. Gelukkig hoef ik nog niet aan het werk. Eerst maar zorgen dat ik het evenwicht tussen ziek en gezond weer terugvind en dat de overige klachten wat minder worden.

De volgende controle in het AVL is 18 maart. Een kleine 3 weken geduld nog. Ik ben reuze benieuwd wat ze gaan zeggen. Het is maar net hoe de cellen zich ontwikkeld hebben. Zelf kan ik het niet beoordelen en alleen maar op mijn gevoel afgaan. Ik hoop zo dat het de goede richting uitgaat maar eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in. De plek wordt heel langzaamaan toch weer wat groter. Misschien is behandeling nu niet zinvol en is het afwachten totdat het weer kwaadaardig wordt. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik weet ook niet of het zin heeft om onrustige cellen te behandelen. Misschien kan dat wel niet. Kortom,…….ik heb geen idee en moet afwachten. Zelf denk ik dat er een tweede PDT aan zit te komen en dat dit alleen nog een kwestie van tijd is.

En beminde ongelovigen, Marga maakt nog steeds haar dagelijkse wandeling en begint er zelfs lol in te krijgen. Drie kwartier tot een uur stevig doorstappen geeft de geest wat rust en het lichaam energie. Zoals echte meiden doen kletsen we tijdens het lopen heel wat af.

Zondag 09-03-2008
Ik word de laatste tijd steeds weer wakker met die rare pijn tussen de schouderbladen en van daaruit naar beneden. Geen enkele dokter kan mij vertellen wat dit is en hoe het komt. Het is al gegooid op de slokdarm en op galstenen. Verdere onderzoeken hebben niets uitgewezen dus het zal wel behoren tot één van die dubieuze klachten van mij en ik laat het maar zo.

Als ik naar buiten kijk word ik er niet vrolijker op. Het regent en de lucht is donker. Binnen hebben we het licht aan. Leo heeft geluk. Op zondag mag hij mee uit wandelen maar vandaag zit het er niet in.

Nog anderhalve week te gaan voor ik weer op controle moet. Wat zal ik blij zijn als het zover is. Omdat ik het constant voel ben ik me er de hele dag van bewust dat ik een tong heb. Bovenop de tong helemaal achterin hebben zich aan beide kanten inmiddels wat bultjes gevestigd. Deze bultjes zijn roze/rood en doen geen pijn. We raadplegen het internet en komen erachter dat er veel mensen zijn met dit soort bultjes. Het zijn opgezette smaakpapillen en kunnen geen kwaad. We houden het voorlopig maar op deze zelfdiagnose en bellen niet naar het AVL. Toch slaat de onzekerheid weer toe.