Zondag, 02-08-2009
Dag 4 na inspuiting, kunstlicht opbouwen tot maximaal 400 lux

Als we in het donker in Amsterdam aankomen dan blijkt de parkeergarage onder het AVL al dicht te zijn. Deze sluit om 21.00 uur en dat wisten wij niet. Leo wil niet met mij over de fel verlichte parkeerplaats lopen. Het is tenslotte nog maar de 4e dag na de inspuiting en ik ben super lichtgevoelig op dit moment.

Leo belt aan en geeft door dat hij een “PDT” patiënt komt brengen. De beveiliging is goed hier. Mijn komst wordt eerst geverifieerd op de afdeling. Dan gaat de slagboom voor ons open en komt de portier naar beneden om het rolluik open te maken.

Op de afdeling worden we al verwacht. We krijgen de laatste informatie door en hebben daarna weer alle gelegenheid om vragen te stellen. Gek is dat want het is niet de eerste keer dat ik hier lig. Toch is er weer die onzekerheid die op gaat spelen.

De verpleegkundige verteld dat ik morgenochtend om 7.55 uur beneden in de wachtruimte verwacht wordt en dat ik de 1e patiënt van die dag zal zijn.

Tot 4 uur vannacht mag ik nog eten en drinken wat ik wil. Helaas, de pantry is al gesloten dus het wordt alleen een glaasje water. Mijn eigen medicijnen mag ik morgenochtend vroeg nog innemen, behalve de hydrochloorthiazide.

Morgenochtend zal ik op tijd gewekt worden zodat ik nog kan douchen. Ik zal dan ook een pilletje tegen de zenuwen krijgen zodat ik rustig ben als ik naar beneden gebracht wordt.

Tegen tienen word ik terug verwacht op de afdeling. We spreken af dat de zuster Leo dan thuis zal bellen zodat hij dan rustig aan naar het ziekenhuis kan komen. Hij hoeft zich niet aan bezoektijden te houden. Er wordt wel van hem verwacht dat hij zo af en toe een rondje gaat lopen omdat ik veel zal slapen.

Als ik terug op zaal ben wordt er direct gestart met de pijnmedicatie. Er zal een morfinepleister worden opgeplakt en zetpillen tegen de pijn gegeven worden.

De extra kous die ik om de arm van inspuiting draag moet ik morgen als ik naar de ok ga om houden. De vorige keer hoefde dit niet maar ze zijn erachter gekomen dat de arm van inspuiting zo gevoelig is dat de extra bescherming nodig is.

Na de belichting morgen zal de KNO arts nog een keer of 3 langs komen om te kijken hoe het gaat.

Na zo’n duidelijke uitleg heb zelfs ik geen vragen meer.

Het armbandje met mijn naam, geboortedatum, afdeling en streepjescode gaat nog om en dan zit de dienst van de verpleegkundige erop. Wij zijn nu met zijn tweeën.

We doen nog een paar pogingen om de tv aan te krijgen maar dat wil niet lukken. Ik heb er ook geen zin in. Het is al bijna 12 uur, tijd voor Leo om op te stappen.

Het is een moeilijk en emotioneel moment. De tranen staan Leo in de ogen en het is wel even slikken. Ik moet me goed houden want ik weet van mezelf dat als ik begin te huilen ik niet meer stoppen kan. We zijn zo ondertussen wel een hecht team geworden samen en vullen elkaar aan op de momenten dat we elkaar nodig hebben. Ga maar gauw naar huis jongen, je bent moe. Leo belooft om nog een sms’je te sturen voordat hij gaat slapen.

Daar zit ik dan in mijn gewone kleding op de stoel. Wat nu, uitkleden en slapen? Nee, dat lijkt me geen goed plan. Ik heb me voorgenomen om laat te gaan slapen. Ik probeer mijzelf nog even te verschuilen in de Libelle maar ik kom niet verder dan het overden- ken van mijn toekomst. Hoe zal het zijn na morgen? Het is bijna niet voor te stellen. Wat zal het gek zijn als ik na mijn herstel weer kan slikken zonder pijn in keel, tong en oor. De hele rechterkant van mijn hoofd doet zeer.

Ik hoop zo dat dit de laatste keer is dat ik hier lig. Mijn geloof in volledig herstel heeft zo ondertussen een behoorlijke deuk gekregen en ik moet erom huilen. Hoe zal dit nu weer aflopen? Toch kan ik mijzelf nog steeds niet zien als een kankerpatiënt. Ik wil het niet, ik wil door. Het kan toch niet waar zijn dat dit allemaal echt is?

Het is ineens half 2. Ik ben zo moe, een pilletje om te slapen heb ik niet nodig. Eén keer word ik wakker en denk dat het al ochtend is. Het is pas half 4. Daarna zie ik de klok van zessen en de zuster komt mij wekken.

Ik ga meteen onder de douche en maak een foto van mezelf. De zuster gaat ondertussen mijn bed verschonen. Dit wordt altijd gedaan voordat je naar beneden gebracht wordt. Ik doe mijn operatiehemd aan, de kous gaat weer om mijn arm en een kapje doe ik op mijn hoofd zodat mijn haren netjes opgeborgen worden. Ik sta te trillen op mijn benen. Gewillig neem ik het oxazepam tabletje dat de zuster net komt brengen.

Ik stuur Leo nog even een sms’je. Het is half 8. Na een kwartiertje word ik met bed en al naar beneden gereden. Met lakens en dekens word ik goed afgedekt, ook over mijn hoofd.

Ik ga gezond weg en kom straks ziek terug op mijn kamer. Of is het andersom en ga ik ziek weg om gezond weer terug te komen? Ik weet het even niet meer.